ตอนที่ 44 คุณมีสิทธิอะไรมาทำให้ฉันต้องอับอาย
“ที่รัก เดี๋ยวคุณเลิกงานแล้ว ผมไปรับคุณนะ อืม คุณอยากทานอะไร อยากซื้ออะไร ก็ได้ตามใจเลย เอ่ออ ผมมีธุระนิดหน่อย แค่นี้ก่อนนะครับ ที่รัก”
เห้อห้าว กำลังนั่งไขว้ห้างหยอกล้อจีบสาว ทันใดนั้นลี่โม่อวี่ก็หิ้วเบียร์มา 2โหล เดินเข้ามา ตามปกติไม่เอ่ยอะไรออกมา พร้อมเปิดแอร์นั่งลงบนโซฟา
เห้อห้าวเห็นพี่ใหญ่เป็นแบบนี้ ก็รู้ได้ทันทีว่าโกรธพี่สะใภ้ แต่ก็มีเพียงแค่พี่สะใภ้เท่านั้นที่จะหยุดยั้งผู้ชายคนนี้ได้
“พี่ใหญ่ พี่ดื่มอีกแล้วเหรอ?”
เห้อห้าวมองเห็นเบียร์ 2 โหล ก็เริ่มใจคอไม่ดี ครั้งที่แล้วคือ ลี่โม่อวี่อารมณ์ไม่ดี ก็เลยมาดื่มกับเขา ครั้งนี้ แสดงออกได้อย่างชัดเจนว่าอารมณ์ไม่ดีกว่าครั้งที่แล้ว คงจะไม่มอมเหล้าตัวเองหรอกนะ?
“พูดอะไรเยอะแยะไร้สาระ”
ลี่โม่อวี่เงยหน้ามองเห้อห้าวแวบนึงด้วยสายตาที่เย็นชา เปิดขวดเบียร์ได้ก็ยกขึ้นซดทั้งขวด ดื่มเรื่อยๆจนสะใจ ลุกขึ้นเดินไปห้องวีไอพีด้านนอก
เห้อห้าวมองเห็นท่าทีของคนตรงหน้า ถอนหายใจออกมาเงียบๆ อย่างยอมรับชะตากรรมพร้อมเดินตามหลังไป
ก็ใช่ ถึงห้องวีไอพี ก็ยิ่งดื่มได้สะดวกขึ้น
ไม่สนใจพี่น้องที่อยู่ข้างกาย ลี่โม่อวี่ดื่มเบียร์ขวดแล้วขวดเล่า เป็นแบบนี้ ก็จะได้ไม่ต้องคิดเรื่องที่ทำให้วุ่นวายใจ
จนตอนนี้เขาก็ยังไม่รู้ว่าต้องทำยังไงดี เขาไม่เคยคิดที่จะปล่อยผู้หญิงตัวเล็กๆคนนั้นไป แต่ว่าเซียวน่ายเอาผลตัวดีเอ็นเอที่แสดงว่าเป็นพ่อที่แท้จริง มันยิ่งทำให้เขาลำบากใจ
ยังไงก็เป็นเลือดเนื้อเชื้อไขของเขา อีกทั้งประวัติของมู่หลิงก็สะอาด ช่วงไม่กี่ปีที่ผ่านมา เธอเลี้ยงลูกคนเดียวด้วยความยากลำบาก แค่คิดก็รู้ว่ามันเป็นเช่นไร
ยิ่งกลุ้มใจ ลี่โม่อวี่หวังแค่ว่าแอลกอฮอล์จะช่วยให้เขาชินชาและลืมเรื่องราวต่างๆไปได้
เห้อห้าวมองเห็นข้างกายลี่โม่อวี่เต็มไปด้วยขวดเหล้าเกือบ 10 ขวด ขมวดคิ้วเข้ากัน
ถ้ายังดื่มแบบนี้ต่อไป ได้ตายจริงๆแน่
“พี่ใหญ่ ผมไปเข้าห้องน้ำหน่อย”
เห็นคนตรงหน้าโบกมือตกลงเห้อห้าวจึงหยิบโทรศัพท์เดินออกไปด้านนอก
เห้อห้าวไม่รู้ว่าควรจะเกลี้ยกล่อมลี่โม่อวี่ยังไง ดังนั้นทำได้แค่โทรศัพท์ไปหา.ฉินอีหลิน
ฉินอีหลินก็ยังลังเล แต่เมื่อได้ยินว่า ลี่โม่อวี่ถึงจุดที่ดื่มไปอาเจียนไป ทำให้เธอรีบตัดสินใจไปทันที ยังไงเธอก็ยังคงเป็นห่วงเขาอยู่
แต่ถึงไม่คิดว่า ตอนที่ถึงเธอมาถึงร้านเหล้า เธอกลับได้เจอกับผู้หญิงที่เธอคุ้นเคยเป็นอย่างมาก
“คุณฉิน” บังเอิญจังเลยนะคะ คุณก็มาเที่ยวเหมือนกันเหรอคะ?”
มู่หลิงยิ้มออกมาอย่างสนิทสนม ทักอย่างผู้หญิงตรงหน้าอย่างร่าเริง
จริงๆแล้วมู่หลิงรู้ถึงสาเหตุการมาที่นี่ของฉินอีหลินแต่เธอไม่มีทางที่จะแสดงออกมา เธออยากให้ผู้หญิงคนนี้รับรู้ ว่าใครคือคู่ชีวิตของลี่โม่อวี่อย่างแท้จริง
ฉินอีหลินเมื่อเจอมู่หลิงก็เริ่มลังเลไปชั่วขณะ นึกย้อนไปวันนั้นตอนบ่าย ในร้านกาแฟแห่งหนึ่ง เธอเห็นภาพชายหญิง 2 คนกำลัง กอดกัน
ไม่ตอบ . ฉินอีหลินยิ้มออกมาอย่างสุภาพ พร้อมหันหลังเดินจากไป
บางทีอาจเป็นเพราะว่าท้องฟ้าค่อนข้างมืด จึงไม่มีใครสังเกตเห็นหยดน้ำตาที่ไหลออกมาจากหางตาของฉินอีหลิน
ในเมื่อเรียกมู่หลิงออกมาแล้ว แล้วทำไมต้องเรียกเธอให้ออกมาอีก
เห้อห้าวนายสนุกมากไหม?
อีกด้านหนึ่งเห้อห้าว นั่งรอฉินอีหลินปรากฏตัวอยู่ในห้อง วีไอพีอย่างใจจดใจจ่อ เขารู้ เพียงแค่คำพูดของผู้หญิงคนนั้น พี่ใหญ่ถึงจะฟัง
ประตูห้องถูกเปิดออก รอยยิ้มบนใบหน้าของเห้อห้าวต้องหุบลงด้วยความประหลาดใจ เห้อห้าวลุกขึ้นยืนต้อนรับมู่หลิงบาดแผลเก่าของพี่ใหญ่
“คุณมู่. ทำไมถึงเป็นคุณ”
มู่หลิงยังคงมองผู้ชายที่นั่งดื่มเหล้าอยู่บนโซฟา ยิ้มเล็กน้อย พูดอย่าอ่อนโยน “ไม่ใช่ฉัน แล้วจะให้เป็นใครกันละ?”
มันต้องเป็นฉินอีหลินสิ
เห้อห้าวพยักหน้า ค่อยๆ ลดสายตาลง
แม้ว่าในใจเขาคิดแบบนั้น แต่ก็ยังไว้หน้ามู่หลิง. ยังไงซะเธอก็เคยเป็นรักครั้งแรกของพี่ใหญ่
เงียบ เห้อห้าวบอกไบ้ให้มู่หลิงนั่งลง ตามด้วยเขานั่งลงบนโซฟา
ที่จริงเขารอให้ฉินอีหลินมา แล้วเขาก็จะถอนตัวออกไปได้อย่างสำเร็จ แต่ดูจากสถานการณ์ตอนนี้แล้ว เขายังกลับไปไม่ได้ ถ้าเขากลับไปแล้ว พี่ใหญ่ดื่มหนักเมาจนขาดสติ งั้นผู้หญิงคนนี้ก็คงเสียแรงเปล่า
อันที่จริงแล้วเห้อห้าวก็ยังสับสน เขาโทรศัพท์หาฉินอีหลินทำไมคนที่มากลับเป็นมู่หลิงไปได้
หรือว่าเขาจะกดเบอร์ผิด
ด้วยความสับสนก็ควักโทรศัพท์ออกมาเช็คดูบันทึกการโทร เขาพบว่าไม่ได้กดเบอร์ผิด
วางโทรศัพท์ เห้อห้าว.จ้องมองไปยังผู้หญิงที่นั่งอยู่ด้านข้างอย่างอึดอัด ไม่รู้ว่าจะพูดคุยอะไร
“โม่อวี่ พอแล้วค่ะ คุณดื่มไปเยอะแล้ว พรุ่งนี้เช้าตื่นขึ้นมาจะไม่สบายตัวนะคะ”
“หยุดได้แล้วค่ะ คุณดูสิ แก้มคุณแดงขนาดนี้”
“โม่อวี่ คุณเมาแล้ว หยุดดื่มเถอะนะคะ”
“ไม่ดื่มแล้วนะคะ มานี่ค่ะ เอาเหล้ามาให้ฉัน”
มู่หลิงน้ำเสียงออดอ้อนนั่งลงข้างลี่โม่อวี่เกลี้ยกล่อมให้เขาวางแก้วเหล้าลงด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน แต่คนข้างกายกลับไม่สนใจแม้แต่น้อย
หญิงสาวทนท่าทีเย็นของคนตรงหน้าไม่ไหวสีหน้าเริ่มเปลี่ยนเล็กน้อย แต่ไม่นานก็ระงับอารมณ์ของตัวเองไว้ได้
กล่อมลูกแค่อ้าปาก มู่หลิงยื่นมือออกไปแย่งแก้วเหล้าจากมือของชายหนุ่ม
“ออกไป อย่ามาแตะต้องตัวผม”
ไม่รู้ว่าลี่โม่อวี่เมาจริงหรือแกล้งเมา ผลักมู่หลิงล้มไปนั่งลงบนพื้น ตามด้วยถ้อยคำที่เอือมระอา
มู่หลิง นั่งลงกับพื้นจ้องมองเห้อห้าว ด้วยความอับอาย
เห้อห้าวยักไหล่ แกล้งทำเป็นไม่เห็นเรื่องราวตรงหน้า
“คุณมู่ คุณช่วยเกลี้ยกล่อมพี่ใหญ่ อย่าให้เขาดื่มอีก ร่างกายจะรับไม่ไหว ผมมีธุระนิดหน่อย ขอตัวก่อนครับ”
เห้อห้าวมองเห็นพี่ใหญ่ยังพอรู้ตัวที่จะผลักคนออกไป ก็บอกกล่าวกับผู้หญิงที่อยู่นั่งตรงพื้นแล้วเดินออกไป
มาอยู่ที่หน้าระเบียง เห้อห้าวโทรศัพท์หาฉินอีหลิน.อีกรอบ แต่กลับถูกหญิงสาวตัดสายอย่างไม่ใยดี
ยกคิ้วขึ้น ยังมีผู้หญิงคนไหนที่กล้าตัดสายเขา ก็คงมีแค่ผู้หญิงของพี่ใหญ่ มีอารมณ์นิสัยเป็นเอกลักษณ์เป็นของตัวเอง
เห้อห้าวไม่ละความพยายาม เธอไม่ยอมรับโทรศัพท์ ก็จะโทรจนกว่าจะรับ ในที่สุดก็บีบบังคับให้ฉินอีหลินรับโทรศัพท์จนได้
ฉินอีหลินรับโทรศัพท์ด้วยความรำคาญ ไม่รอให้เห้อห้าวได้พูด เธอก็เอ่ยพูดออกมา “เห้อห้าวนายคิดจะทำอะไรกันแน่ เล่นไม่เลิก?”
“พี่สะไภ้ อย่าเพิ่งโกรธ ผมไม่เห็นพี่มาสักที กลัวว่าจะเกิดอะไรขึ้นระหว่างเดินทาง ก็เลยโทรศัพท์มาถามไถ่ อ่อ พี่สะใภ้ ตอนนี้อยู่ไหนแล้ว ให้ผมไปรับพี่ดีไหม?”
“นายทำอย่างนี้สนุกมากเหรอ?”
ฉินอีหลินได้ยินดังนั้นก็ยิ้มออกมาอย่างเยือกเย็น น้ำเสียงเฉียบแหลมอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน “เรียกให้ฉันไป แล้วยังเรียกให้มู่หลิงไปอีก นายแค่ต้องการลองทดสอบดูว่าใครเหมาะสมที่จะได้เป็นพี่สะใภ้ของนายเหรอ?” เกมนี้มันช่างน่าสนุก เห้อห้าวฉันฉินอีหลินก็ทบทวนตัวเองดูแล้วไม่เคยทำผิดอะไรกับนาย แล้วนายมีสิทธิอะไรที่ทำให้ฉันต้องอับอายขายหน้า?”
