บทที่ 1083 แก้ไขความวุ่นวายให้กลับมาสงบสุข
หัวเราะอยู่อย่างเฮฮา จนปิ่นมุกบนหัวตงฟางซวนเอ๋อก็ตกหล่นบนพื้น
ผมเพ้ายุ่งเหยิง ไม่มีความรุ่งโรจน์อีกต่อไป
สีหน้าซ่านจินจื๋อยังคงเป็นปกติ บนใบหน้าที่บึ้งตึงไม่แสดงอาการความรู้สึกใดๆ
“หากข้ายอมช่วยคนของตระกูลตงฟางกับตำบลเหยสุ่ยล่ะ?”
เขาก้าวเดินมาข้างหน้าอย่างเชื่องช้า ก้มชันเข่าอยู่ตรงหน้าตงฟางซวนเอ๋อ นิ้วมือปัดเส้นผมข้างหูของนาง กระซิบพูดขึ้นว่า “ขอเพียงข้าได้ขึ้นเป็นฮ่องเต้ รับประกันว่าพวกเจ้าทั้งหมดจะไม่ตาย”
ดวงตาตงฟางซวนเอ๋อฉายแววตกตะลึง หันไปมองดูเขาอย่างระมัดระวัง พร้อมพูดว่า “เจ้าหลอกลวงข้า?”
“เสด็จอ๋องจิ้ง คุณนั่งบนหมื่นขุนเขาและสายน้ำนี้ไม่ได้”
ตงฟางฮองเฮาพูดขึ้น พยายามลุกขึ้นมาจากเก้าอี้ตัวนั้น จับที่วางมือไว้แน่นแล้วค่อยยืนขึ้นมาได้ และพูดขึ้นว่า “วันนี้ที่เจ้ามา ก็เพื่อมาพูดเรื่องพวกนี้กับข้าหรือ? เจ้ารู้ความจริงแล้วจึงมาหาข้าไม่ใช่หรือ?”
“ความจริง?”
ซ่านจินจื๋ออมยิ้มที่มุมปากเล็กน้อย ยกมือบีบคางตงฟางซวนเอ๋อไว้แน่น มองตานางพร้อมพูดว่า “อย่างเช่นนางคิดอยากจะกำจัดหมากที่ตระกูลตงฟางไม่สามารถควบคุม และอย่างเช่นพวกนางสมรู้ร่วมคิดให้ซู๋กุ้ยเหรินก่อเรื่อง แล้วเอาความผิดทั้งหมดโยนให้กับฮองเฮาเนี๊ยงเนี๊ยง รอให้ทุกอย่างเกิดขึ้นแล้ว หลังจากเจ้าตายไปแล้วค่อยตัดสินความผิด”
ร่างกายฮองเฮาโอนเอน ตงฟางซวนเอ๋อกลับเม้นริมฝีปากแน่น รอฟังเขาพูดต่อจากนี้ของเขา
“ฮองเฮาลอบฆ่าฮองเฮาองค์ก่อน ถือเป็นความผิดใหญ่หลวง ซู๋เซ่อไม่มีทางปล่อยพวกเจ้าแน่ เมื่อเรื่องนี้เดือดร้อนกันเป็นเรื่องใหญ่ เสด็จพี่ก็จะต้องเนรเทศพวกเจ้าทั้งหมด เพื่อพวกเจ้าจะได้ร่วมมือกับคนตำบลเหยสุ่ยหรือ?”
เมื่อพูดเสร็จ มือของซ่านจินจื๋อกลับผ่อนแรงลง
ท่าทีของตงฟางซวนเอ๋อในตอนนี้ ได้แสดงให้ซ่านจินจื๋อเห็นแล้วว่า สิ่งที่เขาคาดเดาทั้งหมดล้วนเป็นความจริง
เมิ่งซู่สามารถขึ้นมาอยู่ในตำแหน่งอย่างในวันนี้ได้เร็วขนาดนี้ เกรงว่าฮ่องเต้คงรู้แล้วว่าขุนนางสำคัญบางคนในราชสำนักสมรู้ร่วมคิดกับพวกเขาแล้ว ถึงแม้เรื่องที่บ้านริมน้ำโล่เสียจะถูกระงับไว้ ผิวเผินดูเหมือนเรียบง่าย แต่แท้จริงแล้วน้ำทั้งหมดไหลผ่านแม่น้ำสายเดียว ความจริงแล้ว เรื่องใหญ่เก็บเป็นความลับ แต่มีการแอบแลกตำแหน่งคน
ตอนนี้เมิ่งซู่ไปแล้ว กลุ่มคนในราชสำนักขาดผู้นำ ต่างก็ระมัดระวังไม่กล้ากระทำผิด
แต่ถึงแม้เมิ่งซู่จะไปดินแดนแห่งความสุขในที่ต่างๆ ต่อให้มีคนเห็นก็เพียงพูดว่าไปตามหายาอายุวัฒนะให้กับฮ่องเต้ แต่ตามสถานการณ์ในตอนนั้น หากเสด็จพี่คิดอยากที่จะยกแผ่นดินให้กับคนอื่นจริงๆ ก็จะไม่ไปรุกรานแคว้นเอ่อตัน
หากเป็นเช่นนี้ ความต้องการที่แท้จริงของเสด็จพี่ เป็นการสั่งให้คนไปตามหาร่องรอยของศิษย์ทรยศ
“ตำบลเหยสุ่ยมีคนเพียงหลักร้อย ทำการอะไรไม่ได้ แต่พวกเจ้ากลับมั่นใจว่าวันหนึ่งพวกเขาจะสามารถรักษาตระกูลตงฟางไว้ได้ จะได้เป็นเจ้าคนนายคน”ซ่านจินจื๋อพูดขึ้นต่ออีกว่า “หากอยากที่จะได้ตำแหน่งฮ่องเต้อย่างถูกต้องตามทำนองคลองธรรมโดยที่ไม่ต้องสูญเสียทหาร ดีกว่าคำว่าสายเลือดสองคำนี้”
“ฮองเฮาทำทุกอย่างเพื่อเสด็จพี่ หากไม่มีตำแหน่งฮองเฮานี้ เจ้าก็จะยิ่งเดินถลำลึก นอกจากนี้ยังยั่วยุให้เราสองพี่น้อง แย่งชิงกัน แล้วองค์ชายสามได้ประโยชน์…”
ซ่านจินจื๋อ พูดถึงตรงนี้แล้วก็ไม่พูดอะไรต่ออีก
ฮองเฮาไม่แปลกใจกับเรื่องนี้เลย แต่ตงฟางซวนเอ๋อกลับมองดูซ่านจินจื๋อ พร้อมพูดขึ้นอย่างไม่อยากเชื่อว่า
“เจ้ารู้เรื่องทั้งหมดแล้วหรือ?”
“ข้าแค่รู้ว่า หากซ่านเซิ่งหานได้ขึ้นเป็นฮ่องเต้ สิ่งแรกก็คือการขออ้าวเวยกลับไป”
แววตาซ่านจินจื๋อเป็นประกาย พายุกำลังก่อตัวอยู่ในดวงตา แล้วมือก็บีบคอตงฟางซวนเอ๋อไว้แน่น
ตงฟางซวนเอ๋อหายใจไม่ออก จึงต้องเงยหัวขึ้นมาแล้วค่อยหายใจได้บ้าง
ดวงตาทั้งคู่จ้องมองกัน ตงฟางซวนเอ๋อมองเห็นเพียงพายุที่กำลังก่อตัวอยู่ในดวงตาของเขา เต็มไปด้วยความอาฆาต
“หยุดนะ”
ตงฟางฮองเฮาพูดขึ้นอย่างโมโห น้ำเสียงอ่อนแรง ซ่านจินจื๋อก็ผ่อนมือลง
วางมือไว้ด้านข้างตงฟางซวนเอ๋อ มือข้างหนึ่งของซ่านจินจื๋อปัดฝุ่นบนเสื้อผ้าออก
“ฮองเฮาเนี๊ยงเนี๊ยงรู้เรื่องนี้ตั้งแต่แรกแล้วหรือ?”เขาถาม
“ข้ารู้เรื่องพวกนี้อยู่แล้ว แต่ไม่เคยคิดในฐานะที่เป็นพ่อแม่ สายเลือดเดียวกัน กลับยังสามารถคิกฆ่าข้าทำกับข้าได้ขนาดนี้”ฮองเฮาหัวเราะ แล้วก็ล้มกลับไปนั่งลงบนเก้าอี้ หลังยืดตรง ยังคงดูสูงศักดิ์
ฮองเฮาอายุยังน้อย ดวงตาคู่เดิมที่ปกติอ่อนโยนเหมือนดังน้ำ ถึงตอนนี้เพียงแค่แวบเดียว ด้านนอกประตูมีนางกำนัลใกล้ชิดสองคนกำลังเดินมา นางกำนัลสองคนนี้เป็นนางกำนัลที่มาพร้อมกับนางตอนที่นางอภิเษกเข้าวังมา ตอนนี้กำลังคุกเข่าอยู่บนพื้น ก้มหัวรอรับฟังคำสั่ง
“วันนี้ท่านอ๋องเสด็จมา ด้วยธุระอะไร อยากได้อะไร ในที่สุดข้าก็เข้าใจแล้ว”
นางยิ้มอย่างเย็นชา ดวงตาฉายแววโศกเศร้า พร้อมพูดขึ้นว่า “วันนี้เจ้าพานางมา พูดทุกอย่างออกมา ก็เพื่อขอให้ข้าอยู่ในตำแหน่งนี้ต่อไป ปฏิบัติทำหน้าที่ หักหลังครอบครัวเดียวกัน”
“เป็นเช่นนี้จริง ไม่ว่าตระกูลตงฟาง กับคนตำบลเหยสุ่ยจะทำเรื่องอะไร ข้าก็ไม่สนใจ บนโลกนี้มีเพียงสิ่งของสองอย่างที่ข้าไม่ยอมทิ้ง ขอเพียงฮองเฮาเนี๊ยงเนี๊ยงไม่ล้ำเส้น ข้าจะแก้ไขความวุ่นวายให้กลับมาสงบสุข”
ประโยคหลัง พูดขึ้นด้วยน้ำเสียงหนักแน่น
ตงฟางพิจารณามองดูซ่านจินจื๋อ พี่น้องที่มีรูปร่างหน้าตาคล้ายกับฮ่องเต้คนนี้ เวลานี้ที่ไม่มีความโกรธ ยิ่งมีท่าทีของความทะเยอทะยาน คงเพราะมั่นใจแล้วว่าตอนนี้น้าไม่มีที่พึ่ง ไม่มีทางที่จะเดินไปต่อ
เรื่องที่ตงฟางซวนเอ๋อร่วมมือกับตำบลเหยสุ่ย นางก็พอได้ยินมาบ้าง ตระกูลตงฟาง คิดอยากที่จะเอาความผิดฐานฆ่าฮองเฮาโยนให้กับนาง แล้วเนรเทศนางไป ส่วนเมืองเทียนเหยียน แต่ละครอบครัวถูกแยกออกจากกันไปนานแล้ว ไม่แน่ว่าระหว่างทางอาจจะถูกคนขององค์ชายสามพาตัวไป ตอนนั้นตามความดีความชอบของตระกูลตงฟางที่มีมานาน บวกกับในมือตำบลเหยสุ่ยกำความลับไว้ สามารถช่วยให้องค์ชายสามแย่งตำแหน่งฮ่องเต้มาได้
ตอนนั้นไทฮาวก็เพราะคิดเช่นนี้ กลับถูกลูกชายของตนเองกักขังไว้ในจวนอ๋องไม่ให้ได้ออกมา
ตงฟางซวนเอ๋อเดินเป็นขั้นเป็นตอน ที่ยังอยู่ข้างกายซ่านจินจื๋อ คงเพราะต้องการตามหากู้อ้าวเวย คิดไม่ถึงว่าจะถูกคนอื่นจับได้ จนตกอยู่ในสภาพแบบนี้
“ร่วมมือกับฮองเฮาที่ไร้ประโยชน์แบบนี้ ก็คิดว่าพวกเจ้าจะสามารถสู้กับคนที่อยู่เบื้องหลังคนนั้นได้แล้วหรือ?”
เสียงพูดของตงฟางซวนเอ๋อ ทำลายความเงียบระหว่างทั้งสอง ไออยู่หลายทีแล้วค่อยพูดต่อว่า “มีเพียงองค์ชายสามขึ้นเป็นฮ่องเต้ ฮ่องเต้กับพวกนางถึงจะไม่ให้หมื่นขุนเขาและสายน้ำนี้ร่วมตายไปด้วยกัน นอกเสียจาก…”
นางหยุดพูด แล้วหัวเราะพร้อมหันไปมองซ่านจินจื๋อ
“นอกเสียจากเจ้าเอาตัวกู้อ้าวเวยยกให้กับฮ่องเต้กับนาง บางทีพวกเขาอาจจะให้เจ้ากับกู้อ้าวเวยมีชีวิตอยู่ต่ออีกหลายปี ต่อไปเมื่อมีสายเลือดมาแทนที่ เจ้าจะยอมปล่อยมืออย่างไร?”
ความเป็นไปได้ขององค์ชายสาม เพราะมีเจตนาเดียวกันกับฮ่องเต้ ตลอดจนยู่จุนหยูนซี
ได้ยินคำพูดของตงฟางซวนเอ๋อ ดวงตาฮองเฮาฉายแววตกตะลึง แวบเดียวก็สงบลงในทันที
ซ่านจินจื๋อเห็นความตกตะลึงอย่างชัดเจน แล้วก็มองดูตงฟางซวนเอ๋ออย่างสนใจ พร้อมพูดขึ้นว่า “ทำไมถึงไม่ยอมให้? ในกายอ้าวเวยไม่ได้ไหลไปด้วยเลือดของตระกูลยู่ตระกูลหยุนหรือ ขอเพียงอ้าวเวยยังมีชีวิตอยู่ ข้ายอมทำได้ทุกอย่าง”
“ขอเพียงนางไม่ต้องไปอยู่กับซ่านเซิ่งหาน”
มองดูสีหน้าตงฟางซวนเอ๋อที่เปลี่ยนแปลงอยู่ตลอดเวลา ตงฟางฮองเฮากำที่วางมือไว้แน่น
“นี่ก็คือคำตอบของเจ้า? เจ้ารู้ไหมว่าหากยอมทำแบบนี้ ต่อไปชางหลานก็จะไม่อยู่ในมือของต้วนซื่อแล้ว”
“ไม่เป็นไร”ซ่านจินจื๋อก้าวเดินไปข้างหน้าหนึ่งก้าว มองดูฮองเฮาพร้อมพูดว่า “สำหรับข้าแล้ว ตำแหน่งฮ่องเต้เป็นเพียงสิ่งที่สามารถปกป้องอ้าวเวยเท่านั้น”
“ในเมื่อต่อไปมีเพียงฮ่องเต้เท่านั้นที่จะสามารถครอบครองนางได้ ข้าก็จะนั่งอยู่ในตำแหน่งที่สูงสุดนั้น”ซ่านจินจื๋อมองดูอยู่อย่างเย็นชา พร้อมพูดขึ้นว่า “เสด็จพี่สะใภ้ ท่านยินยอมที่จะช่วยข้าแก้ไขความวุ่นวายให้กลับมาสงบสุข ช่วยตระกูลตงฟาง หรือทำเพื่อฮ่องเต้ ต่อไปจะได้ไปยมโลกด้วยกัน?”
สีหน้าฮองเฮาซีดขาวลงทันที
