บทที่ 89 หล่อนลักพาตัวเธออีกแล้ว
ตอนนี้อานหน้าเช็ดน้ำตาแห้งแล้ว กลับมาเป็นเหมือนเดิม หลงอี้เซวียนหยักไหล่ นั่งลงบนเตียง
เขาได้ยินคำถามของพี่สาว ยกมือจับมุมปากที่ยังเจ็บอยู่ เอ่ยออกมาน้ำเสียงไม่พอใจ “มีคนโทรหาสามีเก่าพี่ บอกว่าพี่สลบอยู่หน้าบ้านเธอ ให้พวกเราไปรับ”
ฉินอีหลินได้ยินดังนั้นหัวคิ้วจึงขมวดเข้าหากัน อยากจะลุกขึ้นนั่งแต่เมื่อลุกขึ้นมาได้เพียงเล็กน้อย เธอรู้สึกราวกับโลกหมุนติ้ว จึงล้มกลับไปบนเตียง
“ระวังหน่อย เธอนอนก่อนอย่าพึ่งลุกขึ้นมา”
อานหน้าเห็นสภาพแบบนั้นของฉินอีหลิน เธอลูบหัวฉินอีหลินอย่างสงสาร พร้อมบอก
ฉินอีหลินไม่ได้ตอบอานหน้า เธอเงยหน้ามองคนที่นั่งอยู่ด้านข้างอย่างหลงอี้เซวียน “เป็นชิวหันเยียนใช่ไหม?”
อานหน้าได้ยินน้ำเสียงเหยียดหยันของฉินอีหลิน คิ้วสวยขมวดแน่น เธอจ้องมองลูกสาวบนเตียงอย่างกังวล “เป็นหล่อนได้ยังไง เกิดอะไรขึ้นกันแน่? หล่อนจับตัวเธอไปอีกแล้วหรอ?”
หลังจากเอ่ยจบ น้ำเสียงของบอานหน้าเยือกเย็น แม้เธอจะเข้มงวดเรื่องคุณธรรม แต่ถ้าเป็น “ความแค้น” ของลูกสาวตน เธอเองคงมี “คุณธรรม” ไม่ได้
หลงอี้เซวียนได้ยินคำพูดของอานหน้าก็ชะงัก ต่อมาหันมามองแม่ของตนอย่างตกใจ น้ำเสียงดังขึ้นโดยไม่ตั้งใจ “อะไรคือ “อีกแล้ว”? ผู้หญิงคนนั้นเคยลักพาตัวพี่หรอ?”
เพราะเมื่อห้าปีก่อน อานหน้าเกรงว่าหลงอี้เซวียนจะโกรธแค้นรุนแรง จึงได้แต่แอบแก้แค้นให้ฉินอีหลินอยู่เบื้องหลัง เธอไม่ได้บอกความจริงกับลูกชายของตน
ตอนนี้เธอรู้แล้วว่ากระดาษห่อไฟไม่มิด จึงเอ่ยตอบเสียงต่ำ
“แม่ เรื่องใหญ่ขนาดนี้ทำไมไม่บอกผม?”
หลงอี้เซวียนเดินไปมาในห้องผู้ป่วยอย่างหงุดหงิด วันนี้เขาได้รับรู้เรื่องสะเทือนใจจนยากจะรับไหว
พี่สาวหายตัวไป ยังถูกลี่โม่อวี่ยั่วยุ ตอนนี้ยังมารู้ว่ามีผู้หญิงเคยลักพาตัวพี่สาวเขาไปถึงสองครั้ง
ถ้าเขายังจะสะกดอารมณ์โกรธได้อยู่ละก็ “หลงอี้เซวียน” สามคำนี้คงได้กลับหัวเขียน
“เพราะกลัวเธอเป็นแบบนี้ไงถึงไม่ได้บอก”
อานหน้ากลอกตาให้กับชายหนุ่มผู้กระวนกระวาย ห้าปีแล้วเขายังจะมาตื่นตระหนกอะไรอีก แต่พูดความจริง ตอนนี้เธอก็พยายามอย่างมากเพื่อให้ตัวเองสงบเช่นกัน
ฉินอีหลินมองท่าทางของทั้งสองคนตรงหน้า หัวใจก็อุ่นวาบขึ้นมา คงจะมีแค่คนในครอบครัวสินะที่เป็นห่วงเป็นใยกันแบบนี้
แต่เธอก็นึกถึงใบหน้าบิดเบี้ยวนั้นขึ้นมาทันใด สีหน้าของฉินอีหลินเคร่งขรึมขึ้นโดยไม่รู้ตัว
“ชิวหันเยียนติดต่อกับแก๊งK “
ประโยคนั้นทำให้ทั้งคู่หันมามองฉินอีหลินอย่างพร้อมเพรียง
ฉินอีหลินคิดทบทวนสักพัก ต่อมาเงยหน้ามองอานหน้า “แม่คะ แม่ส่งคนที่ไว้ใจได้พาหมิงเจ๋อกับจิ่นเซวียนไปอยู่กับพ่อ ให้อยู่กับหนูที่นี่…..หนูไม่วางใจจริงๆ”
ฉินอีหลินนึกถึงผู้หญิงคนนั้นที่ใช้ลูกทั้งสองมาข่มขู่เธอครั้งแล้วครั้งเล่า มือที่อยู่ใต้ผ้าห่มของเธอกำแน่น
กล้าใช้ลูกมาข่มขู่เธอ งั้นก็ต้องจ่ายด้วยราคาที่เท่าเทียม
“ถ้าหล่อนกล้าทำอะไรเด็กๆ ฉันจะทำให้หล่อนรู้สึกเสียใจที่ได้เกิดมาบนโลกใบนี้”
อานหน้าระเบิดความโกรธแค้นออกมา นั่นเป็นความรักยิ่งใหญ่ที่แม่มีต่อลูก
ดวงตาอันตรายหรี่แคบ อานหน้ารับปากจะส่งเด็กๆไปอยู่ข้างกายหลงเซี่ยวเทียน ยังไงเด็กๆก็ยังเล็ก ยังรับเรื่องอันตรายใดๆไม่ได้
“ตอนนี้มีแผนยังไง?”
แววตาของอานหน้าดุร้าย ไม่ว่าจะห้าปีก่อนหรือตอนนี้ จะให้ปล่อยผู้หญิงคนนั้นไปอีกครั้งงั้นหรอ?
เพราะครั้งที่แล้วไม่ได้ให้บทเรียนกับชิวหันเยียน หล่อนถึงได้กล้าทำร้ายลูกสาวของเธออย่างไม่สำนึกอีกครั้ง
หากเธอไม่ให้ชิวหันเยียนชดใช้ด้วยความขมขื่น เธอคงไม่ใช่แม่
หลงอี้เซวียนมองแม่ที่มีใจคิดปกป้องลูกสาวอยู่ข้างๆ รู้สึกประหลาดอยู่ในใจ
บางทีฉินอีหลินอาจจะไม่รู้ แต่เขาเติบโตมากับอานหน้าตลอด เขาเข้าใจนิสัยของแม่เป็นที่สุด
อานหน้าเป็นคนที่เปลือกนอกนั้นแข็งกระด้าง แต่ในใจกลับบอบบาง
ชีวิตเธอไม่เคยเจอเรื่องรบราฆ่าฟัน เมื่อไม่นานมานี้ พ่อใช้วิธีป่าเถื่อนจัดการกับคนซึ่งเป็นศัตรูกับตระกูลหลง แม่จึงไม่คุยกับพ่ออยู่เป็นเดือน
แม่ศรัทธาในคุณธรรม เธอไม่เคยทำร้ายคนอื่น
เพราะแบบนี้พ่อจึงปกป้องเธอ ถึงไม่เคยให้เธอรับรู้ถึงธุรกิจใต้ดินเลยสักครั้ง
แต่ตอนนี้ แม่ทำเพื่อปกป้องลูก ยอมทำลายความเชื่อด้วยมือของตนเอง คนที่ทำร้ายลูกของเธอต้องชดใช้
ฉินอีหลินไม่เข้าใจว่าหลงอี้เซวียนกำลังคิดอะไรอยู่ ตอนนี้ในความคิดของเธอล้วนเป็นเรื่องของชิวหันเยียน
แม้ตอนอยู่บาร์เสน่ห์หาเธอได้บอกว่าผู้หญิงคนนั้นโง่กว่าเดิม แต่เธอต้องยอมรับว่า ชิวหันเยียนก็มีการพัฒนา แต่เธอกลับเลือกเส้นทางที่หันหลังกลับไม่ได้
นิสัยของชิวหันเยียนต่างจากห้าปีที่แล้วมาก จริงๆเธอรู้สึกชื่นชม “แม่บ้านชิว” เมื่อห้าปีก่อน อยู่ในชุดทำงาน เกล้ามวยผมสลวย สไตล์การทำงาน ถ้าเป็นไปได้เธออยากเป็นเพื่อนกับหล่อน แต่น่าเสียดาย ทำตัวเองแท้ๆ……….
ขมวดคิ้วขึ้น ตั้งแต่กลับมาถึงเมืองกั่งซื่อ ฉินอีหลินได้หาข้อมูลของเธอ ตอนนั้นยังคิดว่าเธอเป็นเพียง “ผู้หญิงที่นอนกับคนไปทั่ว”
แต่พอได้เจอหล่อนจริงๆ เธอรู้สึกว่าเธอคิดผิดแล้ว
ถึงจะอยู่ภายใต้ร่างของผู้ชายหลายคน แต่ชิวหันเยียนก็ยังมีความสามารถ
ร่องรอยบนตัวของชิวหันเยียน ไม่ใช่คนที่ไม่เคยเห็นเลือดจะมีได้ หลังจากครั้งนั้นเธอได้ไปสืบอย่างละเอียด
ห้าปีก่อน เธอกลายเป็นพี่สะใภ้ใหญ่ของแก๊ง “แกงหัวเสือดาว” แก๊งเล็กๆแห่งเมืองกั่งซื่อ
สี่ปีก่อน เธอฆ่า วางด้าห่าย หัวหน้าแก๊ง “แกงหัวเสือดาว” เป็นผู้นำยุบรวมสามแก๊งเล็กเข้าด้วยกัน ต่อสู้เกือบสิบครั้ง
สามปีก่อน เธอได้รับความเคารพจากแก๊งต่างๆในเมืองกั่งซื่อ “ขวานรบ”กลายเป็นแก๊งใหญ่อันดับหนึ่ง
สองปีก่อน เธอกลายเป็นกำลังสำคัญของ“ขวานรบ” ถูกเรียกว่า “สาวพิษ”
หนึ่งปีก่อน เธอกลายเป็นภรรยาของ หูหนิงหัวหน้าใหญ่แห่ง“ขวานรบ”จนมาถึงทุกวันนี้
ถึงแม้จะไม่เห็นด้วยกับวิธีการของชิวหันเยียน แต่ฉินอีหลินก็รู้ว่าหลายปีมานี้ชีวิตหล่อนก็ไม่ง่ายเหมือนกัน
ตอนนี้เธอทั้งคู่ไม่เหมือนห้าปีก่อนที่เป็นผู้หญิงไร้พิษสงอะไร งั้นทำไมไม่สู้กันสักตั้งล่ะ?
ฉินอีหลินเห็นว่าแม่จะแก้แค้นชิวหันเยียนแทนตัวเอง จึงเอ่ยยับยั้ง “ชิวหันเยียนเป็นคนเดียวที่เรารู้ตอนนี้ คนที่ติดต่อกับแก๊งK พ่อสืบตั้งนานก็ไม่เคยมีเบาะแสอะไร ไม่ง่ายที่จะปรากฏออกมา เราจะปล่อยไปง่ายๆแบบนี้ไม่ได้ อีกอย่าง…..”
ดวงตาของฉินอีหลินฉายแววการรอคอย มุมปากยกยิ้ม “ห้าปีแล้ว หนูก็อยากเล่นสนุกกับเธอสักหน่อย”
อีกด้าน ณ คฤหาสน์ที่ฉินอีหลินคุ้นเคย
ชิวหันเยียนกระตุกเกร็ง หอบหายใจอยู่ใต้ร่างของชายร่างท้วม
เมื่อพายุอารมณ์ผ่านไป เธอจึงยกแขนโอบรอบคอของชายด้านบน น้ำเสียงน้อยใจ “ทำไมชาวต่างชาติพวกนั้นถึงปล่อยฉินอีหลินไปล่ะ”
ชิวหันเยียนยู่ปาก ดวงตามีความวิตกกังวลอย่างปิดไม่มิด
“ฉินอีหลินรู้แล้วว่าฉันเป็นคนจับตัวเธอมา ตอนนี้ปล่อยเธอกลับไปนั่นไม่ใช่ปล่อยเสือเข้าป่าหรอ ความปลอดภัยของฉันจะทำยังไง”
