บทที่ 1072 ยืนในตำแหน่งที่ไม่แพ้
นั่งลงที่เบาะ ขัดสมาธิสวดมนต์
มีพุทธศาสนิกชนมากมายที่น้อมฟังพระธรรมคำสอน แต่ที่แห่งนี้มีเพียงผู้นับถือเพียงคนเดียว
กู้อ้าวเวยก้าวเข้ามาเขตพำนักของไทเฮาโดยไม่มีใครมาขวางไว้ ต้นไม้ใบหญ้าทั้งสองข้างไม่ได้ถูกตัดแต่ง แต่ด้านนอกประตูกลับมีองครักษ์หลบซ่อนตัวอยู่ในความมืด ไม่ให้คนด้านในออกไปด้านนอก และไม่ให้คนด้านนอกเข้าใกล้
ที่เห็นครั้งแรก ไทเฮาเป็นแม่ที่จิตใจดี แต่นางค่อยๆ มองออก คนที่สามารถจัดการเรื่องมากมายได้ดีกว่าฮ่องเต้ มีเพียงตำแหน่งไทเฮา จากนั้น นางก็ค่อยๆ มองไทเฮาเป็นนางสนมในวังหลังที่มีแผนการยากแท้จะหยั่งถึง ถึงขนาดไม่พูดถึงว่านางจะเป็นแม่ของซ่านจินจื๋อ
หลังจากที่คุยกันที่อารามไป๋หม่า นางก็รู้ได้ว่าไทเฮาต้องลงทุนไปเท่าไร เพื่อตำแหน่งนี้
ยืนนิ่งที่ประตูมองดูพระพุทธรูปองค์นั้น กู้อ้าวเวยก้มหน้าประนมมือ
ไทเฮาที่กำลังสวดมนต์อยู่ก็ได้ยินเสียงฝีเท้าจากทางด้านหลังเงียบลง และก็ได้หยุดการสวดมนต์ลง แต่ไม่ได้หันกลับไป เพียงแต่รอคนด้านหลังเอ่ยคำพูดที่อยากจะพูด
“ไม่ได้พบกันนานเลยนะ”
กู้อ้าวเวยยกมือห้ามกุ่ยเม่ยที่อยู่ด้านข้าง แต่ตนก็ได้แต่ยืนที่ข้างประตู
“เสียมารยาท ตอนนี้เจ้าเป็นภรรยาของซ่านจินจื๋อแล้ว ยังจะ……”
“ไม่ว่าข้าจะเป็นภรรยาของใคร ที่มาวันนี้ ไม่ได้มาเพื่อเรื่องส่วนตัว และจะไม่สนใจความสัมพันธ์ส่วนตัว” พูดจบ กู้อ้าวเวยก็ตัดสินใจ ค่อยๆ เดินเข้าไปข้างใน และนั่งลงบนเบาะด้านข้าง จุดธูปขอพร เช่นเดียวกัน
ในตอนนั้นเอง ไทเฮาก็หันหน้าไปมองนาง
นางผอมลงไปไม่น้อย แก้มตอบลงไปเล็กน้อย เสมือนคนที่กำลังจะตาย
“เจ้าจะทำอะไรกันแน่?” ตอนที่นางกำลังขอพร ไทเฮาก็อดใจถามไม่ได้
“ตงฟางซวนเอ๋อบอกว่า มีเพียงปล่อยเจ้าไป เรื่องทั้งหมดถึงจะมีโอกาสพลิกสถานการณ์” กู้อ้าวเวยค่อยๆ ลืมตาขึ้น แขนสองข้างวางลงหัวเข่าเบาๆ น้ำเสียงยังคงนุ่มนวล “ข้าไม่รู้ว่าจะโอกาสพลิกสถานการณ์ และข้าก็สงสัย ว่าท่านและหยูนซีมีความสัมพันธ์อะไรกันแน่”
“หรือว่าเจ้าเป็นเผ่าเดียวกับหยูนซีไม่ใช่หรือ?”
“เป็นเผ่าเดียวกันแล้วอย่างไร ข้าก็เป็นคนแคว้นชางหลานเช่นเดียวกับท่าน ท่านก็ไม่ได้จะไว้ชีวิตข้า?” กู้อ้าวเวยดึงคิ้วสูง “ที่มาครั้งนี้ ข้าไม่ได้มาพูดเรื่องข้อตกลงกับเจ้า แต่มาจัดการให้เจ้ายอมจำนนเสียต่างหาก”
“น่าขำสิ้นดี เจ้าอย่าหวังว่าจะได้อะไรไปจากปากข้า……” ลำคอของไทเฮาเผยเสียงหัวเราะออกมา แต่มือที่ถือลูกประคำอยู่ก็สั่นระริก
“เช่นนั้นข้าก็สามารถให้ซ่านจินจื๋อไปกระจายข่าวลับหลังเจ้าได้” ในแขนเสื้อกู้อ้าวเวยมีขวดหยกไหลออกมา จับเล่นอยู่ในมือ “ลองเดาสิว่าถ้าข้าตายในเงื้อมมือเจ้า เขาจะทำเช่นไร? บางทีเขาอาจจะไม่ฆ่าท่าน แต่ท่านก็จะได้ไปอยู่เป็นเพื่อนตงฟางซวนเอ๋อในคุก”
“เผ่าพวกเจ้าจะทำร้ายพวกเราไปถึงตอนไหน！”
ไทเฮาหลบสายตาแล้วลุกขึ้นจากเบาะ ร่างกายโซเซเล็กน้อย จากนั้นก็พยุงโต๊ะตั้งตัวขึ้นได้
ภายใต้ควันธูปที่ลอยฟุ้ง กู้อ้าวเวยเงยหน้ามองนาง “ข้าก็แค่อยากให้ซ่านจินจื๋อได้เห็นโฉมหน้าที่แท้จริงของเจ้าก็เท่านั้น”
“เขาเป็นลูกชายแท้ๆ ของข้า เขาจะถูกนางมารอย่างเจ้า……..”
“ท่านรักลูกชายของตนเองจริงๆ หรือ?” ก้าวเวยหัวเราะออกมา แล้วมองนาง “เรื่องมาถึงขั้นนี้ ข้าพบว่าฮ่องเต้ยังไม่มีใจคิดที่จะฆ่าซ่านจินจื๋อ แต่นักฆ่าที่ลอบฆ่าข้าที่อารามไป๋หม่านั้น กลับไม่สนใจว่าจะทำร้ายซ่านจินจื๋อหรือเปล่า ข้าก็เลยคิดมาตลอดว่านั้นเป็นแผนของฮ่องเต้”
มือของกู้อ้าวเวยค่อยๆ ยกขึ้นด้านหลัง
กุ่ยเม่ยที่อยู่ด้านนอก ก็ปิดประตูลง แต่เหลือช่องว่างไว้ไม่เล็กนัก
“เจ้าหมายความว่าเช่นไร?” ไทเฮาเอามือบีบพนักแขนเก้าอี้
“การลอบฆ่าครั้งนั้น น่าจะเป็นท่านส่งไป” กู้อ้าวเวยเอามือเก็บเข้าไปในแขนเสื้อ แล้วพูดช้าๆ ว่า “ตงฟางซวนเอ๋อบอกว่าท่านสามารถพลิกสถานการณ์ได้ แต่ข้าก็ยังคิดไม่ตกว่าท่านจะพลิกสถานการณ์ได้อย่างไร แต่เมื่อครู่นี้ ข้านึกถึงความสัมพันธ์ของท่านกับหยูนซี ก็พอจะเข้าใจอะไรขึ้นมาบ้างแล้ว”
ไทเฮาค่อยๆ หยีตาลง “เจ้าไม่รู้อะไรทั้งนั้น ตระกูลหยุนของพวกเจ้าแค่อยากจะเอา……..”
“อย่ามาพูดเรื่องในอดีตกับข้า！” กู้อ้าวเวยเอ่ยปากพูดตัดบทนาง แล้วก็หายใจเข้าลึกๆ เพื่อไม่ให้ตนเองตื่นเต้นตกใจ แล้วก็เงยหน้ามองพระพุทธรูปที่มีใบหน้าดุดัน แล้วพูดเสียงต่ำว่า “เจ้าก็เอาเรื่องเก่าพวกนี้มาเบี่ยงเบนความสนใจของจินจื๋อ ถ้าเจ้าเกลียดตระกูลหยุนจริงๆ ละก็ แล้วเหตุใดเจ้ายังมีความสัมพันธ์ดีกับหยูนซี? หยูนซีถูกขังอยู่ในวัง และยู่จุนก็อยู่ที่นั่น แต่ผ่านไปนานพอสมควร เจ้าก็ยังไม่ได้จัดการกับนางทั้งสอง แต่กลับให้นางอยู่รอดมาถึงปัจจุบันนี้”
ค่อยๆ ลุกขึ้น แล้วมองดวงตาที่ตื่นตกใจของนาง การคาดเดาในใจก็ถูกยืนยันชัดเจนขึ้น
“คนที่อยากที่จะเป็นอมตะจริงๆ นั้น ก็คือเจ้า” กู้อ้าวเวยยิ้มมองนาง “ตอนนั้นที่ข้าใช้ชื่อเป็นองค์หญิงเอ่อตานแล้วจากไป ด้านหลังมีกลุ่มคนที่ตามมาจ้องจะฆ่าข้า แต่ต่อมาฮ่องเต้บอกว่าข้ามีประโยชน์ ข้านึกว่าเรื่องมันเปลี่ยนไปเพราะยู่จุน แต่ตอนนั้นนางยังไม่ฟื้นขึ้นมา ดังนั้น คนที่ห้ามฮ่องเต้ไม่ให้ฆ่าข้า ก็คือเจ้า”
เมื่อก่อนนี้นางมองไทเฮาต่ำไป
เรื่องมาถึงตอนนี้ นางเพิ่งจะใช้คำของตงฟางซวนเอ๋อ เอาเรื่องทั้งหมดมาโยงเข้ากับไทเฮา
ถึงแม้ตอนนั้นหยูนซีจะฟื้นอยู่ แต่นางก็ไม่อาจสั่งฮ่องเต้ได้
ตอนนั้นฮ่องเต้สามารถฆ่านางได้ และชักจูงน้องชายตนเองกลับมาสำเร็จ
แต่เรื่องราวหลายครั้งก็มักจะพลิกเปลี่ยนไปขณะถึงจุดสูงสุดของเรื่อง จุดประสงค์มันเปลี่ยนไปเร็วจนทำให้คนสงสัย ถ้าเบื้องหลังไม่มีคนจัดการ ก็คงจะเป็นเพราะซ่านต้วนโฉงเปลี่ยนใจไปมาเอง แต่ก่อนหน้านี้……ซ่านต้วนโฉงมีใจต่อยู่จุนเพียงคนเดียว จะทำอะไรก็มีเหตุผล จะพลิกไปเปลี่ยนมาได้อย่างไร?
นอกจากยู่จุนแล้ว คนที่ฮ่องเต้ให้ความสำคัญ ก็มีแต่ไทเฮา
“ถึงแม่เขาจะไม่ใช่ลูกชายแท้ๆ แต่ตอนที่หนีออกจากวังนั้น เขาก็ไม่ได้ให้คนมาตามตัวเจ้าและฆ่าเจ้าเสีย ลูกชายของเจ้าทั้งสองไม่เคยผิดต่อเจ้าเลย”
ตอนนี้ที่กู้อ้าวเวยพูดประโยคนี้ออกมานั้น เสียงก็สั่นๆ นางขมวดคิ้วมองหญิงที่แลดูแก่ลงไปมากด้านหน้า ในใจก็สับสน “เจ้าจะไม่อธิบายหน่อยหรือ?”
“เจ้ายังรู้อะไรอีก?” ดวงตาของไทเฮาเริ่มแดงขึ้นเห็นเป็นเส้นเลือด
ตามจากประโยคนั้น ลูกประคำในมือนางก็หล่นลงพื้น มีบางลูกไหลมาข้างๆ กู้อ้าวเวย แล้วหยุดลง
“อยู่ในจุดที่ไม่แพ้ นั่นดีที่สุด ฆ่าลูกทั้งสองที่ควบคุมไม่ได้เสีย แล้วแต่งตั้งฮ่องเต้ใหม่”
กู้อ้าวเวยถอยหลังไปช้าๆ พร้อมมองใบหน้าของไทเฮาที่เต็มไปด้วยความโกรธและรัศมีเข่นฆ่า และยิ่งยืนยันในสั่งที่ตนเองคิดไว้ “ถ้าข้าทำตามดั่งที่ตงฟางซวนเอ๋อบอกไว้ ปล่อยเจ้าออกไป เจ้าจะไปทำอะไร?”
“แน่นอนว่าจะฆ่าเจ้าก่อน” ไทเฮาค่อยๆ เดินเข้ามาใกล้ แล้วพูดกัดฟันว่า “แล้วรอยู่จุนและหยูนซีร่วมมือกันฆ่าไอ้ลูกไม่รักดีนั้นเสีย”
“เช่นนั้นหรือ?” กู้อ้าวเวยค่อยๆ ถอยหลังไป
“แล้วก็ฆ่าพระชายาจิ้ง หานเอ๋อของข้าก็จะได้นั่งบัลลังก์อย่างมั่นคง”
สิ้นน้ำเสียง ก็มีเสียงดันประตูดังขึ้น
“ในที่สุดข้าก็รู้ว่าทำไมท่านพี่ต้องเอาท่านมาขังไว้” ซ่านจินจื๋อเดินมาจนถึงกู้อ้าวเวย แล้วยกมือจับนางไว้
