บทที่ 86 แทบอยากกำจัดผู้ชายคนนี้
วางสายแล้ว ทุกคนนั่งรอฟังข่าวจากหลงเซี่ยวเทียนอยู่บนโซฟา เด็กทั้งสองร้องไห้ไม่หยุด บรรยากาศในบ้านเคร่งเครียด
ในขณะที่ทั้งสองกำลังร้อนใจ หลงเซี่ยวเทียนก็โทรมา “ตอนนี้แก๊ง K ติดต่อกับแก๊งมาเฟียเมืองกั่งซื่อคนหนึ่ง แต่ไม่มีข้อมูลเกี่ยวกับอีหลิน ไม่น่าจะใช่แก๊ง K”
อานหน้าได้ยินดังนั้นจึงผ่อนลมหายใจออกมา โชคดีที่ไม่ใช่แก๊ง K แต่ไม่ทันไรก็รู้สึกกังวลขึ้นมาอีกครั้ง ถ้าไม่ใช่แก๊ง Kแล้วจะเป็นใคร?
ถ้าเป็นการลักพาตัวไปทำไมถึงตอนนี้ยังไม่มีข่าวคราว? อีกฝ่ายจะทำอะไรกันแน่?
หลังจากวางสาย อานหน้าและหลงอี้เซวียนก็ขมวดคิ้วแน่นยิ่งขึ้น ถ้าหากไม่ใช่แก๊ง K แล้วจะเป็นใครที่ทุ่มทุนเล่นใหญ่จับอีหลินไปแบบนี้?
ทั้งบ้านตกอยู่ภายใต้บรรยากาศแห่งความกดดัน เด็กทั้งสองร้องไห้จนพูดไม่เป็นคำ ทำให้อานหน้าและหลงอี้เซวียนได้แต่มองอย่างปวดใจ
“แม่จะพาเด็กๆไปนอนก่อน”
อานหน้ากลัวว่าทั้งสองจะร้องไห้จนป่วยเอา จึงเรียกเด็กๆขึ้นไปด้านบน
ครึ่งชั่วโมงต่อมา หน้าประตูใหญ่มีเสียงดังขึ้น หลงอี้เซวียนรีบลุกขึ้นแล้ววิ่งออกไปดู ดวงตาเปี่ยมไปด้วยการรอคอย
เมื่อมาถึงประตู เขาก็ได้เจอกับร่างที่คุ้นเคย ใบหน้านิ่งขึ้นทันที น้ำเสียงบ่งบอกถึงความไม่พอใจ
“คุณมาทำอะไร?”
ลี่โม่อวี่ขมวดคิ้ว “ฉินอีหลินล่ะ?”
“เกี่ยวอะไรกับคุณ ถ้าไม่ใช่เพราะคุณพี่จะหายไปแบบนี้ไหม?”
เดิมหลงอี้เซวียนก็ไม่พอใจลี่โม่อวี่อยู่แล้ว ตอนนี้จึงโยนความโกรธเรื่องการหายตัวไปของพี่สาวไปลงที่เขา เวลาต่อมา ราวกับมีกลิ่นดินปืนถูกส่งออกมาจากทางในบ้าน
ตอนนี้อานหน้าลงมาจากด้านบนแล้ว พอเห็นลี่โม่อวี่ ใบหน้าก็ปกปิดความผิดหวังเอาไว้ไม่มิด แต่ก็แสดงอะไรออกมามากไม่ได้ ทำได้เพียงบอก “เข้ามาสิ”
เมื่อเข้ามาในบ้านตระกูลหลง ลี่โม่อวี่ก็ไม่เกรงใจ “ฉินอีหลินหายไปตั้งแต่เมื่อไหร่ครับ?”
หลงอี้เซวียนส่งเสียง “หึ” เบาๆ ไม่อยากตอบคำถามของผู้ชายคนนี้
เป็นอานหน้าที่ยังพอมีเหตุผลอยู่บ้าง เธอมองลี่โม่อวี่ ใบหน้าวิตกกังวล “เมื่อเย็นก็ยังไม่กลับมา โทรหาก็ไม่มีคนรับตลอด”
หลงอี้เซวียนเอ่ยเสริมเสียงเย็น “แม้พี่สาวผมจะเกิดเรื่อง มันก็ไม่ได้เกี่ยวอะไรกับคุณ”
ใบหน้าของลี่โม่อวี่นิ่งขึ้นทันที “หลงอี้เซวียน อย่าท้าทายความอดทนผมนัก”
“พอแล้ว เดี๋ยวเด็กทั้งสองก็ตื่นหรอก เธอไปกล่อมหลานนอน” แน่นอนว่าอานหน้าพูดกับหลงอี้เซวียน แต่ก็กำลังเตือนลี่โม่อวี่อยู่กลายๆ ยังไงที่นี่ก็คือตระกูลหลง ไม่ใช่ที่ที่เขาจะมาทำตามอำเภอใจได้
อานหน้าเตือนลูกชายตัวเองแล้ว หันไปมองลี่โม่อวี่ “เมื่อบ่ายคุณก็เจออีหลินไม่ใช่หรอ คุณลองนึกดูได้ไหมว่าเธอคุยอะไรกับคุณบ้าง? จะไปที่ไหน?”
นิ่งไปสักพัก ลี่โม่อวี่ค่อยเอ่ยออกมา “เธอหายไปตั้งแต่ตอนไหนครับ?”
หลงอี้เซวียนยังคงจ้องคนตรงหน้าเขม็ง เอ่ยบอกอย่างไม่เต็มใจ “ตั้งแต่ตอนเย็นก็ยังไม่กลับบ้าน แม่โทรหาเธอแล้วไม่มีใครรับ ตอนนี้ปิดเครื่องไปแล้ว”
ลี่โม่อวี่ขมวดคิ้ว นึกทบทวนเหตุการณ์วันนี้ตอนที่เจอเธอ แม้อารมณ์ของฉินอีหลินจะหงุดหงิด แต่ก็ไม่ใช่ว่าจะเล่นหายไปแบบนี้ ถึงเธอจะอารมณ์ไม่ดีแล้วไปผ่อนคลายอารมณ์ แต่ก็คงไม่ปล่อยให้เด็กทั้งสองร้องไห้งอแงอยู่ที่บ้าน เธอรักลูกมากกว่าชีวิตตนเองด้วยซ้ำ
หลงอี้เซวียนขยี้ผมอย่างโมโห ตำหนิเสียงดังอย่างอดไม่ได้ “คุณทำอะไรพี่สาวผมหรือเปล่า? ทำไมพอเธอเจอคุณเธอก็หายไป”
ลี่โม่อวี่มองหลงอี้เซวียนเงียบๆ ดวงตาเย็นเยือก
หลงอี้เซวียนคิดว่าเขากำลังยั่วยุ ยิ่งทนไม่ได้ “มองอะไร ผมพูดความจริง”
“ไร้ความสามารถ”
หลงอี้เซวียนลุกขึ้นทันใด เตะถ้วยชาตรงหน้าแตกกระจาย ถ้าไม่ใช่สถานการณ์แบบนี้ เขาแทบอยากกำจัดผู้ชายคนนี้ให้พ้นไป
“นั่งลงเดี๋ยวนี้”
อานหน้าจ้องหลงอี้เซวียนอย่างดุดัน จนชายหนุ่มต้องยอมนั่งลงอย่างเงียบๆ แต่ยังไม่วายถลึงตามองลี่โม่อวี่
เดิมอานหน้าก็ไม่ได้ชอบลี่โม่อวี่อยู่แล้ว แต่ตอนนี้ไม่ใช่เวลามาโกรธกัน “เมื่อตอนบ่ายที่คุณเจออีหลิน มีเรื่องอะไรเกิดขึ้นหรือเปล่า?”
ลี่โม่อวี่ขมวดคิ้ว “เมื่อบ่ายเราคุยกันเรื่องลูกอยู่ที่ร้านกาแฟแห่งหนึ่ง……”
ใบหน้าของลี่โม่อวี่มีแววลำบากใจ ถ้าเป็นไปได้ เขายอมตายซะดีกว่าถ้าให้พูดเรื่องนั้นออกมา
“จากนั้นเธอก็ออกไป”
หลงอี้เซวียนได้ยินดังนั้น จึงพูดออกไปโดยไม่ลังเล “ลี่โม่อวี่ พี่สาวผมหายไปเพราะคุณ”
ใบหน้าของลี่โม่อวี่เรียบนิ่งยิ่งขึ้น ในตอนนั้นเอง โทรศัพท์ของเขาก็ดังขึ้นมา ก้มลงไปมองเล็กน้อย เหมือนเขาจะนึกอะไรได้ กดรับสายอย่างเงียบๆ
ปลายสายอย่างชิวหันเยียนน้ำเสียงวิตกกังวล “ลี่โม่อวี่ คุณรีบมา วันนี้ตอนกลับบ้านฉันเห็นฉินอีหลินสลบอยู่ระหว่างทาง ตอนนี้ยังไม่ฟื้น……”
ไม่รอให้ชิวหันเยียนพูดจบ ลี่โม่อวี่ก็กดตัดสาย เขารีบลุกขึ้น หมุนตัวเดินออกไป
หลงอี้เซวียนได้ยินฉินอีหลินสามคำนี้ รีบลุกขึ้นแล้วเดินตามออกไป “ผมไปด้วย”
ลี่โม่อวี่มองเขา ไม่ปฏิเสธอะไร แล้วเปิดประตูให้หลงอี้เซวียนเข้าไป
เขาขับรถอย่างรวดเร็ว เพราะพายุฝนจึงทำให้มองไม่เห็นแม้แต่เงาของรถ บรรยากาศที่อึมครึมยิ่งทำให้ชายหนุ่มทั้งสองร้อนใจ
เมื่อลี่โม่อวี่จอดรถก็เห็นชิวหันเยียนมายืนรอที่ประตูอยู่ก่อนแล้ว พอเห็นลี่โม่อวี่ใบหน้าของเธอก็เปี่ยมไปด้วยรอยยิ้ม “โม่อวี่ คุณมาแล้ว”
ลี่โม่อวี่ผลักชิวหันเยียนที่จะเข้าใกล้ตัวเขาออกอย่างไม่สนใจ “ฉินอีหลินล่ะ?”
ใบหน้าชิวหันเยียนฉายแววมาดร้าย แต่ไม่นานก็หายไป ใบหน้าของเธอเริ่มมีความกังวล ต่างจากเมื่อก่อนที่อยู่คฤหาสน์ตระกูลลี่โดยสิ้นเชิง ท่าทางโกรธแค้นฉินอีหลินจนเข้ากระดูก “อยู่ด้านในค่ะ”
ลี่โม่อวี่เดินเข้าไปด้านในอย่างรวดเร็ว ชิวหันเยียนมองตามแผ่นหลังของลี่โม่อวี่ไปราวกับคิดอะไรอยู่
หลงอี้เซวียนมองผู้หญิงตรงหน้า สายตามีแววครุ่นคิด เขารู้ดีถึงความโกรธแค้นของผู้หญิงคนนี้ที่มีต่อพี่สาวของตน
เขาไม่ได้ส่งเสียงอะไร แล้วเดินตามลี่โม่อวี่เข้าไปด้านในคฤหาสน์
พอเข้ามาถึงห้องโถงใหญ่ ลี่โม่อวี่ก็มองเห็นฉินอีหลินนอนสลบอยู่บนโซฟา แม้ใบหน้าของเขาไม่ได้เปลี่ยนไป แต่เท้ากลับก้าวเร็วยิ่งขึ้น อุ้มหญิงสาวที่นอนอยู่บนโซฟาขึ้นมา
“อีหลิน คุณตื่นสิ คุณได้ยินผมไหม?”
ฉินอีหลินยังคงสลบไสลไม่ตอบสนองเลยสักนิด ลี่โม่อวี่มองไปยังชิวหันเยียน
ชิวหันเยียนกลัวจนซีดขาว แต่ใบหน้ายังดูเหมือนปกติ “ฉันเห็นอีหลินสลบอยู่ข้างทางตอนกำลังกลับบ้าน เลยพาเธอมาที่บ้าน ฉันก็ไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้น”
หลงอี้เซวียนเดินเข้ามาจะแย่งฉินอีหลินไป กลับถูกลี่โม่อวี่เบี่ยงตัวหลบ เขาตบเบาๆที่ใบหน้าของฉินอีหลิน แต่ฉินอีหลินก็ไม่มีทีท่าว่าจะฟื้นขึ้นมา จึงอุ้มฉินอีหลินขึ้นมาแล้วเดินออกไป
หลงอี้เซวียนเดินตามอยู่ด้านหลัง เหลือบมองชิวหันเยียนที่เงียบนิ่งตั้งแต่เมื่อสักครู่ หมุนตัวเดินออกจากคฤหาสน์ไป
