ตอนที่ 17 ลูกเขยคนดีที่คุณเลือก
นายท่านฉินนิ่งงันกำโทรศัพท์ในมือแน่น นึกไม่ถึงว่าฉินอีหลินจะกล้าตัดสายเขา นับวันยิ่งไม่เห็นเขาอยู่ในสายตา
เขาเป็นฝ่ายอ่อนข้อให้เธอก่อนแล้ว ให้เธอพาลี่โม่อวี่กลับมา เธอไม่เข้าใจความปรารถนาดีของเขาเลย
คุณนายฉินที่เห็นนายท่านฉินมีท่าทีไม่ปกติ จึงถามออกไปอย่างระมัดระวัง แม้เธอจะไม่ยินดีที่ฉินอีหลินได้แต่งงานกับคนที่ดี แต่พอนึกถึงเหตุผลที่นายท่านฉินโทรไปหาลูกสาว จึงได้เอ่ยให้เขาคลายกังวล
“พอแล้ว คุณอย่าโกรธไปเลย นิสัยของอีหลินก็ใช่ว่าคุณจะไม่รู้ แม้ภายนอกจะดูอ่อนแอนุ่มนิ่ม แต่เธอนั้นดื้อรั้นกว่าใคร เดาว่าครั้งนี้ที่คุณไล่เธอออกไป คงจะกระทบจิตใจเธอเป็นอย่างมาก รอเวลาผ่านไปสักพักเธอคงจะเข้าใจความรู้สึกของคนเป็นพ่อเป็นแม่อย่างเรา”
“พอแล้ว ตอนนี้พูดอะไรไปก็ไม่มีประโยชน์ทั้งนั้น”
นายท่านฉินตัดบทของคุณนายฉินอย่างหงุดหงิด สายตามองไปที่หนังสือพิมพ์ข้างๆ พาดหัวข้อตัวใหญ่เตะตาเขาจนต้องหยิบขึ้นมาดู
ปึก! เปิดอ่านได้เพียงครึ่งเดียวหนังสือพิมพ์ก็ถูกปาทิ้งไปที่พื้น มืออีกข้างตบลงบนโต๊ะอย่างแรง ความโกรธที่ล้นเอ่อไม่สามารถควบคุมได้
“คุณดูสิ ลูกเขยคนดีที่คุณเลือกน่ะ”
คุณนายฉินตื่นตกใจและทำตามที่นายท่านฉินบอก นั่งยองๆหยิบหนังสือพิมพ์ขึ้นมา มือพึ่งสัมผัสดวงตาพลันเบิกกว้าง
จับชู้สาวงามสามคนบนเตียงคุณชายกู้ในคืนแต่งงาน!
พร้อมภาพประกอบที่ถูกถ่ายจากด้านหลังเต็มหน้าหลังสือพิมพ์
มือสั่นเทาของคุณนายฉินค่อยๆหยิบหนังสือพิมพ์ขึ้นมา ก้าวโซเซถอยหลังสองก้าวก่อนจะตั้งหลักได้
เวลานี้ เลขานายท่านฉินได้โทรศัพท์เข้ามาแจ้งว่าที่บริษัทมีเรื่องเล็กน้อย นายท่านฉินมองหนังสือพิมพ์ฉบับนั้น มีเสียง หึ เบาๆก่อนจะบอกคุณนายฉินถามฉินหลันซูให้รู้เรื่องค่อยเดินจากไป
พอนายท่านฉินห่างออกไปแล้ว เธอก็ควบคุมตัวเองไม่ได้เดินโซเซกลับเข้าห้องนอนไป เธอจะต้องโทรหาฉินหลันซูถามให้รู้เรื่อง ว่าเกิดอะไรขึ้นกันแน่
ฉินอีหลินมาถึงร้านดอกไม้แต่เช้า พบว่าเพื่อนร่วมงานของเธอกำลังสุมหัวกันอยู่ เธอเดินเข้าไปทักจึงได้ยินหัวข้อข่าวที่เพื่อนๆคุยกัน
“นายน้อยกู้นี่ก็จริงๆเลย นี่พึ่งแต่งงานก็กล้าทำเรื่องบ้าได้ขนาดนี้ สันดานเก่าจริงๆ”
ใช่ ถ้าเป็นฉันนะ เจ้าสาวต้องบ้าไปแล้วแน่ๆทำไมถึงได้หน้ามืดแต่งงานกับผู้ชายแบบนี้ ฉันจำได้ว่าแต่ก่อนเขาก็เคยมีข่าวแบบนี้”
“ก็ใช่น่ะสิ..”
คนนั้นพูดคนนี้รับ แม้ฉินอีหลินจะยังไม่เข้าใจเหตุผลแต่ฟังคร่าวๆ
“ดูเหมือนว่าพวกเธอจะไม่ค่อยชอบผู้ชายคนนี้นะ เขาเคยทำอะไรไม่ดีหรอ”
เดิมทีฉินอีหลินไม่ใส่ใจกับข่าวซุบซิบแบบนี้ ไม่รู้ก็ไม่ใช่เรื่องแปลก
เพียงแต่ผู้ชายในข่าวเคยเกือบจะมีผลต่อความสุขของเธอ แถมตอนนี้ยังเกี่ยวข้องกับฉินหลันซูกระทั้งเกี่ยวข้องกับตระกูลฉิน เธอถึงต้องสอบถาม
ตามที่คุณนายฉินบอก กู้เหวินเฉิงเรียนจบจากต่างประเทศ เก่ง มีความสามารถ นิสัยดี อ่อนโยน ซื่อสัตย์ ไม่ได้มีอะไรไม่ดี เป็นสามีที่ดี
เพื่อนๆมองหน้าที่งงงวยของเธอ ขี้เกียจพูดเยอะจึงยื่นหนังสือพิมพ์ให้เธอไป
“เธอดูเองสิ ผู้ชายแบบนี้ เจ้าสาวคนนั้นคงซวยซ้ำซวยซ้อนไปหลายตลบ ดังนั้นถึงได้บอก ผู้ชายกลัวเลือกอาชีพผิด ผู้หญิงกลัวจะแต่งผิดคน ต่อไปเราต้องล้างตาตัวเองแล้ว”
ไม่ได้ดูคงจะดีกว่า แค่อ่านใจเธอก็สั่นไหว แรกเริ่มเธอก็รู้สึกว่ามีอะไรบางอย่าง คุณนายฉินอยู่ๆถึงได้อยากจะแนะนำคู่แต่งงานให้เธอ และยังกระตือรือร้น ที่แท้ก็เป็นเรื่องหลอกลวงทั้งนั้น
“รูปนี้ถ่ายเห็นแค่ด้านหลัง ข่าวปลอมหรือเปล่า”
ฉินอีหลินราวกับว่ายังไม่อยากจะเชื่อข่าวนั้น ยังไงเจ้าสวยโชคร้ายที่เพื่อนเธอพูดถึงนั้นก็เกือบจะเป็นเธอ
คนที่ยื่นหนังสือพิมพ์ให้ฉินอีหลินส่งเสียง หึ เบาๆ น้ำเสียงดูถูกเอ่ย “เธอยังจะคิดว่าข่าวปลอมอีกหรอ ฉันยังจำได้ว่าคุณชายกู้มีข่าวทำนองนี้ออกมานับไม่ถ้วน ตั้งแต่ป้าที่อายุเกือบห้าสิบ เด็กสิบขวบเขาก็หยอกเล่นมาหมดแล้ว”
“นี่ยังไม่เท่าไหร่ ฉันยังได้ยินว่าเขายังเคยทำผู้ชายตายไปหนึ่งคน” เพื่อนร่วมงานอีกคนรีบเอ่ยขึ้น
พอได้ยินเรื่องพวกนี้ใจของฉินอีหลินราวกับถูกแช่แข็ง เธอรู้ว่าคุณนายฉินไม่ได้ใจดีกับเธอ แต่เธอก็ไม่คาดคิด ว่าจะกล้าเลือกผู้ชายแบบนี้มาเป็นสามีเธอ ซ้ำยังเอ่ยชื่นชมผู้ชายคนนี้ต่อหน้าพ่อเธออีก
หนึ่งวันของเธอผ่านไปโดยการวิจารณ์ข่าวนั่น ตอนนี้เธอยืนมองสายฝนดำขลับอยู่ตรงหน้าร้าน ดวงตาสะท้อนอย่างจนปัญญา
มองดูเวลา เป็นเวลาสามทุ่มเข้าไปแล้ว ยังไม่มีแท็กซี่ผ่านมาสักคัน
ฝนตกหนักขนาดนี้ เธอตกอยู่ในภาวะลำบาก ไม่รู้จะทำอย่างไรดี
หลินเซิงเกอปิดร้านเรียบร้อย เห็นฉินอีหลินยืนกอดตัวเองรอรถอยู่ ก่อนจะเอ่ย “อีกสักพักในซอยนี้ก็ไม่มีรถแล้ว ให้ผมไปส่งไหมครับ”
หลินเซิงเกอเดินมาหยุดอยู่ข้างๆฉินอีหลิน ถอดเสื้อนอกคลุมให้เธอ ลูบผมที่เปียกชื้น “ฝนตกหนักขนาดนี้ เป็นหวัดคงไม่ดีเท่าไหร่”
เดิมทีฉินอีหลินอยากปฏิเสธ แต่หลินเซิงเกอได้พูดปิดทางของเธอไว้หมดแล้ว ปฏิเสธตอนนี้ก็คงจะดูเสแสร้งเกินไป งั้นก็รับไปก่อนแล้วกัน จึงกล่าวขอบคุณเขาด้วยความจริงใจ
หลินเซิงเกอชี้ไปที่รถจักรยานยนต์ไฟฟ้าข้างๆ พร้อมเอ่ยอย่างเขินอาย “เดี๋ยวผมไปส่งคุณ คุณต้องกางร่มให้ผมด้วยนะ ดูเหมือนว่าฝนมันจะไม่หยุดง่ายๆ”
มีรถก็ดีแค่ไหนแล้ว ฉินอีหลินแน่นอนว่าไม่รังเกียจอยู่แล้ว ทั้งสองขึ้นนั่งบนรถ
หลินเซิงเกอไม่ค่อยวางใจ หันกลับมามองฉินอีหลิน เอ่ยกำชับ “คุณเกาะเอวผมดีๆนะ อย่าตกลงไปล่ะ”
ระหว่างทาง ฝนตกหนักขึ้นเรื่อยๆ ไม่มีท่าทีจะหยุดเลยสักนิด
หลินเซิงเกอขับได้นิ่มมาก เมื่อถึงคอนโด เธอจึงวางใจได้อย่างจริงจังสักที
เดิมทีฉินอีหลินอยากคืนเสื้อคลุมให้เขา แต่กลับถูกชายหนุ่มที่เปียกชุ่มไปทั้งตัวส่งสายตาปฏิเสธ “คุณยังต้องเดินไปอีก คลุมไว้ก่อนเถอะ ไหนๆผมก็เปียกขนาดนี้แล้ว ไม่เป็นไรครับ”
ฉินอีหลินยังอยากปฏิเสธ แต่หลินเซิงเกอไม่เปิดโอกาสให้เธอได้ปฏิเสธ ขับรถออกไปและไม่หันกลับมามองเธอเลย
พอนึกถึงใบหน้าแดงๆของฉินอีหลิน ใจของหลินเซิงเกอก็เต้นแรงขึ้นมาทันที หากยังคุยต่อไป เขาต้องปล่อยไก่ออกไปแน่ๆ
ฉินอีหลินมองรถจักรยานยนต์ไฟฟ้าที่ค่อยๆวิ่งหายไป มุมปากนั้นยิ้มไม่หยุด วันนี้คงต้องรีบซักผ้าแล้วรีบเอาไปคืนพรุ่งนี้
แต่เธอกลับไม่ได้สังเกตรถที่ขับตามมาห่างๆ ชายที่นั่งอยู่ในรถคันนั้น เขาเห็นทุกๆอย่างที่เกิดขึ้นทั้งหมด
