ตอนที่ 27 มือคุณคลำอะไรอยู่
มองไปยังแผ่นหลังของทั้งคู่ที่ไกลออกไป ฉินอีหลินค่อยนึกได้ เธอทำเรื่องโง่อะไรลงไปนะ
เธอตอบรับคำขอของฉินหลันซูโดยไม่รู้ตัว แล้วเขาล่ะ? ทำไมเขายอมให้ผู้หญิงคนอื่นควงแขนเขาอย่างสนิทสนมเดินไปด้วยกันแบบนั้นล่ะ?
ฉินอีหลินมองแผ่นหลังของคนทั้งคู่ที่ค่อยๆหายไป พลันรู้สึกว่าแสงไฟในโรงแรมนั้นแยงตา จนดวงตาของเธอนั้นเจ็บปวด
“พี่ เอากระเป๋าพี่ให้ผมเถอะ ผมช่วยพี่ถือ”
ตอนฉินหลันซูเอ่ยปากขอให้ลี่โม่อวี่สอนเธอว่ายน้ำ เขาก็รู้เจตนาของภรรยาตัวเองแล้ว
รอจนกระทั่งสองคนนั้นเดินไกลออกไป เขาจึงส่งรอยยิ้มที่คิดว่าเหมาะสมไปให้พร้อมอาสาถือสัมภาระให้ฉินอีหลิน
ฉินอีหลินไม่กล้าปฏิเสธ เดินตามหลังกู้เหวินเฉิงไป ปล่อยให้เขาเอากระเป๋าสัมภาระไปส่งถึงห้อง
แต่เมื่อเดินถึงประตู เธอพลันนึกถึงคำพูดของพวกโจวม่านเหวินเกี่ยวกับกู้เหวินเฉิง อีกทั้งตลอดทางที่เดินขึ้นมา สายตาที่เขามองมายังเธอนั้นไม่ปิดบังเลยสักนิด เธอรู้สึกอึดอัดใจ
“วางไว้ตรงนี้เถอะ ฉันเอาเข้าไปเองได้ ขอบคุณน้องเขยนะ”
ฉินอีหลินขวางกู้เหวินเฉิงที่กำลังจะเปิดประตูทันที เดินไปขวางหน้าประตู พร้อมเอ่ยอย่างเกรงใจ
“อีหลิน ไม่ใช่บอกให้ผมเอาไปส่งที่ห้องไม่ใช่หรอ ให้ผมถือเข้าไปส่งคุณเถอะ”
กู้เหวินเฉิงถือโอกาสวางกระเป๋าและทำท่าจะเปิดประตู เพราะฉินอีหลินยืนขวางประตูอยู่ เขาอาศัยท่าทางเปิดประตูถือโอกาสลูบคลำไปที่แขนและไหล่ขาวสะอาดของเธอ
“ไม่เป็นไร ฉันถือเข้าไปเองได้ มือคุณคลำอะไรอยู่”
ฉินอีหลินไม่คิดว่ากู้เหวินเฉิงจะกล้าลวนลามเอาเปรียบเธออย่างแจ่มแจ้งชัดเจนแบบนี้ พลันขยับหลบไปข้างๆอย่างอัตโนมัติ ใบหน้าของเธอเปลี่ยนสี น้ำเสียงสั่นระริกเพราะความโกรธ
กู้เหวินเฉิงได้ยินและเห็นท่าทีตอบโต้ของฉินอีหลิน ก็ไม่กล้าเกินเลยไปมากกว่านี้ ปล่อยผิวละเอียดนั้น ยิ้มพร้อมถอยออกไปสองก้าว แต่สายตายังจ้องมองจาบจ้วงไปยังหน้าอกที่ไม่ได้ใหญ่โตแต่คับแน่นของหญิงสาว
“อีหลิน คุณรู้ไหม ตอนนี้คุณน่าหลงใหลมากจริงๆ ผมเฝ้ารอวันเวลาต่อจากนี้ไปมากนะ พี่สาว”
กู้เหวินเฉิงตั้งใจโน้มตัวเข้าใกล้หญิงสาว สูดกลิ่นกายหอมของฉินอีหลิน เอ่ยด้วยน้ำเสียงทุ้มต่ำ
อีกด้านหนึ่ง เมื่อเดินพ้นจากโถงโรงแรมพลันรีบแกะมือของฉินหลันซูที่เกาะเขาแน่นของ
“คุณนี่ช่างอิสระจริงนะ เห็นผู้ชายก็เข้าไปเกาะแน่น ยังไม่ดูว่าตัวเองเป็นสินค้ามือไหนแล้ว”
ลี่โม่อวี่ขมวดคิ้วอย่างรังเกียจ ขณะเดียวกันก็ใช้มือปัดไปที่แขนราวกับโดนสิ่งของสกปรกทำเสื้อผ้าเลอะเทอะ
“พี่เขย พี่พูดแบบนี้กับน้องได้ยังไง พี่สาวให้คุณมาสอนฉันว่ายน้ำนะ”
เป็นครั้งแรกที่ฉินหลันซูโดนคนกล่าวกับเธอแบบนี้ ใบหน้าแดงก่ำ แต่เธอก็ไม่อยากแพ้ให้ลี่โม่อวี่ ยิ้มเย็นตอบกลับเขาไป
“ฉินหลันซู ทางที่ดีคุณเก็บความหวังของคุณไปเถอะ ผมไม่ใช่ฉินอีหลิน ไม่ได้คิดถึงไมตรีอะไรทั้งนั้น อย่าทำอะไรให้ต้องละอายใจเลย”
ลี่โม่อวี่ได้ยินดังนั้นอดไม่ได้เหน็บแนมและตักเตือนไป เขารู้ดีมากกว่าใครว่าฉินหลันซูทำอะไรไว้กับผู้หญิงของเขาบ้าง
ไม่อยากมองผู้หญิงสกปรกนี้ต่อเลยสักนิด เขาหมุนตัวตัวเดินหนีอย่างไม่อาลัยอาวรณ์เลย
ฉินหลันซูกลับมาทบทวนดูตัวเอง ความสวยเธอก็ไม่ได้แพ้ฉินอีหลินเลยสักนิด รูปร่างก็ดีกว่าฉินอีหลินหลายเท่า ไม่ใช่บอกว่าผู้ชายล้วนเจ้าชู้ ทำไมชีวิตเธอกับฉินอีหลินตอนนี้จึงต่างกันราวฟ้ากับเหวล่ะ
เธอกระทืบเท้าด้วยความโกรธ ดวงตาเอ่อล้นไปด้วยไฟอิจฉา ปลายคางถูกเชิดขึ้นมุมปากยกขึ้นราวกับมีแผนร้าย
ตอนนี้ลี่โม่อวี่รังเกียจว่าเธอสกปรก รอผ่านไปอีกสักวันสองวัน ท้ายที่สุดจะเป็นเธอสกปรกหรือฉินอีหลินสกปรกกันแน่
ลี่โม่อวี่เดินกลับมาถึงห้องพักในโรงแรม ได้ยินเสียงน้ำไหลมาจากในห้องน้ำ เขารู้ว่าฉินอีหลินอาบน้ำเวลานี้เสมอ จึงเดินไปนั่งที่โซฟาเปิดกล่องบุหรี่เตรียมสูบบุหรี่
กำลังจะจุดไฟกลับนึกขึ้นได้ฉินอีหลินเคยแสดงออกอย่างชัดเจนว่าเธอไม่ชอบกลิ่นบุหรี่ มือของลี่โม่อวี่ชะงัก เก็บบุหรี่เข้ากล่องอย่างว่านอนสอนง่าย
ฉินอีหลินมองหมอกสีขาวที่เกิดจากฝักบัวในใจยังสับสน ทำไมเธอถึงตอบตกลงกับฉินหลันซู รู้สึกเหมือนเธอผลักลี่โม่อวี่ออกไปด้วยตัวของเธอเอง
เธอหลับตาลงด้วยใจกระวนกระวาย ถูไหล่ตัวเองอย่างแรง ในตอนที่ผลักกู้เหวินเฉิงออกนั้นเธอเห็นสีหน้าท่าทางเขาอย่างชัดเจนแสดงออกราวกับคนบ้ากามนั้นทำให้เธอรังเกียจและหวาดกลัว
เธอขัดถูบริเวณที่ถูกเขาสัมผัสอย่างบ้าคลั่ง เธอหลับตาลงอย่างสะอิดสะเอียน
รอจนกระทั่งฉินอีหลินเดินออกมาจากห้องน้ำแล้ว เธอจึงเห็นลี่โม่อวี่นั่งอ่านนิตยสารอยู่บนโซฟา
ชะงักเล็กน้อย เธอเช็ดผมพร้อมกับเดินไปโต๊ะเครื่องแป้ง
จริงๆแล้วเธออยากถามลี่โม่อวี่ว่าทำไมกลับมาเร็วจัง ไม่ใช่ไปสอนฉินหลันซูว่ายน้ำหรอ แต่พอคำพูดออกมาถึงริมฝีปากเธอกลับกลืนมันลงไป
เธอไม่รู้ว่าตัวเองอยากฟังคำตอบแบบไหน อีกด้านไม่อยากให้น้องตัวเองทำจนเกินไป อีกด้านก็หวังไม่อยากให้เขาติดต่อมีความสัมพันธ์กับผู้หญิงคนไหน ความขัดแย้งในใจนี้ทำให้เธอสับสน
ลี่โม่อวี่เงยหน้าขึ้นก็เห็นฉินอีหลินที่ทั้งตัวพันผ้าเช็ดตัวแค่ผืนเดียว ด้านบนนั้นถูกม้วนเกาะอยู่ที่หน้าอกที่คับแน่น ส่วนด้านล่างนั้นยาวถึงเพียงแค่ต้นขา เส้นผมยังเปียกชื้น น้ำจากเส้นผมค่อยๆไหลผ่านผิวเนียนขาวลงไปยังผ้าเช็ดตัว หยดน้ำที่เกาะบนขาเรียวนั้นค่อยๆไหลตามขาลงไปสู่พื้นพรม
ท้องน้อยเริ่มร้อนระอุ จุดสำคัญของชายนั้นปวดหนึบ เขาขมวดคิ้ว เขาไม่ต่อต้านความต้องการตัวเองเลยสักนิด
เดิมทีฉินอีหลินกำลังสับสนว่าจะถามเขาดีหรือไม่ กลับพบว่ากำลังถูกสายตาร้อนแรงจับจ้องอยู่ สายตารุกรานและอยากครอบครองนั้น เป็นสายตารุนแรงเฉพาะตัวของลี่โม่อวี่
ใบหน้าประหม่า ครุ่นคิดน้อยๆ ไปนั่งตรงหน้าชายที่มีท่าทางจะคุกคามเธอคนนั้น
“ลี่โม่อวี่ งานแต่งงานของเรา คุณจะจัดการยังไง”
ลี่โม่อวี่ไม่คาดคิดว่าเธอจะถามคำถามนี้กับเขา หางคิ้วยกขึ้น ขยับขาขวาพาดทับขาซ้ายไขว่ห้าง ค่อยๆเอนตัวไปด้านหลัง
“ผมคิดว่า ถึงแม้ผมจะเห็นด้วยกับการหย่า พ่อคุณจะยอมหรอ”
เดิมทีลี่โม่อวี่ไม่คิดจะหย่า เขาไม่มีทางปล่อยผู้หญิงตรงหน้าไปแน่นอน แค่เขาคิดว่า ผู้หญิงของเขาตอนนี้ต้องไปอยู่ภายใต้ร่างของชายที่ไหนสักคน เขาก็โกรธแทบบ้า
ยิ้มเล็กน้อยพร้อมเอ่ย สายตาของเขาเต็มไปด้วยความรู้สึกลึกซึ้ง
“คุณไม่คิดว่าความสัมพันธ์ของเราตอนนี้มันไม่เลวหรอ จะดีกว่านี้ไหมถ้าเราจะเป็นแบบนี้ต่อไป”
