ตอนที่ 30 คุณกล้าลงมือหรือเปล่า
หลายวันแล้ว ที่ฉินอีหลินไม่ได้เจอหน้าลี่โม่อวี่ เธอพบว่า เธอคิดถึงเขามาก
ถึงแม้ว่าฉินอีหลินจะรู้ว่าเธอไม่ควรมีความรู้สึกแบบนี้ ลี่โม่อวี่จะเป็นเหมือนฝิ่นต้นหนึ่ง สวยงามแต่มีพิษรุนแรง
ก้มหน้ามองปฏิทินตรงหน้า เธอพบว่าช่วงเวลาฮันนีมูนใกล้จะจบลงแล้ว น่าขันสิ้นดี คู่ฮันนีมูนของเธอไม่เคยโผล่มาอีกเลย
จริงๆฉินหลันซูก็มาชวนเธอไปเดินเล่นอยู่บ่อยๆ แต่ตั้งแต่ตอนที่ออกไปวันที่สองที่โดนกู้เหวินเฉิงสกัดเอาไว้ เธอก็ไม่เคยไปอีกเลย
ทั้งวันขังตัวเองอยู่ในโรงแรม ฉินอีหลินนั่งมองพระอาทิตย์ขึ้นพระอาทิตย์ตกอยู่คนเดียว มองรอยยิ้มของคนด้านนอก รับรู้ถึงห้องที่อ้างว้าง ฉินอีหลินแทบอยากจะกลับไปซะตอนนี้
อย่างน้อยกลับไป เธอก็ยังมีงานของเธอ เมื่องานยุ่งเธอจะได้ไม่ต้องคิดถึงลี่โม่อวี่ และไม่ต้องไปคิดถึงเรื่องมากมายพวกนั้น
ถอนหายใจออกมาอย่างควบคุมไม่ได้ ในมือเธอมีหนังสืออยู่หนึ่งเล่ม เบือนหน้าไปมองทิวทัศน์ยามราตรีนอกหน้าต่าง
โดยไม่รู้ตัว ฉินอีหลินก็คิดถึงคืนที่มืดมิดนั้นขึ้นมา สองคนกำลังทะเลาะกัน รวมทั้งภาพลี่โม่อวี่ที่เดินจากไปโดยไม่อาลัยอาวรณ์นั่น
วันนั้น เขาไม่ได้หันกลับมานะ ทำไมเขาทิ้งเธอไว้มืดๆที่ริมทะเลคนเดียวได้ล่ะ?
ด้านอีกฝั่ง ฉินหลันซูใบหน้างดงาม นั่งไขว่ห้างสูบบุหรี่อยู่บนระเบียงหน้าต่าง แววตาว่างเปล่ามองออกไปนอกหน้าต่าง
กู้เหวินเฉิงเดินออกมาจากห้องน้ำ มองเห็นห้องที่เต็มไปด้วยกลุ่มควัน กลิ่นบุหรี่แสบจมูก
ขมวดคิ้วอย่างไม่พอใจ เขาขว้างผ้าที่ใช้เช็ดผมเปียกลงบนพื้นพร้อมเอ่ย “บอกกี่ครั้งแล้ว จะสูบบุหรี่ให้ออกไปข้างนอก ควันพิษเต็มห้องไปหมดแล้ว”
ฉินหลันซูได้ยินดังนั้นจึงเก็บอารมณ์กลับมา มอดบุหรี่ในมือ แววตาจริงจังมองไปยังกู้เหวินเฉิง ไม่รู้ว่าคิดอะไรอยู่
กู้เหวินเฉิงนั้นเริ่มชินกับผู้หญิงบ้าคนนี้ตั้งนานแล้ว โดยเฉพาะเวลาที่เธอเจอหน้าฉินอีหลิน ก็จะมีอารมณ์แบบนี้ตลอด
คร้านจะสนใจคนที่กำลังเหม่อลอย เขารู้สึกว่าอุณหภูมิในห้องเริ่มต่ำลง
ฉินหลันซูยังคงจ้องมองไปยังสามีของตนไม่กระพริบตา เธอมองรูปร่างภายนอกของเขาที่นับว่าหล่อเหลา หน้าอกตามแบบฉบับ ความเจ็บปวดในใจที่ไม่สามารถพูดออกมา
คนหนุ่มที่หล่อเหลาแบบนี้ ทุกครั้งที่ถอดเสื้อผ้าก็กลายเป็นเหมือนสัตว์ร้ายที่ฉีกทึ้งร่างกายและจิตใจของเธอ
คิดถึงตรงนี้ เธอพลันสั่นเทาไปทั่วร่าง นั่นเป็นความกลัวที่ส่งออกมาจากก้นบึ้งของหัวใจ
เธอมองไปยังเขาอยู่แบบนั้น พร้อมเอ่ยออกมา
“กู้เหวินเฉิง ถ้าฉันส่งฉินอีหลินให้คุณ คุณจะกล้าลงมือหรือเปล่า”
กู้เหวินเฉิงที่กำลังตรวจดูอุณหภูมิเครื่องปรับอากาศ พลันได้ยินประโยคนั้น ชะงักไปชั่วขณะ โยนรีโมทไปยังฉินหลันซู เดินไปเอนกายลงบนเตียง ขมวดคิ้วพร้อมเอ่ยถาม “ยังไง คุณยังห่วงเรื่องนี้อยู่อีกหรอ ในเมื่อคุณอยากให้พี่น้องใช้สามีคนเดียวกันขนาดนี้ เรื่องสวยงามแบบนี้ ผมจะปฏิเสธได้ยังไง”
เหลือบไปมองใบหน้าดื้อรั้นของภรรยาตนเอง รอยยิ้มเย็นเยียบยิ่งขึ้น
“วางใจเถอะ แค่คุณเก็บกวาดทั้งหมดได้ ผมก็ไม่ปฏิเสธ”
ฉินอีหลินยังคงกอดหนังสือไว้ มองภาพตอนกลางคืนนอกหน้าต่าง พระจันทร์คืนนี้กลมสวย ส่องแสงสว่างอ่อนๆ
เธอนั่งอยู่ภายใต้แสงจันทร์นั้น ราวกับสถิตอยู่บนผ้าขาวบาง
ลี่โม่อวี่เปิดประตูเข้ามา พบว่าในห้องมืดสนิท มีเพียงเงาแสงจันทร์สะท้อนร่างเปล่าเปลี่ยวอยู่ไม่ไกล
เงานั้นราวกับมองเขาอย่างใจจดใจจ่อ ราวกับเหม่อเลยไม่อยู่กับเนื้อกับตัว ไม่มีความโกรธเลยสักนิดจนเขาต้องขมวดคิ้ว
แม้ว่าหลายวันมานี้เขาจะไม่ได้กลับมา แต่การกระทำทุกๆอย่างของเธอล้วนอยู่ในการควบคุมของเขา
ลี่โม่อวี่ยื่นมือไปเปิดไปทั่วทั้งห้อง ไฟที่สว่างขึ้นแยงตาฉินอีหลินจนรู้สึกปวด
เธอหลับตาลง ปรับสภาพสักพัก ค่อยหันไปมองยังฝั่งที่เกิดเสียง คงเพราะเหม่อลอยเกินไปเธอจึงไม่รู้ว่ามีคนเข้ามาในห้อง
ตอนแรกเธอนึกว่าเป็นฉินหลันซู แต่พอใช้สายตามองร่างที่คุ้นเคยอย่างลึกซึ้ง เธอตกใจเบิกตาโพลง
ผู้ชายคนนี้หายไปนานหลายวัน เธอนึกว่า เขาจะไม่กลับมาแล้ว
มู่หลิงชื่อนี้ ใครเป็นคนบอกคุณ?
เมื่อคืนพี่เขยกลับมาหรือยัง พวกพี่ทะเลาะกันหรอ?
เมื่อคืนตอนกลับมากับกู้เหวินเฉิง เห็นผู้ชายรูปร่างคล้ายพี่เขยกอดกับผู้หญิงสวยคนหนึ่งขึ้นตึกไป
…..
หลายอย่างโผล่ขึ้นมาในหัว แต่สุดท้าย ในหัวเธอมีเพียงประโยคนั้นของฉินหลันซู ลี่โม่อวี่กอดพาผู้หญิงคนอื่นขึ้นห้องไป เหอะ คงขึ้นเตียงมากกว่า
เขาก็เป็นแบบนี้อยู่แล้วไม่ใช่หรอ?
เธอยังจำได้ ตอนที่อยู่ร้านเหล้านั่น เขาก็มีสาวสวยเกาะเกี่ยวเขาอยู่ และตอนที่เธอไปส่งดอกไม้ ดาราคนนั้นก็ควงเขาอย่างสนิทสนม
ลี่โม่อวี่เป็นใครกัน ทำไมเขาต้องทิ้งดอกไม้ทั้งสวนเพื่อดอกไม้ป่าอย่างเธอล่ะ เธอประเมินตัวเองสูงเกินไปแล้ว……
รอยยิ้มเย้ยหยันตัวเองปรากฏขึ้น เธอพยายามปกปิดความเจ็บปวดในดวงตาคู่สวย เธอขมวดคิ้วโดยไม่ได้ตั้งใจผ่อนลมหายใจออกมาเบาๆ สงบจิตใจที่เจ็บปวด ลุกขึ้นหยิบกระเป๋าถือบนโต๊ะน้ำชา ตั้งใจเดินผ่านลี่โม่อวี่ออกไป
ลี่โม่อวี่ไม่คิดว่าเพียงเธอเห็นเขาแล้วจะมีท่าทีแบบนี้ ดวงตาคู่คมแสดงความไม่พอใจออกมาอย่างไม่ปิดบัง
ในตอนที่ฉินอีหลินกำลังเดินผ่านเขาไป ผู้ชายที่หายหน้าหายตาไปหลายวันนั้นยื่นมือไปคว้าข้อมือหญิงสาวไว้ น้ำเสียงเย็นเป็นพิเศษ
“คุณจะไปไหน”
“ในเมื่อคุณกลับมาแล้ว ฉันจะไปเปิดห้องอื่นอยู่”
ฉินอีหลินสัมผัสได้ถึงแรงบีบที่เพิ่มขึ้นตรงข้อมือ หลุบตาลง ยอมแพ้การต่อต้านในใจ
เหลือบมองใบหน้าหล่อเหลานั้น เธอยิ้มเบาๆ ราวกับมือที่โดนบีบแน่นอยู่นั้นไม่ใช่ของเธอ ทำราวกับว่าผู้ชายตรงหน้าเป็นเพียงคนแปลกหน้า รอยยิ้มที่ส่งให้เขา คำตอบที่ตอบออกไป เป็นเพียงมารยาทเท่านั้น
ได้ยินคำพูดห่างเหินแบบนั้น ลี่โม่อวี่พลันมีอารมณ์โกรธขึ้นมาไม่ทราบสาเหตุ แต่ไม่ได้แสดงออกมา ราวกับหมัดที่ชกเข้าไปที่ดอกฝ้าย
ความห่างเหินแบบนี้ งั้นความอบอุ่นก่อนหน้านี้ ความใส่ใจก่อนหน้านี้จะนับเป็นอะไร?
เด็กน้อยที่ผ่านบ้าน หรือว่าสิ่งของน่าเบื่อ เขาลี่โม่อวี่ไม่เคยเป็นของเล่นของใคร โดยเฉพาะฝ่ายตรงข้ามเป็นเพียงผู้หญิงคนหนึ่ง
เขาออกแรงที่มือ ดึงฉินอีหลินเข้าหาอ้อมอกตนเอง อีกมือกดหญิงสาวไว้แนบอก ฟังเสียงหัวใจที่เต้นถี่กระชั้นของเขา
“ทำไม ตอนนี้พึ่งนึกอยากขีดเส้นกับผมแล้วหรอ ฉินอีหลิน คุณไม่รู้สึกว่ามันสายไปแล้วหรือไง?”
