ตอนที่ 47 ฉันอยากให้ฉินอีหลินหายไป
ฉินอีหลินยังไม่เข้าใจในสิ่งที่ผู้เป็นพ่อบอก แต่ก็ทำได้แค่พยักหน้าเข้าใจ
อานหน้าเปิดกระจกรถ เร่งให้.ฉินอีหลิน.รีบขึ้นรถ
“ไปเถอะลูก แล้วจำคำที่บอกหนูไว้”
ฉินอีหลินพยักหน้าเล็กน้อย จากนั้นก็เดินขึ้นรถไป
นั่งบนรถ . ฉินอีหลินได้แต่มองออกไปนอกหน้าต่างอย่างเงียบๆ แต่อานหน้ากลับเฝ้ามองฉินอีหลินอยู่ตลอดเวลา
เธอมองดูร่างกายที่ซูบผอมของฉินอีหลินความเจ็บปวดก่อขึ้นภายในใจ ไม่มีแม่คนไหนที่จะทนเห็นลูกของตัวเองเป็นทุกข์ได้
กระแอมเล็กน้อย อานหน้าทำลายความเงียบภายในรถ “อีหลินหนูมีคิดที่จะทำยังไงต่อ?”
“อะไรนะคะ”
สมองของฉินอีหลินเต็มไปด้วยภาพของลี่โม่อวี่ที่จูงมือเด็กผู้ชายคนนั้น เขาเป็นคนบอกไม่ให้เธอมีลูก ผลสุดท้ายก็เป็นเพราะเขาที่ทำให้เธอมีลูก
ขณะกำลังใช้ความคิด ทันใดนั้นเธอก็ได้ยินเสียงของผู้หญิงที่นั่งอยู่ข้างกายหันมาซักถามอย่างไม่มีที่มา
“ฉันถามว่า เรื่องลี่โม่อวี่ หนูจะทำยังไงต่อ?”
อานหน้ามองเห็นท่าทีว่างเปล่าของลูกสาว ก็รู้สึกปวดใจขึ้นมาทันที ลูกคนนี้คงเป็นทุกข์มากเลยสินะ
ฉินอีหลินรับไม่ได้ ถ้าเธอจำไม่ผิด ครั้งนี้เป็นครั้งแรกที่พวกเขาได้เจอหน้ากัน แต่คนตรงหน้ากลับเข้ามาก้าวก่ายเรื่องส่วนตัวของเธอ
แม้ว่าหลินเซิงเกอที่มักจะช่วยเหลือเธออยู่เสมอ เธอก็ล้วนปฏิเสธอย่างสุภาพ ยิ่งไปกว่านั้นแล้วผู้หญิงแปลกหน้าที่อยู่ตรงหน้าของเธอล่ะ
“ขอโทษนะคะ ดูเหมือนระหว่างเราไม่เคยเจอหน้ากันมาก่อน”
อานหน้าคิดไม่ถึงว่าฉินอีหลินจะพูดคำนี้ออกมา แต่คิดไปคิดมามันก็สมเหตุสมผล แม้ว่าเธอจะเป็นแม่ แต่ ณ เวลานี้สำหรับฉินอีหลินเธอเป็นเพียงแค่คนแปลกหน้าคนหนึ่งเท่านั้น
ตกอยู่ในที่นั่งลำบากพยายามหลบหลีกสายตา อานหน้าไม่อยากให้คนข้างกายมองเห็นน้ำตาของเธอ
จริงๆแล้วไม่ใช่ว่าเธอไม่อยากบอกตัวตนที่แท้จริงกับลูกสาวของเธอ เพียงแค่เธอไมรู้ว่าจะพูดออกไปยังไงดี
บรรยากาศภายในรถปกคลุมไปด้วยความอึดอัด
ไม่นานนัก มือถือของอานหน้าก็ส่งเสียงดังขึ้น เธอโล่งใจที่กำจัดความอึกอัดนี้ไปได้ ทันทีที่มองดูหน้าจอ คือลูกชายของเธอนี่เอง
“ฮัลโหล ม้ามี้ ครับ ผมได้ยินว่าแม่ไปพบพี่สาวของผมแล้ว เป็นไงบ้างครับ ได้เจอรึยัง แม่คงตื่นเต้นมากเลยใช่ไหม?”
เสียงของ…..ที่เปล่งออกมาจากปลายสาย ทำให้สีหน้าของ……อ่อนลงในพริบตา
“อือ ได้เจอแล้ว มันต้องตื่นเต้นอยู่แล้ว”
“แล้วแม่ได้บอกพี่สาวไปรึเปล่า ว่าเธอมีน้องชายที่ทั้งหน้าตาดีทั้งน่ารักคนหนึ่งยังครับ”
“ไม่ได้บอก”
“มามี้ ทำไมแม่ถึงไม่บอกไปล่ะ?”
“ม่ามี้อยากให้หนูมาบอกกับพี่สาวด้วยตัวเองนิ”
ขณะที่อานหน้าคุยโทรศัพท์ก็ยังเหลือบมองฉินอีหลินที่นั่งอยู่ข้างๆ เธอเฝ้ารอคอยวันที่ได้เจอฉินอีหลินและลูกชายของเธอได้เจอกันมากกว่าใคร พวกเขาถึงจะเรียกว่าเป็นครอบครัวเดียวกัน
สายตา ลี่โม่อวี่มองร่างฉินอีหลินและคุณนายคนนั้นเดินจากไป ขมวดคิ้ว ปรากฏให้เห็นรอยแผลบนดวงตา ดูเหมือนจะจุดประกายความเย็นชาในชีวิต
.มู่เนี่ยนอวี่ที่เมื่อกี้โวยวายที่จะไปสวนสนุกให้ได้ แต่หลังจากที่เงยหน้ามองสีหน้าของผู้ชายคนนั้น ก็อ่อนลงไม่ดื้อดันอย่างเห็นได้ชัด ปิดปากเงียบอย่างชาญฉลาด
“เห้อห้าวนายไปสืบประวัติของคุณนายคนนั้นมา”
เห้อห้าวมากินข้าวเป็นเพื่อนลี่โม่อวี่และมู่หลิง เขาทำโทรศัพท์ตก ดังนั้นจึงช้าไปแค่ก้าวเดียว เลยพลาดในการเผชิญหน้าปะทะกัน
“อืม ผมจะไปเดี๋ยวนี้ งั้น…พี่ใหญ่ นี่กุญแจรถ”
ระหว่างทางเดินเห้อห้าวได้ยินคำพูดหยิ่งยโสของผู้หญิงคนนั้น ถ้าไม่ใช่คนที่มีอำนาจจริงๆ งั้นก็เป็นเพียงแค่คนที่พูดเพ้อเจ้อไร้สาระ
แต่เห้อห้าว.รู้สึกได้ว่า คงเป็นอย่างแรกมากกว่า
ลี่โม่อวี่จ้องมองเห้อห้าวจากไป เกิดความหวาดกลัวขึ้นมาภายในใจ เขารู้สึกว่าผู้หญิงคนนั้นที่พาฉินอีหลินเดินออกไป จะทำให้เขาไม่ได้เจอเธออีก
แบบนี้ทำให้ผู้ชายที่ชาญฉลาดและคุ้นเคยในการรับมือได้ทุกอย่างแต่ตอนนี้กลับไม่สบายใจเป็นที่สุด
ฉินอีหลินเป็นภรรยาของเขา เรื่องจริงที่ใครก็ไม่อาจเปลี่ยนแปลงได้
. มู่หลิงที่เพิ่งได้เห็นฉากเผชิญหน้ากับตาตัวเอง เธอยืนอยู่ข้างลี่โม่อวี่ ดังนั้นเธอรู้ดีกว่าใครในตอนที่ผู้ชายคนนี้ที่ได้เจอฉินอีหลินทั้งแปลกใจและโกรธมาก
ก็เพราะว่าฉินอีหลินไม่สนใจเขาจึงทำให้เขาโมโห
มู่หลิงรับรู้ได้ถึงประเด็นนี้ ทำให้เธอกัดฟันแน่น
ดูแล้วเธอต้องรีบจัดการฉินอีหลินให้หายไปจากโลกของลี่โม่อวี่
ตำแหน่งคุณหญิง คุณนายลี่ จะต้องเป็นของเธอตลอดไป
คิดได้เช่นนั้น มู่หลิงปรับเปลี่ยนสีหน้าให้ดูอ่อนโยน เธอตบหลังลี่โม่อวี่เบาเบา พูดด้วยถ้อยคำที่อ่อนหวาน
“โม่อวี่ คุณควรจะพยายามปรับความเข้าใจกับอีหลิน ฉันจะไม่เป็นตัวขัดขวางระหว่างคุณสองคน ที่ฉันกลับมาครั้งนี้ ฉันแค่อยากให้ลูกเติบโตในสภาพแวดล้อมที่ดี”
พูดเพียงเท่านี้ หญิงสาวก็มีท่าทีผิดแปลกไป รอบดวงตาเริ่มแดง กลั้นเสียงสะอึกสะอื้นไว้ไม่อยู่
“สองสามปีที่ผ่านมาเวลาลูกไปโรงเรียน มักจะโดนเพื่อนล้อเป็นเด็กกำพร้าไม่มีพ่อ ฉันเป็นห่วงว่าถ้าเป็นอย่างนี้ต่อไป จะทำให้มีผลต่อการเจริญเติบโตของลูก จึงได้ตัดสินใจกลับมา โม่อวี่คุณและอีหลิน.คงไม่ได้ทะเลาะกันเพราะฉันหรอกนะ?”
“ไม่ใช่หรอก เรื่องของเรา ผมจะจัดการเอง”
ลี่โม่อวี่ไม่อยากได้ยินคำพูดที่ไร้สาระของมู่หลิงอีก จึงจูงมือของมู่เนี่ยนอวี่เดินไปที่ประตูทางออก “ไปกันเถอะ ผมจะไปส่งพวกคุณกลับคอนโดก่อน”
. มู่หลิงได้ยินลี่โม่อวี่พูดแบบนี้ สายตาหึงหวงเดือดเป็นไฟ
ส่งคนกลับไปที่คอนโดเรียบร้อย ลี่โม่อวี่นั่งอยู่ในรถคิดสับสนวุ่นวาย ปิดตางีบหลับ
แต่หลับตาแล้ว ในสมองของเขาล้วนแต่เป็นภาพของฉินอีหลิน
ตอนเธอโกรธ เธอเขินอาย เธออ่อนโยน เธอขี้เกียจ ในหัวของเขาล้วนแล้วแต่เป็นภาพของเธอ
แม้ว่าคอนโดหลังนี้จะถูกซื้อโดยชื่อมู่หลิง แต่ถ้าหากเธอไม่บอกว่าตอนนี้ลูกจะต้องเข้าเรียนชั้นประถม ต้องการเกี่ยวกับหลักฐานอสังหาริมทรัพย์ เขาไม่มีทางที่จะให้เธอย้ายออกไป
“พี่ใหญ่ครับ ผมตรวจสอบไม่พบข้อมูลของคุณผู้หญิงคนนั้น เธอดูเหมือนไม่มีประวัติอะไรเลย ผมเองก็ไม่รู้อะไรเลย”
เห้อห้าวตรวจสอบข้อมูลไม่ได้
ลี่โม่อวี่วางสายอย่างเยือกเย็น มุมปากยกขึ้นเล็กน้อย หางตางอนคู่นั้นยกขึ้นอย่างชั่วร้าย
กลับถึงตอนโด มู่หลิงรีบกล่อมให้มู่เนี่ยนอวี่หลับ ได้ยินลมหายใจลูกคงที่ เธอจึงโทรหาใครคนหนึ่งด้วยความบ้าคลั่ง
“ฉันอยากให้ฉินอีหลินหายไป อยากให้มันหายไป”
เทียบกับความบ้าคลั่งของมู่หลิง เสียงปลายสายกลับเงียบสงบผิดปกติ รอให้เธอระบายอารมณ์ออกมาหมด บุคคลผู้นั้นจึงเปิดปากพูดพร้อมกับยิ้มเล็กน้อย
“เธอแค่ทำตามที่ฉันสั่ง เรื่องอื่นเธอไม่ต้องกังวล จำไว้ ว่าฉันชอบของเล่นที่เชื่อฟัง อย่าพยายามอ้างสิทธิ์ของตัวเอง ไม่อย่างนั้นถ้ามันพังขึ้นมา ความฝันที่จะได้เป็นคุณนายของตระกูลคุณนายลี่ ก็จะหายไปในที่สุด
วางสาย ชิวหันเยียนยิ้มอย่างผู้ชนะ ยกแก้วเหล้าขึ้นชนกับฉินหลันซู
ทุกอย่างดำเนินไปด้วยความเงียบ
