บทที่ 78 ควรมีแฟนได้แล้ว
ฉินอีหลินแอบยกนิ้วให้ลูกชายตัวเองในใจนับไม่ถ้วน เป็นลูกชายที่ดีของเขาจริงๆ
รู้ว่าเวลาไหนควรโจมตี “ศัตรู”
ยกคางขึ้นอย่างถาคภูมิใจ ฉินอีหลินใช้มือจูงมือของลูกน้อยคนละข้าง และออกไปจากโรงพยาบาล
เธออยู่ต่อไปไม่ได้แล้ว เธอชัดเจนนิสัยของลี่โม่อวี่ดี หากอยู่ต่อไป เธอก็ปฏิเสธไม่ได้แล้ว
ยกมือขึ้นมองนาฬิกา บ่ายสามโมงกว่าแล้ว
คิดลึกลงไปเล็กน้อย ฉินอีหลินตัดสินใจกลับบ้าน เธอไม่ได้อยู่ด้วยกันกับลูกน้อยของเธอนานแล้ว
ฉินอีหลินขับรถ หัวสมองห้วนนึกถึงแต่เรื่องที่เกิดขึ้นในโรงพยาบาลเมื่อครู่
ขมวดคิ้ว เธอสงสัยอย่างหนักว่าลี่โม่อวี้จะรู้ว่าสองคนนั้นเป็นลูกของเขา
ถอนหายใจเล็กน้อย ฉินอีหลินไม่อยากจะมีความเกี่ยวข้องกับลี่โม่อวี่อีกแล้ว แต่มันก็ต่อต้านเสมอ…
“หมิงเจ๋อ จิ่นเซวียน”
ยากที่ฉินอีหลินจะจริงจังขึ้นมา เธอมองเด็กน้อยทั้งสองผ่านกระจกหลังอย่างจริงจัง ที่จริงฉินอีหลินไม่สามารถจินตนาการได้ ถ้าหากต้องให้เด็กทั้งสองกับลี่โม่อวี่ไป เธอจะมีชีวิตอยู่ต่อไปได้อย่างไร
“ต่อไปหากพวกหนูเจอคุณลุงคนนั้นอีก ต้องระวังเท่าที่จะทำได้ และหนีไปให้ไกลเท่าที่จะไกลได้ ยิ่งไปกว่านั้นอย่ากินของที่เขาให้มา และดื่มน้ำที่เขาให้มา”
“ทำไมเหรอ? หม่ามี้ แต่ว่าหนูชอบคุณลุงคนนั้นมาก”
จิ่นเซวียนกระพริบตา มองฉินอีหลินอย่างไร้เดียงสา การแสดงออกถึงความไม่พอใจเล็กน้อยไม่สามารถพูดออกมาได้
“หมิงเจ๋อก็ชอบคุณลุง”
หลงหมิงเจ๋อเอื้อมมือไปกอดน้องสาวไว้ ราวกับว่าเห็นด้วยกับคำพูดของหลงจิ่นเซวียน เขาก็เอ่ยปากพูดอย่างอ่อนลง เพียงแต่คำพูดนั้นราวกับว่าฉินอีหลินไร้เหตุผล
“ไม่ได้ คุณลุงคนนั้นไม่ใช่คนดี”
ฉินอีหลินเห็นว่าเพียงไม่กี่นาที ลี่โม่อวี่ก็สามารถซื้อใจของเทวดาตัวน้อยของเธอได้ ความเจ็บปวดในใจที่พูดไม่ออก
เธออยู่กับพวกเขามาห้าปี ทำไมถึงแพ้ลี่โม่อวี่เพียงแค่ครู่เดียว
“หมิงเจ๋อ จิ่นเซวียน หม่ามี้ไม่ทำร้ายพวกหนู อันที่จริงคุณลุงคนนั้นดุมาก เขายังไม่ชอบเด็กเป็นพิเศษ เขารอให้พวกหนูชอบเขาแล้ว หลังจากนั้นเขาก็จะลักพาตัวพวกหนู อย่างนั้นพวกหนูก็จะไม่ได้เจอหม่ามี้ ลุง และคุณย่าไปตลอดชีวิต”
“จริงเหรอ?”
เห็นได้ชัดเจนว่าจิ่นเซวียนหดตัวลง เธอกลัวจนต้องไปแอบข้างหลังของพี่ชาย ราวกับว่าคุณลุงคนนั้นกำลังจะมาจับเธอไป
“แน่นอนเป็นความจริง”
ฉินอีหลินพยักหน้าอย่างเคร่งขรึม เธอขาดเพียงแค่ว่าไม่ได้พูดว่าลี่โม่อวี่กินเด็กเป็น
“อ้อ…จิ่นเซวียนจำได้แล้ว”
จิ่นเซวียนเห็นความจริงใจของหม่ามี้ตัวเอง พยักหน้าอย่างไม่เต็มใจ
“ผมก็จำได้แล้ว”
เมื่อหลงหมิงเจ๋อเห็นว่าน้องสาวอ่อนลง ก็เห็นด้วยอย่างไม่เต็มใจ
“งั้น…หม่ามี้พ่อใหม่ของเราหาได้รึยัง? ผมและจิ่นเซวียนอยากมีพ่อ”
หมิงเจ๋อมองหน้าหม่ามี้ด้วยความเศร้า ความปรารถนาที่ไม่สามารถบรรยายออกมาได้จากดวงตา
และหลงจิ่นเซวียนที่อยู่ในอ้อมแขนของหลงหมิงเจ๋อก็พึมพำเบาๆ: “พวกเราอยากมีพ่อ พวกหนูไม่ใช่เด็กป่าที่ไม่มีพ่อ”
ฉินอีหลินมองเด็กทั้งสองด้วยความเจ็บปวด รู้สึกผิดต่อพวกเขาแล้วจริงๆ
เธอพูดกับเด็กสองตนอย่างอ่อนโยนว่า: “เป็นไปได้ยังไง หมิงเจ๋อและจิ่นเซวียนเป็นลูกรักของหม่ามี้ เป็นสมบัติล้ำค่า แม้ว่าพ่อของพวกหนูจะไม่อยู่แล้ว แต่ว่าเขายังคงรักพวกหนู เขาก็จะมองลูกๆของอย่างเงียบๆ ดังนั้นพวกหนูจะเป็นเด็กป่าได้ยังไง?”
ตอนที่ฉินอีหลินพูดประโยคนี้ ในความเป็นจริงในหัวสมองของเธอได้ปรุงแต่งบนท้องฟ้ามีหน้าของลี่โม่อวี่มองลงมา
จินตนาการนี้ทำให้เธอสั่นเทาด้วยความเย็น ซึ่งน่ากลัวจริงๆ
“พวกเราไม่ใช่เด็กป่า พวกเรามีพ่อที่รักพวกเรา”
จิ่นเซวียนขยี้ดวงตาที่แดงก่ำ พูดเสียงเบาและพิงในอ้อมแขนของพี่ชายทันที
หมิงเจ๋อที่เหมือนผู้ใหญ่ตบหลังของหลงจิ่นเซวียนเบาๆ และพูดด้วยใบหน้าที่จริงจังทันที: “จิ่นเซวียนยังมีพี่ชายรัก พี่รักจิ่นเซวียนที่สุดแล้ว”
ฉินอีหลินที่กำลังขับรถอยู่เมาอได้ยินคำนี้น้ำตาก็หล่นลงมาเล็กน้อย ก็โทษตัวเองทันที หลายปีมานี้ เธอล้อมเหลวและเห็นแก่ตัวเกินไป เพราะตัวเองไม่เต็มใจ เธอจึงกีดกันอำนาจความปรารถนาบ้านของเด็กๆ
พยายามปรับอารมณ์ให้มั่นคง ฉินอีหลินพูดต่อ: “พวกหนูฟังใครพูดว่าพวกหนูเป็นเด็กป่า?”
“สาวใช้ในบ้านพูด”
ทันใดนั้นสีหน้าของฉินอีหลินก็เย็นชา แม้ว่าคนอย่างเธอจะพูดด้วยง่ายๆ แต่ไม่ได้หมายความว่าคนชั้นล่างพวกนี้จะสามารถพูดอะไรเรื่อยเปื่อยได้
เพราะคนตระกูลหลงพูดง่ายๆเกินไปเหรอ?
พบว่าอารมณ์ของหม่ามี้ผิดปกติไป หมิงเจ๋อคิดว่าพวกเขาสองคนทำให้หม่ามี้โกรธ จึงรีบพูด: “หม่ามี้
ต่อไปพวกเราจะไม่พูดว่าอยากมีพ่ออีกแล้ว แม่อย่าโกรธเลยได้ไหม?”
เมื่อฉินอีหลินฟังจบก็ยิ่งเจ็บปวดที่เด็กๆเข้าใจ ในเวลาเดียวกันก็ยิ่งตำหนิที่ตัวเองเห็นแก่ตัว
บางที เธอควรจะมีแฟนสักคนแล้วจริงๆ
เมื่อกลับถึงบ้าน เธอกล่อมเด็กทั้งสองนอนในตอนบ่าย
ได้ยินพวกสาวใช้พูดว่า สองวันนี้ เด็กทั้งสองไม่ค่อยได้นอน
หมิงเจ๋อและจิ่นเซวียนปีนขึ้นเตียงอย่างเชื่อฟัง ไม่นานก็นอนหลับแล้ว
ห่มผ้าให้เด็กทั้งสอง ฉินอีหลินเดินไปที่ห้องนั่งเล่นอย่างเบาๆ
ในความจริงเธอก็ยังคงลังเล การลอบสังหารสองวันมานี้ยังไม่ชัดเจน เธอกังวลกับผู้บริสุทธิ์ที่ไม่เกี่ยวข้องด้วย
แต่คิดมากได้ไม่นาน เธอก็รู้สึกว่าเด็กทั้งสองคนสำคัญกว่า
หลังจากได้ตัดสินใจแล้ว ฉินอีหลินก็รีบโทรหาหลงอี้เซวียน: “ฮัลโหล เสี่ยวเซวียน รอให้นายว่างแล้วเอาเอกสารของผู้ชายที่นายเคยดูแล้วส่งมาให้ฉันชุดหนึ่ง อืม ส่งเข้ากล่องจดหมายของฉัน นายจะพูดทำไม ตามความหมายที่นายคิดแหล่ะ…อย่าพูดมาก ตอนนี้เปลี่ยนใจแล้วไม่ได้เหรอไง?”
ฉินอีหลินได้ยินเสียงตกใจจากปลายสายถูหน้าผากอย่างตลก จริงๆเลย ก็แค่หาแฟนเอง ฝนบนฟ้าจะตกเป็นสีแดงเลยเหรอ?
เพียงแต่ฉินอีหลินลืมไปแล้ว ว่าห้าปีมานี้ ไม่ว่าทุกคนจะบังคับยังไง เธอจะไม่ปล่อยปากพูดออกไป หากในวันนี้เธเปลี่ยนนามสกุล จะไม่ทำให้หลงอี้เซวียนแปลกใจได้ยังไง?
ตอนที่หลงอี้เซวียนได้ยินว่าพี่สาวของตัวเองให้เขาส่งเอกสารของผู้ชายให้เธอนั้น เขาคิดว่าเธอต้องการขึ้นบัญชีดำกับคนกลุ่มนี้ เพียงแต่ต่อไปได้ลองใจถามเธอไปว่าหมายความว่ายังไง เขาได้ยินคำพูดที่คลุมเครือ แต่เป็นคำแนะนำของพี่สาว อดไม่ได้ที่จะอุทานออกมา ทำให้อานหน้าไม่พอใจถลึงตาใส่เขาไป
“ได้ พี่ เธอสบายใจได้ ฉันจะ “แยกประเภท” และคัดแยกให้แล้วค่อยส่งไปให้เธอ ต้องมีสักคนที่เหมาะสมกับเธอ..อืม ได้”
ลี่โม่อวี่มองดูหลงอี้เซวียนที่ตื่นเต้นสุดเหวี่ยง เขาแบบนี้ผิดปกติเล็กน้อย มันทำให้ลี่โม่อวี่ไม่สบายใจเป็นพิเศษ
ชำเลืองมองลี่โม่อวี่ที่กำลังมองตัวเองอยู่ หลงอี้เซวียนมุมปากยกขึ้น และตอบฉินอีหลินทันที: “สบายใจเถอะ เรื่องที่ฉันทำเธอยังไม่วางใจอีกเหรอ รอให้ฉันออกจากโรงพยาบาลแล้วก็จะรีบส่งไปให้”
