บทที่ 1116 ทุกอย่างกระจ่างแล้ว
“ขอเพียงเจ้ายกอี้จื๋อให้กับข้า ข้าก็มีวิธีรักษานางให้หายได้”
ยู่จุนนอนตะแคงอยู่บนเตียง ในวันฤดูหนาวสวมชุดกระโปรงบางดั่งอยู่ฤดูใบไม้ผลิอยู่ในพระราชวัง แต่ก็ไม่รู้สึกหนาว เวลานี้นางเพียงมองดูกู้อ้าวเวยที่อยู่ในอ้อมกอดซ่านจินจื๋ออย่างเรียบเฉย เหมือนกำลังเหม่อลอย
ตอนนั้นเมื่อมองเห็นเด็กคนนี้ ก็เหมือนเพียงแค่มองเห็นใบหน้าที่ธรรมดา และก็ไม่ฉลาด เป็นคนหนูที่ไม่ได้เรื่อง
และก็เพราะกู้อ้าวเวยไม่ฉลาด นางยังคงเป็นมิตรที่ดีกับนาง กลับไม่รู้ถึงความคิดของนาง
แต่ตอนนี้ คนที่อยู่ในอ้อมกอดของซ่านจินจื๋อ ยังใช่กู้อ้าวเวยคนนั้นอยู่ไหม?
เมื่อคิดถึงตรงนี้ นางก็อดไม่ได้ที่จะอมยิ้ม พร้อมลุกขึ้นจากเตียงแล้วก็หลีกให้กับคนป่วยที่สลบอยู่
ซ่านจินจื๋อวางนางลงบนเตียงนุ่มอย่างทะนุถนอม แล้วก็คุกเข่าอยู่ตรงหน้าเตียงนุ่มนี้ แม่นมที่อยู่ด้านหลังก็ได้อุ้มเด็กน้อยมาตรงหน้ายู่จุน
ยู่จุนรับเด็กน้อยเข้ามาไว้บนอ้อมแขน แล้วก็สั่งคนไปเอายาที่เตรียมไว้แต่แรกแล้วมา
พร้อมกับลูบจับเด็กน้อยน่ารักที่อยู่ในอ้อมกอดอย่างเอ็นดู เห็นดวงตาคู่นี้ทั้งใหญ่ทั้งกลม น่ารักเป็นอย่างยิ่ง
“เด็กน้อยคนนี้เมื่อเติบโตแล้ว คงจะงดงามยิ่งกว่านาง”
“สิ่งที่นางให้ความสำคัญที่สุดก็คืออี้จื๋อ”
ซ่านจินจื๋อมองดูทุกการกระทำองยู่จุนอย่างระมัดระวัง กลัวว่าปลายเล็บแหลมคมนั่นจะทิ่มเข้าไปในผิวหนังอ่อนโยนของเด็กน้อย
กลับไม่เหมือนดั่งที่เขาคิด ยู่จุนอุ้มอี้จื๋อ เหมือนกำลังอุ้มลูกของตนเองไว้มากกว่า
โยกเยกไปมาเบาๆ อี้จื๋อก็หัวเราะชอบใจ พูดอู้อี้อยู่อย่างไม่เป็นข้อความ แม้แต่ยู่จุนก็หัวเราะยิ้มแย้มขึ้นมา แลมองดูซ่านจินจื๋อพร้อมพูดว่า “สิ่งของที่เจ้าอยากได้ ข้ารับปากเจ้า เพียงแต่การรักษาผู้หญิง มีหลายวิธีมากมาย เจ้าเป็นผู้ชายไม่สะดวกหลายอย่าง ไปดูอาการป่วยของเสด็จพี่ของเจ้า ว่าเป็นยังไงบ้างดีกว่า”
พูดเสร็จ ยู่จุนดูเหมือนเหม่อลอย แล้วก็สั่งคนไปหยิบยาอีกชุดมาให้ซ่านจินจื๋อ
“เขาทานยาไปหลากหลายมากมาย ร่างกายอ่อนแอ เจ้าเอายานี้ไป บอกเขาว่าอย่าโกรธหยูนซี นางก็แค่คิดถึงลูกมาก เลยลงมือวางยาพิษ”
พูดอยู่เช่นนี้ แววตาซ่านจินจื๋อฉายแววไม่พอใจ แล้วก็มองดูกู้อ้าวเวยที่นอนอยู่บนเตียงนุ่ม
ยู่จุนกลับยกเด็กน้อยให้กับแม่นมในวัง ยืนอยู่ตรงกลางระหว่างซ่านจินจื๋อกับกู้อ้าวเวยด้วยตนเอง พร้อมพูดขึ้นด้วยเสียงต่ำว่า “หากนางตื่นขึ้นมาแล้วเห็นเจ้า อาจจะโกรธจนส่งผลกระทบต่อสภาพจิตใจ อาจสะเทือนถึงสภาพร่างกาย เจ้าเลือกเอง”
“ข้ายกทุกอย่างให้เจ้าแล้ว จะเชื่อได้อย่างไรว่าเจ้าจะไม่ทำร้ายนาง?”ซ่านจินจื๋อกำหมัดแน่น
“นางยังมีสูตรยาอายุวัฒนะ ข้าจะไม่ทำร้ายนาง”
ยู่จุนหัวเราะเยาะ สั่งคนพาซ่านจินจื๋อออกไป ตนเองเรียกหยูนซีมาตรวจชีพจรให้กับนาง
ซ่านจินจื๋อรู้สึกว่าขาทั้งคู่หนักเท่าตะกั่ว ทุกๆก้าวที่ย่างออกไปจากตำหนักนี้ ล้วนเหมือนกับเหยียบบนหัวใจตัวเอง ดวงตาทั้งคู่เต็มไปด้วยเส้นเลือดแดง ยิ่งทำให้เขารู้สึกอ่อนล้ายิ่งขึ้น ถอนหายใจอยู่ในใจเป็นพันหมื่นครั้งกำหมัดแน่นจนซอกนิ้วมือมีเลือดไหลอ่อนมาก
เมฆลอยบนขอบฟ้าเปลี่ยนแปลงไปเรื่อยๆ เกล็ดหิมะสีขาวเงินร่วงหล่นลงบนริมฝีปากของซ่านจินจื๋อ เยือกเย็นไปถึงกระดูก
แม่นมด้านข้างถอนหายใจอย่างหนักพร้อมพูดขึ้นว่า “เหตุใดท่านอ๋องถึงต้องทำเช่นนี้ ต่อให้ฮูหยินมีชีวิตฟื้นขึ้นมา แล้วจะมีชีวิตต่อไปยังไง คงจะโศกเศร้าไม่มีความสุขไปตลอด”
หัวหน้าสาวใช้หันมามองด้วยสายตาเย็นชา ซ่านจินจื๋อกลับพูดขึ้นอย่างเรียบเฉยว่า
“ข้าหรือจะไม่รู้ แต่ในเมื่อมีเรื่องเช่นนี้แล้ว ยังไงข้าก็ต้องเลือก”
พูดอยู่เช่นนี้ ซ่านจินจื๋อปัดเกล็ดหิมะที่ยังไม่ทันได้ละลายนั้นออก ริมฝีปากสั่นเทาขาวซีด
แม่นมก้มหน้าพูดขึ้นว่าทั้งสองคนช่างน่าสงสารยิ่งนัก แล้วก็เดินตามซ่านจินจื๋อไปยังพระตำหนักฮ่องเต้ หัวหน้าสาวใช้มองดูแม่นมคนนั้นด้วยสายตาเย็นชา และพูดกับซ่านจินจื๋อว่า “แม่นางยู่เป็นห่วงพระวรกายของฮ่องเต้ ยานี้ต้องไม่มีปัญหาแน่”
“ต่อให้รักกันมากแค่ไหน แต่ยังไงก็ยังเป็นศัตรูกัน”
ซ่านจินจื๋อหัวเราะเยาะ แล้วก็พาบ่าวใช้เข้าไปเข้าเฝ้า ทุกคนรักษามารยาทเป็นอย่างดี ไม่มีความหยิ่งผยองเลยสักนิด
มีผ้าม่านสีเหลืองกันอยู่ ทั้งสองพี่น้องจึงมองไม่เห็นใบหน้าของกันและกัน
ซ่านต้วนโฉงไอหลายทีอยู่บนเตียง ยกมือขึ้นมาหยิบยารสขมกลืนลงไปในลำคอ เมื่อเอาถ้วยยาที่ว่างเปล่านั้นออกมา ก็พูดขึ้นด้วยเสียงแหบว่า “ออกไปทั้งหมด ข้ามีเรื่องจะคุยกับอ๋องจิ้ง”
เมื่อทุกคนออกไปแล้ว ภายในพระตำหนักกว้างขวางมีเพียงซ่านจินจื๋อที่ยังคุกเข่าอยู่บนพื้น รู้สึกได้ถึงลมหายใจทั้งหมดภายในห้องนี้ สูญหายไปหมดแล้ว อดไม่ได้ที่จะยืดหลังให้ตรง ดวงตาที่โศกเศร้าเจ็บปวดหายไปหมด เหลือไว้เพียงความชัดเจน
แล้วผ้าม่านสีเหลืองนั้นก็ถูกเปิดออก ซ่านต้วนโฉงที่ผอมแห้งนั่งพิงอยู่บนเตียง ชุดเสื้อคลุมสีเหลืองห่อหุ้มร่างกายอยู่อย่างหลวมๆ มองไม่เห็นถึงความสูงศักดิ์ สีหน้าขาวซีดเหมือนกระดาษ ใบหน้ายังคงแฝงไปด้วยรอยยิ้มบางๆ
“เจ้าไปต่อรองกับยู่จุนด้วยตัวเอง โดยไม่ผ่านข้าอยู่บ่อยครั้ง เพราะรู้เรื่องแล้วหรือ?”
“ข้าพอรู้มาบ้าง” ซ่านจินจื๋อพูดเช่นนี้ แล้วก็มองสบตากับผู้เป็นพี่ พร้อมพูดว่า “ข้าไม่รู้มาตลอด หากเสด็จพี่อยากที่จะยกแคว้นชางหลานให้กับคนอื่น แล้วทำไมยังจะต้องไปรุกรานแคว้นเอ่อตันอยู่บ่อยครั้ง”
“ตอนนี้เข้าใจหรือยัง?”หางตาซ่านต้วนโฉงแจ่มชัด ไม่มีวี่แววของความพ่ายแพ้เลย
และตอนนี้หยูนซี เดิมควรที่จะถูกลงโทษ กักขังอยู่ในคุกเพราะวางยาพิษฮ่องเต้ กลับเดินออกมาจากในที่ลับ ยืนอยู่ด้านข้างอย่างเงียบๆ สายตามองอยู่ระหว่างซ่านต้วนโฉง กับซ่านจินจื๋อ
“เสด็จพี่พูดมาตรงๆเลยดีกว่า”สีหน้าซ่านจินจื๋อไม่เปลี่ยนแปลง
“บ้านเซิ่งหานมีลูกเอ่อตันแดง ภรรยาตระกูลฉางไม่ได้เป็นขุนนาง เวลานี้กลับคิดที่จะร่วมมือกับยู่จุนตำบลเหยสุ่ย รอวันหนึ่งเมื่อมีการเปลี่ยนแปลงราชวงศ์ แล้วจะได้เป็นขุนนางตำแหน่งใหญ่โต หลายปีมานี้ได้ช่วยกระจายยาพิษให้กับตระกูลหยุนตระกูลยู่ ไปทั่วทุกสารทิศ เจ้ารู้เรื่องไหม?”
ดวงตาซ่านต้วนโฉงหรี่ลง หันไปมองดูหยูนซี พร้อมพูดขึ้นว่า “ตอนนั้นเจ้ายอมเป็นตัวแทนยู่จุนเอง หลายปีมานี้ก็วางยาพิษข้าทุกปี เพื่ออะไร?”
หยูนซีก้มหน้า แขนทั้งสองข้างตกลงด้านข้างอย่างหลวมๆ
“ไม่ต้องการรอให้มีการเปลี่ยนแปลงราชวงศ์ ขอเพียงพวกเจ้าตายพร้อมกัน อย่าได้ทำร้ายคนอื่นอีก” พูดอยู่เช่นนี้ แล้วน้ำตาของนางก็ไหลลงทั้งสองข้าง น้ำเสียงกลับแฝงไปด้วยเสียงหัวเราะ พูดขึ้นเหมือนคนบ้าว่า “เจ้าขังข้าไว้มาตั้งนานหลายปีนี้ จะไม่เกลียดหรือ…..”
ซ่านจินจื๋อก็หัวเราะตามพร้อมพูดขึ้นว่า “เสด็จพี่ไม่ได้ตั้งใจที่จะยกแผ่นดินให้กับคนอื่น ตั้งแต่แรกแล้วใช่ไหม?”
“รู้ได้อย่างไร?”ซ่านต้วนโฉงยิ้มอย่างเย็นชา พยุงขอบเตียงลุกขึ้นมา
“เมิ่งซู่เดินทางไปทุกที่ บอกว่าออกไปหาพื้นที่อุดมสมบูรณ์ ความจริงแล้ว เขาส่งคนไปยังสุสานของบรรพบุรุษตระกูลหยุน ขุดสิ่งของออกมาไม่น้อย อาศัยตอนที่หิมะตกหนัก อาศัยคนของหยาเหมินในแต่ละพื้นที่ ส่งไปตามเส้นทางขนส่งชาของตระกูลฉาง เพราะฤดูหนาวหิมะตกหนัก ข่าวจึงยังส่งไปไม่ถึงเมืองเทียนเหยียน” ซ่านจินจื๋อเงยหน้ามองดูเขาพร้อมพูดว่า “ทำเรื่องทุกอย่างมากมายในฤดูหนาวนี้ ไม่มีใครรู้ เพียงแค่ให้ข้ากับอ้าวเวยเป็นตัวสิ่งล่อ จนถึงตอนนี้ยู่จุนกับตระกูลฉางก็ยังไม่รู้ตัว”
เมื่อพูดเสร็จ ก็ได้ยินเพียงเสียงหัวเราะของซ่านต้วนโฉง
สีหน้าหยูนซีขาวซีดไปมาก มองดูซ่านจินจื๋ออย่างไม่อยากเชื่อและพูดขึ้นว่า “ในเมื่อเจ้ารู้ถึงแผนการของฮ่องเต้ ทำไมถึงยังยกหนังหนูกับลูกของนางออกไปให้?”
“เชียนหยวนไม่รู้เรื่อง พาตัวจางเหยียงซาน” ซ่านจินจื๋อมองดูหยูนซี พร้อมพูดด้วยสายตามุ่งมั่น “เป็นเหมือนอย่างที่นางพูด ข้าเป็นอ๋องจิ้งแคว้นชางหลาน ก็มีสิ่งที่ข้าควรจะทำ ตอนนี้หิมะหยุดแล้ว หากข้ายังไม่ยกนางกับอี้จื๋อออกไป ยู่จุนก็จะรู้ถึงความผิดปกติ…..แต่ตอนนี้ไม่มีข่าวของตระกูลฉางส่งเข้ามาในวังเลย เสด็จพี่ตั้งใจขัดขวางไว้ใช่ไหม?”
ซ่านต้วนโฉงเดินมานั่งตรงที่นั่งประมุข หรี่ตาลง ถอนหายใจอย่างหนัก
“เจ้าไปสืบเรื่องลูกเอ่อตันแดงที่ในจวนเซิ่งหานก่อน ถึงตอนนั้น ทุกอย่างก็จะกระจ่างเอง”
