บทที่ 73 ผู้ชายที่ครอบครองเธอ
มู่หลิงได้ยินคำพูดของอานหน้าถึงจะตอบสนองกลับมาเล็กน้อย ช่วงบ่ายเธอตามหาชิวหันเยียนอย่างร้อนใจ จึงลืมไปด้วยลี่โม่อวี่อยู่โรงพยาบาลจำเป็นต้องให้เธอดูแล
“โม่อวี่ ขอโทษ”
มู่หลิงขอโทษผู้ชายที่อยู่บนเตียงผู้ป่วยอย่างกระวนกระวาย เพราะเธอกลัวมากจริงๆ จึงไม่สนใจไม่ดูแลทิ้งเขาไว้แล้ววิ่งไปที่ชิวหันเยียนตรงนั้น
“ตอนที่ฉันออกไปซื้อของ บังเอิญเจอครูของเนี่ยนเจ๋โทรมาว่าให้ฉันไปโรงเรียน ฉันก็ไม่คิดว่าไปแล้วจะใช้เวลานานขนาดนี้ ขอโทษ…”
แม้ว่าบนร่างกายของลี่โม่อวี่จะบาดเจ็บ แต่สมองของเขายังคงชัดเจน
มองตาที่กระพริบไม่หยุดของมู่หลิง เขาไม่ได้ไตร่ตรองมากนัก แต่สำหรับความรู้สึกผิดของผู้หญิงคนนี้ในใจค่อยๆหายไปทีละนิด
เขามองออกว่ามู่หลิงกำลังพูดโกหก ผู้หญิงคนนี้รู้ว่าลูกเป็นจุดอ่อนของเขา ดังนั้นทุกครั้งเธอจะเอามู่เนี่ยนเจ๋มาบังหน้า แม้ว่าเขาจะไม่ไล่ตามมัน แต่ไม่ได้หมายความว่าเขาจะไม่ชัดเจนความติดของผู้หญิงคนนี้
ไม่อยากพูดไปมากกว่านี้ ลี่โม่อวี่ขมวดคิ้ว และโบกมืออย่างรำคาญทันที
“เธอกลับไปดูแลลูกเถอะ ตรงนนี้เธอไม่ต้องแล้ว”
มู่หลิงมองเห็นสายตาที่หงุดหงิดของลี่โม่อวี่ จึงหุบปากแต่โดยดี แต่เมื่อได้ยินว่าไม่ให้เธออยู่ที่นี่ จิตใต้สำนึกของเธอ: “แต่ว่า คุณเคลื่อนไหวไม่สะดวก ยังไงก็ต้องการคนที่วางมือได้”
“ที่นี่มีอีหลิน เธอก็ไม่ต้องกังวลแล้ว”
ลี่โม่อวี่ไม่ต้องการให้มู่หลิงรบกวนความสัมพันธ์คืบหน้าเขาและฉินอีหลินแล้วจริงๆห้าปีก่อนเป็นเขาที่จัดการไม่ดี เช่นนั้นห้าปีหลัง เขาก็จะหม่ทำผิดซ้ำๆอีก
“อะไรเรียกว่ามีฉันล่ะ?”
แม้ว่าฉินอีหลินจะพอใจมากกับท่าทีของลี่โม่อวี่ แต่อย่างไรศักดิ์ศรีก็ต้องมี
คิ้วกระตุก เธอหันมามองมู่หลิงอย่างยั่วยุ และตามมาด้วยมองไปที่ผู้ชายที่อยู่บนเตียงผู้ป่วย: “คุณให้ฉันเป็นพี่เลี้ยงของคุณแล้วจริงๆเหรอ?”
“ฉันเป็นแม่ของลูกคุณ!”
มู่หลิงแทบจะตะโกนคำพูดนี้ออกมาด้วยเสียงร้องไห้ เธอแทบจะเห็นภาพจับมือกันของลี่โม่อวี่และฉินอีหลิน
เธอไม่เต็มใจ
เดิมทีเธอเป็นคนรู้จักผู้ชายคนนี้ก่อน เมื่อฉินอีหลินปรากฏตัวก็สามารถครอบครองของเธอด้วยความภาคภูมิใจ และครองผู้ชายของเธอ
ไม่ผิด เรื่องที่เธอทำเมื่อห้าปีก่อนมันเกินไปบ้าง แต่น่ะนเป็นสิ่งที่ฉินอีหลินสมควรได้รับ ใครใช้ให้เธอไปเป็นมือที่สามของคนอื่น!
“ก็คือ ให้แม่ของลูกคุณดูและคุณ เกี่ยวอะไรกับฉัน”
ฉินอีหลินเหลือบตา เธอเห็นความเจ็บปวดในสายตาของมู่หลิง แต่เธอก็ไม่ค่อยพอใจ
ห้าปีมานี้ ทุกคืนฉินอีหลิงตื่นจากความฝัน ก็จะมีหน้าของผู้หญิงสามคนนั้นลอยเข้ามาในสายตา
สิ่งที่ทำให้เธอไม่สามารถลืมได้คือ ผู้หญิงตรงหน้าที่มีข้อเสนอที่สกปรก
มือใหญ่เหล่านั้น และคำพูดที่อึกทึก เสื้อผ้าที่ฉีกขาดเป็นชิ้นๆ ยังคงดังก้องอยู่ในหูของเธอทั้งวันทั้งคืน
เธอหวาดกลัว เธอโกรธ เธอทำอะไรไม่ถูก แต่ใครจะสามารถไถเธอได้?
การแสดงออกที่เยือกเย็นของฉินอีหลินยังคงมองไปที่ผู้หญิงที่ทุกข์ทรมาน นี่เป็นเพียงแค่เริ่มต้น เธอจะลากทุกคนที่ทำร้ายเธอ ลงนรกที่เธออยู่เป็นเวลาห้าปี
“อย่าลืมว่าคุณยังติดหนี้ฉันสองแสนห้า อีกอย่างฉันไม่ได้ลงนามในข้อตกลงการหย่า บางทีครั้งนี้ดูแลฉันได้ดีแล้ว ฉันจะเซ็นชื่อให้ทันทีที่ฉันอารมณ์ดี และรวดยกหนี้ให้คุณ”
ลี่โม่อวี่เห็นสายตาของฉินอีหลินที่มองไปยังมู่หลิง คิดว่าเธอกำลังหึงหวง
การรับรู้เช่นนี้ทำให้เขารู้สึกดีขึ้นทันที ในเมื่อสิ่งที่เธอใส่ใจคือเขามีผู้หญิงข้างกายไหม นั่นเป็นการพิสูจน์ว่าผู้หญิงคนนี้ที่อยู่ตรงหน้าก็รักเขา พวกเขายังคงมีโอกาสกลับมาเริ่มต้นใหม่?
“โม่อวี่…”
เมื่อมู่หลิงได้ยินว่าลี่โม่อวี่พูดว่าจะเซ็นชื่อในหนังสือการหย่า ไม่รู้จะเรียกชื่อเขายังไงดี แต่หลังจากเอ่ยปาก เธอก็ไม่รู้จะถามอย่างไร
พยายามที่จะระงับความกระโดดโลดเต้นในหัวใจ เธอพยายามอย่างดีที่สุดที่จะสงบอารมณ์ พวกเขามีโอกาสที่จะเริ่มต้นใหม่แล้วใช่ไหม?
เมื่อได้ยินมู่หลิงเรียกตัวเอง ลี่โม่อวี่หันไปมองผู้หญิงที่ดวงตาเบิกบาน
เขารู้ความคิดของผู้หญิงคนนี้ แต่น่าเสียดาย เขาไม่สามารถให้สัญญากับเธอได้
“มู่หลิง สำหรับเธอฉันแค่รับผิดชอบในหน้าที่ ต่อไปเธอไม่จำเป็นต้องมาใช้ความคิดกับฉัน เธอวางใจ ไม่ว่าชีวิตส่วนตัวของเธอจะเป็นอย่างไร ค่าใช้จ่ายที่ควรให้ลูกฉันจะไม่ให้น้อยเลยแม้แต่บาทเดียว”
“คุณไม่สนใจฉันจริงๆเหรอ?”
เดิมทีสีหน้าที่ขาวซีดของมู่หลิงยิ่งขาวซีดจนคนตกใจ ความรู้สึกสูญเสียจากสวรรค์ลงส่งนรกทำให้เธอแทบจะหยุดหายใจ
“มู่หลิง เธอต้องชัดเจนสถานะของตัวเองก่อน ฉันไม่ชอบจัดการกับผู้หญิงโง่ๆ”
ยังไงลี่โม่อวี่ก็ค่อนข้างไม่พอใจกับท่าทางของคนนั้น หากเธอรู้ ก็ควรจะจากไปแต่โดยดี
“ก็เพราะผู้หญิงคนนี้?”
มู่หลิงจ้องมองฉินอีหลินด้วยความเกลียดชัง และท่าทางของผู้หญิงคนนั้นทำเหมือนไม่ใช่เรื่องของตัวเอง ปล่อยให้เธอจ้องมอง
มู่หลิง เธอทุกข์ทรมานไหม? งั้นเธอรู้ไหมตอนที่เธอและลี่โม่อวี่โอบกอดกันนั้น ความสับสนในใจของฉัน?
“แม้ว่าจะไม่มีอีหลิน ฉันก็ไม่มีอะไรเกี่ยวข้องกับเธอ”
ลี่โม่อวี่ไม่พอใจอย่างมากกับการแสดงออกของมู่หลิงที่มีต่อฉินอีหลิน ไม่ว่าจะพูดอย่างไร ฉินอีหลินต้องเป็นผู้หญิงของเขาอย่างแน่นอน และเธอมาตะโกนใส่ผู้หญิงของเขา
นึกถึงหน้าของลูก เหมือนว่าลี่โม่อวี่จะอดทนกับบุคคลนี้อย่างหนักที่สุดเท่าที่จะทำได้
“คุณโกหก! ตอนที่เธอยังไม่ปรากฏ คุณกับฉันไม่ใช่แบบนี้!”
ในที่สุดน้ำตาของมู่หลิงก็ไหลลงมา เธอได้ยินคำพูดที่ผู้ชายคนนี้ถึงตรงนี้แล้ว ก็ยิ่งจ้องมองฉินอีหลินด้วยความไม่พอใจ
ฉินอีหลินรับรู้ได้ถึงสายตาของมู่หลิง ก็มองเธอแล้วก็ยิ้ม เพียงแต่สายตาที่เยาะเย้ยของเธอไม่ได้เปิดเผยออกมา
มู่หลิฃจ้องทองผู้หญิงคนนั้นด้วยความเสียใจ เธอเป็นคนที่เอาทุกอย่างไปจากชีวิตเธอ ในเวลานี้เธอยังจ้องมองเธอด้วยสายตาแบบนั้น!
“มู่หลิง หากเธอพูดเสร็จแล้วก็ไสหัวออกไป อย่ามาท้าทายขีดจำกัดของฉัน นั่นไม่ใช่สิ่งที่เธอจะสามารถรับได้”
ในที่สุดลี่โม่อวี่ก็เปลี่ยนสีหน้า เธอจ้องมองผู้หญิงที่แทบจะบ้าคลั่งคนนั้นอย่างอันตราย และพูดตักเตือนทันที
เธอจะไม่ยอมให้ฉินอีหลิงได้รับความเสียใจแม้แต่นิดเดียว นั่นคือคนที่เขาตามหามาห้าปี ถ้าหากเธอเลือกที่จะจากไปอีกครั้งเพราะผู้หญิงที่ไม่เกี่ยวข้องรอบตัวเขาเหล่านี้ ลี่โม่อวี่ไม่รู้จริงๆว่าจะเผชิญหน้ากับชีวิตที่เหลือของเขาได้อย่างไร
“ฉันจะไม่ยอมแพ้ ฉันมู่หลิงสาบาน ว่าฉันจะไม่ยอมแท้เด็ดขาด!”
มู่หลิงเห็นผู้ชายที่ตัวเองรักปกป้องฉินอีหลิง ทันใดนั้นเธอก็หัวเราะขึ้นมา แต่หัวเราะไปหัวเราะมา ดวงตาของเธอมีหยดน้ำไหลลงมา
เช็ดน้ำตาออก มู่หลิงค่อยๆยกมือขวาของตัวเองขึ้นมา แล้วพูดทีละคำ
มองแผ่นหลังของมู่หลิงที่เดินจากไป ฉินอีหลินก็ยิ้มออกมาอย่างอารมณ์ดี
ไม่ยอมแพ้เด็ดขาด…
ถ้าหากเปลี่ยนมาเป็น “ฉันจะกลับมา” จะเหมือนกับหมาป่าสีเทาตัวนั้นที่ไม่เคยประสบความสำเร็จเลยไหม?
อานหน้ามองไปที่ห้องผู้ป่วยตรงข้ามอย่างพอใจ หนี้เมื่อห้าปีก่อนนี้ เธอเชื่อว่าลูกสาวของเธอจะสามารถได้รับคืนกลับมาทีละนิด
