บทที่ 104 ถ้าไม่หยุดรถฉันจะกระโดดลงไป
ฉินอีหลินเอ่ยจบก็เดินขึ้นรถ ลี่โม่อวี่ไม่คิดว่าเธอจะเปลี่ยนเร็วขนาดนี้ ใจหวิวขึ้นมาเล็กน้อย
“คุณไม่ขึ้นมาหรอ ฉันไม่มีใบขับขี่ ขับรถไม่ได้”
ฉินอีหลินรออยู่นานไม่เห็นลี่โม่อวี่ตามขึ้นรถมา จึงกดหน้าต่างลง ตะโกนออกไป
ดวงตาลี่โม่อวี่อบอุ่น เขาส่งสัญญาณบอกใบ้ให้ทุกคนกลับไป สาวเท้ายาวขึ้นไปนั่งยังตำแหน่งคนขับ
ดูเหมือนว่าแผนของเห้อห้าวยังได้ผลอยู่บ้าง หรือว่าพรุ่งนี้เขาจะต้องให้รางวัลสักหน่อยแล้ว
ตอนนี้ลึ่โม่อวี่อารมณ์ดีขึ้นมาก ไม่มีท่าทีระมัดระวังเหมือนเมื่อครู่แล้ว ตอนนี้กลับมาเป็นลี่โม่อวี่ผู้เย่อหยิ่งดังเคย
“วันนี้ทำไมถึงคิดอยากไปบ้านผม คงไม่ใช่…..”
ลี่โม่อวี่มองผู้หญิงตรงหน้ายิ้มๆ เมื่อสักครู่เขาสังเกตเพียงดวงตาและใบหน้าสะสวยของหญิงสาว ตอนนี้เขามีใจสังเกตการณ์แต่งกายของหญิงสาวแล้ว
วันนี้ฉินอีหลินยังคงสวมกี่เพ้า แต่ไม่แบบสมัยนิยมแบบเดิม
กี่เพ้าของเธอวันนี้ยาวกรอมเท้า รอยแหวกยาวตรงต้นขาเผยให้เห็นขาเรียวขาว มองสูงขึ้นอีกนิด หน้าท้องแบนราบนั้น เอวคอดกิ่วน่าหลงใหล รวมทั้งลำคอระหงที่ปรากฏออกมา กระตุ้นประสาทของลี่โม่อวี่ได้เป็นอย่างดี
เมื่อห้าปีก่อนเขาก็ถูกร่างงดงามนี้ดึงดูด ตอนนี้ถูกหักห้ามมาห้าปี บวกกับการได้เชยชิมไปถึงสองครั้ง เขาถูกรสชาติที่คุ้นเคยนั้นดึงดูดจนแทบบ้า
ฉินอีหลินมองเห็นการเคลื่อนไหวของลูกกระเดือกของลี่โม่อวี่ เธอรู้สึกสงสารเล็กน้อย เห็นท่าทางของเขา อดไม่ได้แอบก่นด่าอยู่ในใจ สมควรแล้วที่ถูกคนสวมเขา
“คุณตั้งใจขับรถหน่อยได้ไหม ชีวิตฉันอยู่ในมือคุณนะ”
“ผมจะพยายาม”
ในหัวของลี่โม่อวี่ตอนนี้มีแต่ภาพฉินอีหลินที่บิดเร้าอยู่ภายใต้ร่างของเขา ส่วนนั้นเริ่มปวดตุบๆ เขาเหยียบคันเร่งเร็วขึ้น อยากรีบกลับบ้าน จัดการกับคนน่ารักคนนี้
“คุณมีอารมณ์ก็อย่าพาฉันลงหลุมไปด้วย”
ฉินอีหลินรับรู้ถึงความเร็วของรถที่เพิ่มขึ้นเรื่อยๆ รีบคว้าที่จับ ใครจะไปคิดว่าลี่โม่อวี่ผู้รอบคอบ เพราะมีความต้องการแล้วจะขับเร็วขนาดนี้
“คุณไม่เคยได้ยินคำว่า “ธาตุแท้ของผู้ชาย”หรอ”
ลี่โม่อวี่ไม่โกรธ เขาหันมามองผู้หญิงข้างๆ เอ่ยตอบโต้อย่างคลุมเครือ
“เหตุผลข้างๆคูๆ”
ฉินอีหลินตอกหน้าเขากลับไป กลอกตาให้คนข้างๆ ก่อนที่จะเอ่ยประโยคนั้นออกมา
ความงดงามล่องลอย น้ำเสียงของลี่โม่อวี่บอกเป็นนัย “อีหลิน มู่หลิงย้ายออกไปแล้ว พวกเรา…..”
“ย้ายออกไปแล้ว”
คิ้วสวยของฉินอีหลินถูกเลิกขึ้น เอ่ยออกมาด้วยน้ำเสียงตกใจ แต่เธอก็นึกได้ วันนี้ชิวหันเยียนมาหากระทันหัน คงเป็นเพราะมู่หลิงถูกลี่โม่อวี่ไล่ออกจากคฤหาสน์ จากนั้นไปหาชิวหันเยียน แต่ไม่รู้ทั้งคู่คุยอะไรไม่ถูกใจกัน สุดท้ายชิวหันเยียนจึงคิดยืมมือเธอกำจัดมู่หลิง
คิดได้ดังนั้น มุมปากของฉินอีหลินก็ปรากฏรอยยิ้ม แววตาชัดแจ้ง “งั้นก็ดี จอดรถ”
“อะไรนะ”
ประโยคนั้นกระทันหันเกินไป ลี่โม่อวี่ไม่ทันได้ตั้งตัว จึงถามอย่างมึนงง
“ฉันบอกให้จอดรถ”
ฉินอีหลินยังคงยิ้ม แต่น้ำเสียงดื้อรั้น
“คุณเป็นบ้าอะไรกันแน่”
ลี่โม่อวี่ถูกประโยคนั้นทำให้เขาหมดความอดทน ใบหน้าไม่พอใจ ชั่วครู่ เขาจึงตีหน้านิ่งและเอ่ยประโยคนั้นออกมา เพียงแต่ไม่ได้หยุดรถ
“เดิมฉันจะไปหามู่หลิง ในเมื่อเธอไม่อยู่แล้วฉันจะไปทำไม”
ฉินอีหลินยักไหล่อย่างไม่ใส่ใจ เธอมองทิวทัศน์นอกหน้าต่างที่ผ่านไปไม่หยุด คิ้วสวยจึงถูกขมวดขึ้นอีกครั้ง
“คุณจะหยุดรถไหม”
ลี่โม่อวี่ไม่คิดว่าฉินอีหลินจะคิดแบบนี้ ถ้าเธอแค่จะไปหามู่หลิง งั้นการคาดหวังของเขามันจะได้อะไร
มือไม่นิ่ง รถคันนั้นมุ่งไปทางที่รถวิ่งผ่านไป
“กรี๊ด”
หักพวงมาลัยไปทางขวา แลมโบกีนีสีดำรีบหักหลบ เสียงเสียดแหลมของล้อรถทำให้ฉินอีหลินเหงื่อตก
“ลี่โม่อวี่ คุณบ้าไปแล้วหรือไง”
ร่างของฉินอีหลินพุ่งไปด้านหน้า ต่อมาก็กระแทกกลับมายังเบาะ เธอถูกเหวี่ยงไปมาให้วุ่น ผมเผ้ารุงรัง เธอทั้งตกใจทั้งโกรธ
ความโกรธของลี่โม่อวี่ในตอนนี้ไม่ได้น้อยไปจากคนด้านข้างเลย เขาพยายาม “เอาใจ” เธอมาตลอด อยากให้เธอให้โอกาสอีกสักครั้ง แต่กลับได้ความเย็นชาแบบนั้นกลับมาแทน
ลี่โม่อวี่มองฉินอีหลินนิ่ง จนอีกฝ่ายขนลุก เขาค่อยถอนสายตากลับมา ขับรถมั่นคงต่อไปอีกครั้ง
“คุณจะจอดรถไหม”
ฉินอีหลินเม้มปากแน่น น้ำเสียงดื้อรั้น
เธอเห็นว่าลี่โม่อวี่ไม่ขยับ มือจึงยืดตัวล็อกประตูไว้ “ถ้าคุณยังไม่หยุด ฉันก็จะโดดลงไป”
ฉินอีหลินพูดพร้อมกับกดตัวล็อก ลี่โม่อวี่ไม่คิดว่าเธอจะกดมันจริงๆ ขณะที่หยุดยื้อกันอยู่ร่างกายก็สัมผัส การสัมผัสนั้นทำให้เขามีอารมณ์อีกครั้ง
“ให้ตายสิ”
ลี่โม่อวี่หมุนพวงมาลัย ขับออกไปยังชานเมือง
“คุณจะทำอะไร”
ฉินอีหลินมองทิศทางของรถ รู้สึกกระสับกระส่าย เธอโตแล้ว คิดไปถึงท่าทีของลี่โม่อวี่ก่อนหน้า ถ้าเธอยังไม่เข้าใจว่าจะเกิดอะไรขึ้น เธอก็คงโง่
เอี๊ยด
“โอ้ย”
รถพลันหยุดลง ศีรษะของฉินอีหลินกระแทกลงกับเบาะ ทั้งสองครั้งโดนที่ตำแหน่งเดิม แม้ว่าเบาะจะนุ่ม แต่ก็ยังเจ็บ
ลี่โม่อวี่ได้ยินเสียงเจ็บปวดของฉินอีหลิน นึกถึงท่าทางของเธอเมื่ออยู่ใต้ร่างเขา
ใบหน้าแดงก่ำนั้น ดวงตาปรือเบลอ ปากแดงรวมทั้งท่าทางที่บิดเร้า ลี่โม่อวี่พบว่า ส่วนล่างของเขานั้นปวดตุบขึ้นมาอีกครั้ง
“คุณเปิดประตูนะ”
ฉินอีหลินยังพยายามกดปลดล็อก ลี่โม่อวี่จะให้โอกาสเธอได้ยังไงกัน
ยื่นมือไปจับข้อมือของเธอไว้ ลมหายใจของลี่โม่อวี่ติดขัด ดวงตาเข้มขึ้น เขาเลื่อนมือไปกดเบาะนั่งของฉินอีหลินให้เลื่อนไปด้านหลัง พลิกตัวคร่อมด้านบน
ฉินอีหลินไม่ทันได้ปลดเข็มขัดนิรภัย อีกทั้งพื้นที่ในรถนั้นแคบ เธอไม่ใช่คู่ต่อสู้ของลี่โม่อวี่
“ปล่อย”
ฉินอีหลินรับรู้ถึงมือใหญ่ที่เคลื่อนไหวไปมา ลมหายใจช้าลงโดยไม่รู้ตัว หลังจากนั้นค่อยๆเร็วขึ้น
ริมฝีปากของลี่โม่อวี่กดลงมา กวาดหาความหวานจากปากของฉินอีหลังอย่างร้อนแรง ตอนนี้เขาไม่อยากนึกถึงอะไรทั้งนั้น เขาต้องการเพียงร่างบางนี้เท่านั้น
ลมหายใจถี่กระชั้น เขายื่นมือสัมผัสเขากับซิปตรงเอวคอด
ดวงตาหดกลับมา ฉินอีหลินพยายามหันหน้าหนีต่อต้าน น้ำเสียงคมชัด “ลี่โม่อวี่ คุณมันสัตว์ร้าย ปล่อยฉันนะ”
