บทที่ 1011 ข่าวลือทำคนเสียหาย
“ในเมื่อเป็นพี่น้อง วันนี้ทหารเขากดดันเมืองเทียนเหยียนของข้าที่หน้าประตูเมือง ด้วยเหตุอันใดกัน?” ซ่านต้วนโฉงสายตาแหลมคม
“ไม่ทราบได้”
“ในเมื่อไม่รู้ พนันระหว่างพวกเรา……”
“ขอแค่เขาไม่ทำร้ายเจ้า งั้นคำสัญญาระหว่างพวกเราก็ยังนับ” กู้อ้าวเวยลุกขึ้นช้าๆ คิดว่าตัวเองไม่ควรพลาดโอกาสในการพบเจอซ่านจินจื๋อเลย ไม่น่านอนเลยจริงๆ
ไม่รู้ว่าซ่านจินจื๋อครั้งนี้เพื่ออะไรอีก
นางคิดเช่นนี้ แต่ยังไม่ทันก้าวออกไปจากห้องหนังสือ ก็เห็นข้ารับใช้หญิงในวังสองสามคน กลับกดไหล่นางให้นั่งลงเหมือนเดิม แรงกดไม่หยักเท่าไหร่ แต่กู้อ้าวเวยกลับขัดขืนออกไปไม่ได้ ได้แต่มองซ่านต้วนโฉงอย่างสงสัย
“พรุ่งนี้จะให้เจ้าได้เห็นเขาแน่นอน คืนนี้ ก็อยู่ที่นี่ไปก่อน”
ซ่านต้วนโฉงพูดเช่นนี้ และเดินไปนอนที่ตำหนักหลังของห้องหนังสือ ปล่อยนางถูกกดไว้อย่างนั้นที่เดิม
นางรู้ว่าซ่านต้วนโฉงไม่ต้องการให้ตัวเองเข้าใกล้ซ่านจินจื๋อมาก แม้จะเป็นองค์หญิงหลิงเอ๋อร์คงจะบอกเรื่องในตอนนั้นไปหมดแล้ว เขายังคงไม่อยากเห็นทั้งสองอยู่ด้วยกัน
นางกลับคิดไม่ถึงว่าตัวเองอยู่ไหนก็จะถูกระวังไว้เสมอ
“เจรจากัน พวกเจ้าปล่อยข้าก่อน ไปเอาหนังสือให้ข้าดีหรือไม่?”
ยังไงฮ่องเต้ก็ไม่ได้บอกไม่ให้สาวรับใช้พวกนี้ออกไป
หนึ่งในสาวรับใช้นั้นรีบไปหยิบหนังสือให้นาง คิดเสียว่านางคงอยากจะอ่าน
จนกระทั่งตอนดึก กู้อ้าวเวยหลับไปพร้อมหนังสือในอ้อมกอด เทียนในห้องหนังสือถึงได้ดับไป
และในคืนนี้เอง สนมในวังต่างรู้ว่าฮ่องเต้ร่างกายไม่ดี แต่กลับพักในห้องหนังสือทั้งคืน ข้างๆยังมีหมอเทพคอยรักษา ข่าวลือมากมาย สนมมากมายก็นั่งเฉยไม่ได้แล้ว
เช้าวันต่อมา กู้อ้าวเวยนวดคอและตื่นขึ้นมาจากเก้าอี้ นั่งนอนทั้งคืนปวดตัวไปหมดแล้ว
คิดว่าฮ่องเต้คงจะจัดการธุระงานราชการตรงนี้ต่อ เงยหน้ามากลับเห็นหญิงสองคนนั่งตัวตรงอยู่ข้างๆ ดวงตาสวยทั้งสองมองนางค้างอย่างนั้น ทำเอานางขนลุก
คงเป็นสนมของฮ่องเต้
กู้อ้าวเวยจะหญิงพวกนี้ไม่ได้มาก ทำได้เพียงรีบลุกขึ้นมาทำความเคารพ
แต่กลับได้ยินหนึ่งในนั้นพูดว่า: “หมอเทพมีใบหน้าที่สละสลวยจริงๆ”
“หมอเทพมีวิชาแพทย์ที่ล้ำเลิศ ดูแลรักษาฝ่าบาททั้งคืนคงจะเหนื่อยแย่แล้ว” หญิงสาวอีกคนเอ่ยขึ้น แต่น้ำเสียงนั้นคงอยากจะจิกกัดนางให้ตาย
แผ่นหลังหนาวเหน็บ กู้อ้าวเวยยังไม่อยากทะเลาะกับพวกสนม จึงรีบพูดว่า: “ทุกท่านก็พูดเกินไป เรื่องพวกนี้เป็นหน้าที่ของข้า……เอ่อ……ข้าน้อยอยู่แล้ว”
ดังนั้นหมอเทพควรจะเรียกตัวเองว่าอย่างไร!
สองสนมได้ยินนางพูดไม่ชัดเจนแบบนี้ ก็มีสีหน้าเย็นเฉียบทันที ขนาดการเรียกตัวเองก็ยังเรียกผิดเรียกถูกเลย หญิงสาวคนนั้นก็พูดต่อว่า: “มารยาทในวังเจ้าก็ไม่รู้งั้นเหรอ?”
“ข้าน้อยเกิดอาศัยอยู่ตามดอย จะรู้มารยาทพวกนี้ได้อย่างไร ถ้ามีผิดที่ใด ก็ขอพระนางทั้งสองทรงอภัยด้วยเพคะ” กู้อ้าวเวยปวดกระตุกขมับมาก ท้องก็โล่ง ทำเอานางเวียนหัวคล้ายจะเป็นลม
ในขณะที่ทั้งสองกำลังพูดอยู่นั้น ตงฟางฮองเฮาก็ย่างก้าวเข้ามาช้าๆ
ทุกคนต่างลุกขึ้นทำความเคารพ ตงฟางฮองเฮากลับมองสนมทั้งสองด้วยสายตาที่เย็นชา: “น้องสาวทั้งสองไม่ได้มาทำความเคารพเช้า ที่แท้ก็มาอยู่ห้องหนังสือของฝ่าบาทสั่งสอนคนอื่นงั้นเหรอ?”
ฮองเฮาตงฟางพูดเสียงต่ำ สนมทั้งสองในใจคิดว่าไม่ได้การแล้ว และพูดว่า: “วันนี้ที่หม่อมฉันมา ก็เพื่อรับใช้ฝ่าบาท พอเห็นแม่หญิงหมอเทพไม่รู้เรื่องมารยาท หม่อมฉันกำลังจะให้มามาสองคนมาสอนนาง ไม่ได้อยากหาเรื่องอะไร”
“ฝ่าบาทเสด็จไปประชุมเช้าแล้ว น้องสองคนคงจะผิดหวังน่าดู” ฮองเฮาตงฟางเดินมาข้างๆกู้อ้าวเวย พยุงนางขึ้นมาเองกับมือ เห็นท่าทางนางไม่ตื่น ก็พูดอุทานเบาๆว่า: “ท่านหมอเทพยังไงก็เป็นผู้หญิง อยู่ลานอื่นไม่มีคนดูแลจึงเกิดเรื่องขึ้น ฝ่าบาทสั่งให้ข้าพาเจ้ากลับมาพักผ่อนที่วัง”
เรื่องอะไรกันอีกเนี้ย?
ฮองเฮาตงฟางตอนนี้รู้ว่าตัวเองอยู่ยากแล้ว ฮองเฮาไม่มีใจให้ฮ่องเต้ ก่อนหน้านี้ยิ่งอยากส่งให้นางดื่มเหล้าพิษส่งนางกลับบ้าน
ตอนนี้ฮ่องเต้ให้ฮองเฮาพานางไปตำหนักที่พักของฮองเฮา ไม่กลัวตัวเองจะถูกฮองเฮาฆ่าเหรอ?
แม้จะไม่เข้าใจอย่างมาก แต่ก็ติดตามหลังฮองเฮาไปติดๆ เทียบกับการอยู่กับสนมพวกนี้ยังจะดีเสียกว่า
นางจึงรีบขอบพระทัยทันที และหลบไปอยู่หลังฮองเฮาตงฟาง แต่กลับเห็นนางยิ้มอ่อนๆ มองสนมสองคนนั้นด้วยกิริยาท่าทางที่เรียบร้อย: “วันนี้ทำความเคารพเช้า ข้าจะไม่คิดอะไร แต่ขอน้องสองคนอย่าได้ปฏิเสธคำขอของฝ่าบาท ทำผิดต่อหอเทพ ไม่งั้นต่อไปคงจะมีเรื่องแน่ ข้าคงจะขอร้องแทนไม่ได้”
“ขอบพระทัยฮองเฮาเพคะ” ทั้งสองสีหน้าซีดขาวรีบคุกเข่าลงทันที
กู้อ้าวเวยกลับจึ๊ๆปาก โชคดีที่ตัวเองมาวังหลวงก็มีอันตรายแต่ไม่น่ากลัว ยิ่งโชคดีที่ตอนนั้นนางข้ามเวลากลับมา ไม่ได้แต่งงานกับฮ่องเต้เลย ไม่งั้นชีวิตน้อยๆนี้ของตัวเองคงหาไม่ไปนานแล้ว
ผู้หญิงพวกนี้ถ้าคิดเรื่องอนาคตที่ดีกว่า ซ่านจินจื๋อคงจะเทียบไม่ได้ด้วยซ้ำ
ฮองเฮาตงฟางพากู้อ้าวเวยออกมา นางกำลังจะถาม แต่กลับได้ยินฮองเฮาพูดขึ้นก่อนว่า: “เมื่อวานหรัวเอ๋อร์เหมือนส่งเสื้อมาให้เจ้า ต่อไปเจ้าก็อย่าใส่เสื้อในวังเลย จะได้ไม่มีเรื่องอีก”
“ทำไมกัน?” กู้อ้าวเวยไม่คิดว่าเสื้อผ้าบนตัวของตัวเองจะดูไม่ดีตรงไหน คิดแค่ว่ายุ่งยากไป
ฮองเฮาตงฟางขมวดคิ้ว สาวรับใช้สองคนข้างๆปิดปากหัวเราะ และรีบพูดว่า: “เสื้อผ้าบนตัวท่านแม้จะเป็นฮ่องเต้สั่ง แต่ถ้าตามเสื้อผ้าในวังแล้ว เสื้อผ้าบนตัวท่านเป็นระดับสนม แต่ท่านไม่สวมเครื่องประดับ ไม่เหมือนฝ่ายใดฝ่ายหนึ่ง แต่ก็ทำให้พระนางในวังเข้าใจผิดกันได้”
เป็นแบบนี้นี่เอง……
ก็ว่าทำไมสาวรับใช้สองคนนั้นถึงมองตัวเองด้วยสายตาแปลกๆ
“แต่เมื่อวานนี้ ลูกศิษย์ของท่านลวนลามสนมหลังวัง แม้ซ่านจินจื๋อจะเป็นพยานให้ ตอนนี้กลับยังคงคอยตามตื๋อไม่หยุด ข้าไม่อยากจัดการแล้ว จึงขังเขาไว้ไม่กี่วัน ค่อยออกมาพบเจ้า เจ้าก็รอก่อนแล้วกัน” ฮองเฮาตงฟางพูดด้วยเสียงใส เดินช้าลง และสง่ามาก
แต่เดินออกไปไม่กี่ก้าว กลับเห็นคนด้านหลังไม่ได้ตามมา ก็หันกลับไปมอง เห็นคนเมื่อกี้เดินย้อนกลับไป
“ขอบพระทัยในความใจดีของฮองเฮา แต่ลูกศิษย์ข้าถ้าบริสุทธิ์ ไฉนจึงขังเขาไว้ในคุก” กู้อ้าวเวยพูดด้วยสายตาที่เย็นชา ที่แท้ซ่านจินจื๋อเข้าวังมาเพราะเรื่องนี้เองเหรอ และจางเหยียงซานไม่มีที่พึ่ง ถ้าในวังเกิดเรื่องอะไร นางเป็นถึงอาจารย์ไม่อนุญาตให้เกิดแน่นอน
สาวรับใช้รีบวิ่งมาพูดว่า: “ท่านหมอเทพทำไมถึงรีบนักล่ะ ฮองเฮาท่านก็เรียกไว้เถอะ……”
“ถ้าเป็นเช่นนี้ ให้นางไปต่อล้อต่อเถียงเอง ก็ดูสนุกนะ” ฮองเฮาตงฟางขี้เกียจสนใจเรื่องนี้แล้ว แค่สั่งคนให้ติดตามอย่างใกล้ชิดเท่านั้น ตัวเองก็เดินไปตำหนักต่อ
ความคิดกลับไปตอนก่อนที่จะไปประชุมเช้า นางกำลังสวมหมวกให้ฮ่องเต้อยู่ ก็ได้ยินเสียงเย็นชาขึ้น
“ถ้าเจ้าทำร้ายกู้อ้าวเวย พูดอะไรที่ไม่ควร งั้นเด็กสองคนที่เจ้าเลี้ยงเติบโตขึ้นมา……”
“หม่อมฉันทราบดีเพคะ” ฮองเฮาตงฟางนึกถึงสิ่งที่ตัวเองตอบ ก็กำมือแน่นจนเล็บแทงเข้าเนื้อด้วย
สัตว์ดุร้ายยังไงก็ไม่ฆ่าลูกตัวเอง ซ่านต้วนโฉงคงไม่โหดร้ายถึงเพียงนั้น
