บทที่ 64 เธอต่างหากที่เป็นภรรยาของคุณ
พลั้ก！
ฉินอีหลินยืนมองหมัดของทั้งคู่ที่ถูกส่งออกไปอย่างรุนแรง เธอมองเห็นการกระทำที่ช้าลงจึงอาศัยจังหวะนั้น ร่างในกี่เพ้าสีฟ้าสวยเดินเร็วเข้าไป ขวางตรงหน้าหลงอี้เซวียนเอาไว้
“หยุดทะเลาะกันได้แล้ว นักข่าวมากันแล้ว”
ลี่โม่อวี่เก็บหมัดกลับคืนไป อยากจะชกออกไปอีกครั้ง แต่ตอนนี้ผู้หญิงของเขายืนอยู่ระหว่างทั้งคู่ ไม่งั้นเขาไม่มีทางเก็บหมัดคืนง่ายๆแน่ “
จริงๆแล้วตอนนี้เขาไม่ได้ใส่ใจนักข่าวพวกนั้นที่กำลังถ่ายรูปไม่หยุดนั่น เขาลี่โม่อวี่ทำอะไรไม่เคยต้องสนใจความคิดของใครอยู่แล้ว
หลงอี้เซวียนเช็ดเลือดมุมปากตัวเอง มองตรงไปยังชายตรงหน้า บิดข้อมือเล็กน้อย
ก้มมองฉินอีหลินที่ยืนอยู่ด้านข้าง มองเยาะเย้ยไปยังลี่โม่อวี่
เดิมทีลี่โม่อวี่มองจุดที่ฉินอีหลินยืนอยู่ก็ไม่พอใจอยู่แล้ว ตอนนี้ยังได้รับสายตาเยาะเย้ยจากหลงอี้เซวียนอีก หรี่ตาแคบเล็กน้อย เขายกมือจะปล่อยหมัดออกไปอีกครั้ง
“ลี่โม่อวี่ คุณอย่ามาหาเรื่อง เรื่องของฉันกับคุณมันจบไปตั้งนานแล้ว คุณอย่าลืมสิ ที่บ้านคุณยังมีเมียและลูกอีกนะ”
ฉินอีหลินมองท่าทีอึกอักของเขา มุมปากยกขึ้น แววตาเย็นเยือก
คำพูดของฉินอีหลินทำให้ลี่โม่อวี่ไม่รู้จะตอบยังไง เขาพูดไม่ได้ว่าเขากับมู่หลิงไม่ได้มีความสัมพันธ์ใดๆต่อกัน และบอกไม่ได้ว่าที่ผ่านมาเขาไม่เคยลืมเธอเลย
ระหว่างที่กำลังจะอธิบาย ว่าเขากับมู่หลิงไม่ได้แต่งงานกัน หลงอี้เซวียนยิ้มให้เขาด้วยท่าทางแสดงออกถึงชัยชนะ แล้วโอบไหล่ฉินอีหลินอย่างสนิทสนมบอก
“เราไปกันเถอะ”
มองแผ่นหลังของผู้หญิงของตัวเองกำลังห่างออกไป ลี่โม่อวี่รู้สึกราวถูกชกน่วมอยู่บนดอกฝ้าย ความรู้สึกนี้ทำให้เขาโมโหยิ่งขึ้นไปอีก
คิ้มเข้มขมวดแน่น ตอนนี้เขาต้องสงบสติอารมณ์ตัวเองสักหน่อย
“ท่านประธานลี่ครับ ไม่ทราบว่าคุณกับคุณฉินมีความสัมพันธ์กันยังไงครับ ? เมื่อสักครู่ทำไมถึงได้ทะเลาะกันกับคุณหลงครับ?”
“ท่านประธานลี่ บริษัทของคุณกับTOTEMเดิมก็ไม่เคยร่วมมือกัน เป็นเพราะคุณฉินหรือเปล่าคะ?”
“ไม่ทราบว่าคุณนายลี่รู้เรื่องความสัมพันธ์ของคุณกับคุณฉินหรือไม่ครับ?”
“คุณกับคุณหลงใครเป็นบุคคลที่สามในความสัมพันธ์ครั้งนี้คะ?”
ไม่ให้เวลากับลี่โม่อวี่เลยสักนิด กลุ่มนักข่าวเหล่านั้นมุงล้อมรอบเขา พร้อมถ่ายรูปไม่หยุด
ไม่ทำให้ฉินอีหลินถูกวิพากษ์วิจารณ์ไปมากกว่านี้ เขาขมวดคิ้วพร้อมเดินแทรกออกจากกลุ่มนักข่าวไป ความจริงถ้าไม่ใช่เพราะฉินอีหลิน เขาไม่ได้อยากต่อยกับใครเลยสักนิด
“ไม่ให้สัมภาษณ์ครับ”
เสียงเย็นเอ่ยออกมา ขายาวก้าวขึ้นรถแล้วขับออกไป
“ไม่ว่าจะด้วยวิธีไหน นายต้องทำให้TOTEMไม่มีใครกล้าร่วมมือด้วย”
ลี่โม่อวี่ขับรถพร้อมบอกกับเซียวน่ายผ่านทางโทรศัพท์ ไม่รอให้อีกฝ่ายได้ตอบ เขาก็ออกคำสั่งออกไปชัดเจน
“พี่ใหญ่ นั่นมันTOTEMนะ พวกเรากับเขาก็พอๆกัน บอกไม่ได้เลยว่าใครจะกดใคร เรื่องนี้จัดการยากจริงๆ”
เซียวน่ายไม่คิดว่าพี่ใหญ่ของเขาจะออกคำสั่งมาแบบนี้ แม้ว่าแต่ก่อนTOTEMจะเสียดสีกันไปมากับพวกเขาอยู่บ้าง แต่ก็เป็นเพียงการแข่งขันธรรมดาทั่วไป ตอนนี้พี่ใหญ่จะให้เขาไปกดเขา
“ทำให้เห็นไม่ได้ก็แอบทำสิ ยังจะไม่ได้อีกหรอ? ช่วงนี้แกมีความรักจนสมองพังไปหมดแล้วหรือยังไง”
เซียวน่ายกำลังจะโต้แย้งอีกรอบ เขากำลังจะเปิดปากไม่ทันได้พูดก็ได้ยินเสียงสัญญาณโดนตัดไปแล้วส่งตอบกลับมา อดไม่ได้บ่นพึมพำ “เป็นผมที่โง่หรือว่าพี่อิจฉาเพราะความรักกันแน่?”
คิ้วคมขมวดเข้าหากันแน่นยิ่งขึ้น ลี่โม่อวี่พูดจบก็ตัดสายในทันที ไม่เปิดโอกาสให้เซียวน่ายได้อธิบาย
มองไปยังถนนกว้างด้านหน้า หัวใจของเขาสับสน ภาพเก่าๆที่เคยใช้ชีวิตร่วมกับฉินอีหลินค่อยๆโผล่เข้ามาในหัว ความรู้สึกอยากได้แต่ไม่ได้นี้ทำให้ลี่โม่อวี่แทบบ้า
เขาเหยียบคันเร่ง รถยนต์มาเซราติพุ่งออกไปข้างหน้าราวกับลูกศร ให้เขายอมปล่อยผู้หญิงคนนั้นไปหรอ เขาทำไม่ได้ ไม่เพียงแต่ทำไม่ได้ เขาจะทำทุกวิธีเพื่อให้ได้เธอกลับคืนมา
ฉินอีหลิน เป็นของเขาคนเดียวเท่านั้น
วันต่อมา
“มามี๊ คิดถึงหมิงเจ๋อหรือเปล่าครับ?”
“คิดถึง มามี๊คิดถึงหมิงเจ๋อและจิ่นเซวียนที่สุดเลยค่ะ”
ฉินอีหลินมองใบหน้าไร้เดียงสาของลูกเธอ หัวใจเปี่ยมไปด้วยความสุข ก้มลงหอมแก้มของเด็กทั้งคู่ เธอเงยหย้าขึ้นมามองหลงเซี่ยวเทียน
“พ่อคะ พ่อมาแล้ว บริษัทที่อังกฤษจะทำยังไงคะ?”
“ไม่เป็นไร ถ้าหากมีเอกสารสำคัญอะไร เดี๋ยวคุณลุงฉาหลี่ของเธอก็ส่งมาให้พ่อ”
“เรื่องพวกนี้เธอไม่ต้องกังวลหรอก ตอนนี้ความปลอดภัยของเธอสำคัญที่สุด”
อานหน้าเห็นว่าลูกสาวของเธอไม่ได้เป็นอะไรเพราะลี่โม่อวี่เธอก็โล่งใจ ค่อยๆถอนหายใจออกมา “หิวจะแย่อยู่แล้ว เสี่ยวเซวียน เธอรีบหาที่ทานข้าวเถอะ”
“ทำไมไม่ทานข้าวบนเครื่อง? ยังจะให้ผมเสียเงินอีก”
หลงอี้เซวียนเห็นพ่อกับแม่ลงจากรถก็รีบตรวจดูพี่สาวของเขา ตอนนี้หิวแล้วค่อยนึกถึงลูกชายคนนี้ จึงแกล้งงอนบ้าง
“นี่ กับแม่ยังจะมาคิดเล็กคิดน้อยอีก”
อานหน้าแกล้งตีหน้าขรึมใส่ลูกชาย ทำให้คนอื่นๆหัวเราะออกมา
และในตอนที่บ้านตระกูลหลงกำลังอบอวลไปด้วยความอบอุ่น บ้านตระกูลลี่กลับเต็มไปด้วยเสียงดังโวยวาย
“ลี่โม่อวี่ คุณบอกฉันมาว่านี่คืออะไ? นี่เป็นเรื่องจริงหรือเปล่า！”
มู่หลิงตะโกนใส่ผู้ชายตรงหน้าราวกับคนบ้า ผมเผ้ายุ่งเหยิง ใบหน้าขาวซีด แสดงความโกรธออกมาไม่หยุด
ลี่โม่อวี่ขมวดคิ้วมองความบ้าของมู่หลิง การกระทำของคนตรงหน้าทำให้เขานึกระอาถึงที่สุด เห็นแก่ที่เธอมีลูกชายให้เขา ลี่โม่อวี่ไม่ใช่คนใจร้ายใจดำ
ถอนหายใจออกมาเบาๆ เขาจึงพยักหน้า
“เพียงแค่คุณไม่ยอมรับ ฉันก็พร้อมจะเชื่อคุณ คุณยอมรับทำไม?”
มู่หลิงราวกับไม่สามารถควบคุมตัวเองได้ล้มลงไปกองกับพื้น น้ำตาไหลรินไม่หยุด
“แล้วฉันล่ะ? ฉันอยู่กับคุณมาตั้งหลายปี ฉันเป็นอะไร?”
ที่จริงลี่โม่อวี่ไม่ได้อยากทำร้ายผู้หญิงคนนี้เลยสักนิด อีกทั้งมู่เนี่ยนเจ๋ยังนอนหลับอยู่ด้านบน เขาเดินช้าๆเข้าไปจะพยุงขึ้น กำลังจะเอ่ยปลอบ แต่ก็ไม่รู้จะพูดอะไร
มู่หลิงลุกขึ้นตามแรงพยุงของเขา เพียงแต่ยืนขึ้นได้ เธอจึงเริ่มถอดเสื้อผ้าตัวเอง
“คุณจะทำอะไร?”
ลี่โม่อวี่ขมวดคิ้วมองการกระทำของผู้หญิงตรงหน้า
“กอดฉันหน่อยได้ไหม โม่อวี่ ฉันรักคุณ คุณกอดฉันหน่อยได้ไหม?”
