บทที่ 85 เล่นไม่ซื่อ
ยาชาเริ่มออกฤทธิ์ สติของฉินอีหลินเริ่มเลือนราง ภาพตรงหน้าเริ่มพร่าเบลอ เธอมองดูโดยรอบอย่างมึนงง จนกระทั่งหมดสติไป
ชิวหันเยียนยิ้มเย็น เดินเข้าไปเชยคางของฉินอีหลินขึ้น เธอมองหญิงสาวที่ดวงตาปิดสนิทอย่างอารมณ์ดี
ฉินอีหลิน เธอไม่ใช่ดูถูกฉันอยู่หรอ? นี่ไม่ใช่ “โสเภณี”คนหนึ่งหรอที่ทำร้ายเธอได้สำเร็จ
ตอนนี้เธอก็ไม่ได้ต่างจากโสเภณีหรอก
หัวใจของชิวหันเยียนในตอนนี้เต็มเปี่ยมไปด้วยความสุข
เป็นเพราะผู้หญิงคนนี้ เธอถึงสูญเสียตำแหน่งหัวผู้ดูแลบ้านตระกูลลี่ และเพราะผู้หญิงคนนี้ เธอถึงต้องยอมอยู่ใต้ร่างเพื่อให้ผู้ชายพวกนั้นเสพสุข
ถ้าหากฉินอีหลินไม่โผล่มาตั้งแต่แรกจนจบ ตำแหน่งนายหญิงตระกูลลี่ต้องเป็นของเธออย่างแน่นอน！
ฉินอีหลินทำลายทุกสิ่งทุกอย่างของเธอ
ใบหน้าของชิวหันเยียนดุร้าย เธอยกมือตบหน้าสวยของฉินอีหลิน จากนั้นหันไปบอกกับชายชาวต่างชาติคนนั้นอย่างนอบน้อม “สลบไปแล้วค่ะ”
ความมืดคืบคลานเข้ามา เมฆดำลอยปกคลุมไปทั่วท้องฟ้า ท้องนภากว้างไม่มีแม้แสงสว่างเพียงเล็กน้อย
ครื้น…..เปรี้ยง…..เสียงฟ้าดังสนั่นอยู่ไม่ไกล ต่อมาเกิดเสียงคำรามกึกก้องราวกับโกรธแค้น เสียงฟ้าร้องดังผ่านทะลุหมู่เมฆลงมา ฉับพลันประกายฟ้าแลบก็สว่างวาบขึ้น แสงสว่างนั้นเกิดความแปลกประหลาดในเวลานี้
แสงสีทองจากหลอดไฟตอนนี้ไม่มีแล้ว บนถนนนอกจากคนหนุ่มสาวที่ยืนหลบฝน ก็ไม่มีแม้เงาของใครสักคน
แม้บนถนนจะเงียบสงัด แต่ที่คฤหาสน์ตระกูลหลงในเวลานี้กลับมีเสียงดังงอแงไปทั่วบ้าน
“หนูจะหาแม่ หนูจะหาแม่”
“หนูจะหาแม่ หนูจะหาแม่”
หลงหมิงเจ๋อและหลงจิ่นเซวียนล้อมอานหน้าอยู่ ทั้งกระโดดทั้งตะโกนร้องหาแม่ไปด้วย
ปากน้อยๆของหลงจิ่นเซวียนเริ่มเบะ น้ำตาก็พรั่งพรูออกมา “คุณยาย หนูจะหาแม่”
“คุณยายครับ หมิงเจ๋อจะไปหาแม่”
หลงหมิงเจ๋อเห็นจิ่นเซวียนกำลังร้องไห้ เขาจึงอดไม่ได้ร้องไห้ออกมาเหมือนกัน มามี๊รับปากกับพวกเราว่าคืนนี้จะกลับมาอยู่ด้วย จะไม่รักษาคำพูดได้ยังไง
“เกิดอะไรขึ้นครับ?”
หลงอี้เซวียนเข้ามาในบ้านก็ได้ยินเสียงดังโวยวาย เขามองเห็นแม่ตัวเองมีใบหน้าลนลานยืนอยู่ระหว่างเด็กทั้งสอง คอยเอ่ยปลอบโยนไม่หยุด
“หมิงเจ๋อ จิ่นเซวียนไม่น่ารักเลยนะ ทำไมถึงงอแงกับคุณยายครับ?”
หลงอี้เซวียนตบลงที่ศีรษะเด็กทั้งสองเบาๆ น้ำเสียงตำหนิเล็กน้อย
เมื่อสักครู่หลงอี้เซวียนได้รับโทรศัพท์จากชุยหนานผู้อำนวยการบริษัทหมี่ยี่ บอกว่าลี่โม่อยู่บอกเขาว่า ฉินอีหลินเป็นภรรยาของลี่โม่อวี่ ตอนนี้ทั้งคู่กำลังทะเลาะกัน ยังคงเป็นสามีภรรยาที่ถูกต้องตามกฎหมาย
“คุณหลง คุณกำลังล้อผมเล่นหรือเปล่า?”
“ผมชุยหนานจะแย่ขนาดไหนก็ไม่เข้าไปเป็นมือที่สามของใครหรอกนะ”
หลงอี้เซวียนพอนึกถึงเรื่องนี้ขึ้นมาก็พาลโกรธเป็นฟืนเป็นไฟ เขาไม่เคยถูกใครไม่ไว้หน้าขนาดนี้มาก่อน แต่สำหรับครั้งนี้เขาระบายไม่ได้ พอตอนนี้มาเจอเด็กๆทั้งสองกำลังงอแง หลงอี้เซวียนจึงรู้สึกปวดหัวขึ้นมาเลย
อานหน้ารับรู้ถึงความผิดปกติของลูกชาย ปกติเขาไม่เคยเป็นแบบนี้กับเด็กๆทั้งสอง
เชยตาขึ้นมอง เธอพบว่าคิ้วคมของหลงอี้เซวียนกำลังขมวดแน่น สีหน้าไม่ดี แต่เวลานี้ไม่ใช่เวลามาถาม
“เธอได้อยู่กับพี่สาวหรือเปล่า?”
“พี่? ไม่นะครับ ทำไมหรอ?”
หลงอี้เซวียนเห็นว่าอานหน้าเอ่ยถามตัวเองแบบนั้น จึงหันไปมองเธออย่างสงสัย
“เมื่อตอนบ่ายพี่เขาโทรหาแม่ บอกว่าตอนเย็นจะกลับมาทำกับข้าวให้เด็กๆ แต่รอจนถึงป่านนี้ก็ยังไม่เห็นกลับมา โทรศัพท์ก็ติดต่อไม่ได้ เธอดูสิ ตอนนี้มันกี่โมงแล้ว?”
อานหน้าลูบหลังเด็กทั้งสองเบาๆ แววตาร้อนรน
หลงอี้เซวียนได้ฟังดังนั้นจึงเงยหน้าขึ้นมองนาฬิกา ตอนนี้สี่ทุ่มแล้ว
“พี่ไม่ได้อยู่ที่บริษัทหรอครับ?”
“เมื่อกี้โทรหาพ่อเธอแล้ว พ่อบอกว่าตอนบ่ายอีหลินไม่ได้เข้าไปทำงาน”
อานหน้าพูดไปก็ขมวดคิ้วไป บริษัทไม่ได้ไป โทรก็ไม่มีใครรับ สุดท้าย สุดท้ายน้ำเสียงเธอเริ่มสั่นเทาโดยไม่รู้ตัว
หลงหมิงเจ๋อและหลงจิ่นเซวียนเห็นสีหน้าไม่ปกติของคุณยายและน้าชาย จึงหันมาสบตากันและยืนอยู่ตรงนั้นเงียบๆ แม้พวกเขาจะยังเด็ก แต่ก็รู้จักแยกแยะว่าเมื่อไหร่งอแงได้ เมื่อไหร่ที่ไม่ควรงอแง
หลงหมิงเจ๋อเงยหน้ามองคุณยายที่ดูกระสับกระส่ายและน้าชายที่กำลังขมวดคิ้วเคร่งเครียด เขาพลันนึกขึ้นได้ สงสัยว่าจะตามหาแม่ไม่เจอจริงๆ
ปากเล็กเม้มแน่น ขอบตาของหลงหมิงเจ๋อแดงขึ้นมาอีกครั้ง เขากับน้องสาวไม่มีพ่อแล้ว ตอนนี้จะเสียแม่ไปอีกไม่ได้
หลงอี้เซวียนเดาไม่ออกว่าเจ้าเด็กน้อยนี้กำลังคิดอะไรอยู่ เขาเดินไปหยุดตรงริมหน้าต่างยืนนิ่งฟังเสียงฝน คิดทบทวนวนไปมา
หรือว่าโดนลี่โม่อวี่พาตัวไป?
ไม่ถูกสิ
ลี่โม่อวี่ไม่ใช่คนโง่ ตอนนี้ฉินอีหลินไม่ได้สนใจเขามากเท่าไหร่ อีกทั้งอำนาจตระกูลหลงก็ไม่ได้เหมือนตระกูลฉินแต่ก่อน ถ้าเขาจะเอาตัวไปจริง ไม่เพียงต้องคำนึงถึงความพอใจเพียงอย่างเดียว ยังต้องคิดด้วยว่า เขาจะสามารถรับมือกับการตอบโต้จากตระกูลหลงได้หรือเปล่า
ยิ่งไปกว่านั้น ตอนนี้ฝีมือของฉินอีหลิน ก็ไม่ใช่ว่าใครจะสามารถจับตัวเธอได้ง่ายๆ
นอกเสียจากว่า…..จะเล่นไม่ซื่อ
หลงอี้เซวียนพลันนึกย้อนถึงการลอบทำร้ายทั้งสองครั้งที่ผ่านมา อุบัติเหตุรถยนต์ การก่อจลาจล ทันใดนั้นเหงื่อเขาก็ซึมออกมาด้วยความตกใจ
ครั้งแรกมีลี่โม่อวี่อยู่ข้างๆเธอ ครั้งที่สองก็มีเขาอยู่ข้างๆเธอ งั้นครั้งนี้…….
ไม่กล้าคิดต่อไป หลงอี้เซวียนหมุนตัวเดินเข้าไปหาแม่ของตน น้ำเสียงดังขึ้นทันที “แม่ครับ รีบโทรหาพ่อ ให้พ่อดูว่าช่วงนี้แก๊ง K มีการเคลื่อนไหวอะไรบ้าง”
เอ่ยจบ เขาก็รีบหยิบโทรศัพท์ออกมา ต่อสายหาคนที่ไม่อยากโทรหาที่สุดในชีวิต
“ลี่โม่อวี่ พี่สาวผมอยู่ไหน?”
“พี่สาวคุณ? ฉินอีหลิน?”
ลี่โม่อวี่รับสายแปลกหน้า เขาขมวดคิ้วครุ่นคิด เสียงนี้คล้ายกับหลงอี้เซวียน
“พูดมาก”
“ผมกับอีหลินเราแยกกันตั้งแต่บ่ายแล้ว”
ลี่โม่อวี่ได้ยินน้ำเสียงร้อนรนของอีกฝ่าย เขารับรู้ว่าอีกฝ่ายมีทีท่าไม่ค่อยดีเท่าไหร่
นิ่งไปครู่หนึ่ง เขาเอ่ยถามอย่างอดไม่ได้ “เกิดอะไรขึ้นกับอีหลินใช่ไหม?”
“พวกคุณแยกกันตั้งแต่ตอนไหน?”
หลงอี้เซวียนกำโทรศัพท์แน่นมีท่าทีที่เปลี่ยนไป เขาเกรงว่าฉินอีหลินจะเกิดเรื่องตามที่เขาคาดเอาไว้ ถูกแก๊ง K จับตัวไปแล้ว
“ประมาณหกโมงกว่า เธอขับรถออกไป”
ลี่โม่อวี่นึกย้อนไปถึงตอนที่เขายืนมองฉินอีหลินขับรถออกไปผ่านหน้าต่าง หัวใจนั้นบีบรัด
นึกถึงอุบัติเหตุรถยนต์ครั้งนั้น เขากลัวว่าวันนี้จะเป็นครั้งสุดท้ายที่ได้เจอฉินอีหลิน
ลี่โม่อวี่วางเอกสารที่กำลังตรวจลง เอ่ยเสียงเข้ม “หลงอี้เซวียน เกิดอะไรขึ้นกันแน่?”
หลงอี้เซวียนได้ยินเสียงปลายสายถามมา ดวงตาเยือกเย็น เขาเอ่ยตอบชายที่ทำร้ายจิตใจพี่สาวของเขา
“ลี่โม่อวี่ เกิดอะไรขึ้นกับพี่สาวผม แล้วมันเกี่ยวอะไรกับคุณ?”
