ตอนที่ 16 นายหญิงชั่วคราว
เจ็ดโมงเช้า ฉินอีหลินตื่นตรงเวลา
ผ้าม่านตรงหน้าต่างไม่ได้ปิดตลอดทั้งคืน แสงในห้องสว่างจ้า มองดูห้องที่แปลกตา ฉินอีหลินมึนงงอยู่ชั่วขณะค่อยนึกขึ้นมาได้ว่าเมื่อวานเกิดอะไรขึ้นบ้าง
มองดูข้างๆกาย ไม่มีร่องรอยการนอนดูเหมือนว่าเมื่อคืนลี่โม่อวี่จะไม่ได้กลับมา
เธอล้างหน้าแปรงฟันเสร็จจึงลงมาด้านล่าง อาหารเช้าถูกเตรียมไว้เรียบร้อยแล้ว เปรียบกับอาหารข้างนอกนับว่าหลากหลายหรูหรา
ห้องอาหารที่ว่างเปล่า มีเพียงแค่เธอเพียงคนเดียว แม้ว่าตอนที่อยู่บ้านตระกูลฉินเธอก็มักจะอยู่คนเดียว
แต่เวลานี้ แต่ตอนนี้เธอกลับรู้สึกโดดเดี่ยวเป็นพิเศษ เธอไม่รู้ว่านี่คือความอ้างว้างหรือว่าอะไร อีกทั้งยังไม่มีความอยากอาหาร ดื่มนมนิดหน่อย หยิบเสื้อคลุมพร้อมจะออกจากบ้าน
ฉินอีหลินแจ้งไว้ก่อนแล้วว่าจะออกไปทำงาน ชิวหันเยียนก็ยังมองเธออย่างไม่สบายใจอยู่ดีแต่ก็ไม่สามารถหาเรื่องกลั่นแกล้งเธอได้อย่างชัดเจน
อีกทั้งเมื่อคืนเธอยังได้พูดอย่างชัดเจนแล้ว หลังจากนี้คงจะไม่มีปัญหาอะไร
ฉินอีหลินมองดูเวลา ยังเหลือเวลาอีกครึ่งชั่วโมง คงจะไม่สาย
ชิวหันเยียนยืนมองเงาของรถที่ค่อยๆหายไปอยู่ตรงหน้าต่าง ยกมือขึ้นกอดอก ดวงตาว่างเปล่า ด่านนี้ช่างนานจริงๆ
เธอทบทวนคำพูดที่ฉินอีหลินพูดไว้เมื่อคืนกลับไปกลับมา คำพูดของอีกฝ่ายนั้นชัดเจนเข้าใจง่าย ไม่ได้มีอะไรอ้อมค้อม
แต่กลับทำให้เธอรู้สึกมาถึงทางตัน และการตรวจสอบเมื่อคืนก็ทำให้เธอต้องตกใจ คำพูดของฉินอีหลินนั้นไม่ผิดเลย
แต่ยิ่งเป็นแบบนี้ ชิวหันเยียนยิ่งไม่เข้าใจ เธอไม่เข้าใจความคิดของลี่โม่อวี่และผู้หญิงคนนี้เลย เธอเดาอะไรไม่ถูกเลยจริงๆ
แต่งงานหลอกๆงั้นหรอ
นึกไม่ออกเลย ประหลาดที่สุด
จนกระทั่งเธอเห็นรถของลี่โม่อวี่ขับเข้ามา เธอจึงรีบตื่นขึ้นมาจากการครุ่นคิดของเธอ
พอลี่โม่อวี่เดินเข้ามา เสื้อนอกของเขาก็ตกไปอยู่ในมือของชิวหันเยียน เธอจัดเสื้อที่อยู่ในมือให้เรียบร้อย รอยยิ้มธรรมชาติปรากฏ ทำงานหลายปีมานี้เธอคล่องแคล่วเคยชินมันไปนานแล้ว
รู้สึกเหมือนภรรยาที่ช่วยสามีถือกระเป๋าเวลากลับถึงบ้าน ทำให้ชิวหันเยียนมีความสุขเป็นอย่างมาก
สิ่งที่ทำให้เธอยิ่งรู้สึกสุขขึ้นไปอีกนั่นก็คือถึงแม้ลี่โม่อวี่จะแต่งงานไปแล้ว ก็ไม่ได้ปฏิเสธความใกล้ชิดของเธอ ความสัมพันธ์ยังเป็นเหมือนตอนแรกเริ่ม
น้ำเสียงของเธออ่อนโยนดุจสายน้ำ เอ่ยถามอย่างห่วงใย “วันนี้ทำไมกลับเร็วจังเลยคะ”
ลี่โม่อวี่มองเธอ ปลดเนคไท ไม่ได้ตอบคำถาม มองขึ้นไปชั้นบน “เธอล่ะ”
“คุณหมายถึงคุณฉินหรอคะ” ชิวหันเยียนทำเป็นไม่เข้าใจ และยังเปลี่ยนคำเรียกขาน ค่อยตอบกลับ “เธอพึ่งจะออกไปคะ บอกว่าจะออกไปทำงาน”
ลี่โม่อวี่ตอบรับเข้าใจ เดินตรงไปนั่งอิงที่โซฟาด้วยท่าทางผ่อนคลาย บางทีอาจจะเพราะเหนื่อยเกินไปเขาจึงไม่ได้ใส่ใจสรรพนามเรียกขานที่เปลี่ยนไปของชิวหันเยียน
สักพักลี่โม่อวี่ก็เอ่ยถาม “เธออยู่ที่นี่ไม่มีอะไรไม่คุ้นชินไหม”
“เมื่อคืนได้ทานข้าวหรือเปล่า อาหารถูกปากหรือเปล่า คุณต้องดูแลหน่อยนะ เธอชอบทานอะไรให้คนครัวทำเยอะๆหน่อย”
ชิวหันเยียนชะงัก ถึงกับเผลอไปชั่วขณะ
เธออยู่เคียงข้างลี่โม่อวี่มาตั้งนาน ยังไม่เคยเห็นเขาใส่ใจใครขนาดนี้มาก่อน แม้เป็นเพียงประโยคถามไถ่ธรรมดาก็ตาม
ลี่โม่อวี่ไม่ได้รับคำตอบจากคนข้างๆ หัวคิ้วขมวดเข้าหากัน เงยหน้าขึ้นมาอย่างไม่พอใจ ชิวหันเยียนไม่เคยทำพลาดกับเรื่องเล็กๆน้อยๆแบบนี้มาก่อน “คุณเป็นอะไรไป”
“เปล่าค่ะ”
ชิวหันเยียนยิ้มอย่างขออภัย กลับมาเป็นปกติ “เมื่อวานคุณฉินเข้านอนเร็ว อาหารก็ไม่ได้ร้องขออะไรเป็นพิเศษ วันนี้ออกไปทำงานแต่เช้า คุณฉินไม่ได้แจ้งอะไรกับฉัน ต่อไปฉันจะใส่ใจให้มากขึ้นค่ะ”
เห็นแบบนี้แล้วลี่โม่อวี่ก็ไม่ได้พูดอะไรมาก ตรงไปที่ห้องหนังสือ
ชิวหันเยียนมองแผ่นหลังของเขาที่ห่างออกไปจนลับสายตาอย่างลุ่มหลง มุมปากค่อยๆยกยิ้ม เธอพบว่า ลี่โม่อวี่ไม่ได้ใส่ใจการกระทำเล็กๆน้อยๆของเธอ
เมื่อวานได้ฟังคำพูดของฉินอีหลิน ไม่ว่าจะจริงหรือเท็จยังไงเธอก็ต้องพิสูจน์ สุดท้ายเธอก็ได้ข้อมูลที่มีประโยชน์จากเห้อห้าวที่หลุดออกมา
และที่สำคัญคือท่าทีของลี่โม่อวี่ หนึ่งคือการกระทำทุกอย่างยังไม่ได้เปลี่ยนอะไร และการเรียกคุณฉินก็ไม่ได้โดนสั่งห้ามจากลี่โม่อวี่ นี่ถือว่าเป็นการยอมรับแล้วหรือเปล่านะ
ถ้าเป็นแบบนี้ แล้วทำไมเธอยังจะต้องเรียกเธอคนนั้นว่าคุณผู้หญิงอีกล่ะ
นายหญิงชั่วคราวคนนี้ ใช้ไม่ถึงหนึ่งปีก็ไม่ได้สำคัญอะไรนี่นา
พอคิดมาถึงตรงนี้ ความกลัดกลุ้มที่เก็บมาสองวันนั้นได้สลายหายไป
อีกด้าน ฉินอีหลินไม่ได้ให้คนขับรถไปส่งตัวเองไว้ที่ทำงานแต่ให้ส่งโดยห่างจากที่ทำงานหนึ่งซอย
เธอไม่อยากโผล่ไปที่ร้านดอกไม้ด้วยการโอ้อวดแบบนี้ ทำให้คนอื่นเข้าใจผิด
ขณะที่ยังไม่ถึงร้านดอกไม้ เธอได้ยินเสียงโทรศัพท์ เป็นพ่อเธอเอง
ลังเลอยู่สักพักจึงกดรับ
“อีหลิน ช่วงนี้เป็นยังไงบ้าง”พ่อเอ่ยถามอย่างห่วงใย ไม่ว่าอย่างไร เธอก็ยังเป็นลูกสาวของตัวเอง
ได้ยินเสียงของฉินอีหลินไม่ได้เป็นอย่างที่เขาคิดไว้
นึ่งอึ้งไปสักพัก พ่อจึงพูดต่อ “อีหลิน นี่ลูกกำลังโทษพ่ออยู่ใช่ไหม พ่อทำเพื่อลูกนะ ถ้าตอนนั้นเขาเป็นคนทำงานกลางคืนจริงๆ ลูกลองคิดดูสิ ลูกจะต้องทนลำบากขนาดไหน พ่อไม่ได้อยากให้ลูกไม่มีบ้านที่จะกลับ เพียงแค่หวังว่าลูกจะตื่นขึ้นมา พวกเธอไม่เหมาะสมกัน ตอนนี้ความจริงก็ถูกเปิดเผยแล้ว ลูกไม่จำเป็นต้องกังวลว่าพ่อจะต่อต้าน ตรงกันข้ามพ่อยังหวังว่าลูกทั้งสองจะอยู่ด้วยกันอย่างมีความสุข”
นายท่านฉินมองเอกสารในมือ ไม่คิดว่าH&Jกรุ๊ปจะปฏิเสธเขาได้ ไม่คิดว่าสุดท้ายก็เป็นเขาที่ต้องเป็นฝ่ายก้มหัวให้ฉินอีหลิน
“ลูกลองดูหน่อย ลี่โม่อวี่จะสะดวกตอนไหน ลูกพาเขากลับมาทานข้าวด้วยกันสักมื้อนะ”
ฉินอีหลินทนฟังต่อไปไม่ไหว นี่เป็นห่วงเธอจริงๆหรอ
เปรียบเทียบก่อนหลังเห็นความแตกต่างอย่างชัดเจน เธอมองข้ามมันได้ยาก เพียงแต่ลำบากในการเอ่ยออกไป “พ่อคะ ตอนนี้หนูไม่ได้อยู่กับลี่โม่อวี่ อีกทั้งตารางงานของเขาหนูก็ไม่รู้”
นายท่านฉินราวกับไม่ราวกับไม่เชื่อ สั่งสอนเธอไปด้วย เห็นว่าฉินอีหลินถึงตายก็คงไม่ยอมบอก ไม่มีทางอื่นเลยได้แต่โน้มน้าวให้เธอมีความสัมพันธ์ที่ดีกับลี่โม่อวี่
ฉินอีหลินมีสีหน้าท่าทางยุ่งยากใจ รอยยิ้มเฝื่อนปรากฏบนใบหน้า ถ้าหากฐานะของลี่โม่อวี่ไม่ได้เปลี่ยนแปลง พ่อของเธอจะยอมอ่อนข้อมาตามเธอกลับบ้านหรือเปล่า
นายท่านฉินเอาแต่พูดไม่หยุดแนะนำให้เธอต้องปฏิบัติตัวต่อลี่โม่อวี่ยังไง เชื่อฟัง และทำอย่างไรให้เขาพอใจ
เธอฟังต่อไปในใจนั้นว่างเปล่า จนฝ่ายพูดรู้สึกเหนื่อยแล้ว เธอถึงได้ตอบกลับไป “พ่อคะ หนูไม่เคยยุ่งเรื่องงานของลี่โม่อวี่ อีกทั้งตารางงานของเขานั้นแน่นขนัดมาแต่ไหนแต่ไร”
เธอไม่อยากบอกพ่อเธอ เรื่องความสัมพันธ์ของเธอและเขาไม่ได้หวานชื่นเหมือนที่เห็นกันหรอก ไม่อย่างนั้นเธอคงจินตนาการได้เลยว่าพ่อเธอจะต้องสั่งให้เธอจับเขาให้อยู่หมัด”
นายท่านฉินตกใจกับคำพูดของฉินอีหลินเล็กน้อย ไม่สามารถเอ่ยคำพูดใดๆออกมาได้
ผ่านไปสักพัก เขาจึงถอนหายใจเบาๆ “ลูกยังโทษพ่ออยู่ใช่ไหม ทำไม ไม่อยากยอมรับพ่อคนนี้แล้วหรอ”
ฉินอีหลินฝั่งนี้ไม่กล้าเอ่ยอะไรออกมาได้แต่กัดปากตัวเองแน่น ไม่ใช่ว่าไม่รักพ่อตัวเอง แต่เธอไม่รู้จะมองหน้าคุณนายฉิน และฉินหลันซูยังไงเท่านั้นเอง
ยิ่งไม่อยากยอมรับว่าพ่อที่เธอรักสุดหัวใจเป็นคนขับไล่เธอออกจากบ้าน
