บทที่ 75 เธอกำลังท้าทายความอดทนของฉันเหรอ
ระหว่างทาง ฉินอีหลินคิดมาก ในใจก็ไม่มีความสุขขึ้นมา
“หม่ามี้! หม่ามี้!”
หมิงเจ๋อและจิ่นเซวียนเด็กทั้งสองเห็นแม่ของตัวเองเปิดประตู ก็กระโดดไป
“หมิงเจ๋อเด็กดี จิ่นเซวียนเด็กดี”
มือกอดเด็กทั้งสองไว้คนละข้าง อารมณ์ของฉินอีหลินก็มีความสุขขึ้นมาโดยอัตโนมัติ: “พวกหนูอยู่บ้านเป็นเด็กดีไหม?”
“เป็นเด็กดี!”
จิ่นเซวียนหอมแก้มของมารดาอย่างใกล้ชิด เอ่ยปากพูดเหมือนเด็กทันที
หมิงเจ๋อเห็นน้องสาวของตัวเองหอมแก้มารดา เขาก็รีบจิบ: “เราอยู่บ้านเป็นเด็กดีมาๆ เพราะว่าแม่ต้องเลี้ยงพวกเรา ลุงบอกว่า หาเงินข้างนอกลำบากมาก ดังนั้นพวกเราจะเป็นเด็กดี ไม่ให้หม่ามี้ต้องกวนใจ”
คำพูดของเจ้าเด็กสองคนนั้นแหย่เข้าไปในหัวใจของฉินอีหลิน เธอมีความสุขโอบกอดลูกทั้งสองแล้วหมุนหนึ่งรอบ จากนั้นจึงวางลง
“คุณลุงล่ะ? เขาบอกว่าจะพาเราไปสวนสนุก แต่ว่าจิ่นเซวียนไม่ได้เจอลุงมาหลายวันแล้ว”
จิ่นเซวียนดึงกางเกงของฉินอีหลิน เบ้ปากเล็กถาม
“ลุงออกไปทำงานแล้ว รอให้เขากลับมาค่อยพาพวกหนูออกไปเล่นดีไหม?”
ฉินอีหลินไม่มีทางเลือกที่จะบอกกับเด็กทั้งสอง เรื่องที่หลงอี้เซวียนอยู่โรงพยาบาล
เนื่องจากลี่โม่อวี่อยู่ห้องผู้ป่วยเดียวกันกับเขา หากเด็กทั้งสองคนนี้ไปแล้ว ด้วยการสังเกตของลี่โม่อวี่และความสามารถในการคิด หากเขาเดาไม่ได้ว่าเด็กทั้งสองคนนี้เป็นลูกของใคร เธอฉินอีหลินสามคำนี้จะเขียนกลับด้าน
แต่เพราะระยะนี้ฉินอีหลินมีเรื่องให้ในใจมากมาย ไม่ได้สังเกตตอนที่เธอพูดว่าหลงอี้เซวียนออกไปทำงาน ท่าทางที่เบ้ปากของเด็กทั้งสอง
วันถัดไป
ฉินอีหลินบริการสวมเสื้อผ้าให้เจ้าเด็กทั้งสองแล้วก็รีบออกไปทำงานทันที ช่วงนี้เพราะต้องดูแลลี่โม่อวี่ หลังจากนั้นหลงอี้เซวียนก็เกิดเรื่องอีกครั้ง บริษัทได้สะสมเอกสารจำนวนมาก
ในความเป็นจริงในห้างสรรพสินค้ามรการเลือกปฏิบัติต่อผู้หญิงมากหรือน้อย โดยเฉพาะอย่างยิ่งแบบคนอย่างเธอที่อายุยังน้อยก็ได้เป็นรองประธานสาขาย่อยของบริษัทTOTEM
ดังนั้นเพื่อให้ได้รับการยอมรับจากทุกคน เธอจำเป็นต้องคิดกลยุทธ์ ข้อมือ และประสิทธิภาพที่สูงขึ้น
นวดหน้าผากแล้ว ฉินอีหลินมองเอกสารบนโต๊ะที่กองอยู่เล็กๆคล้ายเนินเขาแล้วถอนหายใจออกมาโดยไม่ได้ตั้งใจ
แม้ว่าจะมีพ่ออยู่ที่นี่ แต่ก็จำเป็นต้องช่วยเหลือตัวเอง
จำใจหยิบเอกสารชุดหนึ่งออกมาดู ในไม่ช้าฉินอีหลินก็หลง
และอีกด้าน หลังจากลี่โม่อวี่กินอาหารเช้าเสร็จก็ตั้งหน้าตั้งตารอฉินอีหลินปรากฏตลอด
ท่าทีที่มองไปรอบๆแบบนี้ทำให้ในจมูกของหลงอี้เซวียนส่งเสียงออกมาอย่างหนัก
เมื่อห้าปีก่อนผู้ชายคนนี้ไม่รู้จักรักษาด้วยสาวของเขาดีๆ ตอนนี้ถึงจะนึกขึ้นได้ สายไปแล้ว”
“โม่อวี่ วันนี้ดีขึ้นบ้างรึยัง?”
ในมือของมู่หลิงถือฉนวนกันความร้อนมาสองกล่องใหญ่เดินเข้ามาจากทางประตูพร้อมรอยยิ้ม การแสดงออกของเธอดูเหมือนเมื่อวานไม่ได้ผ่านศึกที่ดุเดือด
“เธอมาได้ยังไง?”
ลี่โม่อวี่มองคนที่เข้ามาด้วยสีหน้าเย็นชา ความไม่พอใจในสายตาทำให้หัวใจของมู่หลิงเจ็บปวด
แต่เธอยังคงมองผู้ชายที่อยู่บนเตียงผู้ป่วยอย่างอ้อนๆ: “ฉันเอาอาหารที่คุณชอบกินมาให้ ฉันเป็นคนทำทั้งหมด ก็ไม่รู้ว่าจะถูกปากคุณไหม”
เมื่อมองกับอาหารที่คุ้นเคยนั้น สีหน้าของลี่โม่อวี่ยิ่งดูไม่ได้ หลงอี้เซวียนกลับมองแล้วหัวเราะออกมา
เขารู้อยู่แล้ว พี่สางของเขาไม่ใช่คนที่ใครจะมาทำอะไรได้ง่ายๆ
“ฉันจำได้ว่าเมื่อวานได้บอกชัดเจนแล้ว เธอกำลังท้าทายความอดทนของฉันเหรอ?”
ในเวลานี้น้ำเสียงของลี่โม่อวี่สงบเป็นพิเศษ แต่มู่หลิงรู้: บรรยากาศตึงเครียดก่อนที่สงครามจะปะทุขึ้น
“ลุง! ลุง!”
เดิมทีสีหน้าที่กำลังมองละครก็เปลี่ยนมาเป็นสีหน้าที่ดูไม่ได้ ในใจตะโกนว่าตายแล้ว เจ้าเด็กบรรพบุรุษสิงคนนี้มาที่นี่ได้อย่างไร?
แต่ไม่สนว่าหลงอี้เซวียนจะคิดอย่างไร เด็กห้าขวบสองคนจะดูออกได้ยังไง?
“มา หมิงเจ๋อ จิ่นเซวียน”
ไม่ว่าหลงอี้เซวียนจะหวาดกลัวยังไง เขาก็ต้องบริการเด็กสองคนนี้อย่างระมัดระวัง
พี่น้องสองคนนี้เป็นสมบัติของครอบครัว แม้แต่หลงเซี่ยวเทียนที่เห็นพวกเขาก็ต้องอ่อนลง ไม่ต้องพูดถึงเขาที่ถูกกดขี่ตลอด
“ลุง คุณเห็นเราแล้วดีใจไหม? พี่ชายบอกว่าต้องทำให้คุณประหลาดใจ”
จิ่นเซวียนเอนไปทางด้านของหลงอี้เซวียน พูดเสียงเด็ก
“ดีใจสิ…”
หลงอี้เซวียนพึมพำในใจตลอด หากเดี๋ยวแม่กลับมา จะจัดการเขายังไง?
นอกจากนี้ เขาก็สงสัยเล็กน้อย ว่าเจ้าเด็กสองคนนี้มาได้ยังไง
“พวกเธอมากันได้ยังไง?”
หลงจิ่นเซวียนรีบวิ่งตอบต่อหน้าพี่ชายของตัวเอง: “พวกเราได้ยังพี่สาวคนใช้บอกว่า ลุงบาดเจ็บแล้ว ตอนแรกเราอยากให้หม่ามี้พาเรามา แต่ว่าหม่ามี้โกหกเรา บอกว่าคุณไปทำงานแล้ว พวกเราก็แอบให้คนขับขับรถส่งเรามา”
หลงจิ่นเซวียนปากเล็กทำปากตุ่ย ท่าทางนั้นน่ารักมากๆ
หลงหมิงเจ๋อฟังน้องสาวพูดจบ จึงเอามือไขว้หลัง และศีรษะก็สั่นคลอน: “หม่ามี้ไม่ได้ตั้งใจโกหกเรา เธอกลัวเราเป็นห่วง ลุง เราเข้าใจหม่ามี้”
หลงอี้เซวียนเห็นท่าทางของเด็กทั้งสอง หัวเราะจนเกือบจะหยุดหายใจ
อีกด้าน ลี่โม่อวี่ก็สังเกตถึงสถานการณ์ตรงหน้า
เขาขมวดคิ้วมองเด็กสองคนนั้นที่กำลังพูดคุยกับหลงอี้เซวียน ทันใดนั้นเขาก็นึกขึ้นได้ตอนที่เธอจากไปเมื่อห้าปีก่อน ที่กำลังตั้งครรภ์
อย่างนั้นเด็กสองคนนี้…
ลี่โม่อวี่สงสัยอย่างหนักว่าเด็กสองคนนี้จะเป็นลูกของเขาไหม
ทำจิตใจให้มั่นคงเล็กน้อย ลี่โม่อวี่พยายามสวมลุคที่นุ่มนวลและหัวเราะกับเด็กทั้งสอง: “หม่ามี้ของพวกเธอคือใครเหรอ?”
หลงหมิงเจ๋อมองขึ้นมองลงมองผู้ชายที่ไม่เคยเห็น หลงจิ่นเซวียนกลับกรอกตาขาวให้เขาไป: “หม่ามี้ก็คือหม่ามี้!”
ประโยคนี้ทำให้หลงอี้เซวียนหัวเราะออกมาเสียงดัง
แต่ว่ามู่หลิวไม่ค่อยพอใจ เธอดูเด็กสองคนอย่างละเอียด หัวใจกลับเย็นลงเรื่อยๆ
นิสัยของเด็กทั้งสองคนนี้ทำให้เป็นที่ชื่นชอบมาก เด็กผู้หญิงคนนั้นระหว่างคิ้วเหมือนฉินอีหลินมาก และเด็กผู้ชายที่ชื่อหลงหมิงเจ๋อท่าทางคล้ายลี่โม่อวี่
เธอคนเคยเป็นแม่มาก่อน ดังนั้นเธอจึงสังเกตได้ถึงคำถามรายละเอียดบางอย่าง
มู่หลิงก็นึกถึงเมื่อห้าปีก่อน เรื่องที่ฉินอีหลินบอกว่าตั้งครรภ์…เด็กสองคนนี้คงไม่ใช่?
ทันใดนั้นมู่หลิงก็หัวเราะออกมาอย่างเงียบๆ เป็นเรื่องน่าขัน เธอตั้งการมีลูกให้ลี่โม่อวี่ สุดท้ายก็คือหน่อไม้ตักน้ำ แต่เธอฉินอีหลินคลอดลูกออกมาอย่างง่ายดายถึงสองคน! “ลูก ดูว่างแม่ส่งอะไรมาให้พวกเธอกิน”
อานหน้าเพิ่งจะโทรหาหลงเซี่ยวเทียน ผู้ชายคนนั้นอวดตลอดว่าลูกสาวของตัวว่างานโดดเด่นแค่ไหน มันทำให้ร่างกายของเธอสวยงาม ยังไงนั่นเป็นลูกที่เธอคลอดออกมา
อมยิ้มแล้วถือถุงเข้ามาในห้องผู้ป่วย อานหน้ากลับเห็นของๆเตียงของหลงอี้เซวียนเด็กสองคน
เธเบิดตากล้วงอย่างม่าเชื่อ เธอรับชำเลืองไปมองไปที่ลี่ม่อวี่
“หมิงเจ๋อ จิ่นเซวียน พวกหนูมาอยู่ที่นี่ได้อย่างไร?
