บทที่ 998 เพื่อนเก่ากับสุราดี
ภายในงานเลี้ยง เฉลิมฉลองกันอย่างสนุกสนาน
กู้อ้าวเวยไม่รู้ว่าฮองเฮาทำเช่นนี้เพื่ออะไร แต่ขนมหวานตรงหน้ากลับต้องระมัดระวังเป็นพิเศษ ไม่รู้ว่าลับหลังจะมีคนแอบสืบนางหรือเปล่า แล้วก็เอาขนมหวานที่มีปัญหาส่งมาให้ เมื่อเห็นนางไม่ทาน แล้วส่งกลับคืนไปอย่างเงียบๆ สายตาขุนนางหลายคนต่างก็หันมามองเป็นพักๆ
การไต่ถามของพวกขุนนางในวันนี้ กลับเป็นการให้โอกาสนาง
รอเมื่องานเลี้ยงเสร็จสิ้น ขุนนางหลายท่านจากไปก่อนแล้วเพราะไม่สบอารมณ์ ในใจกลับยิ่งสงสัยในตัวหมอเทวดาคนใหม่คนนี้ และก็มีบางคนไปสอบถามสืบความกับพวกขันทีเล็กๆ
กู้อ้าวเวยกลับถูกฮองเฮาเรียกไปคุยกันเป็นการส่วนตัวที่ศาลาในสวนดอกไม้
“หากเจ้าอยู่ในพระราชวัง พระสนมพวกนี้คงไม่ใช่คู่ต่อสู้ของเจ้า” ตงฟางฮองเฮายกมือให้ทุกคนถอยออกไป ยังคงวางท่าเป็นเหมือนดั่งฮองเฮา สีหน้ายิ้มแย้มไม่เปลี่ยน
“แต่เสียดายข้าไม่ได้ถูกขึงไว้ในวัง” กู้อ้าวเวยพูดขึ้น แล้วก็ยกถ้วยชาขึ้นมาดื่ม เห็นฮองเฮามีท่าทีจะพูดก็พูดไม่ออก จึงพูดต่อว่า “ข้าแปลกใจ ทำไมขุนนางพวกนั้นถึงได้สงสัยในตัวข้า”
ฮองเฮาค่อยได้สติขึ้นมา ค่อยๆเล่าเรื่องที่เกิดขึ้นในเมืองเทียนเหยียนหลายวันนี้ทั้งหมดให้ฟัง
ช่วงหลายวันนี้พวกขุนนางเมืองเทียนเหยียนต่างก็หวาดหวั่น เหมือนยืนอยู่บนแผ่นน้ำแข็งบางๆ ไม่ได้เห็นหน้าฮ่องเต้เลย แต่สาส์นที่กราบทูลได้ตรวจทานทุกวัน ตอนนี้สาส์นที่กราบทูลจะต้องนำไปใส่ไว้ในกล่องที่จัดเตรียมไว้ ในนั้นมีสิ่งของอะไรที่มากกว่านั้นไม่มีใครรู้ ทำให้ต่างคนต่างก็จิตใจหวั่นผวา
กู้อ้าวเวยฟังจนมึนงง “นี่เกี่ยวอะไรกับข้า?”
“ฮ่องเต้นอนป่วยอยู่ไม่ขึ้นว่าราชการ แต่สาร์นที่กราบทูลพวกนี้กลับมีมาไม่เคยหยุด มีคนไม่น้อยที่คิดว่าเจ้าทำคุณไสยอะไรฮ่องเต้หรือเปล่า อย่างที่สองก็คือชื่อเสียงคุณหนูใหญ่ตระกูลฉูทำให้คนสงสัยอยู่ไม่น้อย รวมถึงเกี่ยวข้องกับการมีชีวิตนิรันดร์ ตายแล้วฟื้น พวกขุนนางเองต่างก็ไม่ได้คาดหวังเพื่อตัวเอง แต่หากเจ้าเป็นคนที่สำคัญที่สุดของฮ่องเต้ ก็จะต้องเข้าหาเจ้า แต่หากเจ้าเป็นแค่หมากตัวนั้นเท่านั้น พวกเขาก็จะเย็นชาใส่เจ้า” ฮองเฮาเล่าเรื่องความน่าจะเป็นทุกอย่างให้ฟัง
นี่ช่าง….ซับซ้อน
กู้อ้าวเวยนวดขมับที่ค่อนข้างเจ็บปวด คิดว่านางคงไม่ควรที่จะยุ่งอยู่กับยาเท่านั้น ยังต้องครุ่นคิดถึงแผนการรับมือกับคนปากหวานก้นเปรี้ยวภายในวังด้วย
แต่เมื่อพูดเช่นนี้แล้ว นางก็ยิ่งแปลกใจขึ้นมา “ในโลกนี้ไม่มีใครรู้ถึงการมีชีวิตนิรันดร์แล้วจริงๆหรือ?”
ตงฟางฮองเฮาค่อยๆเงยหัวขึ้น “ต่อให้เป็นบรรพบุรุษตระกูลหยุนก็ไม่เคยรู้ถึงการมีชีวิตนิรันดร์”
หากรู้เรื่อง ทำไมตอนนี้ถึงได้กลายเป็นเถ้ากระดูก
ในใจกู้อ้าวเวยตกใจ หวนคิดถึงเรื่องต่างๆที่ตนเองเคยประสบมา เหมือนมีมือคู่หนึ่งคอยผลักดันอยู่อย่างลับๆ เงยหน้ามองดูบนฟ้า นางรู้สึกคำว่าฟ้าลิขิตนี้ไม่ได้เป็นการพูดไปเรื่อย
“เจ้าอายุยังน้อยกลับสามารถไขปริศนาพันปีได้ ไม่ธรรมดาจริงๆ” ฮองเฮาช่วยรินสุราให้นางด้วยตัวเอง
กู้อ้าวเวยแค่มองดูอย่างละเอียดแว็บหนึ่ง แม่จะอยากสังเกตอย่างลึกซึ้งก็ไม่มีประโยชน์ จึงพูดขึ้นเพียงว่า “ฮองเฮาเหนียงเหนียงหมายความว่าอย่างไร?”
เอาแก้วสุราวางตรงหน้ากู้อ้าวเวย ฮองเฮาค่อยชักมือกลับพร้อมชายแขนเสื้อยาว น้ำเสียงอ่อนโยนบางเบา “ชาตินี้ข้าคงต้องทรยศเขา แต่ยังไงข้าก็เป็นแม่ของแผ่นดิน”
สุรารสกลมกล่อมในแก้วหอมมาก แต่เสียดายในนั้นมีกลิ่นยาพิษ
จอกเหล้าเล็กวางอยู่ตรงหน้าทั้งสองคน ดูเหมือนกำลังสะท้อนเงาของตัวเองอยู่
“หากเจ้าอยากทำเพื่อประชาชนจริง ก็ดื่มเหล้านี้เลย พรุ่งนี้ข้าจะไปเป็นเพื่อนในปรโลก” น้ำเสียงฮ่องเต้อ่อนโยนลงบ้าง หยิบผ้าขึ้นมาวางไว้ข้างมือ ดูเหมือนว่านางจะพร้อมที่จะจัดการรูปร่างหน้าตาของนางหลังจากที่นางตาย
ดวงตากลมใสมองดูด้านบน กู้อ้าวเวยยังคงไม่เข้าใจ “เจ้าช่วยข้าไว้ กลับจะให้ข้าตาย”
“ช่วยเจ้าเพื่ออนาคตของลูกชายลูกสาวทั้งสองคนของข้า ต่อไปท่านอ๋องจิ้งจะดูแลหลานชายหลานสาวทั้งสองคนเป็นอย่างดี ส่วนวันนี้ที่ให้เจ้าตาย ก็เพื่อให้ดาวจักรพรรดิกลับคืนสู่ตำแหน่งเดิม ทำลายความหวังของเขา บางที…เรื่องราวอาจจะกลับมาเหมือนเดิม” สายตาฮองเฮามุ่งมั่น และตอนนี้รอบๆไม่มีคน นางก็ไม่ได้มีท่าทีบีบบังคับกู้อ้าวเวย
ร่างกายสวมด้วยชุดคลุมหงส์ ก็ต้องรับผิดชอบแผ่นดินนี้ครึ่งหนึ่ง รับผิดชอบชีวิตผู้คนนับพันหมื่นคน
เพราะชีวิตนิรันดร์ มีคนมากมายต้องตายอยู่ที่หมู่บ้านประมงด้านนอกหมู่ตึก ที่ด่านลั่วสุ่ยก็มีคนบาดเจ็บล้มตายมากมาย
ตอนนี้เอ่อตันเย่นเจียงต่างก็มาเดือดร้อน หากจัดการไม่เรียบร้อย ประชาชนไม่สามารถอยู่เย็นเป็นสุขได้ บ้านเมืองก็จะลุกเป็นไฟ
ตงฟางฮองเฮานั่งอยู่เก้าอี้หิน ทั้งร่างกายไม่มีท่าทีวางอำนาจใดๆ มีเพียงดวงตาคู่นั้นที่มองมาอย่างเยือกเย็น “พรุ่งนี้ ข้าจะไม่เสียดายชีวิตนี้ของข้าเลย”
ไม่น่าแปลกใจที่วันนี้ยังคงสงบสุขและเจริญรุ่งเรือง
กู้อ้าวเวยยักยิ้มที่มุมปาก ส่ายหัวอย่างไม่รู้จะทำยังไง ยกจอกนั้นขึ้นมา แล้วก็พูดว่า “หากข้าเกิดอยู่ในพระราชวังจริง คงทำไม่ได้อย่างท่าน”
สีหน้าฮองเฮาดูเหมือนมีความยินดี แล้วก็เห็นแก้วนั้นหลุดมือไป
สุราพิษหกตกลงพื้น จอกหล่นไปตามบันได พวกขันทีนางกำนัลต่างก็หันมามอง ต่างก็รู้หน้าที่ดีไม่กล้าเดินเข้าไป ส่วนกู้อ้าวเวยก็ค่อยๆลุกขึ้นยืน มองดูนาง “เสียดายบนโลกนี้ไม่มีคำว่าหาก ข้าไม่ใช่ฮองเฮา ยิ่งรู้สึกว่าเจ้าอยู่ภายในวังนี้ เป็นสิ่งที่ผิดอย่างมาก”
ทุกคำทุกประโยค เป็นการทำให้ควรโกรธอย่างมาก
ไม่รู้ว่าขันทีที่ไหนขึ้นมาพูดขึ้นว่าบังอาจ กลับถูกฮองเฮาโบกมือห้ามไว้ด้วยสีหน้าเคร่งขรึม มองดูนางแล้วพูดว่า “หรือว่าข้าพูดผิด?”
“ถือครองหยกไม่มีความผิด ผิดที่มีความโลภ”
พูดเสร็จ กู้อ้าวเวยก็หันเดินจากไป
ได้ยินเพียงเสียงเสื้อเสียดสีกันดังอยู่ข้างหลัง ดูเหมือนฮองเฮาจะตื่นตระหนก ถามนางขึ้นว่า “หากซ่านจินจื๋อตายไป เจ้าจะทำยังไง?”
“ข้าจะช่วยเขาดูดาบที่มีชื่อเสียงทั้งหมด เอาเหล้าดีไปให้เขาทุกปี ในผืนแผ่นดินเดิม อยู่กับความเงียบเหงานี้ไปสิบปี รอเมื่อตายแล้วไปอยู่ในปรโลก ข้าก็จะทำให้เขารู้ถึงความเงียบเหงาทรมานในครึ่งชีวิตนี้ ก็เพราะความที่เขาจากไปทำให้เป็นเช่นนี้” กู้อ้าวเวยโบกมือหัวเราะเสียงดัง คำพูดที่คมคายดังสะท้อนวนเวียนอยู่ในวัง พวกขุนนางที่ยังไม่ได้ออกจากห้องโถงต่างก็ได้ยิน ทำให้ต่างคนต่างก็หวาดกลัว ใจเต้นเป็นระลอกคลื่น
กู้อ้าวเวยเดินกลับมายังตำหนักเยือกเย็นอย่างใจเย็น
ยังไม่ทันนั่งลง หยูนซีที่อยู่ตรงมุมขยับมาหา ดมดูกลิ่นนั้น หัวเราะแล้วพูดว่า “มีคนวางเหล้าพิษให้กับเจ้า ยังโจ่งแจ้งขนาดนี้ ช่างโง่เง่ายิ่งนัก”
พูดไปพร้อมกับกุมท้องหัวเราะขึ้นมา โซ่ที่ล่ามแขนทั้งสองข้างก็เคลื่อนไหวตาม จนส่งเสียงดัง
และกู้อ้าวเวยเพียงแค่มองดูดวงตาคู่นั้น แล้วถามว่า “ฮ่องเต้ใช้เจ้ามา เพื่อทำอะไร?”
“ก็เพื่อใช้หัวสมองของเจ้า บวกกับฝีมือทางการแพทย์ของข้า เพื่อหาวิธีทำให้คนตายแล้วฟื้น” หยูนซีหยุดหัวเราะ โซ่ยาวแค่ไหนแต่ก็ทำให้นางทำได้เพียงฟุบอยู่บนโต๊ะ โน้มกายมาข้างหน้าแล้วพูดว่า “เขาไม่เชื่อใจเจ้า แต่เชื่อถือข้าไปได้ตลอดชีวิต”
“เขาเชื่อเจ้า ยังจะล่ามเจ้าไว้?” กู้อ้าวเวยไม่เข้าใจความสัมพันธ์ระหว่างคนทั้งสอง
“ถือว่า ข้าติดหนี้บุญคุณเขา” หยูนซียังพูดไม่จบ ด้านล่างผ้าที่ทับซ้อนกันนั้นมีช่องว่างโผล่ออกมา
“ระวัง” เสียงของซางนิงดังขึ้นใกล้ๆ
