บทที่ 1012 เรื่องวุ่นวาย
หญิงสาวตระกูลซู๋ ตั้งแต่เล็กก็เก่งด้านการเขียนและดนตรี มีความสามารถหลากหลาย แต่ช่วงนี้กลับมีเรื่องเสียหาย
วันนี้หมอเทพไปหาถึงที่ ซู๋กุ้ยเหรินยังคงหน้าเดิมไว้ ดีดพิณด้วยใบหน้าเรียบเฉย เสียงดีดที่ไพเราะ ตอบรับการเคารพจากกู้อ้าวเวย ก็กลับยิ้มและพูดว่า: “ข้าเป็นแค่กุ้ยเหริน จะรับการเคารพใหญ่ของท่านหมอเทพได้อย่างไร”
กู้อ้าวเวยชะงัก ใบหน้าเขินอาย——นางถึงกับแยกตำแหน่งหลังวังไม่ออกถึงเพียงนี้เชียวเหรอ
ซู๋กุ้ยเหรินเมื่อวานมีเรื่องให้นินทา แม้จะตกใจกับซ่านจินจื๋อ นอนไม่หลับทั้งคืน ตอนนี้พอเห็นกู้อ้าวเวยมาพูดลงโทษ ก็รู้สึกการตายของท่านน้าไม่ชัดเจน จึงดวงตาแดงกล้ำขึ้นมาทันที: “พวกเจ้าคนของตำหนักอ๋องจิ้ง กลับเอาแต่บังคับอยู่ได้ ไม่เอาการตายของท่านน้าไว้ในสายตาเลยใช่หรือไม่”
ชีวิตนี้ กู้อ้าวเวยรับไม่ได้มากที่สุดก็คือน้ำตาของผู้หญิง
ทำตัวไม่ถูก กู้อ้าวเวยยังรู้สึกอึดอัดใจอยู่พอควร
นางยังไม่ทันได้ถามอะไร ผู้หญิงตรงหน้าก็ร้องไห้เสียแล้ว และยังมีท่าทีน้อยใจมากอีก
ในใจแอบด่าซ่านจินจื๋อไปแรงๆ ตำหนักอ๋องจิ้งช่างทำอะไรไม่คิดเลย นอกจากนาง ก็คงเป็นซ่านจินจื๋อ
ตัวตนนางมีคนมากมายที่รู้จัก แต่กลับไม่พูดอะไร นางกำลังจะเดินขึ้นไปปลอบใจ แต่กลับเห็นซู๋กุ้ยเหรินลุกขึ้นช้าๆ ไม่รู้ว่าหยิบมีดสั้นมาจากไหน ชี้ไปทางกู้อ้าวเวย ดวงตาแดงกล้ำ: “ในเมื่อเจ้าเป็นหมอเทพ และเป็นผู้หญิงของซ่านจินจื๋อ ตอนนี้น่าจะทวงความยุติธรรมให้ท่านน้าข้าได้แล้ว ไม่อย่างงั้น ข้าจะฆ่าเจ้าเสีย”
ขันทีและสาวรับใช้ด้านหลังกรีดร้องกันเสียงดังลั่น
ใจเตนตึกตัก กู้อ้าวเวยไม่คิดว่าผู้หญิงในวังจะมีความกล้าเช่นนี้
กู้อ้าวเวยมองดูนางเหมือนจะน้อยใจมาก จึงยกมือขึ้นสั่งคนด้านข้างว่า: “เรื่องของวันนี้ เป็นเรื่องระหว่างข้ากับซู๋กุ้ยเหริน พวกเจ้ารีบออกไปเสีย”
สาวรับใช้ขันทีที่เห็นกู้อ้าวเวยมีสีหน้าเรียบเฉย ก็รีบออกไปทันที แต่กลับมองกลับไปเงียบๆ ก็แอบเรียกทหารนับสิบมา กลัวว่าทั้งสองจะเกิดเรื่องขึ้นจริงๆ
พอคนออกไปกันหมดแล้ว กู้อ้าวเวยถึงถอยหลังออก เลิกคิ้วขึ้น: “ถ้าซ่านจินจื๋อรังแกท่านน้าของเจ้า เจ้าควรจะไปหาเขาสิ”
“เขาไม่ยอมช่วยท่านน้าของข้า ยิ่งไม่อยากประกาศเรื่องนี้ออกไปด้วย” ซู๋กุ้ยเหรินยิ้มอย่างเป็นทุกข์ เดินขึ้นไปหากู้อ้าวเวยหนึ่งก้าว สายตาเต็มไปด้วยความบ้าคลั่ง: “ข้าทำอะไรเขาไม่ได้ โชคดีที่สวรรค์เข้าข้างข้า คนรักของเขาก็อยู่ที่นี่ ตอนนี้มายืนตรงหน้าข้าอีก โอกาสดีเช่นนี้ ข้าอยากได้แค่คำตอบเดียว แม้จะตายก็ไม่เสียดาย”
“ซู๋กุ้ยเหริน ท่านน้าเจ้าเป็นใครกันแน่” กู้อ้าวเวยยกสองมือขึ้นมา ไม่มีทีท่าเหมือนคนมาเข็นถามความผิดเมื่อกี้แล้ว
“ท่านน้าข้าก็คือฮองเฮาคนก่อนที่ตายอย่างทรมาณในวังแห่งนี้ ทั้งที่นางถูกองค์ชายสามฆ่า อ๋องจิ้งมีหลักฐานเต็มประดา แต่กลับไม่ยอมถวายมันขึ้นไป ตอนที่ยุ่งกับงานราชการ ก็จึงไม่ทักท้วงเรื่องการตายของท่านน้าข้า ตอนนี้ยังจับตัวคนร้ายไม่ได้อีก……” ซู๋กุ้ยเหรินพูดแล้ว มีดในมือก็ขยับขึ้นมาอีกก้าว
ทหารด้านนอกก็ต่างชักดาบออกมา เตรียมขึ้นไปช่วยนาง
กู้อ้าวเวยงงไม่หมด ฮองเฮาองค์ก่อนคือใครกัน? แล้วใครเป็นคนฆ่า?
นางเสียความทรงจำไปมาก และเรื่องนี้ก็ไม่มีคนพูดถึงอีก นางจึงพูดอะไรไม่ออกเลย
เห็นมีดสั้นเล่มนั้นเดินเข้ามาใกล้แล้ว กู้อ้าวเวยก็รีบพูดว่า: “ข้าไม่รู้เรื่องนี้! ถ้าท่านน้าเจ้าถูกวางยาจนตาย ศพยังคงอยู่ ข้าก็พิสูจน์ด้วยวิชาแพทย์ของข้าได้……”
“เจ้าพูดจริงเหรอ!” ซู๋กุ้ยเหรินดีใจขึ้นมาทันที
ไทเจียนสาวรับใช้ด้านนอกกลับสูดหายใจเข้าลึกๆ
ฮองเฮาองค์ก่อนตอนนี้อยู่ในสุสานเรียบร้อยแล้ว จะเอามาชันสูตรได้ยังไง พวกหมอหลวงยังไม่กล้ารับปากเลย
ตอนนี้กลับมีแค่หมอเทพที่ไม่รู้มารยาทรับปากไว้!
“เจ้าอย่าหลอกข้าเชียวนะ”
“ไม่แน่นอน แต่เรื่องนี้เป็นเรื่องใหญ่ ต้องค่อยเป็นค่อยไป……” มีดสั้นตรงหน้าถอยออกไปมากแล้ว ข้างหูมีเสียงลมพัดมา บนคอซู๋กุ้ยเหรินก็มีดาบวางไว้ แต่นางกลับยังคงดวงตาแดงกล้ำตามเดิม บังคับจนกู้อ้าวเวยต้องรีบพูดขึ้น: “อ๋องจิ้งตอนนี้อยู่ในวัง! งั้นก็ให้เขามาตอบเจ้าดีไหม!”
พอพูดจบ มือซู๋กุ้ยเหรินก็ชะงักลง
“ท่านหมอเทพเชิญออกไปเถอะ!”
ได้ยินทหารตะโกนลั่น กู้อ้าวเวยก็รู้สึกเหมือนตัวเองถูกดึงออกมา และมีดสั้นที่ชี้ตัวเองเมื่อกี้ก็ถูกทุกคนจับไว้ สาวรับใช้ในวังก็ต่างวิ่งขึ้นมาและพูดว่าพระนางเสียท่านน้าไปจึงเสียใจหนัก และสติสตังไม่สมประกอบ
กู้อ้าวเวยยังอยากเข้าไปดึงนางไว้ แต่กลับถูกคนอื่นกรีดกั้นออกไป
เห็นเพียงหัวหน้ายกมือขึ้นเคารพนาง ทำท่าเชิญออกไป และพูดว่า: “ซู๋กุ้ยเหรินกล้าทำเรื่องแบบนี้กับท่านหมอเทพ กระหม่อมจะทูลเรื่องนี้กับฝ่าบาทแน่นอน ขอเชิญท่านหมอเทพตามกระหม่อมไปในลานเถอะ นำตัวลูกศิษย์ท่านออกมา”
“นางไม่ได้ทำร้ายข้าเสียหน่อย” กู้อ้าวเวยยังคงกังวลอยู่
ผู้หญิงคนนั้นไม่ยอมละมือเสียที เกรงว่าหยิบมีดออกมาเพื่อเจรจาเท่านั้น
“ท่านหมอเทพ อย่าแทรกแซงเรื่องหลังวังเสียจะดีกว่า” คนที่เป็นหัวหน้านั้นพูดตักเตือน
เบะปาก กู้อ้าวเวยคงไม่ทำให้ตัวเองวุ่นวายเพราะผู้หญิงที่ชี้มีดมาทางตัวเองหรอก แต่ตามคนมาถึงลานร้างๆ เห็นจางเหยียงซานถูกขังที่นั่นอย่างโหดร้าย รีบเดินขึ้นไป รีบพยุงเขาขึ้นมาจากหญ้าแห้ง: “สาวรับใช้ในวังเป็ยผู้หญิงของฝ่าบาทหมด เจ้าจะไปเกี่ยวข้องได้อย่างไร!”
จางเหยียงซานตรงคอมีรอยแดงอยู่ ขากรรไกรบีบแน่น
“ยังทำให้ข้าถูกมีดชี้หน้าอีก” กู้อ้าวเวยพูดพำ ยังแกะเชือกที่มัดที่มือเขาอีก
พอแกะออก จางเหยียงซานก็จับคอเสื้อนางแน่น แทบจะยกขึ้นมาได้: “ข้าไม่เคยเป็นเช่นนี้! คิดแล้วเรื่องนี้ควรจะเป็นความผิดของเจ้ากับอ๋องจิ้ง!”
พอถูกว่าแบบนี้ กู้อ้าวเวยก็อึ้งไปทันที: “เกี่ยวอะไรกับข้าล่ะ?”
“ในวังต่างพูดกันว่าเจ้าเป็นสนมที่รักไคร่ของฝ่าบาท พวกพระนางพวกนั้นต่างอิจฉาเจ้ากันใหญ่?” จางเหยียงซานจับคอเสื้อนางดึงขึ้นมา มองนางด้วยสายตาที่โหดเหี้ยม: “เจ้ารู้สึกไม่จวนที่ใหญ่โต ข้าจัดการเองคนเดียวไม่ได้”
ถูกมองค้อน กู้อ้าวเวยรู้สึกผิดขึ้นมา เขย่งเท้าขึ้นทำเอานางแทบจะหยุดหายใจ ปัดมือให้หัวหน้าข้างๆที่กำลังจะเข้ามาช่วยนาง ตบหลังมือจางเหยียงซานเบาๆ และพูดว่า: “ก็นับว่าเป็นความผิดของข้าแล้วกัน ปล่อยข้าลงก่อนดีหรือไม่?”
“เจ้าไม่กล้าพูดว่าข้ามีส่วนเกี่ยวข้อง……”
“ไม่กล้าเหรอ ข้ารู้ว่าลูกศิษย์ของข้าเป็นคนดีอยู่แล้ว” กู้อ้าวเวยรับพูด รู้สึกว่าช่วงนี้อารมณ์จางเหยียงซานออกจากโมโหหงุดหงิดง่ายไปหน่อย
ปล่อยคอเสื้อเสียที กู้อ้าวเวยจัดแต่งคอเสื้อ มองลูกศิษย์ที่โมโหของตัวเองด้วยรอยยิ้ม ส่งยาทาให้เขา ให้เขานวดข้อมือที่ถูกมัดไว้ทั้งคืน
“ฮองเฮาเชิญสองท่านไปทานอาหาร” ด้านนอกมีขันทีเดินมา
กู้อ้าวเวยกลับเห็นซู๋กุ้ยเหรินถูกทหารสองนายลากไว้ รู้สึกเย็นวาบที่หลังทันที
มองตาสายตากู้อ้าวเวย จางเหยียงซานอึ้งนิ่ง และพูดกับกู้อ้าวเวยว่า: “ครั้งนี้ อาจารย์ต้องฟังศิษย์แล้ว”
“เพื่ออะไรกัน?”
“เจ้าไปไหนก็มีเรื่องตรงนั้นทุกที่เลย” จางเหลีงซานควักยาออกมา และโยนกล่องไปให้นาง จากนั้นก็ออกไปทันที
กู้อ้าวเวยจึงติดตามไปอย่างนั้น ใครใช้ให้นางใส่ร้ายลูกศิษย์ก่อนล่ะ
