บทที่ 80 ที่จริงฉันคิดถึงเธอมาก
เสียงของชิวหันเยียนทำให้ร่างกายของฉินอีหลินแข็งตัวทันที ฉากที่พบกันในห้องอาหารหัวซิงแวบเข้ามาในหัวสมอง แต่ฉินอีหลินก็รับกลับมาเป็นปกติ เธอในวันนี้ไม่ใช่ฉินอีหลินในวันนั้นแล้ว เธอในตอนนี้รู้วิธีการเก็บซ่อนอารมณ์ของตัวเองได้ มุมปากยกขึ้นเล็กน้อย ฉินอีหลินเอ่ยปากเบาๆ
“ใช่ ไม่เจอกันนาน”
เดิมทีชิวหันเยียนได้ยินข่าวคราวของฉินอีหลินมามากมาย ไม่ว่าจะเป็นมู่หลิง หรือจะเป็นฉินหลันซูที่บอกให้เธออย่างไม่หยุดหย่อน ฉินอีหลินในวันนี้มีพลังมากเพียงใด
แต่เมื่อได้ยินปลายสายยังคงเป็นเสียงที่ละเอียดอ่อน เธอก็ยิ่งดูถูกผู้หญิงทั้งสองคน
แต่นี้ก็เรียกว่ามีพลังแล้ว? คิดว่าชิวหันเยียนอย่างเธอเป็นแกะที่กินหญ้าหรือไง
“ออกมาดื่มสักแก้วไหม? ไม่เจอกันห้าปี ก็ถือว่ามาย้อนวันวานกับเพื่อนเก่า”
เมื่อชิวหันเยียนคิดถึงเรื่องนี้ ความกังวลสุดท้ายก็หายไปด้วย
เธอทำให้ผู้หญิงคนนี้เสียใจภายหลังที่กลับมาเมืองกั่งซื่อ ก็จะทำให้ลี่โม่อวี่ได้ลิ้มรสของความรักที่ไม่สามารถรักได้!
ฉินอีหลินไม่ใช่คนโง่ เธอรู้ว่าโดยธรรมชาติว่านี่เป็นเพียงงานเลี้ยงที่ยอดเยี่ยม แม้ว่าเธออยากจะคิดบัญชีกับชิวหันเยียนเมื่อห้าปีก่อน แต่นั่นก็เป็นเธอที่วางแผนเวลาและสถานที่ แทนที่จะอยู่ในความเมตตาของผู้หญิงคนนี้
ชิวหันเยียนรอครึ่งนาทีแล้วก็ยังไม่มีเสียงมือถือใดๆดังมา มุมปากยกขึ้นยิ้มอย่างเยือกเย็น ความกล้าแค่น้อยนิดยังกล้ามาเล่นกับเธอ
“ใช่สิ ฉันได้ยินมาว่าเธอคลอดลูกแฝด น่ารักมากเลย…”
“เวลา สถานที่”
เมื่อฉินอีหลินได้ยินชิวหันเยียนพูดถึงลูกทั้งสองของตัวเอง สีหน้าก็เงียบลงจึงรีบเอ่ยปากถาม
ใช้ลูกมาขู่เธอ ถ้าหากเธอยังไม่เข้าใจว่าเกิดอะไรขึ้น อย่างนั้นความทุกข์ทรมานมาห้าปีนี้ก็เปล่าประโยชน์
เมื่อชิวหันเยียนได้ยินคำตอบที่เธอต้องการแล้ว หัวเราะเบาๆ จากนั้นก็คายคำสองสามคำออกมาช้าๆ
ฉินอีหลินกำมือถือแน่น
ขับรถมาถึงสถานที่ชิวหันเยียนบอกไว้ สีหน้าของฉินอีหลินซีดขาวเล็กน้อย
เธอเงยหน้าขึ้นมองตัวหนังสือใหญ่ไฟนีออนกระพริบ ทำให้หรี่ตาโดยไม่รู้ตัว แสงไฟพวกนี้สว่างเกินไป ทำให้เธอปวดหัว
แม้ว่าเวลาจะผ่านไปนานเท่าไหร่ แต่ว่าเธอไม่สามารถลืมบางสิ่งบางอย่างได้ ก็คือที่นี่ เธอเสียความบริสุทธิ์ไป และเป็นที่นี่ เธอได้พบกับการปล้นในชีวิตของเธอ
มีรอบยิ้มปรากฏเงียบๆ เธอพยายามรักษาร่างกายที่วิงเวียนของเธอเล็กน้อย ยกเท้าเดินเข้าไปในบาร์ ผลักประตูออก ฉินอีหลินพบว่าการตกแต่งของที่นี่ยิ่งใหญ่แบะคลุมเครือเหมือนเมื่อห้าปีก่อน
ผู้หญิงที่เคาน์เตอร์ถามเธอด้วยรอยยิ้มว่าจะดื่มอะไร แต่ฉินอีหลินในตอนนี้กลับพูดไม่ออก ส่ายหัวอย่างมีกลไก ฉากตรงหน้าของฉินอีหลินเบลอๆเล็กน้อย
“ที่รัก ในที่สุดฉันก็หาเธอเจอจนได้”
ใครกำลังพูด?
ฉินอีหลินขมวดคิ้วและพยายามแยกแยะฉากตรงหน้า แต่ทุกสิ่งรอบตัวยังคงเบลอ แม้แต่เสียงเพลงที่อึกทึกในหูเหมือนหนังก็หายไป
ฉินอีหลินพบว่า แม้ว่าสิ่งต่างๆจะเบลอ แต่สองคนตรงหน้ากลับชัดเจนขึ้นมา
ผู้หญิงยั่วยวนคนนั้นบีบหน้าอกของเธอเข้าไปที่แขนของผู้ชายอย่างล้อเล่น ปากขยับไม่รู้ว่ากำลังพูดอะไร
เห็นเพียงผู้ชายคนนั้นเหมือนว่ากำลังยิ้มอยู่สักพัก จากนั้นก็หันมามองตัวเอง
ผมม้าที่ยาวเล็กน้อยบดบังรอยแผลเป็นที่รอบดวงตา คิ้วคมยกขึ้น ฉินอีหลินพบว่า คนนั้นมือเคลื่อนไหวไปมาเหมือนทิวทัศน์
ในเวลานี้เขาก็มองตัวเองนิ่งๆ จากนั้นก็เดินมาที่ตัวเองอย่างช้าๆ
ฉินอีหลินยื่นมือออกไปอย่างสั่นเทา แต่เมื่อชายคนนั้นได้แตะต้องร่างกายของตัวเอง ทันใดนั้นร่างกายทั้งหมดก็แตกเป็นชิ้นเล็กๆและแน่น ทันใดนั้นก็ตบแล้วกระจายออกไป บรรยากาศเต็มไปด้วยกลิ่นอายของผู้ชายที่คุ้นเคยคนนั้น แต่ว่าเธอกลับหาเขาไม่เจออีกแล้ว
ลี่โม่อวี่ คุณรู้ไหม? ที่จริงฉันคิดถึงคุณมาก
“ฉินอีหลิน เธอกำลังทำอะไร?”
ชิวหันเยียนที่เพิ่งเข้ามา ก็เห็นสีหย้าที่ซีดขาวของฉินอีหลินที่มองแต่ทางเดียวอย่างนิ่งๆ
ขมวดคิ้วเล็กน้อย เธออดไม่ได้จึงถามออกไป คงไม่ใช่เพราะฉากการลักพาตัวเมื่อห้าปีก่อนทำให้เธอตะลึงจนโง่
หากเป็นเช่นนั้น เธอทำได้เพียงชังฉินหลันซูและมู่หลิงผู้หญิงบ้าสองคนนั้น
ฉินอีหลินหลังจากที่เสียงของชิวหันเยียนดังมา ก็รีบเรียกสติกลับมาได้ ถอนหายใจออกมาเบาๆ ในไม่ช้าเธอก็กลับมาเป็นปกติ: “ไม่มีอะไร กำลังนึกถึงเพื่อนเก่าก็เท่านั้นเอง”
“อ้อ? เพื่อนเก่าเหรอ มีฉันด้วยไหม…เหล้ามารี่สองแก้ว”
ชิวหันเยียนไม่ได้ใส่ใจอย่างจริงจัง หัวเราะเยาะไปไม่กี่ครั้ง ก็ให้บาร์เทนเนอร์รินเหล้า: “อะ ให้เธอ”
ฉินอีหลินมองเหล้าตรงหน้า ดูตื่นตัวเล็กน้อย คิดอยู่ครู่หนึ่ง เธอจึงรับไปแล้วจิบหนึ่งคำ จากนั้นก็วางบนโต๊ะ: “ขอบใจ”
เธอไม่ชอบเหล้าที่แรงขนาดนี้
ชิวหันเยียนมองสีหน้าของผู้หญิงตรงหน้าที่ส่องแสง เธอรู้ว่าผู้หญิงคนนี้กำลังปกป้องตัวเองจากเธอ
เปิดริมฝีปากยิ้มเล็กน้อย ผู้หญิงที่มีขนคิ้วดกดุดันเขย่าแก้วเหล้าในมือ เอ่ยปากอย่างไม่รู้ตัว: “ฉินหลันซูและมู่หลิงบอกว่าเธอเปลี่ยนไปแล้ว แต่ทำไมฉันถึงดูไม่ออกล่ะ?”
หลังจากเงียบไปเล็กน้อย ชิวหันเยียนเงยหน้าขึ้นมามองผู้หญิงตรงหน้า: “ทำไมต้องกลับมา?”
เมื่อฉินอีหลันได้ยินคำนี้ทันใดนั้นก็ยิ้มออกมาอย่างไม่มีเสียง แม้แต่บนคิ้วก็มีรอยยิ้ม
“เธอยิ้มอะไร!”
รอยยิ้มของคนนั้นเห็นได้ชัดว่ากำลังโกรธชิวหันเยียน
“อยากหัวเราะก็หัวเราะ อยากกลับมาก็กลับมา พูดอะไรเยอะแยะ”
ฉินอีหลินคิดแต่ละคนถามเธอประโยคนี้ เธอตอบอย่างหงุดหงิด: “คนชัดเจนไม่พูดลับๆ ชิวหันเยียน เธอเรียกฉันต้องการทำอะไรกันแน่? อย่าบอกฉันว่าแค่เพื่อนเก่าพูดคุยวันวาน ฉันมีเวลาไม่มากพอที่จะมาอ้อมไปกับเธอ”
“เรียนรู้ที่จะพูดอย่างรุนแรงแล้ว แต่เธอมีสิทธิ์นั้นไหม?”
สีหน้าของชิวหันเยียนเปลี่ยนไป ยกคางของฉินอีหลินขึ้นมา
“ฉันต้องการให้เธอออกไปจากขีวิตของลี่โม่อวี่ ออกไปจากเมืองกั่งซื่อ ฉินอีหลิน ฉันขอเตือนให้เธอทำอย่างเชื่อฟัง เผื่อฉันอารมณ์ดีก็จะปล่อยเธอไป”
ฉินอีหลินมองไม่เห็นอารมณ์ใดๆบนใบหน้าของเธอ เธอยื่นมือไปปัดมือบนคางออก เอ่ยปากอย่างผ่อนคลาย: “ทำไม เธอกลัวว่าฉันจะกลับมาแย่งลี่โม่อวี่ไปเหรอ? ชิ เธอคิดว่าลี่โม่อวี่จะมาชอบผู้หญิงโสเภณีเหรอ ก็ได้ ฉันยอมรับว่าเธอสูงส่งกว่า…ผู้หญิงโสเภณีระดับบน”
การเยาะเย้ยในสายตาของฉินอีหลินสะท้อนให้เห็นอย่างชัดเจนในลูกศิษย์ของชิวหันเยียน เธอรีบจับผู้หญิงที่กำลังจะลุกขึ้นและต้องการจะออกไปจากที่นี่ไว้ เพราะความโกรธ แรงมือของเธอหนัก ฉินอีหลินรู้สึกว่าเล็บที่แหลมคมของเธอคนนั้นดูเหมือนว่าจะจิกเข้าไปในผิวของตัวเอง
ขมวดคิ้วเล็กน้อย เธอมองผู้หญิงคนนั้นด้วยความโกรธและไม่พอใจ: “ชิวหันเยียน เธอสูญเสียความเป็นตัวเอง ปล่อยมือลงเดี๋ยวนี้”
“ไม่ปล่อย!”
เพราะชิวหันเยียนใช้แรง ข้อต่อของเธอยังคงซีดเล็กน้อย ผู้หญิงบ้าคนนั้นจ้องมองแต่คนข้างๆอย่างไม่ละสายตา ความเกลียดชังในดวงตาดูเหมือนต้องการกลืนชีวิตอีกฝ่าย
“วันนี้หากเธอไม่เห็นด้วยที่จะออกไปจากเมืองกั่งซื่อ ก็อย่ามีชีวิตรอดออกไปได้!”
