บทที่ 1004 ครอบครัวกษัตริย์ไร้ความรัก
ในอ้อมกอดของซ่านเซิ่งหาน หัวของกู้อ้าวเวยก็คิดอะไรไม่ออก
หรือว่าซ่านต้วนโฉงจะมีแผนร้ายอะไร ส่วนซ่านเซิ่งหานก็ต้องการตัวนางนานแล้ว แต่ยังไม่ได้มาครอง ตอนนี้ไม่รู้ว่าคำที่พูดออกมาเป็นความรู้สึกจริงหรือเป็นแผนอะไร แต่หลายวันนี้ได้รับรู้เรื่องมากมาย ทำให้นางแยกแยะไม่ออก
แล้วก็ผลักออกเบาๆ สายตาสว่างขึ้น “เรื่องฮองเฮาเอาไว้ค่อยว่ากัน วันนี้ข้าจะถามเจ้า ฮ่องเต้อยากจะฆ่าซ่านจินจื๋อจริงใช่ไหม?”
ไม่คิดว่านางจะหันหน้ามาถามคำถามแบบนี้ออกมา
ซ่านเซิ่งหานสีหน้าเปลี่ยน แล้วก็พูดออกมาเพียงคำเดียว “วันข้างหน้าขอเพียงมีข้าปกป้องเจ้า แล้วจะไปสนใจไอ้คนทำร้ายหัวใจคนนั้นทำไม?”
พอสิ้นเสียง กู้อ้าวเวยก็โมโหจะพูดออกมา แต่ก็ถูกเสียงไอมาขัดจังหวะ
เห็นซ่านต้วนโฉงเดินออกมาจากด้านใน ด้านหลังเป็นคนที่จับหยูนซีมัดไว้ แล้วพูดกับซ่านเซิ่งหานว่า “ตอนนี้เมืองเทียนเหยียนไม่ปลอดภัย หานเอ๋อก็ไปอยู่ในวังกับเวยเอ๋อสักหลายวันหน่อยก็แล้วกัน”
พอพูดจบ ก็มีขันทีเดินเข้ามาสองคน จะเอากู้อ้าวเวยไปยังห้องนอน
ซ่านเซิ่งหานก็หน้าเสีย แต่ก็ยังต้องตอบรับไป
ถูกนำตัวส่งไปยังตำหนักข้างๆ ขององค์ชาย ทั้งสองคนกำลังถูกขังอยู่ในห้อง ขันทีรับใช้ด้านนอกกำลังรอคำสั่งจากคนด้านใน ซ่านเซิ่งหานก็ปวดหัวจนนั่งลงบนเก้าอี้ กู้อ้าวเวยก็คิดว่าตนเองนั้นเป็นแม่คนแล้ว ก็เลยนั่งลงตรงข้ามเขา แล้วพูดเบาๆ ว่า “ตอนนี้ฮ่องเต้ไม่กลัวยู่จุนจะไม่ฟื้นแล้วหรือ?”
“เรื่องนี้เกิดจากที่เมื่อก่อนข้ารีบร้อน เลยไม่ได้บอกเจ้าชัดเจน” ซ่านเซิ่งหานเอามือมาจับขมับ
“ตอนนี้ก็บอกข้ามาให้ชัดเจน” กู้อ้าวเวยรินน้ำชาให้ตนเอง มีเรื่องมากมายทับซ้อนกัน นางเริ่มไม่เข้าใจต้นสายปลายเหตุแล้ว
“ตอนนั้นเจ้าแกล้งทำให้ข้าคิดว่าเจ้าเป็นตัวปลอม ต่อมาก็ได้รู้ความจริง เจ้ากลับไม่ให้ข้าเข้าพบ ก็เลยเสียโอกาสไป” ซ่านเซิ่งหานส่ายหัวพร้อมมองนาง “เจ้าคิดว่า เหตุใดท่านพ่อจึงต้องหาตัวยู่จือ”
“เพราะว่านางเป็นน้องสาวของยู่จุน ฮ่องเต้ก็คงหวังว่านางจะ……..”
ยังไม่ทันพูดจบ ซ่านเซิ่งหานก็ขัดจังหวะนาง แล้วรีบพูดว่า “วิธีอายุวัฒนะ บอกว่าจะต้องเอาเลือดเนื้อของคนที่รักใส่ไปด้วย แต่ในบันทึกของในวังหลวงบอกว่า เลือดเนื้อของญาติพี่น้องก็ใช้ได้”
ข่าวลือนี้ กู้อ้าวเวยไม่สนใจมานานมากแล้ว พอวันนี้ได้ยินอีก ก็ตกใจไม่น้อย
เพราะว่า นางไม่แน่ใจว่าสิ่งพวกนี้จะได้ผลจริง
แต่ตอนนี้กลับมาคิด ตอนนี้นางมีสูตรยา เลือดเนื้อของนางสามารถทำให้ยู่จุนฟื้นขึ้นได้ สูตรยาที่เหลือก็ให้หยูนซีเขียนออกมา แล้วสุดท้าย น้องสาวของยู่จุนก็อยู่ที่เมืองเทียนเหยียน…….
“แต่เขานั้นนับได้ว่าเป็นพี่น้องคนละแม่กับซ่านจินจื๋อ มันนับแบบนี้ได้หรือ?” กู้อ้าวเวยรู้สึกเริ่มแปลกๆ
“ใจเดียวกัน ก็คือญาติพี่น้องกัน” ซ่านเซิ่งหานยิ้มแหย “ไม่ว่าจะเป็นน้องหกก็ดี หรือจะเป็นท่านพี่ทั้งสองของข้าก็ดี ท่านพ่อจะเว้นพวกเขาไว้ เผื่อฉุกเฉินในวันข้างหน้า”
กู้อ้าวเวยทำตาโต “บ้าสิ้นดี！”
“เจ้าอยู่กับข้าจะปลอดภัยที่สุด เขาไม่มีโอกาสหาองค์รัชทายาทองค์ต่อไปได้แล้ว” ซ่านเซิ่งหานพูดไป แล้วก็เอามือมาคลำที่หูของนาง ตอนที่กู้อ้าวเวยกำลังจะสะบัดออกนั้น ก็รู้สึกว่าเจ็บที่หลังคอ แล้วดวงตาก็มืดไป
ซ่านเซิ่งหานก็เงยหน้าขึ้น แล้วมองซางนิงที่ยืนอยู่ด้านหลังของกู้อ้าวเวย
ดวงตาสีเขียวคู่นั้นเต็มไปด้วยความเคารพ แล้วก็อุ้มเอาตัวกู้อ้าวเวยไปนอนบนเตียง แล้วตนเองก็มายืนตรงหน้าซ่านเซิ่งหาน “ฮ่องเต้ไม่ได้อนุญาตให้ท่านพูดมากเช่นนี้”
“แต่ข้าก็อยากให้นางยอมอยู่กับข้าอย่างสบายใจ เรื่องอื่นๆ จัดการเรียบร้อยแล้วใช่ไหม?” ซ่านเซิ่งหานหน้านิ่งลง แล้วก็ลุกขึ้น
“คนของเมืองเหยสุ่ยจัดการยาก ถ้าฝ่าบาทอยากจะจัดการให้เรียบร้อย ก็ต้องไปปรึกษากับอ๋องจิ้ง” ซางนิงขมวดคิ้ว แล้วสายตาก็มองไปยังหญิงที่อยู่บนเตียง ไม่ละสายตาอยู่นาน
ดูเหมือนว่าทุกคนกำลังหลอกนางอยู่
ซ่านเซิ่งหานก็มองไป “คิดว่าท่านอาน่าจะรู้สิ่งที่ข้าลำบากใจ”
“เช่นนั้นกระหม่อมอยู่ที่นี่……”
“ข้าไม่มีวาสนากับนางแล้ว คงไม่ทำอะไรเกินเลย” ซ่านเซิ่งหานหัวเราะ แล้วก็เดินไปนั่งข้างเตียง เอามือลูบแก้มนาง แล้วมองซางนิง “ตอนนี้เจ้าและข้าต่างก็เป็นดั่งนกในกรง เวยเอ๋อเชื่อมั่นในตัวท่านอาเช่นนี้ พวกเราก็คอยดูต่อไปก็แล้วกัน”
“แล้วถ้าอ๋องจิ้งจัดการไม่ได้เล่า?” ซางนิงมีสีหน้ากังวล
“เช่นนั้นข้าก็จะชิงเอาเวยเอ๋อมาเป็นฮองเฮา” ซ่านเซิ่งหานมีใบหน้ายิ้มเยาะเล็กน้อย สายตาตาดูเศร้า แต่มือยังคงมีความนุ่มนวล เพราะกลัวจะทำให้นางตื่น
หรือบางทีก็คิดว่าตนเองไม่คู่ควรกับนาง
ซางนิงจะอ้าปากพูด แต่ก็พูดอะไรไม่ออก
……
ตัดมาทางด้านข้างของเขาหยินซาน
ซ่านจินจื๋อนำคนออกนอกเมืองไป ซ่อนตัวอยู่ในป่าเพื่อสืบข่าวของหมู่ตึกและหมู่บ้านประมง
ฟ้ายังไม่มืด ก็ได้ข่าวจากในวัง ความว่า จะให้คุณหนูฉูแต่งงานกับองค์ชายสาม ทั้งสองคนได้นอนอยู่ในห้องเดียวกัน ซ่านจินจื๋อก็กำลังหักกิ่งไม้ที่ลูกน้องหามาให้ ไม่รู้ว่าองค์ชายสามหลังจากเอาความไปบอกแล้ว จะทำเรื่องแบบนี้ขึ้นมาได้อย่างไร！
ซ่านหลิงเอ๋อร์ก็ตกใจ บนไหล่ก็คลุมด้วยผ้าคลุม แล้วรีบพูดว่า “ไม่แน่ว่าอาจจะมีอะไรเข้าใจผิดกัน”
“ข้าไม่เชื่อใจเขา” ซ่านจินจื๋อยังไม่หายโกรธ และจะโกรธมากขึ้น
ซ่านหลิงเอ๋อร์ก็กลัวจนเก็บคอไป ตลอดทางก็ได้เล่าเรื่องของยู่จุนและหยูนซีออกมาทั้งหมด ทั้งตอนที่เป็นตัวแทนกันในปีนั้นด้วย ทั้งเรื่องที่เหตุใดยู่จุนไปโผล่ที่จวนเฉิงเสี้ยง (เฉิงเสี้ยงเป็นตำแหน่ง) ได้ พอพูดจบ ซ่านจินจื๋อก็โกรธ แต่พอมาคิดว่าเรื่องมันก็ผ่านไปแล้ว ทั้งยังไม่สำคัญ ก็เลยหายโกรธไป
ตอนนี้นั่งหน้ากองไป ฟ้าได้มืดลงแล้ว ฝนที่ปรอยๆ ก็ได้หยุดลง
“ตอนนี้ ท่านพี่บีบบังคับมาก มันเพื่ออะไรกันแน่?” ซ่านจินจื๋อขมวดคิ้ว ไม่เข้าใจว่าทำไมเมื่อก่อนท่านพี่ไม่สนใจตนเอง แต่ตอนนี้ก็เหมือนว่าจะปล่อยๆ แต่ก็เหมือนกำลังให้เขาเข้าไปอยู่ในร่างแห แล้วยังเอาตัวกู้อ้าวเวยไปอีก เพื่อไม่ให้เขาหนีไปได้
ตอนนี้กู้อ้าวเวยก็ต้องไปนอนร่วมเตียงกับซ่านเซิ่งหาน เขาอยากจะฆ่าบุกฝ่าเข้าไปเสียให้ได้
แต่เสียดาย กู้อ้าวเวยเคยบอกกับเขาว่า ซ่านต้วนโฉงเป็นฮ่องเต้ที่ดี และยังไม่เคยคิดจะฆ่าเขา และเอากำลังทหารเขา เขาก็ยังคงคิดลึกๆ ว่าพี่ชายตนคงจะไม่บีบให้ตนถึงตายแน่ แต่ตอนนี้ชีวิตของคนในหมู่ตึกหมู่บ้านประมง เขาก็โกรธไม่พอใจมาก แล้วยังโทษที่ปีนั้นท่านแม่ทำเกินไป
เดิมที อาจจะเป็นเพราะว่าเขาหลงผู้หญิงจนไม่สนใจอะไร
เรื่องทั้งหมด กลับมาเป็นเขาที่ติดหนี้ท่านพี่มากกว่า
ดังนั้นเขาก็เลยนิ่งลง และนั่งลงเฉยๆ แล้วถามซ่านหลิงเอ๋อร์ “ท่านพี่ทำกับพี่น้องเจ้าไม่ดี เจ้าโกรธไหม?”
“จะโกรธก็ดี เกลียดก็ดี ถึงอย่างไรท่านพ่อก็ไม่มีความรู้สึกต่อพวกเราอยู่แล้ว” มุมปากซ่านหลิงเอ๋อร์เผยรอยยิ้มขำๆ ออกมา แล้วก็กระชับผ้าคลุม พร้อมพูดต่ออีกว่า “ต่อให้เป็นองค์ชายสาม ท่านพ่อก็คงจะมองแค่สติปัญญาความรู้ของเขาเท่านั้น”
ซ่านจินจื๋อนิ่งไป
ครอบครัวกษัตริย์ไม่มีความรัก มันเป็นเรื่องจริง
