หมึกที่ 113 ผมบ้าหนักเลยล่ะ
“พวกหนูเข้าไปเล่นในแทรมโพลีนก่อน เดี๋ยวแม่ก็ตามมา”
ลี่โม่อวี่จูงมือเด็กน้อยข้างละคน ขณะเดียวกันก็พยายามแสดงความอ่อนโยนออกมา นี่เป็นครั้งแรกที่เขาต้องมาเอาใจเด็กๆ
“คุณลุง ลุงบอกว่าคุณแม่กับคุณพ่ออ้ายหลุนรอเราอยู่ที่นี่หรอคะ ทำไมจิ่นเซวียนมองไม่เห็นเลยล่ะ”
จิ่นเซวียนมองไปรอบๆ กัดกินขนมสายไหมในมือด้วย แล้วเงยหน้าขึ้นมองลี่โม่อวี่พร้อมเอ่ยถาม
“นั่นสิครับคุณลุง คุณแม่และคุณพ่ออ้ายหลุนอยู่ที่ไหน เราจะไปหาพวกเขา”
หลงหมิงเจ๋อก็เงยหน้าขึ้นมา กัดกินไอศกรีมในมือ หลังจากนั้นก็มองหาทั่วทิศ อยากมองหาร่างที่คุ้นเคยทั้งสอง
ลี่โม่อวี่ได้ยินที่เด็กทั้งสองเรียก “คุณพ่ออ้ายหลุน” อีกครั้ง ใบหน้าก็เข้มขึ้น แต่ตอนนี้ไม่ใช่เวลาเอาเรื่องกับเด็ก
เขาพยายามรักษารอยยิ้มมุมปาก ขณะเดียวกันก็พยายามไม่ให้ใบหน้าไม่น่าดู “พวกเขาใกล้ถึงแล้ว หมิงเจ๋อพาน้องไปเล่นก่อน ต้องเชื่อฟังนะ ไม่งั้นคุณแม่จะโกรธนะ”
“ระวังตัวด้วย หมิงเจ๋อจับมือน้องด้วย”
ลี่โม่อวี่ตบลงบนศีรษะของเด็กทั้งสองเบาๆ ให้เด็กๆเดินหน้าไปข้างหน้า ขณะเดียวกันปากก็ไม่ลืมที่จะกำชับเตือน
ความจริงลี่โม่อวี่อยากสนิทสนมกับเด็กทั้งสองอีกสักนิด แต่เขากลัวว่าใบหน้าของเขาจะทำให้เด็กๆตกใจ จึงรีบจ่ายเงินให้เด็กๆเข้าไปเล่น เมื่อเขาเห็นเด็กทั้งสองเล่นอย่างมีความสุข ลี่โม่อวี่ก็คิดแก้แค้น ลูกหายไปดูซิว่าทั้งสองจะยังมีใจไป“พลอดรัก”กันอีกหรือเปล่า
คิดมาถึงตรงนี้ คิ้วคมของลี่โม่อวี่ก็ยกขึ้น ท่าทางสนุกสนาน ต่อมาจึงหยิบโทรศัพท์ออกมา
ตั้งแต่ฉินอีหลินรู้ว่าลูกหายไป น้ำตาก็ไหลไม่หยุด เด็กทั้งสองนั้นเป็นทั้งหมดในชีวิตของเธอ ถ้าไม่เจอพวกเขาแล้วเธอจะอยู่ต่อไปได้ยังไงกัน
“หมิงเจ๋อ จิ่นเซวียน”
ตอนนี้ ฉินอีหลินแยกกันหากับอ้ายหลุน เธอตามหาเด็กๆตามกลุ่มคน ตอนนั้นเองที่โทรศัพท์ดังขึ้น เธอรีบหยิบออกมา เพราะก่อนหน้าเธอกลัวเด็กๆจะหลง จึงให้เด็กๆจำเบอร์ของเธอเอาไว้ ตอนนี้เธอนึกว่าเป็นหมิงเจ๋อและจิ่นเซวียนที่ยืมโทรศัพท์คนอื่นโทรมา แต่เมื่อมองชื่อที่คุ้นเคยปรากฏอยู่ตรงหน้าจอใบหน้าก็มีแววผิดหวังอย่างยิ่ง
“มีอะไร”
ฉินอีหลินไม่อยากเสียเวลากับลี่โม่อวี่สักนาทีเดียว เธอทั้งรับโทรศัพท์ทั้งตามหาเด็กๆต่อไป เธอกลัวว่าตอนที่รับโทรศัพท์จะพลาดจากเด็กๆทั้งสอง
ลี่โม่อวี่อยู่ได้ยินเสียงหอบหายใจขอฉินอีหลิน ในใจนั้นร่าเริง กล้าให้ลูกของเขาเรียกคนอื่นว่าพ่อ สมควรแล้ว
“คุณจะพูดไหม ไม่พูดฉันวางแล้วนะ”
อารมณ์ของฉินอีหลินปะทุออกมา เธอไม่มีอารมณ์มาเล่นกับผู้ชายคนนี้ เธอต้องรีบตามหาเด็กทั้งสอง หากพวกเขาโดนแก๊ง k จับตัวไปหรือว่าถูกคนใจร้ายคนอื่นจับไปเธอไม่เพียงเป็นทุกข์ตลอดชีวิต ซ้ำยังไม่มีวิธีอธิบายกับลี่โม่อวี่ยังไงนั่นก็ลูกของเขา
“วันนี้สนุกไหม”
ฉินอีหลินยิ่งร้อนรนลี่โม่อวี่ก็ยิ่งดีใจ เขาราวกับเด็กน้อย อยากใช้วิธีนี้มาดึงความสนใจฉินอีหลิน ขณะเดียวกันก็อยากโกรธเธอและยืนยัน ว่าใครเป็นพ่อของหลงหมิงเจ๋อและหลงจิ่งเซวียนกันแน่
“อย่าพูดมาก มีอะไรก็พูด ไม่มีอะไรก็วาง ฉันไม่มีเวลามาเล่นลิ้นกับคุณนะ”
เธออดไม่ได้จิกกัดลี่โม่อวี่ เธอร้อนรนน้ำตาจะไหล แต่ลี่โม่อวี่กลับมาล้อเล่นกับเธอ
ฉินอีหลินกัดริมฝีปากล่างแน่น มองคนรอบๆอย่างละเอียด แต่ไม่มีแต่ไม่ว่าเธอจะพยายามสงบนิ่งยังไงเธอก็ไม่สามารถควบคุมมือที่สั่นเทาเอาไว้ได้
ขณะที่ไร้หนทางเธอคล้ายกับเห็นเด็กชายหญิงนั่งยองๆอยู่ใต้ต้นไม้ ฉินอีหลินเกือบจะโยนโทรศัพท์ทิ้งแล้วรีบวิ่งเข้าไปแต่นั่นไม่ใช่ลูกของเธอ
แล้วลูกของเธอไปไหน
ลี่โม่อวี่ ฉันทำลูกของเราหายแล้ว
ลี่โม่อวี่รู้แล้วว่าฉินอีหลินร้อนใจจริงๆ ก็ไม่กล้าแกล้งแรงเกินไป จึงบอกกับคนเป็นแม่ว่าเด็กต้องสำคัญกว่าตัวเองมาก
โดยเฉพาะแม่เลี้ยงเดี่ยวอย่างฉินอีหลิน เขารู้หมิงเจ๋อและจิ่นเซวียนเป็นทุกอย่างในชีวิตของเธอ
เขาหลบอยู่บนต้นไม้ต้นหนึ่ง ดวงตามองเด็กๆทั้งสองที่กำลังเล่นสนุก แต่น้ำเสียงกลับข่มขู่
“ทำไม คุณไม่อยากรู้หรอว่าหมิงเจ๋อกับจิ่นเซวียนอยู่ที่ไหน”
ฉินอีหลินได้ยินดังนั้นก็มึนงง แต่ไม่นานก็ได้สติกลับมา ตอนนี้เมื่อลี่โม่อวี่พูดแบบนี้ คนโง่ยังรู้เลยว่าลูกอยู่กับเขา
เธอถอนหายใจ ทั่วทั้งร่างเริ่มผ่อนคลาย ฉินอีหลินอยากจะนั่งพักตรงนี้สักหน่อย
พยายามระงับความกลัวในหัวใจ อดไม่ได้ที่จะตะโกนใส่โทรศัพท์ “ลี่โม่อวี่ คุณเป็นบ้าไปแล้วหรือยังไง อยากเจอลูกจำเป็นต้องทำแบบนี้ไหม คุณไม่รู้หรอว่าฉันนึกว่าฉันทำลูกหายแล้ว”
ฉินอีหลินพูดน้ำเสียงสะอึกสะอื้น เธอไม่อยากคิดถ้าทำเด็กๆหายไปจริงๆ เธอคงเลือกหนีจากโลกที่ทำให้เธอต้องเป็นทุกข์ เธออยู่ต่อไปก็คงเป็นทุกข์ทรมาน คงอยู่กับโลกที่เต็มไปด้วยความเจ็บปวดไม่ได้จริงๆ
ลี่โม่อวี่อยู่ได้ยินเสียงสะอื้นของฉินอีหลินก็ทำอะไรไม่ถูก เขาเคยเจอฉินอีหลินที่เย่อหยิ่ง ฉินอีหลินที่ดื้อรั้น ฉินอีหลินที่สั่นเทา ฉินอีหลินที่อ่อนแอ แต่เขาไม่เคยเจอ ฉินอีหลินที่คล้ายกับพังทลายแบบนี้
เขาเริ่มรู้สึกผิดที่เล่นกับเธอแบบนี้ แต่เมื่อนึกถึงคำพูดของเด็กทั้งสอง ที่เรียก “คุณพ่ออ้ายหลุน”ขึ้นมา ก็นึกถึงภาพชายต่างชาติคนนั้นสารภาพรักกับฉินอีหลิน ใบหน้าของลี่โม่อวี่โกรธเคืองขึ้นมา คนที่เกรี้ยวกราดต้องเป็นเขาสิทำไมสลับกันแล้วล่ะ
“ใช่ ผมมันบ้า บ้าไม่เบาเลยทีเดียว”
ฉินอีหลินไม่คิดว่าลี่โม่อวี่จะตอบกลับมาแบบนี้ ไม่รู้ว่าจะตอบกลับไปยังไง สักพักเธอค่อยสงบลง กัดฟันพูด “คุณจะทำอะไรกันแน่”
ลี่โม่อวี่รู้ว่าสติของฉินอีหลินกลับมาแล้ว ใจที่เป็นห่วงค่อยๆเบาขึ้น เมื่อได้ยินเสียงอีกฝ่าย เขายิ้มมุมปากมองเด็กทั้งสองที่เล่นอย่างสนุกสนานอยู่ไม่ไกล
“ไม่ทำอะไร ผมแค่อยากบอกคุณ ลูกของผมก็คือลูกของผม ไม่สามารถเรียกใครอื่นว่าพ่อได้”
ฉินอีหลินได้ยินดังนั้นก็ขมวดคิ้ว ที่แท้ก็เป็นลี่โม่อวี่ที่เธอรู้จักนี่เอง
ลี่โม่อวี่ไม่ได้ยินเสียงตอบจากอีกฝ่ายก็ไม่ได้สนใจ ดวงตาครุ่นคิด ใบหน้าเต็มไปด้วยรอยยิ้มอิ่มเอิบของเขาเอ่ย
“ผมว่าคุณรู้ว่าควรจะทำยังไง คิดได้แล้วก็มาที่แทรมโพลีน เด็กๆกำลังเล่นสนุกอยู่ที่นี่”
