บทที่ 1000 เกิดมาเพื่อเป็นส่วนผสมสำคัญของยา
แสงเทียนริบหรี่ เหมือนหยูนซีลืมเรื่องที่เกิดขึ้นในวันนี้ไปแล้ว เอนพิงนอนอยู่ตรงมุมผนังอย่างสนิท
กู้อ้าวเวยเดินก้าวข้ามต้นฉบับหลายแผ่นมาตรงหน้าของนาง ก่อนที่นางจะนั่งลง หยูนซี ลืมตาทั้งคู่ขึ้น ลุกขึ้นมาจากตรงมุมผนังนั้น มองสบตากู้อ้าวเวยแล้วพูดว่า “เจ้ายังกล้ามาตรงหน้าของข้าอีกหรือ?”
“ยังไงก็ยังมีคนคอยปกป้องใครอยู่ เจ้ากลับไม่มีใครปกป้อง” กู้อ้าวเวยนั่งลง
หลายวันมานี้ฝนตกน้อยลง วันนี้ไม่รู้ทำไมถึงได้ตกกะปริดกะปรอยลงมาอีก
หางตาหยูนซีฉายแววเฉยเมย แล้วก็กลายเปลี่ยนเป็นเหมือนคิดอะไรขึ้นมาได้ มองดูนางอย่างจริงจังแล้วพูดว่า “เจ้าเหมือนกับแม่ของเจ้าเพียงไม่กี่ส่วน”
“หลิงเอ๋อร์กับหมิ่นเอ๋อกลับมีรูปร่างหน้าตาคล้ายเจ้ามาก” กู้อ้าวเวยตั้งใจพูดเปลี่ยนเรื่อง
เมื่อได้ยินชื่อหลิงเอ๋อร์กับหมิ่นเอ๋อ เห็นได้ชัดว่าหยูนซีอึ้งไปเล็กน้อย สักพักหนึ่งแล้วก็พูดขึ้นว่า “เจ้าเห็นพวกนางแล้วไม่ตกใจหรือ?”
กู้อ้าวเวยไม่ยินยอมที่จะเล่าเรื่องที่เกิดขึ้นในจวนให้รู้อยู่แล้ว มองดูหยูนซีแล้วพูดว่า “พวกนางสบายดี หากตลอดชีวิตนี้เจ้าออกไปไม่ได้ ซ่านจินจื๋อก็จะดูแลพวกนางสองพี่น้องเป็นอย่างดี”
หยูนซีหัวเราะขึ้นมาหนึ่งครั้ง เงยหน้าแนบหัวพิงผนัง มันกำลังคิดได้ถึงเรื่องอะไรที่สนุก
หลังจากนั้นก็รัดผ้าที่ห่อกายไว้แน่น พูดขึ้นด้วยเสียงต่ำว่า “หากตอนนั้นข้ากับแม่ของเจ้ามีความสามารถเพียงครึ่งเดียวของเจ้า บางทีตอนนี้ก็คงไม่ตกอยู่ในสภาพแบบนี้”
ดูเหมือนหยูนซี กำลังจะเล่าเรื่องทั้งหมดในอดีตออกมา
ปกติหากนางพูดอะไรก็จะมีพวกนางกำนัลขันทีเข้ามาห้าม ตอนนี้กลับยืนอยู่ด้านข้างกันอย่างเงียบๆ
แสดงว่าฮ่องเต้ตั้งใจที่จะให้กู้อ้าวเวยรับรู้ถึงเรื่องราวที่เกิดขึ้นในอดีต
หยูนซีเห็นว่าไม่ถูกลงโทษ ในใจสบายขึ้น จึงขอน้ำชาจากกู้อ้าวเวยมาดื่มสองแก้ว แล้วก็เล่าเรื่องทั้งหมดในอดีตให้ฟังว่า “เจ้ารู้มั้ยว่าตอนนั้นตอนที่ฮองไทเฮายังเป็นเพียงพระสนม เคยถูกคนในตระกูลของข้าทำนายชะตาชีวิต?”
กู้อ้าวเวยจำเรื่องนี้ไม่ได้ จึงฟังหยูนซีพูดต่อว่า “ในคำทำนายชะตาชีวิตนั้นเคยบอกว่า ฮองไทเฮาจะต้องตายอยู่ในมือลูกของตัวเอง แล้วก็ในตอนนั้น นางถึงได้มีความคิดรับเอาฮ่องเต้องค์ปัจจุบันเข้ามาอยู่ในตำหนักของตนเอง คนอื่นหัวเราะเยาะนางที่ไม่ทำเพื่ออนาคตของลูกตนเอง กลับไม่รู้ว่าตลอดเส้นทางนี้ฮองไทเฮากำลังเดินตามชะตาชีวิตของตน จากฟังคำทำนายแล้ว ก็เกิดความกลัวอย่างมาก”
กู้อ้าวเวยไม่เข้าใจ จึงอดไม่ได้ที่จะถามขึ้นว่า “ทำไมจะต้องอุ้มเด็กอีกคนหนึ่งมา?”
หยูนซีหัวเราะ มองดูกู้อ้าวเวยเหมือนดั่งกำลังมองดูคนโง่ “ก็เพื่อให้ลูกชายทั้งสองคนถ่วงดุลซึ่งกันและกัน นับดูแล้วก็ถือว่าเป็นประสบการณ์ที่เกิดขึ้นในวังในหลายปีนี้”
กู้อ้าวเวยนิ่งเงียบไม่พูดอะไร รอฟังนางเล่าให้ฟังอย่างละเอียด
ที่แท้ในตอนนั้นถึงแม้ฮองไทเฮาจะเกิดอยู่ในตระกูลขุนนางชั้นสูง และยังเป็นถึงบุตรคนโต เดิมควรที่จะถูกเลี้ยงดูอย่างดี แต่ตอนที่นางคลอดนั้นได้เกิดพายุฝนตกอย่างหนัก ตอนที่อายุได้สองขวบสาวใช้ที่คอยดูแลอยู่สองคนได้ตกน้ำตายไปอย่างลึกลับ ตอนวันเกิดครบรอบสิบขวบ อาจารย์สอนส่วนตัวที่สนิทกับนางได้เสียชีวิตในวันเกิดของนาง หลังจากนั้นก็ได้มีนักทำนายคนหนึ่ง บอกว่านางมีชะตาชีวิตเป็นหงส์ แต่ตลอดชีวิตนี้จะไม่สามารถหลุดพ้นจากกิเลสและกองทุกข์ของตนเอง สุดท้ายก็จะตายโดยไม่มีโรค
“แต่ยังไงนี่ก็ยังถือว่ามีชะตาชีวิตเป็นหงส์ พ่อของนางยังคงเลี้ยงดูนางเพื่อที่จะได้เป็นฮองเฮาในอนาคต แม้แต่องค์ชายหลายคนก็ได้ยินเรื่องนี้ ต่างก็ต้องการที่จะสู่ขอนาง สุดท้ายคนที่สู่ขอนางไปได้ก็คือฮ่องเต้องค์ก่อน…”
หยูนซีพูดถึงตรงนี้ แล้วก็ส่ายหัวอย่างหนักใจ
ด้วยเพราะคำทำนายชะตาชีวิตนี้ เมื่อนางเข้าไปอยู่ในจวนของฮ่องเต้องค์ก่อนแล้วก็ได้เป็นพระชายา แต่ที่น่าแปลกก็คือสาวใช้ที่เป็นอคติกับนางในจวนถ้าไม่ป่วยตาย ก็จะตายไปอย่างลึกลับ เสด็จแม่ของฮ่องเต้องค์ก่อนได้รู้เรื่องนี้เข้า ก็ได้เรียกนักทำนายมาทำนายชะตาชีวิตอีก พูดเพียงว่านักทำนายในตอนนั้นเป็นเทพพิเศษ ตลอดชีวิตนี้ของฮองไทเฮา ทุกข์ลำบากยิ่งนัก ตอนนี้เพียงคำพูดประโยคเดียวของเทพวิเศษได้เปลี่ยนแปลงชะตาชีวิตของนาง โดยการใช้ชีวิตของคนอื่นมาทดแทน
กู้อ้าวเวยกลับรู้สึกน่าขำ “แล้วจะรู้ได้อย่างไรว่าคนทำนายคนที่สองจะไม่ใช่เทพวิเศษ?”
“หากเชื่อ งั้นเจ้าก็คือเทพเจ้า หากไม่เชื่อ ต่อให้เจ้าได้กลายเป็นเทพ นั่นก็คือเทพวิเศษ” หยูนซีก็หัวเราะตามขึ้นมา รอยยิ้มหวานนั้นแลดูบริสุทธิ์มาก ทำให้กู้อ้าวเวยจ้องมองอยู่นาน
“แล้วต่อมาเป็นอย่างไร?” กู้อ้าวเวยขยับเข้าใกล้นาง
“เสด็จแม่ของฮ่องเต้องค์ก่อนไม่ยอมให้นางออกหน้าอีก กักบริเวณให้อยู่แต่ภายในจวน แต่สุดท้าย นางเข้าวังแล้วก็ได้ต่อสู้ดิ้นรนมาตลอด ถึงแม้ไม่ได้นั่งอยู่ในตำแหน่งฮองเฮา แต่ก็ได้กลายเป็นฮองไทเฮา ก็นับว่าตรงตามคำทำนายของนักทำนายคนแรก ตอนนั้นฮ่องเต้เพิ่งได้ขึ้นครองราชย์ คนในตระกูลที่ใกล้ตายคนนั้นได้ทำนายให้กับฮองไทเฮา” หยูนซีส่ายหัวไปมา
ที่แท้คนของหยุนเซ่อคนนั้นพูดว่าฮองไทเฮาจะตายอยู่ในมือลูกของตัวเอง และคนทำนายทั้งสองคนในตอนนั้น ล้วนก็เป็นเทพวิเศษจริงๆ
กู้อ้าวเวยขมวดคิ้ว “หรือว่าในนี้มีคนอยู่เบื้องหลัง?”
“เป็นเช่นนี้จริง” หยูนซีหัวเราะพยักหัว “ที่แท้เรื่องที่เกิดขึ้นในจวนตอนที่นางยังเด็ก เป็นฝีมือของพ่อของนาง เพื่อให้มีข่าวลือออกมาว่านางมีชะตาชีวิตจะได้เป็นฮองเฮา เรียกร้องความสนใจจากเหล่าองค์ชาย”
“แล้วทำไมเมื่อมาอยู่ในจวนฮ่องเต้องค์ก่อน กลับเจอเรื่องที่ไม่เหมือนกัน?” สีหน้ากู้อ้าวเวยตกตะลึง แล้วก็ไม่เคยคิดว่าชีวิตของฮองไทเฮาจะพบเจอกับอุปสรรคมากมายขนาดนี้
“เพราะฮ่องเต้องค์ก่อนมีคนรักอยู่แล้ว แต่นางกลับนั่งอยู่ในตำแหน่งของพระชายา จึงได้คิดแผนการนี้ขึ้นมา” หยูนซีส่ายหัวอย่างเห็นใจ ขยับร่างกายแล้วก็เอนตัวลง “สุดท้ายแล้ว นางรู้ว่านี่คือแผนการหลอกลวง ผู้หญิงหยุนเซ่อคนนั้นก็ได้ป่วยตายไปแล้ว นางไม่เคยได้รู้จักกับผู้หญิงคนนั้น แต่ผู้หญิงคนนี้กลับรู้ว่าทุกอย่างเป็นเพียงแผนหลอกลวง นางจึงเชื่อมั่นว่าต่อไปนางจะต้องตายอยู่ในมือลูกของตัวเอง”
ที่แท้ก็เป็นเช่นนี้นี่เอง
กู้อ้าวเวยก็เล่าเรื่องที่เกิดขึ้นในตอนนั้นให้ฟังอย่างละเอียด หากตอนนั้นตอนที่ซ่านจินจื๋อจากไปแล้วมีคนคอยปกป้อง แต่ไม่แน่ว่าอาจจะเป็นหนึ่งในแผนการของฮองไทเฮา เพราะยังไงซ่านต้วนโฉงก็ไม่ใช่ลูกแท้ๆ แต่ซ่านจินจื๋อต่างหากที่เป็นลูกแท้ๆของนาง
“แล้วเจ้ารู้เรื่องได้อย่างไร?” กู้อ้าวเวยถามขึ้น
“ตอนนั้นข้าหนีไปพร้อมกับแม่ของเจ้า แต่ก็ถูกนางจับตัวกลับมาได้ เพราะตอนนั้นข้ามีลูกสองคน ฮองไทเฮายังหวังอยากให้ข้าผูกมัดฮ่องเต้ ในตอนนั้นจึงได้หาศพของผู้หญิงคนหนึ่งมาแทนศพของข้า เรียกได้ว่าเป็นแผนการที่แนบเนียนมาก” หยูนซีเอามือจับโซ่ตรวนทั้งสองไว้ ค่อยๆลุกขึ้น พร้อมพูดว่า “แต่เสียดาย ข้าเป็นเพียงตัวแทนของยู่จุนเท่านั้น เพียงเพราะฝีมือทางการแพทย์ของข้าสามารถต่อชีวิตของนางได้ จึงได้เก็บข้าไว้”
เพิ่งเคยได้ยินเรื่องนี้ กู้อ้าวเวยเงยหน้ามองดูนางแล้วพูดว่า “ก่อนหน้านี้ยู่จุนก็….”
“เป็นเช่นนั้น ใครจะไปรู้ว่าหลังจากนั้นยู่จุนบอกว่าอยากพบเจ้า เขาก็ได้ให้ยู่จุนไป ยู่จุนกับเจ้าในตอนเด็กค้นพบวิธีการอยู่หลายวิธี ตอนที่กลับมากลับถูกฮองไทเฮารู้ถึงความลับนี้” หยูนซีส่ายหัวอย่างทำอะไรไม่ได้
ที่แท้เรื่องในตอนนั้น เป็นเพราะเหตุนี้
“งั้นเจ้ากับแม่ของข้า กับระหว่างยู่จุนกับแม่ของข้า…”
“พวกเราอายุห่างกันมาก แต่ก็เหมือนเป็นเพื่อนที่ดีต่อกันมากกว่า ตอนที่ข้าหนีไปตอนนั้น ก็เพราะไม่อยากให้หยุนหว่านคลอดเจ้า แต่เสียดายที่ข้าถูกขังไว้อยู่ในวัง เมื่อรู้ตัวขึ้นมาเจ้าก็โตแล้ว” จากนั้นหยูนซีก็มองดูนาง “หลังจากที่คลอดเจ้าแล้ว รู้ไหมว่าทำให้เกิดเรื่องอะไรขึ้นบ้าง?”
กู้อ้าวเวยลุกขึ้นมาแล้วใส่หัว “ข้าไม่รู้”
“ตอนนั้นหยุนหว่านถูกวางยาแต่แรกแล้ว ตอนนั้นเจ้าเป็นตัวนำยาในการต่อชีวิตให้กับยู่จุน แต่เสียดายในร่างกายเจ้าไม่มีพิษ ในตอนนั้นฮ่องเต้อยากที่จะฆ่าเจ้ากับเฉิงเสี้ยง แต่ยู่จุนบอกว่าให้ไว้ชีวิตเจ้า และรู้สึกผิดต่อเจ้า” หยูนซีหัวเราะเย้ยขึ้นมาหนึ่งครั้ง สายตามองดูภายในโลงศพน้ำแข็งนั้น แล้วก็หัวเราะพูดขึ้นว่า “เดิมนางต้องการให้เจ้าเป็นตัวนำยาจริงๆ แต่หลายปีนั้นนางอยู่ข้างกายเจ้าต้องการที่จะเอาเลือดของเจ้า แล้วก็ให้ตัวปลอมไปแทนที่เจ้า ใครจะไปรู้ว่าตอนนั้นเจ้าฉลาดมาก มองความเป็นความตายเป็นเรื่องปกติ ทำให้นางคิดได้”
ในหัวสมองของกู้อ้าวเวย คิดได้ถึงคำพูดในตอนเด็กของกู้อ้าวเวย
“ใครอยากเป็นปลา”
เกรงว่าในตอนนั้น นางไม่หวาดกลัวต่อความเป็นความตาย แต่กลัวใจคน
