บทที่ 110 รีบจีบแม่ให้ติด
ไม่นาน ทั้งสองก็กลับมาถึงบ้าน
ในบ้าน อานหน้ากำลังเก็บของ เมื่อเงยหน้าขึ้นพลันมองเห็นฉินอีหลินที่มีร่างสูงใหญ่เดินตามอยู่ด้านหลัง เป็นชายชาวต่างชาติเส้นผมหยิก และจิ่นเซวียนกำลังถูกชายคนนั้นอุ้มเอาไว้ในอ้อมแขน ปากเล็กคุยจ้อไม่หยุด
อานหน้าลุกขึ้นยืน มองไปผ่านไป พอมองดีๆอีกครั้งอานหน้าก็ต้องตกใจ
เธอรู้จักอ้ายหลุน เขามีใจให้ฉินอีหลินเมื่อตอนที่อยู่อังกฤษ ต่อมาฉินอีหลินก็กลับประเทศจีน
แล้วตอนนี้ อ้ายหลุนมาจีนได้ยังไง
“คุณป้าสบายดีไหมครับ ต้องรบกวนคุณป้าอีกแล้ว” อ้ายหลุนก้าวไปข้างหน้า ไม่รอให้ฉินอีหลินแนะนำ กล่าวทักทายอานหน้าอย่างคุ้นเคยสนิทสนม
ใบหน้าของอานหน้าเปี่ยมไปด้วยรอยยิ้มอบอุ่น ความตื่นตระหนกเมื่อสักครู่ไม่มีเหลืออยู่แล้ว เธอเชิญอ้ายหลุนเข้าบ้านอย่างเป็นมิตร “มาอยู่กับป้าก็ไม่ต้องเกรงใจ คิดซะว่าเป็นบ้านของตัวเอง”
อ้ายหลุนได้ยินดังนั้น ก็ยิ้มสดใสขึ้นทันที ดวงตาสีฟ้าคล้ายผื่นน้ำทะเลกว้างใหญ่ เป็นประกายไม่ต่างจากแสงสว่างโชติช่วง เขาพูดอย่างดีใจ “คุณป้าครับ งั้นผมไม่เกรงใจ ขอรบกวนสักพักนะครับ”
อานหน้าพยักหน้ายิ้มให้ สายตาไม่มีแววจับผิดอ้ายหลุน อานหน้าชื่นชอบเด็กหนุ่มชาวอังกฤษคนนี้อยู่เหมือนกัน รูปร่างสูงใหญ่ มีใจละเอียดรอบคอบ นิสัยอบอุ่น ไปที่ไหนก็ทำให้คนชื่นชอบมีความสุข
ใบหน้าหล่อเหลาจริงใจและเป็นธรรมชาติ ดวงตาคมลึกคล้ายกับถ้ำมืดสนิทที่ดึงดูดผู้คนเข้าไป ตอนนี้ทางฝั่งฮอลลีวูดกำลังไปได้สวย โด่งดังราวกับพระอาทิตย์บนท้องฟ้าตอนกลางวัน
ถึงแม้จะเป็นคนมีชื่อเสียง แต่กลับไม่มีข่าวเสียๆหายๆออกมา บริสุทธิ์ผุดผ่อง ไม่เหมือนดาราบางคน ชีวิตส่วนตัวมีข่าวออกมามากมายออกมา
ในวงการมายาผู้ชายที่ใสสะอาดแบบนี้หาได้ยาก ยิ่งมาสนใจฉินอีหลินด้วยแล้ว ตามมาถึงประเทศจีน แสดงว่าจีบต่อใช่ไหม
คิดมาถึงตรงนี้ มุมปากของอานหน้าก็ยกยิ้มสดใส “ได้สิ คุณอยากอยู่นานแค่ไหนก็ได้ คิดซะว่าที่นี่เป็นบ้านของตัวเอง”
อ้ายหลุนได้ยินอย่างนั้นจึงหันไปมองฉินอีหลินอย่างภูมิใจในตัวเอง
ท่าทางของฉินอีหลินกระอักกระอ่วน แต่ไม่ได้เผยความรู้สึกออกมามากนัก อ้ายหลุนปากหวาน แต่ก่อนก็พูดจาเอาอกเอาใจอานหน้า วันนี้ก็ไม่ถือว่าแปลกอะไร
“คุณยายครับ นี่เป็นของขวัญที่คุณลุงอ้ายหลุนนำมาฝากคุณยายครับ” หมิงเจ๋อที่สงบเสงี่ยมอยู่ในอ้อมแขนของอ้ายหลุนยื่นกล่องของขวัญให้ พร้อมบอกด้วยรอยยิ้มสวย
อานหน้ามองเห็นแล้วบอกอย่างเกรงใจ “เจ้าเด็กคนนี้ มาก็มาสิ ยังจะมีของขวัญมาอีก อาหารเตรียมพร้อมแล้ว ไปนั่งที่โต๊ะอาหารกันเถอะ”
ถึงจะพูดแบบนั้น ในใจของอานหน้ากลับเบิกบานพอใจ
บนโต๊ะอาหาร เด็กทั้งสองไม่ยอมออกห่างอ้ายหลุน กระทั่งเถียงกันว่าใครจะได้อยู่ใกล้กว่า สุดท้ายทั้งสองจึงนั่งประกบซ้ายขวาของอ้ายหลุนแทน
ฉินอีหลินส่ายหัว คิดว่าเด็กทั้งสองนับวันยิ่งไม่มีระเบียบ
อ้ายหลุนมองสายตาของฉินอีหลินออก อดไม่ได้ยื่นมือไปลูบหัวเด็กทั้งสอง พูดด้วยใบหน้าสดใส “หมิงเจ๋อกับจิ่นเซวียนไม่ได้เจอผมนานแล้ว คุณก็รู้ ตอนอยู่อังกฤษความสัมพันธ์ของเราดีขนาดไหน”
ฉินอีหลินทำไมจะไม่เข้าใจ เพราะแบบนี้จึงไม่ได้พูดอะไรออกมา อานหน้ายิ้มให้ทั้งคู่ “ทานข้าวเถอะ อ้ายหลุนทานเยอะๆเลยนะ”
อ้ายหลุนยิ้มกว้างขึ้นมาทันใด ทานไปด้วยเอ่ยชมไม่หยุด “ผมไม่เคยทานอาหารจีนที่อร่อยขนาดนี้มาก่อน ต่อไปทานจนไม่อยากกลับแล้วจะทำยังไงครับ”
“งั้นก็อยู่นานๆสิ” อานหน้ายิ้มพอใจ ทานไปพร้อมเอ่ยถามอ้ายหลุน “อ้ายหลุนมาจึนครั้งนี้ มีการแสดงเรื่องใหม่หรอ”
เด็กทั้งสองพอได้ยิน ก็ดีอกดีใจ ตบมือและพร้อมบอกว่า “คุณลุงอ้ายหลุนจะมีการแสดงใหม่แล้ว หนูจะดู หนูจะดู”
อ้ายหลุนหัวเราะพร้อมลูบหัวของเด็กทั้งสอง สายตาของเขาหยุดอยู่ที่ฉินอีหลิน แต่เมื่อเห็นใบหน้าเรียบนิ่งของคนตรงหน้า กำลังนั่งทานข้าวเงียบๆไม่สนใจ เมื่อหันกลับมาก็พบกับดวงตาล้ำลึกของอานหน้า
อ้ายหลุนเอ่ยออกไปอย่างไม่ปิดบัง “คุณป้าครับ ผมไม่ปิดบัง ครั้งนี้ผมมาที่จีน ผมมาฉินอีหลินครับ”
“แค่ก แค่ก…..แค่ก”
“แม่ครับ แม่เป็นอะไรหรือเปล่า ดื่มน้ำสักหน่อย” หมิงเจ๋อมือไวหยิบแก้วน้ำตรงหน้าส่งไปให้
ฉินอีหลินโบกมือ แต่ยังคงสำลัก “ไม่เป็นไร แม่ไม่เป็นไร….แค่ก แค่ก” ทว่ายังคงไม่ยอมเงยหน้า อาศัยจังหวะที่สำลัก ดึงสติของตนเองกลับมา
อานหน้าและอ้ายหลุนแน่นอนว่ารู้ว่าทำไมฉินอีหลินถึงสำลัก แม้กระทั่งอานหน้าเองยังตกใจ แต่ก็ยังมีความดีใจแทนฉินอีหลินขึ้นมา เพียงแต่เธอก็เป็นผู้ใหญ่จะพูดมากก็ไม่ได้ จึงได้แต่ยิ้ม “เรื่องของเด็กๆแม่ไม่สนใจยุ่งหรอก อ้ายหลุน มา มาลองชิมไก่ก่อน”
อ้ายหลุนรีบรับมา เชยสายตาอบอุ่นคล้ายกับจะหลอมละลายให้กลายเป็นน้ำ ฉินอีหลินทำราวกับมองไม่เห็น ไม่ได้ยิน หลังจากสำลักแล้วจึงรีบกลับมานิ่งสงบเหมือนเดิม ไม่แสดงท่าทีใดๆออกมา
เด็กทั้งสองนั่งไม่ติดแล้ว จิ่นเซวียนมองอ้ายหลุนด้วยใบหน้าตื่นเต้นดีใจ เงยหน้าขึ้นน้ำเสียงออดอ้อน “คุณลุงอ้ายหลุน จะมาเป็นพ่อของหนูหรือเปล่าคะ”
หมิงเจ๋อที่รู้ดีอยู่แล้ว เวลานี้จึงรีบเลยรับ “คุณลุงอ้ายหลุน คุณรีบจีบแม่ให้ติด แบบนี้พวกเราก็ได้เรียกลุงว่าพ่อแล้ว”คำพูดของเด็กๆ ทำให้ฉินอีหลินต้องขมวดคิ้วเล็กน้อย อยากจะขัดบรรยากาศนี้ แต่อ้ายหลุนก็รู้หน้าที่ รีบเอ่ยรับคำอย่างดีใจ “อืม ความจริงลุงก็ไม่ได้รังเกียจที่พวกเธอจะเรียกว่าพ่อหรอกนะ ดีใจซะอีก”
“คุณพ่ออ้ายหลุน คุณพ่ออ้ายหลุน” เด็กทั้งสองก็ราวกับเป็นบ้า เอ่ยเรียกครั้งแล้วครั้งเล่าไม่หยุดไม่หย่อน เสียงดังขึ้นเรื่อยๆ เสียงดังฉินอีหลินแทบหูชา
หมิงเจ๋อ จิ่นเซวียนกินอิ่มหรือยัง ยายพาออกไปเล่น อานหน้าเอ่ยขัดเด็กทั้งสองที่กำลังส่งเสียงดัง ลุกขึ้นแล้วพาเด็กๆออกไป
การมาถึงของอ้ายหลุนทำให้อันน่ารู้สึกพอใจอย่างไม่มีสาเหตุ แต่พอนึกถึงฉินอีหลินที่ยังมีความสัมพันธ์ไม่ชัดเจนกับลี่โม่อวี่ ตึงเริ่มปวดหัว ดังนั้นความรักของฉินอีหลินเธอไม่เคยเข้าไปยุ่ง ทำได้เพียงปล่อยให้พวกเขาพัฒนาความสัมพันธ์กันเอง
บนโต๊ะเหลือเพียงพี่หลินและอ้ายหลุนสองคน บรรยากาศค่อนข้างน่าอึดอัด ฉินอีหลินรีบยกหัวข้อห้องพักมากลบบรรยากาศน่าอึดอัดนี้
“ฉิน”พึ่งก้าวเข้าประตูไปก็ถูกอ้ายหลุนที่อยู่ด้านหลังเรียกขึ้น
ฉินอีหลินไม่ทันตั้งตัวเอ่ย “คะ” ตอบรับ กำลังจะหันหลังกลับไปก็ถูกอ้ายหลุนสวมกอดจากด้านหลัง
ฉินอีหลินต่อต้าน ได้ยินเสียงอ้ายหลุนเอ่ย “ฉิน ไม่ว่ายังไงคุณก็ต้องให้โอกาสที่ยุติธรรมกับผมนะ”
รับรู้ถึงร่างกายฉินอีหลินที่แข็งทื่อ อ้ายหลุนจึงทำเพียงถอนหายใจ จูบลงที่ขมับของหญิงสาวอย่างอ่อนโยน “ฉิน ผมจะรอวันที่คุณยอมรับผมตลอดไป”
ตอนนั้นฉินอีหลินเริ่มสับสน การเสแสร้งทำเป็นสงบนิ่งก่อนหน้านี้นั้นตอนนี้ทำไม่ได้แล้ว เธอปลดมือเขาออกและกล่าวขอโทษสั้นๆก่อนจะเดินจากไป
คืนนั้นฉินอีหลินพลิกตัวไปมา นอนไม่หลับทั้งคืน
