บทที่ 105 ต้องการพ่อ
แม้ฉินอีหลินจะเตรียมตัวไว้บ้างแล้ว แต่ไม่คิดว่าลี่โม่อวี่จะกล้าล่วงเกินเธอบนรถแบบนี้
แต่พื้นที่ในรถมีน้อย เธอไม่มีทางให้หลบหนี และพละกำลังของผู้ชายก็เหนือกว่าผู้หญิงอยู่แล้ว
ตอนนี้ฉินอีหลินก็เหมือนลูกแกะที่รอถูกเชือด
“ในเมื่อคุณบอกว่าผมเป็นสัตว์ร้ายแล้ว ถ้าผมไม่ทำอะไรเหมือนสัตว์ร้าย ก็คงจะรู้สึกผิดการชื่อเรียกนี้”
ลี่โม่อวี่ไม่ได้สนใจคำด่าทอของฉินอีหลิน เขาจับยึดมือทั้งสองข้างไว้บนหัวด้วยมือข้างเดียว อีกมือยื่นไปถอดกี่เพ้าของฉินอีหลินอย่างเชี่ยวชาญ ไม่ลืมบีบขย้ำขาเรียวสวยของเธอด้วย
ฉินอีหลินถูกลี่โม่อวี่ปลุกปั่นจนแดงเถือกไปทั้งตัว ทนไม่ไหวปล่อยเสียงน่ารักออกมา ร่างกายก็บิดเร้าอย่างควบคุมไม่ได้ ความจริงเธอก็คิดถึงสัมผัสของลี่โม่อวี่เช่นกัน มีเพียงเขาเท่านั้นที่จะเติมเต็มให้เธอได้อย่างพอใจ
บางทีอาจเพราะทั้งคู่กระทำรุนแรงเกินไป กระเป๋าถือของฉินอีหลินจึงหล่นลงไปบนพื้น แต่ทั้งคู่ไม่ทันรู้ตัว ยังคงเรียกร้องความคิดถึงจากอีกฝ่ายไม่หยุด
เวลาผ่านไป ฉินอีหลินที่ดึงสติจากความลุ่มหลง สบตากับลี่โม่อวี่ที่พยายามกลั้นรอยยิ้ม ใบหน้าเธอพลันขึ้นสีแดงระเรื่อ
กลอกตาใส่เขาอย่างโมโห เธอรีบสวมเสื้อผ้าให้เร็วที่สุด ขณะเดียวกันก็ไม่ลืมจัดการผมที่ยุ่งเหยิง
ลี่โม่อวี่จับจังเธอขณะกำลังสวมเสื้อผ้าไม่วางตา ขาเรียวยาวนั้นอยู่ภายใต้สายตาของเขา จนส่วนล่างของเราร้อนขึ้นมาอีกครั้ง
แต่เขารู้ว่า ถ้ามีอีกครั้ง ผู้หญิงคนนี้คงพองขน ยิ้มอย่างจนปัญญา สงสัยเขาคงต้องเก็บกดมันเอาไว้แล้วล่ะ
“ส่งฉันกลับไป”
ฉินอีหลินมั่นใจว่าจัดการกับตัวเองเรียบร้อยแล้ว จึงเอ่ยบอก
เพียงแต่ในคำพูดยังปิดความโกรธเอาไว้ไม่มิด ความจริงเธอไม่ได้โกรธลี่โม่อวี่ เธอโกรธตัวเองที่ยอมให้ผู้ชายคนนี้ปลุกปั่นได้ง่ายๆ แถมยังเรียกร้องอยู่ใต้ร่างเขาด้วย
คิ้วสวยขมวดมุ่น ฉินอีหลินเผยความโกรธออกมา
แต่เมื่อเทียบกับอีกคน ลี่โม่อวี่อารมณ์ดีเป็นที่สุด เขาเหลือบมองรอยแดงที่คอฉินอีหลินอย่างพึงพอใจ เพราะเรื่องนี้ทำให้ใบหน้าแดงก่ำ ดวงตาที่ฉายแววโกรธรวมทั้งขาเรียวยาวที่โผล่ออกมาให้เห็น
พวกนี้เป็นเขาที่ทำให้เธอ นี่เป็นสิ่งที่ผู้ชายอย่างลี่โม่อวี่พึงพอใจเป็นที่สุด
รถหยุดลงที่หน้าบ้านตระกูลหลงอีกครั้ง ฉินอีหลินถลึงตาใส่คนที่นั่งตรงตำแหน่งที่นั่งคนขับ ปิดประตูเสียงดัง
ลี่โม่อวี่ไม่โกรธ มองฉินอีหลินที่ค่อยๆลับตาไป เขายิ้มออกมาด้วยความเอ็นดูและขับรถออกไป
“เมื่อวานไม่ใช่กินไปแล้วหรอ หมิงเจ๋อไม่น่ารักเลยนะ”
“แต่หมิงเจ๋อยังอยากกิน”
“คุณยายคะ จิ่นเซวียนก็อยากกินKFC”
อานหน้ากำลังนั่งปลอบเด็กทั้งสองอยู่บนโซฟา ได้ยินเสียงประตูปิดแรง ตามมาด้วยเสียงกระทืบเท้า
“ใครหนะ อีหลิน เธอเป็นอะไรไป”
ได้ยินเสียงดัง อานหน้า ขมวดคิ้วอย่างไม่พอใจ แต่เพียงหันไป เธอก็เห็นลูกสาวตัวเองใบหน้าโมโหเดินเข้าประตูมา เธอลูบหัวเด็กทั้งสองเบาๆ แล้วเอ่ยปากถาม
เธอคล้ายกับยังไม่เคยเห็นฉินอีหลินโกรธเป็นฟืนเป็นไฟขนาดนี้มาก่อน แปลกจริงๆ
“เปล่าค่ะ หนูเหนื่อยนิดหน่อย ขอกลับห้องไปพักก่อนนะคะ หมิงเจ๋อ จิ่นเซวียนอย่างงอแงกับคุณยายนะ แล้วก็ห้ามไปกินKFCด้วย มันไม่ดีต่อร่างกาย”
ตอนนี้ฉินอีหลินปวดเอวมาก เดิมช่องว่างในรถก็แคบอยู่แล้ว ท่าทางของลี่โม่อวี่เมื่อสักครู่ก็ไม่นับว่าอ่อนโยนอะไรเลย ตอนนี้เธอต้องการแค่กลับห้องไปนอนพักสักหน่อย
เดิมอานหน้าไม่คิดจะถามอะไรมาก แต่ในตอนนั้นเอง อานหน้าสังเกตเห็นรอยแดงที่โผล่ออกมาตรงลำคอ รวมทั้งรอยแดงที่ติ่งหูของเธออีก
คิ้วขมวดเล็กน้อย ครั้งนี้อานหน้าไม่เข้าใจจริงๆ ว่าลูกสาวตัวเองไปหามู่หลิงไม่ใช่หรอ ทำไมถึงได้มี “รอยแดง” กลับมาด้วย
ดวงตามองตาม ใบหน้าของอานหน้ามีล่องลอยความสงสัย
คงไม่ใช่ไม่เจอมู่หลิง แต่กลับไปเจอลี่โม่อวี่ แล้วทั้งคู่ก็มีอะไรกันแล้วหรอ
ครั้งนี้อานหน้าไม่พอใจจริงๆ ครั้งก่อนเธอก็เชื่อฉินอีหลินไปครั้งหนึ่งแล้ว
แต่ครั้งนี้เป็นอะไรอีกละ “ความสัมพัน๔ธ์ชั่วคราว” หรอ
ใบหน้าของอานหน้าแสดงออกถึงความไม่พอใจ กำลังจะเอ่ยปากถามฉินอีหลิน ว่าเธอคิดยังไงกันแน่
เด็กทั้งสองที่เมื่อครู่ยังร้องไห้อยู่ตอนนี้กระพริบตาปริบๆพลันยิ้มสดใส เด็กทั้งสองรีบวิ่งเข้าไปกอดขาแม่ตัวเองเอาไว้ น้ำเสียงดีอกดีใจปนแปลกใจ
“มามี๊ มามี๊หาพ่อให้พวกเราได้แล้วใช่ไหม จิ่นเซวียนต้องการพ่อ”
“พ่ออยู่ไหน พ่ออยู่ไหน”
เพราะเด็กทั้งสองกำลังดีใจเกินไปทำให้ไม่ทันสังเกตรอยยิ้มเจื่อนของฉินอีหลิน พวกเขาตะโกนร้องอย่างดีใจ คล้ายกับกำลังจะมีครอบครัวที่สมบูรณ์
ท่าทางที่แสดงออกของสามคนตรงหน้า อานหน้าเข้าใจดีที่สุด ทว่าหัวใจก็เจ็บปวด
“พ่ออะไร”
ฉินอีหลินไม่เข้าใจว่าหลงหมิงเจ๋อกับหลงจิ่นเซวียนหมายถึงอะไร ทำไมอยู่ๆถึงได้พูดเรื่องนี้ขึ้นมา ห้ามเด็กทั้งสองเบาๆ เธอจึงคุกเข่าลงไปและเอ่ยถาม
หลงจิ่นเซวียนยิ้มมีเลศนัย เธอจับมือแม่แกว่งไปมาอย่างออดอ้อน บอกอย่างภูมิใจ “คุณน้าบอกหนูกับพี่ชายว่า ถ้าบนตัวของแม่มีจุดแดงๆ แสดงว่าหาพ่อให้พวกเราได้แล้ว”
หลงหมิงเจ๋อพยักหน้าไม่หยุดราวกับอยากช่วยยืนยันให้น้องสาวอีกแรง ขณะเดียวกันก็เอ่ยเสียงเล็กเสียงน้อย
“แม่ครับ พ่ออยู่ที่ไหน พาพ่อมาได้ไหมครับ หมิงเจ๋อกับจิ่นเซวียนอยากเจอพ่อ”
ฉินอีหลินถูกเด็กซนทั้งสองทำให้กระอักกระอ่วน เธอมองไปที่อานหน้าราวกับขอความช่วยเหลือ แต่อานหน้าก็มองมาที่เธออย่างรอคอยคำตอบ แววตาเฉียบคม
ความจริงอานหน้าไม่คิดจะบีบคั้นฉินอีหลินแบบนี้ เพียงแต่การกระทำทั้งสองครั้งนั้นเกินกว่าที่เธอจะอดกลั้น
ฉินอีหลินเห็นท่าทางของแม่ตัวเอง หันมามองแววตาที่เฝ้ารอของเด็กๆทั้งสอง ไม่รู้ว่าควรจะพูดอะไร แน่นอนว่าจะบอกว่าเป็นลี่โม่อวี่ไม่ได้ แต่ก็เป็นลี่โม่อวี่ ความขัดแย้งบีบเธอจนใบหูขึ้นริ้วแดง
คนเลวลี่โม่อวี่ ชอบทิ้งรอยไว้บนตัวเธอ โดยเฉพาะที่ที่โผล่ออกมาด้านนอก คนบ้า
“แม่อยู่กับพวกเธอไม่ดีหรอ”
ฉินอีหลินพยายามรักษารอยยิ้มบนใบหน้า แต่อานหน้ารู้ว่ารอยยิ้มนั้นฝืนแค่ไหน
“แต่พวกเราก็ต้องการพ่อนะครับ”
หมิงเจ๋อมองฉินอีหลินอย่างน่าสงสาร คล้ายกับเธอเอาพ่อของพวกเขาไปซ่อน
ฉินอีหลินยังคงปลอบโยนเด็กทั้งสอง แต่ในใจกำลังก่นด่าน้องชายตัวเอง จริงๆเลย สอนอะไรไม่ดีให้กับเด็กๆ จำเป็นต้องพูดเรื่องแบบนี้ไหม
ดูว่าถ้าเขากลับมาเธอจะจัดการกับเขายังไง
