บทที่ 99 คนที่มักมากในตัณหา
ฉินอีหลินนอนอยู่บนเตียงอย่างหมดเรี่ยวแรง ตอนนี้จะขยับนิ้วมือสักนิ้วยังไม่มีแรงเลย
เธอไม่รู้ว่าลี่โม่อวี่ต้องการเธอกี่ครั้งกันแน่ เธอรู้แค่เพียงว่าตอนนี้เธอปวดเอวอย่างมาก เหมือนไม่ใช่ตัวเธอเองเลย
เธอหันหน้าไปมองกองเอกสารของเขา พลางกัดฟันแน่น แต่เธอก็จนปัญญาทำอะไรไม่ได้จริงๆ
เธอถอนหายใจดังเฮือก ก่อนจะลุกเพื่อเตรียมไปอาบน้ำ แต่พอเธอเอาเท้าลงถึงพื้นเท่านั้น เธอก็ล้มลงกับพื้นอย่างอ่อนแรงทันที
ลี่โม่อวี่ที่สังเกตมาตลอด พอเห็นว่าเธอเป็นแบบนั้นก็รู้สึกอารมณ์ดีอย่างมาก ไม่มีผู้ชายคนไหนที่เห็นผู้หญิงของตัวเองเป็นแบบนี้ แล้วจะไม่ภูมิใจหรอกนะ
เขาค่อยๆ เผยอปากยิ้มก่อนจะหยิบปากกาขึ้นเขียนคำว่า “เห็นด้วย” ลงไปในเอกสาร
ขณะที่ฉินอีหลินเดินผ่านลี่โม่อวี่นั้น ขาเธอก็อ่อนแรงอีกรอบ จนล้มลงไปคุกเข่ากับพื้น ยังดีที่สายตาและมือที่ว่องไวของลี่โม่อวี่ โผเข้ามารองร่างเธอไว้พอดี
“เป็นไงบ้างล่ะ? รู้สึกอยากขอบคุณผมแล้วหรือยัง?”
“ไปให้พ้น!” ฉินอีหลินยื่นมือออกไปปฏิเสธ “ความหวังดี” ของลี่โม่อวี่
แต่ลี่โม่อวี่ที่อยู่ต่อหน้าฉินอีหลินตอนนี้ เขาแทบไม่ได้สนใจสิ่งที่เธอปฏิเสธเลย เขาเองก็เคยเจอกับการปฏิเสธมาหลายแบบแล้ว เพราะฉะนั้นคำว่า “ไปให้พ้น” จึงไม่มีผลกับเขามาก
เขายิ้มพลางเข้าไปใกล้ๆ ฉินอีหลินมากขึ้น ลี่โม่อวี่สูดหายใจเข้า เขาอดไม่ได้ที่จะจ้องมองฉินอีหลินแบบนั้น สายตาของเขาร้อนแรงเหมือนเปลวไฟที่ยิ่งเผาก็ยิ่งสว่าง พลันเขาก็คิดถึงตอนที่ได้เจอกับเธอครั้งแรกเมื่อห้าปีก่อน ตอนนั้นเขาก็จ้องเธอแบบนี้ ก่อนหน้านั้นลี่โม่อวี่ไม่รู้เลยว่า บนโลกที่จะมีผู้หญิงที่น่าดึงดูดขนาดนี้อยู่
เดิมทีฉินอีหลินห่อตัวอยู่ในผ้าห่ม แต่เป็นเพราะอุบัติเหตุ เธอจึงมายืนอยู่ต่อหน้าลี่โม่อวี่ด้วยร่างกายอันเปลือยเปล่า โดยที่ผ้าห่มถูกทิ้งกองอยู่กับพื้น สีหน้าเธอดูกระอักกระอ่วนมาก ก่อนจะรีบก้มลงไปเก็บผ้าห่มขึ้นมา ยิ่งพอเห็นสายตาที่ไม่ปิดบังเลยแม้แต่น้อยของเขา ฉินอีหลินก็แทบจะบอกไม่ถูกเลยว่าพึงพอใจหรือว่าจะโกรธดี
“เดี๋ยวผมช่วยคุณเอง คุณอย่าล้มอีกแล้วกัน” ลี่โม่อวี่ไม่ได้ให้โอกาสเธอได้ตอบอะไรอีก ก่อนจะยื่นมือออกไปประคองแขนของเธอทันที
“ปล่อยมือเดี๋ยวนี้นะ!” ฉินอีหลินรีบเอาผ้าห่มมาคลุมตัวอย่างโกรธและเขินอาย แต่ขณะที่เธอก้มลงอย่างไม่ได้สนใจนั้น เธอกลับพบว่าบนร่างกายที่ขาวผุดผ่องเธอมีรอยจ้ำแดงๆ มากมาย เห็นแบบนั้นยิ่งทำให้เธอหน้าแดงจนไปถึงคอเลยทีเดียว
และเป็นเพราะลี่โม่อวี่เพิ่งจะอาบน้ำเสร็จ เขาจึงมีเพียงผ้าขนหนูที่พันรอบตัวเขาเท่านั้น เขายืนอยู่แบบนั้นโดยไม่ได้คิดจะหลีกให้เธอเลยด้วย
เธอกลอกตามองลี่โม่อวี่ด้วยความโกรธ ก่อนจะยกเท้าขึ้นเตะลี่โม่อวี่ทีหนึ่ง โดยไม่ได้ออมแรงเลยแม้แต่น้อย : “ลี่โม่อวี่ ไอ้ผู้ชายบ้ากาม!”
ลี่โม่อวี่กุมขาที่เธอยกขึ้นเตะเขาอย่างแผ่วเบา ด้วยแรงแค่นี้ เขาไม่รู้สึกถึงการข่มขู่เลยสักนิด ลี่โม่อวี่เลิกคิ้วมอง ก่อนจะใช้สายตาที่ทรงเสน่ห์มองไปที่เธอ : “คุณต้องเข้าใจนะ ว่าชีวิตของผู้ชายปรกติธรรมดา ใช้ชีวิตในทางธรรมมานานหลายปี เพราะฉะนั้นจึงมีสิ่งที่กลัดกลุ้มอยู่ในใจมากมาย ยิ่งไปกว่านั้นคุณเองก็ไม่ได้มีความรักๆ ใคร่ๆ แบบนี้มาตั้งนาน ก็เลยมีความรู้สึกแบบนั้นหรือไง? ไม่อย่างนั้นตอนแรกคุณจะคิดว่าผมเป็นพ่อคาวบอยทำไมล่ะ”
คำพูดนี้ของลี่โม่อวี่เหมือนจะทำให้ต่างคนต่างก็นึกถึงความทรงจำเมื่อก่อนขึ้นมา ตอนแรกตอนที่อยู่ที่บาร์นั้น ถ้าหากฉินอีหลินเดาตัวตนของลี่โม่อวี่ได้ หรือว่าลี่โม่อวี่ไม่สนใจกับเรื่องการแต่งงานล่ะก็ ก็คงไม่มีเรื่องต่อจากนั้นแบบนี้เกิดขึ้นแล้ว และก็จะไม่มีลูกรักของเธอทั้งสองคนด้วย
ฉินอีหลินคิดไปถึงตอนนั้นที่ตัวเองยังสับสนมึนงงและอ่อนต่อโลก ก็อดไม่ได้ที่จะขำออกมา เธอชักขากลับมา พลางเอียงคอ ตั้งใจทำท่าเหมือนกับกำลังเป็นนักข่าวที่สัมภาษณ์อยู่ “ขอถามประธานลี่ด้วยนะคะว่า ตอนแรกที่คุณถูกคนเข้าใจผิดคิดว่าเป็นคาวบอยนั้น ตอนนั้นคุณรู้สึกอย่างไรคะ?”
ลี่โม่อวี่ตั้งใจทำสีหน้าปรกติออกมา พลางพูดอย่างให้ความร่วมมือ : “ดีใจมากเลยครับ มันคือสิ่งพิสูจน์ได้ว่าภรรยาของผมยอมรับแล้วจริงๆ”
พอฉินอีหลินได้ยินแบบนั้นก็หน้าแดงขึ้นอีกครั้ง ก่อนจะยกมือขึ้นทุบหน้าอกของเขา “สามีเห็นภรรยาตอนนี้เต็มเปี่ยมไปด้วยชีวิตชีวา แต่ก็ไม่เท่ากับการละเล่นของพวกเราเมื่อสักครู่นี้ใช่ไหมคะ?”
ลี่โม่อวี่ตั้งใจตอบด้วยเสียงแหบแห้ง “คุณนี่เป็นคนบ้ากามอย่างเต็มเม็ดเต็มหน่วยจริงๆ นะเนี่ย! อีกอย่างผมก็เพิ่งพูดไปว่าผมไปเข้าทางธรรมมาตั้งห้าปี อย่างไรเสียผมก็ต้องลองชิมคุณให้ได้อยู่แล้วล่ะ”
ฉินอีหลินได้ยินแบบนั้นใจก็เต้นโครมคราม เธอรู้ดีว่าเขายังเอาใจใส่เธออยู่ แต่สำหรับผู้ชายที่มีนิสัยเจ้าชู้เป็นธรรมชาติแบบนี้แล้ว ด้วยใบหน้าที่หล่อเหลาและยังหนุ่มยังแน่นโดยเฉพาะ เป็นธรรมชาติที่เขาจะต้องคอยปกป้องเธอเหมือนดั่งเพชรหยกอยู่แล้ว ความรู้สึกแบบนี้มันฝังลึกอยู่ในใจทั้งสองคนแต่ไม่ได้พูดออกมา
ผ่านไปอยู่นาน ฉินอีหลินไม่อยากให้บรรยากาศมันอึดอัดไปมากกว่านี้ จริงๆ แล้วเธอยังอาลัยอาวรณ์ความอ่อนโยนและการดูแลเอาใจใส่ของลี่โมอวี่อยู่ แต่เธอเองก็รู้อยู่เหมือนกันว่า ถ้ายังทำแบบนี้ตามอำเภอใจไปแต่ละวันเรื่อยๆ เหมือนวันนี้ เธอก็จะรู้สึกทะนุถนอมมากขึ้นเป็นพิเศษ
“ฉันไปอาบน้ำก่อนล่ะกัน” ฉินอีหลินยิ้มพูดขึ้นเพื่อทำลายบรรยากาศที่กระอักกระอ่วน ก่อนจะตั้งใจเดินไปทางห้องอาบน้ำอย่างสบายใจทันที หลังจากนั้นเธอก็ยืนมองผู้หญิงคนนั้นที่อยู่ในกระจกอย่างตะลึงไป
ร่างกายที่อ่อนแอบอบบางของเธอแต่แรก ตอนนี้มีแต่รอยจ้ำแดงๆ อย่างเห็นได้ชัดไปทั่ว ภาพที่ดูยั่วยวนมีเสน่ห์แบบนี้ ทำให้ฉินอีหลินเองก็ตื่นเต้นจนหน้าแดงไปหมด
เธอตบหน้าตัวเอง ก่อนจะบิดก๊อกน้ำเปิดขึ้น
ส่วนลี่โม่อวี่ที่อยู่ด้านนอกนั้น พอได้ยินเสียงน้ำดังซู่ซ่าออกมา เขาคิดอยากจะถีบประตูห้องอาบน้ำเข้าไปเลยด้วยซ้ำ ใครจะรู้ว่าตอนนี้เขาต้องอดกลั้นมากแค่ไหน แต่เขาก็ไม่อยากเอาความต้องการของตัวเองไปทำลายความสัมพันธ์ที่ดีของพวกเขาทั้งสองคนลง
“ลี่โม่อวี่ ฉันลืมเอาเสื้อผ้าเข้ามาน่ะ คุณช่วยหยิบเสื้อผ้าให้ฉันหน่อยสิ” เสียงของฉินอีหลินประกอบกับเสียงน้ำไหลปะปนกันออกมา พุ่งทะลุเข้าโสตประสาทของลี่โม่อวี่ จากนั้นเขาก็สงสัยว่า นี่ผู้หญิงคนนี้กำลังคิดจะยั่วตัวเองอยู่หรือเปล่า?
“คุณจะเอาเสื้อผ้าไปทำอะไรกัน? ในห้องอาบน้ำก็มีผ้าคลุมอาบน้ำไม่ใช่หรือ?” ลี่โม่อวี่ไม่ได้เดินไปหยิบเสื้อผ้าแต่อย่างใด เพราะตอนนี้เขาผลักประตูห้องอาบน้ำเข้าไปทันที
“ฉันยังต้องกลับไปอยู่นะ ทำไมฉันต้องสวมชุดคลุมอาบน้ำด้วย?” ฉินอีหลินกลอกตามองผู้ชายตรงหน้า ดูเหมือนว่าเธอจะไม่สนใจแล้วว่าจะถูกลี่โม่อวี่ฉวยโอกาสอะไรมากแค่ไหน
“ไม่ได้” ลี่โม่อวี่ขมวดคิ้วแน่น ก่อนเขาจะบิดก๊อกน้ำปิด เขาโอบไหล่ของเธอดึงเข้ามา นิ้วมือของเขารับรู้ถึงไหล่ที่ผอมซูบของฉินอีหลินได้เลย พลันแววตาของเขาก็รู้สึกไม่พอใจพลางคิดว่า ทำไมถึงไม่มีเนื้อหนังอยู่บ้างเลย หลายปีมานี้เธอไม่ได้อยู่ดีกินดีเลยบ้างหรือ
“ถ้าคุณบอกว่าไม่ได้แล้วฉันต้องทำตามหรือ?” ช่วงนี้ฉินอีหลินมักจะพูดอะไรประหลาดๆ เสมอ
“อีหลิน” ลี่โม่อวี่โอบกอดเธอขึ้นมาทันที เขาไม่สนใจร่างกายของเธอว่าจะเปียกปอนแค่ไหน หรือว่าจะทำให้ร่างกายของเขาไม่ได้แห้งและสบายหรืออย่างไรอีกแล้ว ที่เขาทำเพียงเอาปากเข้าไปใกล้ๆ หูของเธอ จากนั้นก็พูดขึ้นทีละคำช้าๆ “อยู่ที่นี่เถอะนะ ให้ผมได้ปกป้องคุณ”
ลี่โม่อวี่รู้ว่าฉินอีหลินต้องพูดปฏิเสธแน่ๆ เขาจึงพูดขึ้นต่อทันทีราวกับว่าอยากจะเอาทุกๆ คำที่เขาพูดนั้น ฝังลงไปในตัวเธอเสียให้ได้ “ถ้าหากคุณกังวลเรื่องมู่หลิงล่ะก็ ให้ผมจัดการเองได้ ผมรับประกันเลยว่าคุณต้องพอใจแน่นอน”
ลี่โม่อวี่ยักไหล่เบาๆ มองเธอ จากนั้นเขาก็ยิ้มพูดขึ้น : “ถ้าหากคุณคิดถึงลูกล่ะก็ ผมจะให้คนของผมไปรับพวกเขามาทันที”
