บทที่ 1040 ผิดทุกก้าว
ในวังรกร้าง หากไม่มีเสียงพลิกหนังสือของกู้อ้าวเวย ก็จะมีเพียงเสียงเงียบสงบ
วันนี้ซ่านต้วนโฉงนั่งคนเดียวบนขอบเตียงในชุดสบายๆ มือจับมือที่เย็นเฉียบของยู่จุนไว้ ในใจว้าวุ่น
ไม่มีกู้อ้าวเวยอยู่ เขาก็ไม่รู้ว่ายู่จุนจะมีวันที่ตื่นขึ้นมาและหายไหม
กู้อ้าวเวยเป็นคนรอบคอบระมัดระวัง ในวันนั้นที่แอบเขาเอายู่จุนออกมาจากโลงน้ำแข็ง ก็ได้เขียนไว้อย่างละเอียดว่านับจากนี้ไปควรทำอะไรบ้าง ควรให้นางทานยาอะไร ควรหยุดยาเมื่อไหร่
แต่ต่อให้เป็นเช่นนี้ กู้อ้าวเวยก็ไม่ได้หาเจอวิธีที่จะทำให้นางมีอาชีพอายุยืน รักษาโรคเก่าให้หายขาด
ซ่านต้วนโฉงอ้าปาก มองดูใบหน้าที่หลับมาแล้วนานหลายปีนั้น กลับพูดอะไรไม่ออก
ส่วนหยูนซียังคงถูกล่ามด้วยโซ่อยู่ด้านนอก ทำได้เพียงนอนอยู่บนฟูก ดวงตาแดงก่ำ กำมือแน่นจนเลือดไหล ในตาของนางมีเพียงใบหน้าด้านข้างของซ่านต้วนโฉง กลับดวงตา ที่บ่งบอกถึงความรักอันลึกซึ้งดวงนั้น
ทำไม?
หยูนซีไม่เคยเข้าใจ แล้วทำไมถึงได้มีผู้ชายที่หลงรักคนที่ตายแล้วอยู่ในโลงศพเย็นนั่นได้ลึกซึ้งขนาดนี้ และก็ไม่รู้ว่าซ่านต้วนโฉงที่เป็นคนหลายใจ แต่ก็ยังเฝ้านางมาได้นานหลายปีขนาดนี้ บอกหลวงคนบนโลกแล้วเอานางมาหลบซ่อนไว้ภายในวัง กลับไม่มีใครรู้สักคน
“นอกจากกู้อ้าวเวย ก็มีเพียงข้าที่สามารถช่วยนางได้”
หยูนซีเอนกายพูดพร้อมหัวเราะ มีน้ำตาไหลลงมาอาบแก้มโดยที่หนังไม่รู้ตัว
ซ่านต้วนโฉงหันมามองด้วยร่างกายที่แข็งทื่อ จ้องมองดูหยูนซีแล้วพูดว่า “หากเจ้ามีความสามารถจริง ข้าก็ไม่จำเป็นต้องไปหากู้อ้าวเวยแล้ว”
ซ่านต้วนโฉงลุกขึ้นในทันใด ก็โบกมือให้ทุกคนออกไป
เดินไปตรงหน้าหยูนซีทีละก้าว บีบคางของนางด้วยแรงที่แทบอยากบีบคางของนางจนหลุด
“วันนั้นข้าอยากที่จะฆ่ากู้อ้าวเวย เจ้ากลับบอกข้าว่าเจ้าไม่รู้ว่าจะเรียกจุนเอ๋อฟื้นขึ้นมาได้อย่างไร”
“ก่อนที่นางจะแต่งงานกับน้องชายของข้า เดิมข้าอยากที่จะกักขังนางไว้เพื่อที่จะหายารักษายู่จุน เจ้ากลับบอกข้าว่านางเป็นน้องสาวของจุนเอ๋อ”
“ตอนนี้ เจ้ายังอยากที่จะโกหกข้า?”
ปลายคางหยูนซีเจ็บปวด พร้อมกับมองดูดวงตาซ่านต้วนโฉงที่ความโกรธยิ่งอยู่ก็ยิ่งทวีมากขึ้น
ความเจ็บปวดแค่นี้สำหรับนางแล้วไม่มีอะไรเลย
นางหัวเราะขึ้นมาอย่างบ้าคลั่ง แล้วก็ออกมาจากเสื้อผ้าที่หลุดง่ายนั้น เปลือยกายโอบไหล่เขาไว้ กอดคอของเขา อดทนต่อการเพิ่มแรงบีบคางที่มากขึ้น แล้วก็ร้องไห้
“ข้าไม่ต้องการให้เจ้ารักข้า แต่ข้าต้องการเจ้า และเจ้าก็ต้องการข้า ข้าสามารถทำให้ยู่จุนฟื้นขึ้นมาในวันพรุ่งนี้ มาสู่อ้อมกอดเจ้า”
น้ำตาไหลอาบแก้มทั้งสองข้าง หยูนซีอยากสัมผัสใบหน้าของคนคนนั้น
นางรู้ ซ่านต้วนโฉงไม่ชอบให้ตนไปแตะต้องใบหน้าของเขามากที่สุด
ต่อให้เป็นนางสนมพวกนั้นก็ไม่ได้
แล้วก็เป็นไปอย่างที่คิด ผู้ชายตรงหน้าเผชิญกับความเย้ายวน เผชิญหน้ากับใบหน้าที่เหมือนกับยู่จุน แต่ก็ยังคงไม่สนใจ เหลือทิ้งไว้เพียงความตื่นตกใจ
ซ่านต้วนโฉงไม่ได้ให้คนอื่นเข้ามา มองดูร่างกายของหยูนซี
“ข้ารู้ เจ้าไม่เคยปล่อยให้ใครมองดูข้า” หยูนซีหัวเราะอย่างโง่เขลา รวบรวมเสื้อผ้าขึ้นมาอย่างลวกๆ แล้วลุกขึ้น นางลากโซ่อันหนัก ทำได้เพียงเข้าใกล้เตียงนั้นแค่นิดเดียว
ไม่สนใจว่าข้อเท้าจะฉีกขาดและเจ็บปวดอีกต่อไป
ใช้แรงทั้งหมดที่มีเอายาลูกกลอนหนึ่งลูกใส่เข้าไปในปากของยู่จุน แล้วก็หัวเราะพูดขึ้นว่า “เจ้าจะต้องรีบฟื้นขึ้นมาเร็วหน่อย”
ฉีกยิ้มอย่างมีเลศนัย แล้วนางก็คลานกลับไปยังบนฟูกของตัวเอง ค่อยๆหลับไป
เมื่อถึงค่ำคืนดึกดื่นไม่มีคน ประตูตำหนักค่อยๆถูกเปิดออก ตะเกียงบนโต๊ะถูกจุดสว่าง สะท้อนให้เห็นทั้งตำหนักถูกห่อหุ้มด้วยแสงสนธยาสีส้ม ส่วนหยูนซีก็รออยู่บนฟูกนานแล้ว มองดูซ่านต้วนโฉงที่มีท่าทีเมามาย นางยังคงหลงใหลอย่างมาก
“ข้ารู้อยู่แล้วว่าเจ้าต้องมา” หยูนซีรู้สึกได้ถึงมือที่อบอุ่นของชายคนนั้นด้วยรอยยิ้ม
ซ่านต้วนโฉงมองดูใบหน้าใบนั้นที่มีความคล้ายคลึงกลับยู่จุน โน้มก้มลงอย่างโง่เขลา คุกเข่าบนฟูกเรียบง่ายแล้วจับคนคนนั้นขึ้นมาในอ้อมแขนของเขา กำจัดเสื้อเชิ้ตสีขาวธรรมดาที่ขวางทางและจินตนาการออกไป สูดลมหายใจเบาๆ แล้วซุกอยู่ตรงคอของนาง
“ไม่ได้เจอตั้งนาน….”
นี่เป็นคำพูดที่พูดกับยู่จุน
หยูนซีรู้ดีแก่ใจ แต่ก็ยิ้มแล้วก็โอบเขาแนบกาย น้ำตาไหลลงอย่างโศกเศร้า แต่ก็ยังคงโอบผู้ชายคนนั้นไว้แนบอก จูบตรงใบหูของเขาแล้วพูดว่า “ใช่ ข้าต้องการเจ้า”
ซ่านต้วนโฉงเหมือนถูกคำพูดประโยคนี้กระตุ้น การเคลื่อนไหวของมือของเขาค่อยๆเร็วขึ้น
ผู้ชายที่เมาไม่ได้สนใจคนที่นอนอยู่บนเตียงในตำหนัก คนคนนั้นนอนยันอยู่บนเตียง มองดูสิ่งที่เกิดขึ้นตรงหน้าอย่างไม่อยากเชื่อ
มองเห็นแววตาของหยูนซีเต็มไปด้วยความยั่วยวนและความนุ่มนวล มีเพียงน้ำตาที่ไหลลงอย่างไม่หยุด
ข้าทำได้เพียงขโมยของของเจ้า แต่เขาก็ไม่ได้สะอาดขนาดนั้นแล้ว
เจ้ารู้ไหม?ยู่จุน
เสียงฝนตกดังขึ้น ลมหนาวพัดมา กลิ่นอายความใคร่ฟุ้งเต็มภายในตำหนัก ยังมีเสียงร้องไห้ที่ไม่มีใครได้ยินของคนที่อยู่บนเตียงนั้น
……
น้ำเย็นๆไหลลงสู่ลำคอ ต่อให้พยายามที่จะลืมตา แต่ก็สามารถมองเห็นเพียงความมืด และคอของตนเองที่ไอเพราะสำลักน้ำ ร่างกายสั่นเทาไปทั้งร่าง และก็ได้ยินเสียงโซ่กระทบกัน
“ดื่มอีกหน่อย”
เสียงของผู้ชายดังขึ้น ความรู้สึกของกู้อ้าวเวยยังไม่ค่อยชัดเจน มีเพียงความเจ็บปวดจากด้านหลังของคอที่เจ็บขึ้นมาเป็นครั้งๆ
มือหยาบคู่หนึ่งที่เต็มไปด้วยบาดแผลบีบคางของนางไว้ พยายามเอาน้ำที่เหลือพวกนั้นกรอกเข้าไป ส่วนใหญ่ค่อยๆไหลไปตามแก้มและคางของนาง ไหลเข้าไปในเสื้อผ้าที่บาง
ปลอกคอเปียกแนบติดร่างกายของนาง
เมื่อดื่มน้ำหมดแล้ว ผู้ชายค่อยปล่อยคางของนาง
ปลายคางยังคงเจ็บปวด กู้อ้าวเวยอดไม่ได้จึงถามขึ้นว่า “พวกเจ้าต้องการอะไร?”
ผู้ชายหัวเราะเยาะแล้วพูดว่า “พวกเราเพียงต้องการให้เจ้าอยู่ที่นี่ มีชีวิตอยู่ให้ดีก็พอ”
“ไม่มีใครสามารถหาตัวเจ้าเจอ รอเมื่อถึงวันที่เจ้าจากไปแล้ว เรื่องทุกอย่างจะคลี่คลาย ว่าง่ายหน่อย”
ผู้ชายคนนั้นตบใบหน้าที่นางเบาๆ กลับถูกนางเบือนหน้าหนี
น้ำเสียงของผู้ชายแหบแห้ง สุดท้ายก็ทำได้เพียงถีบขาขวานางหนึ่งที แล้วก็เดินจากไป
เสียงฝีเท้าหายไปกับเสียงหินถูกันอย่างแปลกๆ
เสียงในหูกลับมาเงียบสงบ เดิมกู้อ้าวเวยอยากที่จะลุกขึ้นมา แต่พบว่ามือทั้งสองข้างถูกล่ามโซ่ยึดติดกับผนังด้านหลัง แล้วก็มีเสียงเหล็กกระทบกัน มันคือโซ่เส้นเล็กที่คอของนาง
ลองโน้มตัวไปข้างหน้า กลับพบว่าสามารถนั่งลงได้ และโซ่ที่ล่ามมือทั้งคู่ไว้ก็สามารถเคลื่อนไหวได้
ค่อยๆนอนลง นางค่อยพบว่าขาทั้งคู่ของนางก็ถูกล่ามไว้ด้วยโซเส้นเล็ก แต่โซ่เส้นนั้นกลับค่อนข้างยาวหน่อย
ด้านล่างมีผ้าห่มนุ่มนวล แต่หากสังเกตดูให้ดี ก็จะพบว่าด้านล่างผ้าห่มวางเต็มไปด้วยหญ้าแห้ง เศษผ้าตรงหน้ายังไงก็ไม่สามารถเอาออกได้ กำลังควรคิดว่านางไร้ซึ่งความรู้สึกแล้วก็มาถึงที่นี่ได้อย่างไรนั้น กลับได้ยินเสียงหินกระทบกันนั้นดังขึ้นอีกครั้ง
มีเสียงผู้หญิงดังขึ้นมาว่า “ขอเพียงเจ้ายอมอยู่ที่นี่โดยดี เรื่องทุกอย่างก็จะคลี่คลาย”
ร่างกายกู้อ้าวเวยแข็งทื่อ พูดชื่อของเสียงของคนคนนั้นออกมาว่า “ซูพ่านเอ๋อ…”
