บทที่ 985 หุบเขาโจรสลัด
ห้องที่มืดมนไม่มีแสงเทียน ทำให้กู้อ้าวเวยขนลุกไปทั้งตัว
ภายในห้องมีเตียงสองเตียงวางเคียงข้างกัน ชั้นวางหนังสือภายในห้องถูกทั้งสองคนใช้เป็นที่วางเก็บเสื้อผ้าและของใช้ส่วนตัว แม้แต่โต๊ะก็ไม่มีลิ้นชักใดๆ มุ้งม่านก็ไม่มี คงเพื่อจับตาดูทั้งสองคนจึงไม่กล้าทำอะไรมาก
กู้อ้าวเวยค้นหาเจอเศษกากยาที่เน่าเสียแล้วภายในห้อง ดูไม่ออกแล้วว่ารูปร่างหน้าตาเดิมของยาพวกนี้เป็นอย่างไร
หลิงเอ๋อร์นั่งอยู่ในอีกห้องหนึ่งอย่างว่าง่าย และพูดกับนางว่า “เสด็จอามีอารมณ์นิสัยไม่ดี เจ้าชอบเขาได้อย่างไร?”
“อย่างน้อยเขาก็เป็นเสด็จอาของเจ้า พูดเช่นนี้ไม่กลัวเขาน้อยใจหรือ” กู้อ้าวเวยอดที่จะหัวเราะไม่ได้ ในมือโยนเล่นกล่องไม้หลายอันที่มีอยู่ในห้อง ผงภายในยังสามารถได้กลิ่นอยู่บ้าง
“เสด็จพ่อของข้าหรือพ่อของข้า ถึงจะทำกับข้าเช่นนี้ ข้าก็อย่าเห็นแก่ความยุติธรรม” หลิงเอ๋อร์พูดขึ้นด้วยเสียงเบา แม้แต่ตอนที่หัวเราะก็ยังเม้นปากเล็กน้อย แลดูมีสง่า
“แต่เขาก็ยังเป็นห่วงพวกเจ้าอยู่ ตอนนั้นเขายังอายุน้อยไม่รู้เรื่อง ตอนนี้เป็นผู้ใหญ่แล้ว ไม่ได้มีอารมณ์ดุร้ายเหมือนดั่งเมื่อก่อนแบบนั้นแล้ว และการตายของเจ้า เขายังจดจำอยู่ในใจมาตลอดไม่เคยลืม” กู้อ้าวเวยวางกล่องไม้พวกนั้นลง ค่อยๆเดินไปด้านข้างนาง ยกมือปัดเส้นผมของนาง “ครั้งนี้สิ่งที่เขาต้องการคือเจ้า เพื่ออยากรู้ถึงความคิดของฮ่องเต้ แต่ก็ยังคงคิดถึงการที่เจ้ายังมีชีวิตอยู่”
ดวงตาที่ไร้ความรู้สึกของหลิงเอ๋อร์กะพริบ จมูกคันๆ “แต่ข้าถูกขังอยู่ที่นี่ ช่วยอะไรไม่ได้เลย…”
“แค่นี้ก็เพียงพอแล้ว ช่วงเวลานี้เจ้าจะติดตามข้าอยู่อย่างเดียวไม่ได้ ลองไปใกล้ชิดสนิทกับเสด็จอาของเจ้า เขาจะต้องดีใจแน่” กู้อ้าวเวยจับแก้มของนาง ล้วงเอาผลไม้กวนครึ่งถุงออกมาวางบนมือของนาง “เจ้าเหลือไว้ให้เขาบ้าง แล้วเอาให้เขาด้วยตัวเองดูสิว่าเขาจะพูดอย่างไร”
พยักหัวอย่างว่าง่าย แล้วหลิงเอ๋อร์ก็กินเองหนึ่งอัน ฟังกู้อ้าวเวยรื้อค้นหาอะไรบางอย่าง
“ไอ้ชั่ว ทุกคนลงมือ”
ด้านนอกเรือนมีเสียงของผู้ชายแปลกหน้าดังขึ้น กู้อ้าวเวยรีบเดินมาหาหลิงเอ๋อร์แล้วให้นางนั่งอยู่ด้านข้างเตียง ในมือถือมีดเล่มเล็กที่ซ่านจินจื๋อให้ไว้ และเสียงของคนพวกนั้นก็ค่อยๆเข้ามาใกล้
“เกิดอะไรขึ้น?” หลิงเอ๋อร์หดตัวอยู่บนเตียง แล้วถามขึ้นด้วยเสียงเบา
“อย่าขยับ” กู้อ้าวเวยเอาผงยาในถึงหอมมากำไว้ในมือ
“ชิ้ว…” เสียงลูกธนูแทงทะลุหน้าต่างเข้ามาปักบนกำแพง
กู้อ้าวเวยตกใจมาก หันตัวไปแนบชิดติดกำแพง ในใจกำลังคิดอยู่ว่าโชคไม่ดี
“เจ้าโจรชั่ว ห้ามเดินก้าวไปข้างหน้าอีก” นี่เป็นเสียงของทหารองครักษ์
กู้อ้าวเวยมองดูด้านนอกผ่านหน้าต่างผ้าที่ทะลุอย่างระมัดระวัง ชายที่สวมเสื้อผ้าขาดทะลุหลายคนได้รับบาดเจ็บ ถูกพวกทหารองครักษ์ล้อมรอบอยู่ตรงมุม หนึ่งในคนหัวล้านคนหนึ่งตะโกนขึ้นมาว่า “ใครอยากได้ทอง ก็ให้หนีออกไป”
ด้านหลังหลายคนก็พูดตามขึ้นมา พวกทหารองครักษ์ถูกโจมตีอย่างไม่ทันตั้งตัว
สีหน้ากู้อ้าวเวยเยือกเย็น กำผงยาไว้ในมือแล้วกำลังจะออกไป กลับมองเห็นเงาของคนคนหนึ่งเคลื่อนไหวผ่านตรงหน้า ใบมีดภายใต้แสงเทียนเป็นเหมือนดั่งเปลวไฟ กู้อ้าวเวย ยังไม่ทันได้เปิดประตู คนหัวล้านคนนั้นก็ถูกตัดแขนแล้ว และซ่านจินจื๋อก็กำลังสะบัดเลือดบนดาบในมือ สีดวงตาคู่นั้นก็ดูจางลง บนใบหน้าเปื้อนไปด้วยเลือด เหมือนดั่งยมบาลในนรก
มองดูภาพคนนั้นที่เปื้อนไปด้วยเลือด พวกองครักษ์ที่อยู่ด้านหลังรีบเข้ามาจับคนพวกนั้นอย่างเห็นไม่ชัด
ซ่านจินจื๋อหันกลับมา มองเห็นในมือของนางกำมีดเล็กกับผงยา ความโหดร้ายภายในสายตาค่อยคลายลง ค่อยๆเดินก้าวไปข้างหน้า ยกมือจับปลายคางของนาง “ตกใจหรือ?”
“มีนิดหน่อย…” กู้อ้าวเวยมองดูท่าทีซ่านจินจื๋อลงมืออย่างจริงจัง และก็ไม่เคยรู้ว่าทำไมเขาถึงเป็นเหมือนดั่งปีศาจร้ายในเมืองเทียนเหยียน แต่ตอนนี้ค่อยๆเงยหน้าขึ้น มองดูดวงตาคู่นั้นที่แดงก่ำเหมือนดั่งเพลิงไฟด้านนอกประตู เมื่อเห็นดาบที่เปื้อนไปด้วยเลือด นางก็เข้าใจแล้ว
ซ่านจินจื๋ออึ้งไปสักพัก เปลี่ยนสีหน้าทำเหมือนโกรธ “ทั้งๆที่รู้ว่าข้างนอกอันตรายยังจะออกมา?”
“หากข้าไม่ออกมา พวกเขาทำร้ายหลานสาวของเจ้า เจ้าจะไม่โทษข้าหรือ?” กู้อ้าวเวยหยิบผ้าเช็ดหน้าออกมาเช็ดหน้าให้เขา
ผู้ชายสีหน้าเยือกเย็นกล้องตัวลงเล็กน้อยเพื่อให้กู้อ้าวเวยจะได้เช็ดอย่างสะดวก พร้อมพูดไปด้วยว่า “นั่นก็หลานสาวเจ้าเหมือนกัน”
มือกู้อ้าวเวยออกแรงเพิ่มขึ้น “พูดอะไรไปเรื่อย คนพวกนี้เป็นอะไรกัน?”
“พวกนี้ก่อนหน้านี้ก็เคยพูดแล้ว บริเวณใกล้ๆเมืองเทียนเหยียนเต็มไปด้วยหุบเขาโจรสลัด แต่คิดไม่ถึงว่าหมู่ตึกนี้จะดูลึกลับขนาดนี้ พวกเขาก็ยังกล้าเข้ามาขโมยของ ช่างกล้าเสียจริง” ซ่านจินจื๋อหัวเราะเย้ย แล้วก็หยิบผ้ามาเช็ดหน้าเอง มองดูนางแล้วพูดว่า “เห็นบอกว่าที่นี่มีทอง”
สีหน้ากู้อ้าวเวยเคร่งขรึม ส่ายหัว “ฮ่องเต้จะซ่อนทรัพย์สินส่วนตัวไว้ที่นี่หรือ?”
“ไม่แน่ใจ เดี๋ยวให้คนเอาทองพวกนี้กลับไป คนอื่นจะได้ไม่บุกเข้ามาอีก” ซ่านจินจื๋อยกมือ ดาบยาวในมือลอยไปตกอยู่ในมือของลูกน้อง แล้วก็จับไหล่กู้อ้าวเวยพานางเข้าไปในห้อง หันหลังให้กับหลิงเอ๋อร์พร้อมพูดว่า “ที่นี่จะอยู่นานไม่ได้ นอกจากศพเน่าเปื่อยพวกนั้น ยังมียาสมุนไพรที่ไม่รู้จักอีกไม่น้อย รอกลับไปแล้วค่อยศึกษาดูดีๆ”
“ได้” กู้อ้าวเวยพยักหัว
โจรสลัดพวกนี้มาอย่างค่อนข้างน่าแปลก ไม่รู้ว่าเป็นเรื่องบังเอิญหรือเป็นเพราะมีคนบงการอยู่เบื้องหลัง
เมื่อกลับมาถึงบนรถม้า ลูกน้องหลายคนเข้าไปค้นหากล่องไม้ภายในห้องตามที่หลิงเอ๋อร์รู้แล้วนำเอากลับไปด้วย หลังจากที่เฉิงซานตรวจนับทองเสร็จแล้วก็กระโดดขึ้นขี่ม้า พร้อมพูดขึ้นด้วยเสียงต่ำว่า “ท่านอ๋อง ที่นี่มีทองคำสองหมื่นชั่ง กล่องลังใหญ่ตั้งหลายลัง นอกจากนี้ยังมีกล่องเพชรพลอยเครื่องประดับของผู้หญิงอีกหนึ่งกล่อง”
กู้อ้าวเวยลืมตาโต “ทองคำสองหมื่นชั่ง น่าจะมีมากกว่ากองคลังของประเทศตอนนี้”
“เรื่องนี้น่าแปลกจริงๆ รีบกลับไปกันเถอะ” ซ่านจินจื๋อมองดูกู้อ้าวเวยกับหลิงเอ๋อร์อย่างเป็นห่วง คิดว่ายังไงเขาก็ต้องพาคนมาเองอีกครั้ง หากพวกนางสองคนตามมา ยังไงก็น่าเป็นห่วง
กู้อ้าวเวยพยักหัวอย่างมุ่งมั้น
ซ่านต้วนโฉงคนนี้ กำลังคิดอะไรอยู่กันแน่?
……
ในค่ำคืนดึกดื่นที่เงียบสงบ หวางกงกงรีบวิ่งจากหน้าประตูวังไปยังตำหนักของฮ่องเต้
เดิมควรเป็นเวลาที่ต้องพักผ่อนแล้ว ซ่านต้วนโฉงกลับกลับคลุมเพียงผ้าคลุมผืนบางนั่งอยู่ด้านข้างเตียง อ่านสาส์นเล่มหนึ่งในมือที่ไม่รู้ว่าใครเป็นคนเขียน มองเห็นหวางกงกงวิ่งมาตรงหน้า แล้วก็คุกเข่าลงบนพื้น พูดด้วยเสียงเบาว่า “ไม่ดีแล้วฮ่องเต้ วันนี้ท่านอ๋องจิ้งพาองค์หญิงหลิงเอ๋อร์ไปยังหมู่ตึก และยังเผชิญหน้ากับพวกโจรสลัด….”
ซ่านต้วนโฉงเงยหน้าขึ้นมาจากสาส์นตรงหน้า ดวงตาเยือกเย็นคู่นั้นทำให้คำพูดที่เหลือของหวางกงกงถูกกลืนลงท้องไป
“พรุ่งนี้ก่อนว่าราชการเช้า ให้หานเอ๋อมาพบข้าที่ห้องพระอักษร”
พูดเสร็จ เขาก็ก้มอ่านสาส์นในมือต่อ
ในเมื่อส่งหลิงเอ๋อร์กับหมิ่นเอ๋อออกไปแล้วตั้งแต่ตอนนั้น เขาก็รู้อยู่แล้วว่าน้องค์ชายคนนี้จะไม่นิ่งดูดายแน่
