บทที่ 71 การแก้แค้น
มู่หลิงวิ่งไปที่หน้าประตูโรงพยาบาลด้วยความสั่นเทา กดหมายเลขที่ไม่ได้โทรมานาน: “ฉินอีหลินกลับมาแล้ว เขากลับมาแก้แค้นแล้ว!”
ชิวหันเยียนเดิมทีที่กำลังจีบติดเด็กผู้ชายคนใหม่ ทันใดนั้นก็ได้รับสายของมู่หลิง และมีเพียงคำพูดห้วนๆ
หนี่ตาเล็กน้อย ชิวหันเยียนเอื้อมมือผลักเด็กหนุ่มตัวใหญ่ข้างกาย แล้วหันเดินเข้าไปในห้อง
“เธอโทรหาฉินหลันซู ครึ่งชั่วโมงต่อมา พวกเธอสองคนไปที่คลับเพล์บอยหาฉัน”
หลังวางสาย ท่าทางของผู้หญิงนั้นโหดร้ายอย่างสุดพรรณนา ฉินหลันซูและมู่หลิงแต่ละคนล้วนโทรหาเขาแล้ว ดูแล้วฉินอีหลินจะแข็งแกร่งขึ้นจริงๆ
แต่ว่าชิวหันเยียนก็ไม่ได้กินมังสวิรัติ
ห้าปีมานี้ เธอไม่ได้เป็นเด็กผู้หญิงตัวเล็กๆในโลกที่รู้แค่หมุนรอบอยู่แต่กับลี่โม่อวี่เพียงคนเดียวแล้ว ตอนนี้เธออยู่นอกสถานที่ต่างๆ ใครไม่กล้าเคารพและเรียกเขาว่า “พี่เยียน”?
ไม่ต้องบแกว่าผู้ชายอยู่ข้างหลังเธอมีกี่คน แล้ววิธีการของเธอเพียงคนเดียวมีกี่คนที่ไม่กลัว?
ใครกล้านำเนื้อของคน หั่นเป็นชิ้นๆแล้วส่งให้หมากินได้อย่างไม่กระพริบตา?
ชิวหันเยียนไม่เพียงแค่ทำแล้ว อีกอย่างยังลงมือทำเองกับมือ
แต่มันเป็นสิ่งที่ ทำให้เธอสามารถยืนอยู่บนถนนอย่างสมบูรณ์
“พี่เยียน ด้านนอกมีผู้หญิงสองคนมาหาคุณ”
มีประตูกั้นเด็กผู้ชายตัวใหญ่คนนั้นพูดกับชิวหันเยียนมาด้วยความเคารพ
“ให้พวกเธอเข้ามา จากนั้นนายกลับไปเถอะ อีกสองวันฉันค่อยโทรหานาย”
ชิวหันเยียนมองไปที่ทิวทัศน์ออกไปนอกหน้าต่างและไม่ได้หันกลับมา วันนี้ผู้ชายที่เธอเรียกไปๆมาๆมีเยอะมาก เพียงแต่ในที่สุดเธอไม่สามารถทิ้งลี่โม่อวี่ได้ทั้งหมด
บางทีมันอาจเป็นเหมือนเนื้อเพลงที่ร้องของเพลงนั้น สิ่งที่ไม่ได้จะกระวนกระวายเสมอ
“เกิดอะไรขึ้น?”
ได้ยินเสียงเคาะประตู ชิวหันเยียนหันไปถาม
“ฉินอีหลินในวันนี้เปลี่ยนแปลงไปมากเป็นพิเศษ เธอไม่ได้ขี้ขลาดเหมือนเมื่อก่อนแล้ว ตอนนี้เป็นรองประธานของบริษัทTOTEMสาขาย่อยแห่งหนึ่ง”
ช่วงไม่กี่ปีมานี้ฉินหลันซูได้เห็นความเปลี่ยนแปลงของชิวหันเยียนเองโดยธรรมชาติ ให้พูดก็คือเธอก็ยังมีความกลัวผู้หญิงคนนี้บ้างเล็กน้อย
หากวันนี้ได้ยินผู้หญิงคนนี้ถามแบบนี้ เธอจะตอบในลักษณะที่เหมาะสม
แต่มู่หลิงที่ยืนอยู่อีกมุมกลับไม่พอใจกับคำตอบนี้ หลังจากที่ฉินหลันซูพูดจบ เธอพูดเสริมราวกับมีด: “ก็เพราะว่าโม่ลี่อวี่เข้าไปพัวพันกับฉินอีหลินจึงเกิดการต่อสู้กันบนถนน แม้ว่าเธอจะได้เข้าโรงพยาบาลก็ตาม”
ชิวหันเยียนยิ้มอย่างเยือกเย็นฟังมู่หลิงใช้น้ำเสียงคำพูดที่ไม่ยอมแบบนั้นเสร็จแล้ว สายตาที่ประกายความโหดเหี้ยมออกมา
หัวเราะออกมาเบาๆ ใบหน้าที่เยือกเย็นของผู้หญิงคนนั้นเดินไปตรงหน้ายิ้มให้มู่หลิง แต่มือขวากลับตบเข้าที่ใบหน้าของผู้หญิงคนนั้นอย่างไม่ได้เตือนก่อน
“มู่หลิงฉันอยากเตือนเธอว่าอย่ามาทดสอบความอดทนของฉันอีก เธอควรอยู่ในส่วนของเธอให้ดี หุ่นก็ควรรักษาหน้าที่ของหุ่น มิฉะนั้นฉันจะนำใบรับรองพ่อลูกส่งไปที่สำนักงานของลี่โมอวี่ แล้วเธอจะไม่มีโอกาสแม้แต่จะเชื่อฟังแล้ว”
เดิมทีใบหน้าที่ถูกตบอย่างไร้สาเหตุ มู่หลิงจ้องมองไปที่ชิวหันเยียนด้วยความโกรธเล็กน้อย
แต่เมื่อได้ยินสิ่งที่ผู้หญิงคนนั้นพูด เธอกลับก้มหน้าลง มือกุมตรงแก้มที่ถูกตบไม่กล้าเอ่ยปาก
ฉินหลันซูมองมู่หลิงที่สีหน้าไม่ชัดเจน และหัวเราะออกมา แต่การเคลื่อนไหวนี้กลับทำให้ชิวหันเยียนรำคาญ
เดิมทีชิวหันเยียนก็ไม่ใช่คนดีอะไร เธอผูกมิตรกับผู้หญิงโง่สองคนนี้ก็เพื่อปราบฉินอีหลิน
ตอนนี้เธอเห็นท่าทางที่ไม่แยแสว่าไม่ใช่เรื่องของตัวเองของฉินหลันซูสายตาก็ไม่พอใจขึ้นมา มือกลับไปฟาดเข้าที่บนหน้าของผู้หญิงคนนั้น
“เธอก็อย่าดีใจเกินไป หากเธอเผลอพูดเรื่องที่ผิดพลาดเมื่อห้าปีก่อนออกไป อย่างนั้นแผ่นซีดีในมือฉันก็จะอยู่ในมือของนักข่าวอย่างไม่ตั้งใจ”
ถูกตบอย่างเยือกเย็น ฉินอีหลินและมู่หลิงก็ไม่กล้าเอ่ยปากอีก
ชิวหันเยียนมองผู้หญิงสองคนที่ไม่ได้โตขึ้นเลยในห้าปีมานี้ ปวดหัวจนต้องนวดขมับ: “พวกเธอกลับไปกันก่อน เห็นพวกเธอแล้วฉันก็โมโห”
“อืม”
ตอบกลับด้วยเสียงเบา ทั้งสองคนนั้นมองหน้ากัน แล้วเดินจากไปด้วยกัน
หลังคนทั้งสองเดินออกไปแล้ว ชิวหันเยียนจึงออกไปนั่งบนโซฟาอีกครั้ง
เก็บอารมณ์ทั่วร่างกายไว้ ผู้หญิงหยาบคายคนนั้นหรี่ตาต้องมองแสงไฟสลัวเป็นเวลานาน จึงหยิบบุหรี่หนึ่งม้วนออกมาอีกครั้ง ค่อยๆกลืนเมฆและพ่นควันออกมา
“ลี่โม่อวี่”
เสียงกระซิบ เธอเรียกชื่อที่ทั้งรักและทั้งเกลียดออกมาเบาๆ ทันใดนั้นก้นบุหรี่ก็เผาโดนเนื้อข้างใน ความเจ็บปวดทำให้เธอเบิกตากว้างทันที เหงื่อบนหน้าผากก็ไหลเข้าไปในดวงตา ทำให้เธอลืมตาไม่ได้
เธอจะจำพลุดอกไม้ไฟนี้ให้ดี นี่เป็นสิ่งที่ลี่โม่อวี่ติดค้างเธอ และฉินอีหลินก็ค้างเธอด้วย
ดับบุหรี่ในมือแล้วโยนทิ้งลงพื้น ชิวหันเยียนก็หลับตาลงอย่างแรง
ฉินอีหลินกลับมาตั้งนานยังไม่ได้พูดเรื่องเมื่อห้าปีก่อนกับลี่โม่อวี่ ดูแล้วเธอวางแผนว่าจะแก้แค้นด้วยตัวเอง
อย่างนั้นเธอแค่รอให้ผู้หญิงคนนั้นมาถึงที่ก็พอแล้ว
ยกมุมปากขึ้นเล็กน้อย ใบหน้าของชิวหันเยียนมีรอยยิ้มแอบแฝง: “อย่าให้ฉันผิดหวัง ฉินอีหลิน”
เมื่อมู่หลิงกลับมาถึงโรงพยาบาลก็เห็นฉากที่เคยเห็นเมื่อช่วงบ่าย
ฉินอีหลินที่กำลังป้อนข้าวให้คนรักของตัวเอง ท่าทางความรักใคร่ของทั้งสองคนทำให้มู่หลิงอิจฉาอย่างบ้าคลั่ง
เธอดูผู้หญิงที่ไม่ใช้แป้งคนนั้นป้อนอาหารเข้าไปในปากของลี่โม่อวี่ทีละคำ ทั้งสองคนยังกระซิบอะไรกันเป็นครั้งคราว
ท่าทางความเข้าใจกันนั้นก็เหมือนว่าเธอเป็นส่วนเกิน ในโลกความรักของลี่โม่อวี่ เธอเป็นได้แค่เพียงคนที่มาเป็นสักขีพยานความสุขของฉินอีหลิน
แต่เธอก็ไม่มีทางเลือกอื่น
ช่วงบ่ายเห็นท่าทางของชิวหันเยียนเหมือนว่าไม่อยากเข้ามายุ่ง และเธอก็ไม่รู้ว่าฉินอีหลิงจะแก้แค้นเธอเมื่อไหร่ ความรู้สึกนี้ทำให้มู่หลิงมีภาพลวงตาว่าดาบกำลังห้อยอยู่บนคอ ความตายไม่ได้หน้ากลัว สิ่งที่น่ากลัวคือการรอความตาย
อันที่จริงฉินอีหลินได้สังเกตเห็นมู่หลิงตรงหน้าประตูแต่แรกแล้ว แต่เธอแสร้งทำเป็นไม่รู้และป้อนข้างให้ลี่โม่อวี่อย่างต่อเนื่อง
เห็นซุปที่มุมปากของผู้ชายตรงหน้า ฉินอีหลินก็หยิบกระดาษทิชชู่มาเช็ดมุมปากให้ลี่โม่อวี่อย่างใกล้ชิด
ฉินอีหลินโน้มตัวไปข้างหน้าอย่างจงใจ ลมหายใจของเธอพัวพันกับลมหายใจของลี่โม่อวี่ ลมหายใจของทั้งสองเร่งขึ้นโดยอัตโนมัติ และเร่งขึ้นอีกครั้ง
“ตัวโตขนาดนี้แล้ว กินข้าวยังกินได้ไม่เข้าใจ”
มองดูใบหน้ารูปไข่ของฉินอีหลินที่แดงเล็กน้อย สายตาที่เขินอาย ลี่โม่อวี่ยิ้มอย่างหวุดหวิด แต่ก็ไม่เอ่ยปาก
มู่หลิงมองเห็นฉากนี้กลับรู้สึกเจ็บปวดในสายตา จากมุมมองของเธอ ตอนนี้คนทั้งสองตรงหน้าเหมือนจูบกันอย่างแยกจากกันได้ยาก
การยอมรับเช่นนี้ทำให้สีหน้าผู้หญิงคนนี้เปลี่ยนไปทันที เล็บมือจิกฝ่ามือแน่น
พยายามทำให้สีหน้าของเธอดูไม่เคร่งเครียดเกินไป มู่หลิงแสร้งทำเป็นท่าทางรีบร้อนเดินเข้ามาแล้วตรงไปตรงหน้าเตียงผู้ป่วย ในเวลาเดียวกันก็ไม่ลืมเอ่ยปาก: “ขอโทษ สามี ฉันกลับมาช้าไป”
