บทที่ 1003 ชนะโดยไม่เสียเลือดเนื้อ
“ฮ่องเต้รับปากกับข้าว่าจะไม่ทำร้ายซ่านจินจื๋อ”
“เขาไม่ทำ แต่ข้าทำ” ซ่านเซิ่งหานยังคงจ้องมองนาง “วันข้างหน้าข้าครองราชย์ ขุนนางทุกคนก็จะมองเขาเป็นหอกข้างแคร่ ก็จะบังคับให้ข้ากำจัดเขาเอง”
“น่าจะมีวิธีอื่นนะ…..” กู้อ้าวเวยกำหมัดแน่น
เงียบไปสักพัก
ต่อให้ตัวนางตายไป ซ่านจินจื๋อก็ยังเป็นอ๋องจิ้งที่มีผลงานเด่นเกินหน้านายอยู่ดี ต่อให้ฮ่องเต้องค์ใหม่จะปกป้องเขาได้ แต่ก็ไม่นานนัก วันหลังจะถูกยัดเยียดโทษ ถ้าซ่านจินจื๋อจะไปเข้าหาทางแคว้นเอ่อตาน ก็ต้องมาคำนึงถึงความสัมพันธ์ของสองแคว้นด้วย
ถ้านางไม่ตาย ตอนนี้ข่าวที่ซ่านต้วนโฉงแพร่ออกไป ทำไมให้บู๊ลิ้มลุกฮือ แม้แต่แคว้นรอบข้างก็ยังต้องกังวล แล้วจะนับประสาอะไรกับถ้าป้ายหินของภัยพิบัติจากฟ้าไปตกอยู่ในมือคนอื่น ยังไม่รู้ว่าจะสร้างความวุ่นวายได้มากมายเท่าไร
ได้ยินทั้งสองนิ่งไป หยูนซีที่เงียบอยู่ด้านข้างก็หัวเราะออกมาเหมือนคนบ้า “เจ้านี่เป็นตัวปัญหาเสียจริงๆ ！มีอำนาจอยู่ตรงหน้า เบื้องหลังยังมีตัวยาอายุวัฒนะ จะให้คนอื่นทำเพื่อเจ้าอีกมากเท่าไร”
มือของกู้อ้าวเวยก็เริ่มคลายลง “ไม่มีความผิดอะไร แล้วทำไมข้าต้องเสียสละตัวเองด้วย? เจ้ารู้ไหมว่าสองปีนี้ ถ้าข้ามีชีวิตที่สงบสุขผ่านปีนี้ไป ก็ถือว่าบุญแล้ว แล้วอีกอย่างข้ายังมี……….”
พอพูดถึงจุดนี้ กู้อ้าวเวยก็ไม่พูดต่อ
นางหันไปมองทหารรอบๆ พวกนั้นก็ไม่ได้เข้ามาห้าม
เหมือนกับคิดอะไรได้ เพื่อทำให้ความกังวลในใจคลายลง พูดเสียงต่ำว่า “ฮ่องเต้ก็รู้ว่าเจ้ามาที่นี่ เจ้าไปตกลงอะไรกับฮ่องเต้ไว้?”
“ท่านพ่อก็แค่อยากให้คนที่รักกลับมา แต่ที่ข้าต้องการนั้น คือการชนะโดยไม่เสียเลือดเนื้อ” ซ่านเซิ่งหานตาเป็นประกาย แต่ทำให้คนตรงหน้าโมโห “ข้าเดินมาถึงจุดนี้ ห่างจากบัลลังก์เพียงก้าวเดียว เจ้าช่วยข้ามามากมาย ตอนนี้ขอแค่เพียงเจ้ามาอยู่กับข้าสองปี แล้วเดี๋ยวข้าจะปล่อยเจ้าเป็นอิสระ”
หยูนซีที่อยู่ด้านข้างได้ยินก็มองมา อยากจะเอ่ยปากพูด แต่สาวใช้ที่ลากโซ่นางไว้ก็เหมือนรู้ เลยมาปิดปากนางไว้ นางก็เลยไม่พูด ได้แต่มองต่อไป
“เจ้าต้องการชนะโดยไม่เสียเลือดเนื้อ คือจะอาศัยมือข้าไปเอากำลังทหารของซ่านจินจื๋อหรือ? เจ้าต้องการให้เขาช่วยเจ้าจัดการศึกด้านใน เอาเมืองที่เหลือแถวๆ เย่นเจียงมาให้เจ้า แล้วจะยังให้ชาวบ้านธรรมดาๆอย่างข้าไปจัดการอุปสรรคจากในวังหลังให้อีก” กู้อ้าวเวยคิดขึ้นได้ แล้วค่อยๆ นั่งลงที่ตำแหน่งตนเอง
ความขัดแย้งและความวุ่นวายนี้
ซ่านเซิ่งหานที่ถูกกระชากโฉมหน้าที่แท้จริงออกมา ก็นิ่งไป แล้วพูดว่า “เป็นเช่นนั้นจริง”
“เจ้าสามารถหาคนมาจัดการความขัดแย้งภายในได้ ซ่านจินจื๋อจะถวายชีวิตให้เจ้าหรือ?”กู้อ้าวเวยกัดฟันพูด นางมีหรือจะให้ซ่านจินจื๋อไปออกหน้าแทนแคว้นซางหลานในตอนนี้ ถ้ามีแต่เรื่องภายนอกแคว้นก็ดี แต่ตอนนี้มีศึกทั้งหน้าหลัง ยิ่งไม่ต้องพูดถึงตอนนั้นจะมีคนมาลองใจของซ่านเซิ่งหานอีก ไม่ว่าจะทางลับหรือทางสว่าง ก็จ้องแต่จะทำร้ายซ่านจินจื๋อทั้งนั้ง
ตอนนี้ซ่านเซิ่งหานตัดสินใจ ที่อาศัยจังหวะที่ซ่านจินจื๋อออกเมืองไป ก็เพื่อที่จะพูดออกมาให้กระจ่างชัดเจน
แต่ตอนนี้มาถูกกู้อ้าวเวยพูดหักคอลง เขาก็ไม่มีความอดทนอีกต่อไป “เวยเอ๋อ เจ้าก็รู้ว่าข้าจะไม่ทำร้ายเจ้า”
“แล้วทำไมเจ้าต้องบังคับข้าด้วย? ข้าเป็นพระชายาจิ้งแล้ว ข้าเป็นทั้งหมอและกุนซือ ตอนนี้ตำแหน่งฮองเฮาก็ยังจะให้ข้าเป็นอีกหรือ?” กู้อ้าวเวยหัวเราะเศร้าๆ คิดถึงเมื่อก่อนที่ซ่านเซิ่งหานจัดการทุกอย่างจนเรียบร้อย แล้วก็วางแผนเองหมดทุกอย่าง
แต่ตอนนี้ ทำไมถึงเลือกทำเช่นนี้?
“ต่อให้วันนี้เจ้าไม่ตอบรับปาก วันข้างหน้าจะมีราชโองการ เจ้าก็ต้องเป็นฮองเฮาอยู่ดี” หยูนซีรีบพูดออกมา สาวใช้ด้านข้างทั้งสองปิดปากนางไม่ทัน
กู้อ้าวเวยยักคิ้วมอง องครักษ์ในที่มืดก็เดินขึ้นหน้ามา
ซ่านเซิ่งหานเส้นเอ็นที่หน้าผากกระตุก แล้วยกมือบอกให้พวกทหารไม่ต้องเข้าใกล้ พอในห้องสงบลง เขาก็พูดว่า “ต่อให้เจ้าบอกตัวยาออกมา ท่านพ่อก็จะเอาตัวเจ้าเป็นตัวกระตุ้นยาอยู่ดี”
“เพราะอะไร！” กู้อ้าวเวยตกใจ
“เพราะในโลกนี้มีเพียงเจ้าคนเดียวที่รู้สูตรยา” มีเสียงส่งมาจากทางประตู ประตูค่อยๆ ถูกเปิดออก วันนี้ซ่านต้วนโฉงใส่ชุดธรรมดาค่อยๆ เดินเข้ามา พอเห็นซ่านเซิ่งหานเงียบไป แล้วก็หัวเราะมาว่า “ข้าฆ่าคนมากมายเพื่อหายานี้ รู้ว่ามันต้องแลกกับอะไรมากมาย เจ้าไม่อาจจะมีชีวิตรอดต่อไปได้”
เผชิญหน้ากับสองพ่อลูกคนนี้ กู้อ้าวเวยก็หัวเราะขึ้นมา “พวกเจ้าเห็นข้าเป็นเด็กสามขวบหรือ?”
ซ่านเซิ่งหานหน้าซีด แล้วได้ยินซ่านต้วนโฉงพูดว่า “ไม่อาจเอาความฉลาดของเจ้าไปให้พวกแคว้นเอ่อตานได้”
หัวเราะประชดออกมา ตอนนี้กู้อ้าวเวยกลับคิดว่า ตอนนั้นกินเหล้าพิษของฮองเฮาไปเสียเลยก็ดี
พอนั่งลง กู้อ้าวเวยก็แยกไม่ออกว่าซ่านต้วนโฉงต้องการจะทำลายแคว้นชางหลานหรือจะช่วยแคว้นชางหลานกันแน่ แต่ในใจก็คิดแต่ว่า “ข้าไม่ยอมเสียอย่าง พวกเจ้าจะทำอะไรได้”
“ไม่แน่ว่าถ้าดื่มเลือดเจ้าแล้ว ยู่จุนก็จะฟื้นขึ้นมา นางเองก็มีวิชาการรักษายอดเยี่ยม พอฟื้นมาก็คงหาวิธีถอนพิษให้ตนเองได้เหมือนกับเจ้า” ซ่านต้วนโฉงเหล่มองนาง น้ำเสียงก็ค่อนข้างแดกดัน “อีกอย่าง ข้าก็อยากจะเห็นสภาพที่ซ่านจินจื๋อเศร้าใจที่เสียคนรักไป”
มีเพียงครั้งนี้ กู้อ้าวเวยก็รู้สึกว่าตนเองมองสองพ่อลูกนี้ผิดไป
ที่ซ่านต้วนโฉงเมาความรัก ก็ยังมองเห็นถึงบ้านเมือง ซ่านเซิ่งหานต้องการแต่บัลลังก์ แต่ก็ไม่ได้อยู่คนเดียว เขาก็รู้เรื่องของหยูนซีและยู่จุน แสดงว่าเขารู้เรื่องนี้มานานมากแล้ว
คิดไปคิดมา ซ่านเซิ่งหานและซ่านต้วนโฉงได้วางแผนจะกำจัดซ่านจินจื๋อนานแล้ว
“ตอนนั้นเจ้าลงมือฆ่าซูพ่านเอ๋อ……..”
“ก็เพื่อบีบให้เขาก่อกบฏ แต่ไม่นึงว่าเขาจะเห็นแก่ความเป็นพี่น้อง” ซ่านต้วนโฉงยิ้มเย็น
“เจ้าคิดจะให้องค์ชายสามได้รับตำแหน่งอยู่แล้ว แล้วทำไมไม่บอกตรงๆ?” กู้อ้าวเวยกำมือจนเลือดไหล แต่ก็ได้แต่มองซ่านเซิ่งหานนิ่งๆ
“เขาไม่ใช่คนแรกที่ถูกเลือก ถ้าตอนนั้นองค์ชายสองไม่เสียท่าก่อน ข้าก็คงไม่มามองลูกชายที่ไร้อำนาจนี้” ซ่านต้วนโฉงเดินมาด้านหน้าโต๊ะ หยิบเอกสารขึ้นมา แล้วหัวเราะ “พระราชวงศ์แต่งงานโดยไม่เคยสนใจความรู้สึก ลูกข้าแต่งกับเจ้า แล้วยังให้เจ้าเป็นฮองเฮา มีอะไรน่าเสียหาย?”
กู้อ้าวเวยเงยหน้ามองเขา วันนี้ซ่านต้วนโฉงไม่ไว้หน้าเลย ทุกคำพูดมีแต่การบังคับขู่เข็ญ
นางมองไปทางซ่านเซิ่งหาน แต่เห็นซ่านเซิ่งหานนอกจากจะหน้าซีดแล้ว ก็ไม่มีสีหน้าอื่น พอเดินอ้อมโต๊ะออกมา เดินมาทางหลังนาง แล้วมองซ่านต้วนโฉง “ท่านพ่อ ให้ลูกไปคุยกับนางสองต่อสองได้หรือไม่?”
ซ่านต้วนโฉงยกคิ้วสูง แต่ก็พยักหน้าตอบตกลง และไม่ให้คนตามไป
พอมาถึงทางเดินที่ไม่มีคน กู้อ้าวเวยก็ได้ยินซ่านเซิ่งหานเอ่ยปากพูด “ท่านพ่อดีต่อท่านอา แต่หวังว่าเขาจะก่อกบฏ แล้วกลายเป็นคนผิด”
“เพราะอะไร?”
“เพราะว่าซูพ่านเอ๋อมาขัดขวาง ท่านพ่อเสียคนที่รัก ตอนนั้นก็เริ่มแค้นอยู่ในใจ” ซ่านเซิ่งหานก็เริ่มทำหน้าเสีย แล้วหันมา จากนั้นก็จับมือเย็นๆ ของนาง “สิ่งที่ท่านพ่อคิดนั้นไม่ได้ง่ายเท่านี้แน่ ขอเพียงเจ้าอยู่ข้างข้า ถึงจะปลอดภัย”
กู้อ้าวเวยไม่สนใจรอบข้าง ได้แต่พูดว่า “หมายความว่าอย่างไร?”
“ท่านพ่อจะไม่ทำร้ายฮองเฮาในอนาคต เจ้าจงฟังข้า วันหลังพวกเราค่อยวางแผนใหม่” สายตาของซ่านเซิ่งหานไปมองซางนิงที่อยู่ไม่ไกล แล้วก็โอบกู้อ้าวเวยมากอด
