ตอนที่ 1 คืนนี้ผู้ชายคนนี้ฉันจองแล้ว
เดือนกรกฎาคมที่แสนร้อนอบอ้าว แสงจันทร์สลัวๆปกคลุมท้องฟ้ายามค่ำคืน ก็เหมือนกับความสัมพันธ์ที่คลุมเครือของคนรัก
ฉินอีหลินที่ยืนอยู่ตรงประตูของ ‘บาร์เสน่ห์หา’ กำลังเงยหน้ามองป้ายไฟนีออนป้ายหนึ่ง แววตาเต็มไปด้วยความลังเล
นี่คือครั้งที่สองของหล่อนที่มาบาร์แห่งนี้:
ตอนเช้าวันนี้ มีข่าวซุบซิบวงการบันเทิงข่าวหนึ่งกระจายไปทั่วทั้งเมืองA : “หญิงสาวแห่งตระกูลฉินชื่อดังแอบนัดพบกับผู้ชายยามวิกาล” บนหนังสือพิมพ์ยังแนบรูปที่หล่อนเดินโอบผู้กอดชายแปลหน้าอย่างแนบชิดเข้าไปในบาร์
ฉินอีหลินจำได้ เมื่อคืนหล่อนกับน้องสาวฉินหลันซูสองคนไปที่บาร์เพื่อที่จะเลี้ยงต้อนรับให้กับคู่หมั้นของหล่อนกู้เหวินเฉิง แต่ทว่าหล่อนดันดื่มจนเมาจนไม่ได้สติ……
พอตื่นขึ้นมา หล่อนก็นอนอยู่บนเตียงในห้องของโรงแรมแล้ว ผ้าปูเตียงเลอะไปด้วยรอยเลือดสีแดงสด บนร่างกายก็มีร่องรอยช้ำเขียว
ในเวลานั้นสมองของ ฉินอีหลิน ว่างเปล่า หลังจากกลับมาถึงบ้าน ก็เพิ่งจะรู้ว่าทั้งหมดนี้เป็นแผนการของน้องสาว
พอหล่อนเสียตัวในคืนนั้น น้องสาวก็แย่งคู่หมั้นของหล่อนไป ที่ตลกกว่าก็คือ แม่ให้หล่อนไปแต่งงานกับผู้ชายที่ไม่รู้แม้กระทั่งชื่อคนนั้น!
“แล้วฉันจะต้องเข้าไปหาผู้ชายคนนั้นอีกเหรอเนี่ย?”
เพิ่งจะเสียตัวๆ แถมยังให้คนอื่นมารับตัวเองไปอยู่ด้วยอีกฉินอีหลิน เธอนี่มันผู้หญิงราคาถูกจริงๆ!
หล่อนมองไปยังประตูของบาร์ด้วยความขวัญหนีดีฝ่อ หัวเราะเยาะตัวเองแล้วก้าวเท้าเดินเข้าไปข้างใน
……
บาร์เสน่ห์หา เป็นบาร์ที่เงียบสงบ ที่นี่เป็นสถานบันเทิงที่มีชื่อเสียงของเมืองA เป็นที่ที่มีชายหนุ่มของตระกูลใหญ่ๆอยู่เต็มไปหมด ข้างในตกแต่งอย่างสวยงาม ไฮโซดูมีราคา มีเสียงเพลงคลอเบาๆ กลิ่นเหล้าอบอวลไปทั่ว บรรยากาศหรูหรา
ฉันสองของบาร์ ชายสวมชุดสูทสีดำนั่งพิงอยู่บนเก้าอี้เถ้าแก่ด้วยท่าทางเกียจคร้าน ทำตาปรือฟังการรายงานการทำงานของลูกน้องด้วยสีหน้าไม่สนใจใยดี ท่าทางไม่แยแสอย่างเห็นได้ชัด แสดงถึงการไม่ใส่ใจในการทำงานหนักของลูกน้องมากมายเท่าไร แบบนี้เถ้าแก่อาจจะดูว่าน่ารังเกียจ แต่ว่าจากการกระทำของผู้ชายคนนี้ ทั้งหมดที่กล่าวมานี้ถือว่าเป็นเรื่องปกติ
ไม่ว่าผู้ชายคนนั้นจะมีท่าทางยังไง เห้อห้าว ก็ยังคงรายงานสถานการณ์ในเดือนที่แล้วของบาร์ตามหน้าที่ต่อไป
“พูดโดยสรุปแล้ว ผลประกอบการของบาร์เสน่ห์หา ในเดือนที่แล้วสูงขึ้นประมาณสองถึงสามเปอร์เซ็นต์ ตอนนี้บาร์ที่เปิดมาพร้อมๆกันก็เทียบกับพวกเราไม่ติดแล้ว ผับบาร์ที่มีอิทธิพลที่สุดของทั้งเมืองA คงต้องสับเปลี่ยนมาเป็นของพวกเราแน่นอน”
พอพูดถึงตรงนี้เห้อห้าว ก็ชูคอขึ้นอย่างภูมิใจ แต่ในขณะที่เงยหน้าอยู่นั้น เขาก็บังเอิญหันไปเห็นคนคนหนึ่งที่นั่งอยู่ตรงเคาน์เตอร์บาร์
“ท่านประธาน นั่นไม่ใช่สาวสวยที่ท่านพาไปเมื่อคืนเหรอ?”
มือยาวๆชี้ออกไป ลี่โม่อวี่ที่นั่งอยู่ตรงข้ามเขา มองตามไปที่เคาน์เตอร์บาร์
ผู้หญิงคนนั้นสวยสะดุดตาคน ผมสีดำเงาพาดสลวยบนไหล่ รูปร่างผอมบางอ้อนแอ้น แม้ว่าจะอยู่ไกลแค่ไหน ก็สามารถมองเห็นความสวยหมดจดของหล่อนอย่างชัดเจน
ในขณะนั้นหล่อนดูเหมือนจะกำลังพูดอะไรบางอย่างกับบาร์เทนเดอร์
“ท่านประธาน โชคดีจริงๆเลย เมื่อคืนเพิ่งจะจัดหนักไปหยกๆ คืนนี้หล่อนก็อดไม่ได้ที่จะมาหาอีกแล้วเหรอ?”
ลี่โม่อวี่ ยิ้มเล็กๆที่มุมปาก เป็นรอยยิ้มนิ่งๆที่มีเลศนัย
ฉินอีหลิน สอบถามกับบาร์เทนเดอร์เรื่องพนักงานที่ถูกน้องสาวซื้อมาเมื่อคืน เพียงแค่หาหล่อนให้เจอ ก็จะสามารถรู้ว่าผู้ชายคนนั้นเป็นใครกันแน่
พนักงานที่บาร์แห่งนี้มีไม่น้อย แต่ว่าแค่ใช้เงินนิดหน่อย ไม่นานก็จะสามารถสืบจนรู้ได้อย่างง่ายดาย
หลังจากผ่านไปห้านาที ฉินอีหลิน ลากตัวของพนักงานที่ชื่อว่าเสี่ยวเวย คนนั้นมาที่ระเบียงชั้นสอง
“เธออย่าเพิ่งไปไหน ฉันไม่ได้จะขู่เธอ ฉันเพียงแค่อยากรู้ว่าเมื่อคืนผู้ชายที่พาฉันออกไปเป็นใคร? เป็นแขกที่มาบ่อยของร้านพวกเธอไหม? บอกฉันได้หรือเปล่า?”
สีหน้าของเสี่ยวเวย แสดงออกถึงความรู้สึกผิด ในขณะที่กำลังสับสนว่าจะเปิดปากบอกดีไหม ทันใดนั้นก็พบว่าผู้ชายคนนั้นยืนอยู่ข้างหลังของฉินอีหลินพอดี
“เขาอยู่ข้างหลัง ข้างหลังของคุณค่ะ”
พอ ฉินอีหลิน ได้ยินคำตอบนั้น ในขณะที่หันหลังกลับไปมอง ก็ไปจ้องเข้ากับดวงตาของปีศาจเข้าคู่หนึ่ง
หลังสูญเสียสติไปครู่หนึ่งฉินอีหลินที่ได้สติกลับมาก็มองสำรวจผู้ชายคนนี้ตั้งแต่หัวจรดเท้า
ที่หน้าผากทางด้านซ้ายจนถึงบริเวณตาด้านซ้ายของผู้ชายที่อยู่ตรงหน้ามีแผลเป็นที่เห็นได้อย่างชัดเจน มีผมหน้าม้ายาวลงมา แก้มขาวซีดมากจนแทบจะมองทะลุได้ ริมฝีปากบางๆ
หลังจากที่มองดูเขาแล้ว สิ่งแรกที่เข้ามาในหัวของฉินอีหลิน ก็คือ เขาต้องเป็นคนที่ไม่ชอบผูกมัดไม่ชอบยึดติด
ในขณะที่หล่อนกำลังเดินขึ้นไป จู่ๆก็มีผู้หญิงรูปร่างหน้าตาอ้อนแอ้นปรากฏขึ้น หล่อนเอื้อมมือไปจับผู้ชายที่อยู่ตรงหน้า พร้อมกับเอาหน้าอกของตัวเองถูตรงแขนของเขา
“ที่รัก เจอคุณสักที หลังจากที่มีอะไรกับคุณครั้งที่แล้ว ฉันก็เอาแต่อยากแล้วอยากอีก คืนนี้ฉันขอซื้อคุณก็แล้วกัน?”
ผู้หญิงคนนั้นตั้งใจที่จะพูดออดอ้อนยั่วยวน พูดพลางเอามือเรียวยาวค่อยๆลูบไล้จากบริเวณเอวของเขาลงอย่างช้าๆด้วยอารมณ์หยอกล้อกัน
ฉินอีหลิน อยู่ใกล้กับพวกเขามาก หล่อนได้ยินสิ่งที่พวกเขาพูดกันทั้งหมดอย่างชัดเจน ในหัวคิดไปคิดมาหลายรอบ แต่ก็ยังตัดสินใจไม่ได้สักที
ลี่โม่อวี่ ไม่สนใจผู้หญิงที่เกาะเขาอยู่แม้แต่น้อย เขามองกึ่งยิ้มไปยังหญิงสาวที่ก้มหัวอยู่ด้านหน้า
ฉินอีหลิน กัดริมฝีปากล่าง หล่อนเคยเดาๆไว้ว่าผู้ชายที่พรากความบริสุทธิ์ของหล่อนไปจะทำงานอะไรบ้าง แต่กลับนึกไม่ถึงว่า ผู้ชายคนนี้จริงๆแล้วทำงานเป็นบาร์โฮส
หล่อนเงยหน้ามองผู้ชายเจ้าเสน่ห์ที่กำลังยืนตัวแนบชิดอยู่กับผู้หญิงคนนั้น
“รอก่อนสิ”
ฉินอีหลิน เห็นว่าผู้ชายคนนั้นดูเหมือนจะผลักผู้หญิงที่อยู่ในอ้อมแขนออกพร้อมกับบอกให้หล่อนหยุดทำ
ไม่นานหล่อนก็เดินมาหยุดด้านหน้าของสองคน สายตาหันมองไปยังผู้ชายที่เหมือนกับปีศาจเจ้าเสน่ห์คนนั้น หลังจากนั้นก็หันไปมองผู้หญิงท่าทางอ้อนแอ้นที่ยืนอยู่ข้างๆ
“ฉันให้สองเท่า ผู้ชายคนนี้คืนนี้ฉันขอก็แล้วกัน”
ลี่โม่อวี่ ขมวดคิ้วเล็กน้อย เขาคิดไม่ถึงว่าผู้หญิงคนนี้พอเจอหน้ากันไม่ทันไรก็จะซื้อตัวเขาแล้ว แถมยังยอมจ่ายสองเท่าอีก แววตาเริ่มเปล่งประกาย
“ที่รัก ดูๆแล้วคืนนี้ไม่ได้แล้วล่ะ ค่อยพรุ่งนี้แล้วกันนะ” ลี่โม่อวี่ ตบเบาๆที่สะโพกของผู้หญิงอ้อนแอ้นคนนั้น แต่สายตากลับมองสำรวจเรือนร่างของฉินอีหลิน
ผู้หญิงอ้อนแอ้นคนนั้นแม้ว่าจะไม่พูดอะไร แต่ว่าสายตาก็มองกวาดมายังฉินอีหลิน แล้วเดินจากไปพร้อมกับหัวเราะ
ลี่โม่อวี่ กอดอกพร้อมกับมองหญิงสาวที่อยู่ตรงหน้า
เขายังจำรสชาติเมื่อคืนของผู้หญิงคนนี้ได้ดี แววตานุ่มนวล ผิวพรรณละเอียด เอวที่นุ่มนิ่ม ขายาวๆ ท่วงท่าที่รวดเร็วและเสียงร้องครางนั่น
พอคิดแล้วลี่โม่อวี่ก็ขมวดคิ้ว คิดถึงแต่สิ่งที่เกิดขึ้นบนเตียงเมื่อคืน
จากที่ไม่มีอะไรกับผู้หญิงบริสุทธิ์ คิดไม่ถึงว่าคืนนี้เขาคิดผิดแล้ว
“พวกเราไปจากตรงนี้ดีกว่า ออกไปหาที่คุยกัน”
เพื่อที่จะไม่ให้ตัวเองอึดอัดไปมากกว่านี้ และก็เพื่อที่จะลบภาพที่ตนเป็นเหมือนกับสินค้าที่ถูกคนเลือกซื้อได้ตามอำเภอใจ ฉินอีหลิน เลยหันตัวเดินเข้าไปในบาร์
ลี่โม่อวี่กับ ฉินอีหลิน เดินไปถึงร้านกาแฟร้านหนึ่งที่ห่างจากบาร์เสน่ห์หา ไม่ไกลมากนัก
ฉินอีหลิน มองผู้ชายที่นั่งอยู่ตรงกันข้าม ดวงตาเปิดกว้าง จิตใจล่องลอยไปแบบไม่รู้ตัว
“ที่คุณอุตส่าห์ยอมจ่ายเงินสองเท่า ก็เพื่อให้ผมมานั่งกินกาแฟเป็นเพื่อนคุณเหรอ?”
ลี่โม่อวี่ ยืดหลังพิงพนักพิงเก้าอี้ สายตามองหญิงสาวที่กำลังเหม่อลอยตรงหน้า ริมฝีปากมีเสน่ห์น่าดึงดูด พร้อมกับยกกาแฟขึ้นมาจากบนโต๊ะ
ฉินอีหลิน ที่ถูก ลี่โม่อวี่ เรียกตื่นจากภวังค์ ก็ใช้มือหยิกตัวเองแรงๆทันที ทำให้ผิวหนังรู้สึกเจ็บเพื่อเรียกสติกลับคืนมา แล้วเงยหน้าขึ้นมองผู้ชายตรงหน้า
“ฉันต้องการให้นายมาอยู่กินกับฉัน ขอเวลานายแค่หนึ่งปีเท่านั้น หลังจากหย่ากันแล้ว ฉันจะจ่ายให้นายห้าแสน เพื่อเป็นการชดเชย แน่นอนว่าหลังจากแต่งงานกันแล้ว ฉันจะไม่ก้าวก่ายเรื่องส่วนตัวของนาย แต่ฉันขอแค่อย่างเดียว นายห้ามมาทำบาร์โฮสอีก!”
หลังจากที่ ลี่โม่อวี่ ฟังผู้หญิงที่นั่งตรงข้ามพูดจบก็มองมาที่ฉินอีหลิน ด้วยท่าทางที่ดูเหมือนจะยิ้มแต่ก็ไม่ยิ้ม
ฉินอีหลิน ที่รอฟังคำตอบอย่างใจจดใจจ่ออยู่นั้น พอเห็นรอยยิ้มที่ดูแล้วทำให้สับสนงงงวย ก็ทำให้สติหลุดลอยไป สูญเสียการควบคุม
บวกเข้ากับเส้นผมยาวๆ ที่ปิดบังรอยแผลเป็นเอาไว้……
ฉินอีหลิน มองลงไปเรื่อยๆ ลมหายใจติดขัด พอเริ่มตระหนักได้ว่าตัวเองเสียมารยาทเกินไป ก็เอามือจับแก้มที่ร้อนผ่าว แม้แต่ใบหูก็เริ่มแดงขึ้นมา
ปีศาจชัดๆ!
หล่อนอดไม่ได้ที่จะสบถอยู่ในใจ แค่ผู้ชายคนหนึ่งจะทำให้ผู้หญิงรู้สึกน้อยเนื้อต่ำใจได้ขนาดนี้เลยเหรอ ไม่ยุติธรรมจริงๆ!
พอจิตใจเริ่มกลับสู่ปกติฉินอีหลินก็พบว่าผู้ชายตรงหน้ายังคงไม่มีทีท่าว่าจะเปิดปากพูดอะไร
เป็นการแสดงออกที่เหมือนกับว่าถ้าเธอพูดสิฉันกำลังฟังอยู่ จริงๆแล้วในใจก็ยังคงไม่สงบ เดาไม่ออกเลยจริงๆว่าสรุปแล้วผู้ชายคนนี้เห็นด้วยหรือว่าไม่เห็นด้วย
คิ้วขมวดเล็กน้อย นิ้วก็เคาะแก้วที่อยู่ในมืออย่างเป็นจังหวะ
ฉินอีหลิน กัดริมฝีปากด้วยความเคยชิน ขมวดคิ้ว แล้วพูดขึ้นเบาๆ: “คุณคิดว่าเงินมันยังไม่มากพอใช่ไหม?”
