ตอนที่ 20 ทั้งหมดเป็นความผิดของเธอ
ชิวหันเยียนเงยหน้าจ้องมองใบหน้าเย็นชาไร้ความรู้สึกของลี่โม่อวี่ ผู้ชายที่เธอใช้ใจปรนนิบัติเขามาตลอดห้าปี
“ที่แท้การอยู่เคียงข้างคุณมาตลอดห้าปีคงสู้ไม่ได้กับหนึ่งเดือนของฉินอีหลินสินะ”
ชิวหันเยียนยิ้มเยาะให้กับตัวเอง จ้องมองเข้าไปในตาของลี่โม่อวี่ ตาดวงนั้นที่สะท้อนภาพเธอที่จนตรอก
“ชิวหันเยียน ทางที่ดีคุณรีบหายไปจากสายตาผมซะ เห็นแก่ที่คุณดูแลผมมาตลอดห้าปี ครั้งนี้ให้มันผ่านไป ตอนนี้ไสหัวไปซะ”
สายตาดุดันของลี่โม่อวี่กดดันจนเธอต้องกลืนคำพูดทั้งหมดที่มีกลับคืนไป
พูดจบ เขาไม่ใส่ใจที่จะหันกลับไปมองเธอเลยสักนิด รอยแผลเป็นบนดวงตานั้นส่องประกายเยือกเย็นราวกับเย้ยหยันชิวหันเยียน หึ น้ำเสียงเย็นเยือกดังออกมา ก่อนที่จะหันกลับไปเดินตรงดิ่งไปที่ห้องหนังสือ
ในที่สุดลี่โม่อวี่ก็ได้เดินหายไปจากสายตาของชิวหันเยียน แต่สายตาของเธอกลับไม่เหมือนเมื่อครู่ที่มีแต่ความเจ็บปวดรวดร้าว ตรงกันข้าม แววตาของเธอนั้นเต็มไปด้วยความโกรธแค้น เธอจ้องมองไปที่จุดที่ลี่โม่อวี่เดินจากไปด้วยสายตาแบบนั้น แววตาเหมือนลูกดอกแหลมคมอาบยาพิษ ทะลุประตูบานนั้น มุ่งตรงไปยังใครบางคน
ฉินอีหลิน ทั้งหมดเป็นความผิดของเธอ
ชิวหันเยียนเหมือนคนเสียสติไปแล้ว ใบหน้าดุร้ายเหมือนผีร้ายที่ขึ้นมาจากนรก
แต่เพียงไม่นาน เธอก็กลับมานิ่งสงบตอนนี้เธอไม่เพียงเสียความไว้วางใจจากลี่โม่อวี่ ยังต้องสูญเสียงานนี้ไปอีก
ในใจปรากฏใบหน้าขาวเนียนของฉินอีหลินขึ้นมา ชิวหันเยียนมีรอยยิ้มเยือกเย็น
ด้านอีกฝั่ง ฉินอีหลินมาทำงานที่ร้านดอกไม้ตามปกติ พึ่งจะจัดกระเช้าดอกไม้เสร็จ ในตอนที่เธอลุกขึ้นกำลังจะเช็ดเหงื่อนั่นเอง เธอรู้สึกถึงสายตาที่จ้องมองมายังตัวเอง ทำให้เธอรู้สึกเย็นเยือกแม้ในวันที่อากาศร้อนเช่นนี้
มองตามสายตานั้นไป เธอก็พบว่าชิวหันเยียนยืนอยู่ตรงนั้นด้วยใบหน้าที่เต็มไปด้วยความเกลียดชัง
ฉินอีหลินลุกขึ้นเช็ดมือ ค่อยหันไปบอกกับหลินเซิงเกอ
“คุณหลินคะ ฉันขอออกไปข้างนอกหน่อยนะ มีคนมาหาฉันอยู่ข้างนอก”
เธอพูดพร้อมชี้ไปที่ชิวหันเยียน
ที่จริงหลินเซิงเกอมองเห็นผู้หญิงข้างนอกนั้นตั้งนานแล้ว เขารู้สึกว่าอีกฝ่ายไม่ได้มาดี แต่ก็ไม่มีสิทธิ์ที่จะบอกออกไป ได้แต่พยักหน้าบอกเป็นนัยให้รีบไปรีบกลับ
มองเห็นฉินอีหลินเดินข้ามถนนมุ่งตรงมาหาตัวเอง ชิวหันเยียนมองฉินอีหลินอย่างไม่คลาดสายตา ไม่รู้คิดอะไรอยู่
“แม่บ้านชิว คุณมีธุระอะไรหรือเปล่าคะ”
จนกระทั่งฉินอีหลินเดินเข้ามาหยุดอยู่ตรงหน้า หลังจากได้ยินเสียงของฉินอีหลินแล้ว เธอค่อยดึงสติกลับมา
“นายหญิงลี่ คุณนี่เก่งจริงๆ”
เปรียบเทียบคำพูดถากถางของชิวหันเยียน ฉินอีหลินจึงขมวดคิ้ว แต่เธอก็กลับมานิ่งสงบอย่างรวดเร็ว มองชิวหันเยียนอย่างไม่เข้าใจ เช้าขนาดนี้ เกิดอะไรขึ้นอีกนะ
“ฉินอีหลิน คุณไม่ต้องมาเสแสร้งกับฉันหรอก เรื่องในวันนี้ฉันเข้าใจอย่างชัดเจนแล้ว คุณคิดว่าคุณเป็นคนพิเศษเพียงคนเดียวสำหรับลี่โม่อวี่หรอ หึ คุณดูรูปร่างที่เหมือนเด็กยังไม่โตของคุณสิ เขาจะชอบคุณได้ยังไง ก็คงจะเพราะเขาเจอผู้หญิงสวยๆงามๆเหล่านั้นมาเยอะเกินไปแล้ว เลยอยากจะลองอะไรใหม่ๆ ทำยังกะคุณจะได้เป็นเพียงหนึ่งเดียว คุณไม่เหมาะสมซะหรอก”
คำพูดของชิวหันเยียนเรียกได้ว่าดุร้ายไหมนะ แต่สิ่งที่เธอพูดมันมีความจริงมากน้อยแค่ไหนกันล่ะ จริงๆแม้แต่ตัวเธอเองยังแยกไม่ออกเหมือนกัน
ติดตามลี่โม่อวี่มาตั้งนาน เธอสัมผัสได้ว่าความรู้สึกที่ลี่โม่อวี่มีต่อฉินอีหลินนั้นเป็นรู้สึกที่แท้จริง แต่ว่า ถ้าเธอไม่มีความสุข ผู้หญิงคนนี้ก็ไม่มีสิทธิ์เหมือนกัน
“ฉันเคยบอกแล้วว่าฉันกับเขาไม่มีอะไร หากว่าคุณยังจะคิดว่ามันมีอะไร งั้นก็คิดว่ามันก็แค่ความสัมพันธ์บนเตียงสิ เราก็โตๆกันแล้วทั้งนั้น”
คนที่วางท่าสง่างาม ทั้งยังท่าทางยิ่งยโสทุกครั้งที่อยู่ต่อหน้าฉินอีหลิน กลับกลายมาเป็นแบบนี้ ฉินอีหลินขมวดคิ้ว ดูแบบนี้คงจะเพราะเรื่องเมื่อเช้าที่สะเทือนจิตใจของเธอเป็นแน่
พอคิดถึงการแต่งงานในนามของเธอกับลี่โม่อวี่ จึงได้แต่ยิ้มหยันเอ่ยออกไป
“คู่นอนหรอ คุณนี่ไม่สนอะไรเลยจริงๆนะ ไม่รู้ว่าคุณฉินรู้หรือเปล่าว่าคอนโดที่คุณอยู่ตอนนี้ เป็นรังรักเก่าของเขากับแฟนเก่า ถ้าเขาชอบคุณจริงๆ เขาจะพาคุณไปอยู่ที่นั่นงั้นหรอ เขาไม่มีทางชอบคุณหรอก ยิ่งไม่มีทางรักคุณแน่ ฉินอีหลิน คุณเป็นได้เพียงเงาของแฟนเก่าเขาเท่านั้นแหละ”
เสียงเนิบช้าของชิวหันเยียน พอพูดจบ ดวงตามีแววรื่นรมย์อย่างปิดไม่มิด แต่ว่าเธอไม่รู้ ยิ่งเธอเป็นแบบนี้ ยิ่งทำให้เธอตกเป็นรอง
ไม่รอให้ผู้หญิงตรงหน้าได้พูดอะไร ชิวหันเยียนถอยออกมาไม่กี่ก้าวก็เดินโซเซออกไป
มองตามหลังผู้หญิงที่ตกอยู่ในสภาพราวกับสุนัขไร้บ้าน หัวคิ้วของฉินอีหลินก็ขมวดเข้าหากัน
จริงๆตอนที่ลี่โม่อวี่ขึ้นเตียงกับเธอ ตอนที่ปากของเขาเอ่ยเรียกมู่หลิงอะไรนั่น เธอก็รู้แล้วว่าลี่โม่อวี่ไม่มีทางชอบเธอแน่
แต่ความรู้สึกเจ็บปวดแบบนี้เป็นเพราะอะไรกันแน่นะ
“อีหลิน เป็นอะไรหรือเปล่า”
“ห๊ะ ไม่มีอะไรหรอก สงสัยเปียกฝนเมื่อวานเลยรู้สึกไม่ค่อยสบายน่ะ” พอเธอเงยหน้าก็พบกับสายตาเป็นห่วงเป็นใยของหลินเซิงเกอ
เธอยิ้มน้อยๆ พยายามลืมเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นก่อนหน้านี้
“ทำไมผมถึงรู้สึกว่าคุณใจไม่อยู่กับเนื้อกับตัวเลยล่ะ เป็นอะไรหรือเปล่า ผู้หญิงคนเมื่อกี้มาหาคุณทำไม เห็นคุณยืนอยู่ตรงนี้คนเดียวตั้งนาน” หลินเซิงเกอเอ่ยอย่างเป็นห่วง
“เปล่า แค่พึ่งนึกถึงเสื้อคุณ ฉันลืมซักน่ะ”
พูดจบ จึงยิ้มราวกับปิดบังอะไร รีบผลักคนตรงหน้าให้เดินเข้าร้านไป
เพียงแค่เวลาที่เธออยู่เงียบๆ ก็หยุดไม่ได้ที่จะคิดถึงคำพูดของชิวหันเยียน จิตใจหมกมุ่น ทำอะไรวนซ้ำๆ มองเห็นสายตาห่วงใยจากเพื่อนๆร่วมงาน เธอก็แสดงออกว่าเธอไม่เป็นไร
เพียงแค่สถานการณ์นั้นคอยโผล่ขึ้นมาเรื่อยๆ แม้แต่กับตัวเธอเองเธอยังโน้มน้าวไม่ไหวแล้ว
ตั้งแต่จัดดอกไม้แม้แต่ดอกจิบโซฟิลล่ายังหยิบผิด ต่อมาก็มองดอกไม้สลับกัน ตัดกิ่งดอกไม้ขาด
สุดท้ายตอนใกล้จะเลิกงาน เผลอใจลอยทำมือตัวเองเป็นแผลยาว เลือดไหลกระจายเป็นวงกว้าง
“คูณเป็นอะไรกันแน่”
“นั่นหนะสิ อีหลิน ถ้าที่บ้านมีปัญหาก็ลากลับบ้านไปก่อนไหม”
มองสภาพฉินอีหลินแบบนี้แล้ว คงปิดต่อไปไม่ไหว เห็นได้ชัดว่าฉินอีหลินไม่ปกติมาทั้งวัน จะต้องมีเรื่องอะไรในใจเป็นแน่ และต้องเป็นเรื่องใหญ่ด้วย
ไม่เช่นนั้นคนที่มีฝีมือโดดเด่นอย่างฉินอีหลิน ตอนนี้แม้แต่เรื่องง่ายๆเธอยังทำพลาดได้
“ฉันไม่เป็นไรจริงๆ ขอบคุณทุกคนที่เป็นห่วงนะ อาจเพราะช่วงนี้เป็นหวัดเลยเป็นแบบนี้ ต้องขอโทษจริงๆนะคะที่ทำให้ทุกคนต้องลำบาก”
ฉินอีหลินหยิบดอกฝ้ายมากดแผลเอาไว้ ใบหน้าแสดงออกเหมือนบาดแผลไม่ได้เจ็บปวดอะไร สายตาของเธอแม้ความเจ็บปวดสักเล็กน้อยก็ดูไม่ออก
แต่เธอไม่ได้เอ่ยถึงเรื่องที่จะลาพักเลย และยังเปลี่ยนความสนใจของทุกคนได้อย่างแนบเนียน
มีเพียงหลินเซิงเกอเท่านั้นที่มองฉินอีหลินที่เอาแต่ยุ่งกับงานและยังมีอะไรในใจ
