ตอนที่ 19 คุณหลงรักเธอแล้วใช่ไหม
ฉินอีหลินพึ่งจะอาบน้ำเสร็จ พันผ้าเช็ดตัวเกล็ดน้ำยังเกาะพราวอยู่บนตัวเดินออกมา กลับพบว่าชิวหันเยียนถือกระเป๋าเดินทางยืนอยู่ตรงประตู ในใจนั้นตระหนก
ชิวหันเยียนรู้สึกถึงการเคลื่อนไหวจึงหันมองมาที่เธอ ฉินอีหลินอยากจะเดินกลับไปแต่ทันคงไม่ทันแล้ว ยิ้มเหยเกเป็นการทักทาย
ชิวหันเยียนรู้ว่าเมื่อคืนลี่โม่อวี่ไม่ได้กลับบ้าน แล้วไม่นานนี้พึ่งได้รับโทรศัพท์จากเขาให้นำเสื้อผ้าของฉินอีหลินมาที่คอนโด
ระหว่างทางคิดมาตลอดถึงความเป็นไปได้ระหว่างสองคน เมื่อเธอมองต่ำลงไปที่คอของฉินอีหลิน ผิวขาวเนียนนั้นมีรอยช้ำเป็นจุดๆ เป็นเหมือนเป็นเข็มที่ปักเข้ามาที่ตาทั้งสองข้างของเธอ
ทั้งลี่โม่อวี่ที่เปลือยท่อนบนเดินมาจากข้างในอย่างไม่หลีกเลี่ยง ยิ่งทำให้ดวงตาของชิวหันเยียนนั้นหม่นมัว ก้มหน้า รู้สึกถึงความขื่นขม
เดิมทีเธอคิดว่า ทั้งสองเป็นเพียงการแต่งงานตามข้อตกลง นอกจากสิ่งนี้แล้ว ทุกสิ่งทุกอย่างจะยังคงเหมือนเดิม
แต่วันนี้……
ทั้งสองดูรักและสนิทสนมกันไม่เหมือนที่เธอคิดเอาไว้ เธอรู้สึกเหมือนโดนตบหน้ายิ่งยากที่จะยอมรับ
“คุณฉินคะ ฉันเอาเสื้อผ้ามาให้คุณเปลี่ยนแล้วนะคะ”
ยากเหลือเกินที่จะส่งรอยยิ้มนั้นออกมา พยายามให้เสียงที่ส่งออกมานั้นปกติ
“เอ่อ รบกวนคุณแล้วค่ะ” ฉินอีหลินรีบเอ่ยขอบคุณ
เวลานี้ฉินอีหลินรู้สึกอึดอัดเป็นอย่างยิ่ง วันก่อนเธอพึ่งจะบอกชิวหันเยียนว่าเธอกับเขาไม่ได้มีความสัมพันธ์อะไรมากกว่านั้น ยังรับรองว่าไม่ถึงหนึ่งปีเธอก็จะไป วันนี้กลับถูกจับได้ในสภาพแบบนี้ตั้งแต่เช้า แม้ว่าเธอจะมีปากเป็นพันก็คงจะอธิบายไม่ได้
ตามความจริง เธอก็นับว่าผิดคำพูดแล้ว
เธออยากบอกเหลือเกินว่า มันเป็นแค่เหตุสุดวิสัย
แต่แม้กระทั่งตัวเธอเอง ยังไม่ค่อยจะเชื่อ
ลี่โม่อวี่ได้ยินที่ชิวหันเยียนพูด อดไม่ได้ที่จะขมวดคิ้ว
คุณฉินหรอ
ใครให้เธอเรียกแบบนี้กัน ความโกรธก่อเกิดขึ้นทันที เขาเห็นว่าฉินอีหลินยังยืนอยู่ตรงนั้น จึงเอ่ยออกไป “วันนี้คุณรไม่ทำงานหรือไง แม่บ้านชิวเอาเสื้อผ้ามาให้แล้ว ยังจะยืนอยู่อีกทำไม”
ฉินอีหลินเธอนี่ซวยซะจริง หากอืดอาดเกรงว่าจะไปทำงานสาย ไม่ตอบโต้กับลี่โม่อวี่ต่อ หยิบเสื้อผ้าไปเปลี่ยนแล้วรีบออกไปทำงาน
ลี่โม่อวี่ยืนมองฉินอีหลินที่เร่งรีบอยู่ตรงนั้น ใบหน้าเล็กๆนั้นมีผลต่อจิตใจจริงๆ เห็นเธอเชื่อฟังแบบนี้ อารมณ์ของเขาก็ดีขึ้นมาอย่างไม่มีสาเหตุ สายตาอ่อนโยนขึ้นมา มุมปากยกยิ้มไม่หยุด
ชิวหันเยียนยืนมองลี่โม่อวี่อยู่ข้างๆ มองเห็นสิ่งที่เปลี่ยนไปจากเดิมที่เคยเป็นมา ความสิ้นหวังในใจได้แผ่วงกว้าง ดูเหมือนว่าเธอจะมองออกแล้วว่าผู้หญิงคนนั้นสำหรับบอสแล้ว เธอมีตำแหน่งที่ยิ่งใหญ่ขนาดไหนในใจของเขา
สนิทสนมกันมาห้าปี เธอไม่เคยเห็นใบหน้าของลี่โม่อวี่มีความรู้สึกหึกเหิมแบบนี้มาก่อน ต่อให้เขาตำหนิ ก็มีความใส่ใจ สายตาคู่นั้นรักและเอ็นดูไม่มีอะไรเปรียบเทียบได้
เดิมทีคิดว่า ลี่โม่อวี่เป็นคนแบบนั้น วางท่ามาดขรึม เยือกเย็น ไม่สนใจความรัก ความจริงพิสูจน์ให้เห็นแล้ว เขาไม่ใช่คนไม่มีความอ่อนโยนอ่อนหวาน เพียงแต่ความอ่อนโยนของเขาไม่ได้มีไว้เพื่อเธอเท่านั้นเอง
“งั้นฉันไปทำงานก่อนนะคะ”
ก่อนออกไป ฉินอีหลินได้ทักทายก่อน ไม่รอให้ลี่โม่อวี่ทันได้พูดอะไร เธอขาดความมั่นใจและรีบวิ่งหนีไป
ลี่โม่อวี่หันกลับมาเห็นชิวหันเยียนที่ยังยืนอยู่ในห้องรับแขก นึกถึงสรรพนามเรียกขานที่เธอเรียนฉินอีหลิน ทันใดนั้นหัวคิ้วพลันขมวดเข้าหากัน “แม่บ้านชิว ความผิดพลาดวันนี้ผมหวังว่ามันจะไม่เกิดขึ้นอีก ฉินอีหลินเป็นภรรยาที่ถูกต้องตามกฏหมายของผม ผมหวังว่าคงจะมีคำเรียกที่ดีกว่าคำว่า คุณฉิน นะครับ”
ทิ้งท้าย เขามองประเมินชิวหันเยียนที่กำลังนิ่งงันตั้งแต่หัวจรดเท้าหนึ่งรอบ “นอกจากนี้ ผมหวังว่าแม่บ้านชิวจะจำฐานนะของตัวเองได้ อย่าให้มันเกินเลยนะครับ”
นี่เป็นครั้งแรกที่ลี่โม่อวี่ตำหนิต่อว่าเธออย่างเฉียบขาดแบบนี้ ทั้งยังเป็นเพราะผู้หญิงคนอื่น เธอยากที่จะยอมรับได้
ความเจ็บปวดในใจทำให้เธอยากที่จะควบคุมตัวเองไม่ให้สั่นเทา นี่เขากำลังแก้ไขตัวเอง ตักเตือนตัวเอง
แล้วเธอล่ะ..
ความทุ่มเทเสียสละและสิ่งที่เก็บอยู่ในใจตลอดห้าปีมานี้มันมีค่าอะไร เขารู้ดีทั้งหมด ทำไมต้องทำเป็นไม่รับรู้
เธอทำเพื่อเขามากมายขนาดนั้น เขายังบอกให้เธอระวังฐานะของตัวเธอเอง
มีแม่บ้านที่ผูกเนคไทให้เจ้านายด้วยตัวเองหรอ มีแม่บ้านที่เคารพรักเจ้านายได้ขนาดนี้หรอ
ห้าปีแล้ว เธอคิดว่าสิ่งที่เธอทุ่มเทลี่โม่อวี่จะเก็บมันไว้ในใจ แต่ท้ายที่สุดทุกอย่างคงจะเป็นเธอที่คิดและอ่อนไหวไปเองคนเดียว เธอเป็นเพียงหัวหน้าแม่บ้าน ก็แค่นั้น
ณ ตอนนั้น ทุกสิ่งทุกอย่างได้ล้นทะลักออกมา แต่ก่อนไม่ว่าจะน้อยใจแค่ไหน เธอก็อดทนรับมันมาตลอด แต่ครั้งนี้ ชิวหันเยียนมีสิ่งกระตุ้นรุนแรงทำให้เธออยากจะร้องให้ออกมา
ในขณะที่ลี่โม่อวี่หมุนตัวเดินออกไป เธอร้อนรน วิ่งไปหาเขาโดยไม่สนอะไรทั้งสิ้น เธอกอดเขาแน่นจากด้านหลัง
ใบหน้าแนบไปกับแผ่นหลังของเขา มันอบอุ่นซะจริงส่งผลให้ใจของชิวหันเยียนเต้นโครมครามอย่างหนัก เป็นเหมือนไฟช๊อตที่รุนแรงกว่าช่วงเวลาทั้งหมดทั้งมวลที่ผ่านมา เธอใช้กำลังทั้งหมดเพื่อกอดเขาเอาไว้แน่น หวังว่าลี่โม่อวี่จะไม่ปฏิเสธตัวเอง
น้ำเสียงเจือสะอื้นเอ่ยถามลี่โม่อวี่
“ตลอดหลายปีที่ผ่านมา ฉันทุ่มเทเพื่อคุณมาตลอด คุณมองไม่เห็นมันสักนิดเลยหรอ ความรู้สึกที่ฉันมีต่อคุณ คุณไม่รู้เลยสักนิดจริงๆหรอ”
เธอยอมทิ้งความหยิ่งยโสและเกียรติของตัวเอง น้ำตาไหลอาบเครื่องหน้าสวย ละทิ้งสิ่งจอมปอมเหล่านั้นไป มีเพียงความไร้หนทางและความสับสนที่แสดงออกมา
เธอเอ่ยระบายความในใจออกมาดังๆ สิ่งที่อยู่ในใจได้ถูกเทออกมาทั้งหมด
“ลี่โม่อวี่ คุณรู้ไหม ฉันรักคุณ ตั้งแต่ครั้งแรกที่เจอก็ตกหลุมรักไปแล้ว ฉินอีหลินมีอะไรดีกว่าฉัน พวกคุณพึ่งจะรู้จักกันแค่ไม่ถึงเดือน ก็เพียงพอที่คุณจะปฏิบัติต่อเธอแบบนั้นแล้วหรอ เราอยู่ด้วยกันมาห้าปี คุณยังไม่เคยมีใจให้กับฉันเลย หรือว่า หรือว่าลีลาบนเตียงของเธอนั้นดี…”
ชิวหันเยียนยิ่งพูดยิ่งหวั่นไหว นึกไปถึงฉินอีหลิน นอกจากจะเกิดในตระกูลดีกว่าเธอแล้ว รูปร่าง การศึกษา มีอะไรที่สู้เธอได้
พูดมาถึงตอนท้ายน้ำเสียงเธอก็ยิ่งแข็งกระด้าง
เดิมทีลี่โม่อวี่ก็ไม่พอใจคนที่เข้ามาหาเขาอยู่แล้ว ทั้งยังมาได้ยินสิ่งที่เธอพูดดูถูกฉินอีหลินแล้วยิ่งโกรธเข้าไปใหญ่ เขาดึงมือที่กอดเขาไว้ออกอย่างไม่ต้องคิด ผลักคนข้างหลังออก
ชิวหันเยียนโซเซ ล้มลงไปที่พื้น มองดูสีหน้าลี่โม่อวี่ที่โกรธอย่างรุนแรง เสียสติ
เธอพูดอะไรผิดไปงั้นหรอ เธอไม่เข้าใจจริงๆ ผู้หญิงคนนั้นมีอะไรดีให้เขาหลงได้ขนาดนี้ เธอเอ่ยถามเขาอีกรอบ “ลี่โม่อวี่ คุณตกหลุมรักฉินอีหลินแล้วใช่ไหม”
“คุณไม่มีสิทธิ์มาดูถูกเธอแบบนั้น อย่าให้ผมต้องเห็นหน้าคุณอีก ไสหัวไปเดี๋ยวนี้”
ใบหน้าเยือกเย็นของเขาแทบจะตกผลึกเป็นเกล็ดน้ำแข็งออกมาได้ น้ำเสียงเรียบนิ่ง จ้องมองผู้หญิงจนตรอกคนนั้นอย่างเย็นชา แม้ว่าตอนที่ได้ยินคำถามสุดท้ายนั้น เขาจะตกตะลึงไป แต่ไม่นานก็กลับมาเป็นเหมือนเดิม
รักหรอ น่าขันสิ้นดี
