บทที่ 95 ไม่ใช่ลูกของคุณ
ฉินอีหลินหันไปมองลี่โม่อวี่ด้วยสีหน้ามืดทึม เธอเข้าใจนิสัยของแอนนาดี ไม่ว่าจะเกิดเรื่องใหญ่แค่ไหน เธอก็ไม่มีทางที่จะโกรธได้ง่ายๆ แบบนี้แน่ๆ ครั้งนี้เธอจึงรู้สึกว่ามันมีอะไรไม่ปรกติแน่นอน
พอหันไปเห็นใบหน้าที่ได้รับบาดเจ็บของหลงอี้เซวียนอีกครั้ง ฉินอีหลินก็อดไม่ได้ที่จะทำหน้านิ่วคิ้วขมวด ก่อนจะเปิดปากถามขึ้นว่า : “ลี่โม่อวี่ นี่มันเกิดเรื่องอะไรขึ้นกันแน่?”
ลี่โม่อวี่เห็นฉินอีหลินพูดขึ้น ใบหน้าที่เย็นชาของเขาก็อ่อนโยนลงขึ้นนิดหนึ่ง เขาแม้มปากแน่น แต่กลับไม่ได้ตอบอะไรฉินอีหลินกลับไปเลย
ขณะนั้นเอง ประตูบ้านพักด้านหลังของลี่โม่อวี่ก็ถูกเปิดออกช้าๆ ก่อนจะเห็นจิ่นเซวียนและหมิงเจ๋อ จูงมือกระโดดโลดเต้นกันออกมา ฉินอีหลินเห็นแบบนั้นก็ถอนหายใจอย่างโล่งอก ในที่สุดลูกของเธอก็ไม่ได้เป็นอะไร
จิ่นเซวียนกับหมิงเจ๋อต่างก็วิ่งโผเข้าอ้อมกอดของฉินอีหลินตามกันมา พลันใบหน้าของฉินอีหลินก็มีแต่รอยยิ้ม ที่กำลังปลอบโยนลูกทั้งสองคนอยู่
แต่รอยยิ้มนั้นมีให้กับจิ่นเซวียนและหมิงเจ๋อเท่านั้น ก่อนที่เธอจะหันหน้าไปมองลี่โม่อวี่อย่างเคร่งขรึม : “ทำไมลูกถึงอยู่กับคุณที่นี่ล่ะ?”
เธอรู้อยู่แก่ใจว่า เธอเป็นคนให้แม่ของเธอพาลูกๆ ไปส่งให้พ่อของเธอ แต่ระหว่างทางมันเกิดอะไรขึ้นกันแน่?
ฉินอีหลินมองไปยังแอนนาที่กำลังเดินมาหาเธออย่างไม่เข้าใจ
ขณะที่แอนนากำลังจะเปิดปากพูดนั้น เธอกลับได้ยินเสียงของมู่หลิงพูดขึ้นด้านหลังลูกๆ ของเธออย่างช้าๆ ว่า : “ไหนๆ แม่ของเด็กเองก็มาแล้ว โม่อวี่ เข้าไปคุยในบ้านดีกว่านะ”
ฉินอีหลินได้ยินดังนั้นก็สังเกตเห็นถึงมู่หลิงว่าเธอเองก็อยู่ตรงนั้น แต่ก็ไม่ได้แสดงอารมณ์อะไรออกไปให้เห็นมาก ตอนนี้เธอกับลี่โม่อวี่ก็ไม่ได้เกี่ยวข้องอะไรกันแล้ว เรื่องของมู่หลิงก็ไม่ได้เกี่ยวกับเธอไปโดยปริยาย
เพียงแต่ว่าน้ำเสียงของมู่หลิงนั้นทำให้เธอรู้สึกไม่ค่อยสบายใจเสียเท่าไหร่ เธอหันไปมองเหล่านักข่าวที่กำลังซุบซิบนินทาอยู่นั้น เธอก็ไตร่ตรองดูว่าจะมีผลกระทบต่อลูกตัวเองมากแค่ไหน ฉินอีหลินจึงรีบพาลูกๆ ของเธอเดินเข้าไปในบ้านพักก่อน โดยไม่ได้มองมู่หลิงเลยแม้แต่นิด
เธอเดินเข้ามาอย่างชำนาญทางจนมาถึงที่ห้องรับแขก ก่อนที่เธอจะอุ้มลูกๆ ทั้งสองคนขึ้นมา
หลังจากที่ทุกคนเข้ามาจนหมดแล้ว ฉินอีหลินจึงถามขึ้นอีกครั้ง : “ใครก็ได้อธิบายให้ทีได้ไหม ว่ามันเกิดเรื่องอะไรกันแน่? ไม่ใช่ว่าฉันส่งลูกๆ ไปประเทศอังกฤษแล้วหรือ? ทำไมพวกเขาถึงมาอยู่ที่นี่?”
ฉินอีหลินถามประโยคหนึ่ง ก็ยิ่งเพิ่มน้ำเสียงมากขึ้นอีก ถ้าหากเธอไม่กลัวว่าจะทำให้ลูกๆ ตกใจล่ะก็ เธอคงจะระเบิดโมโหไปนานแล้ว ยิ่งเป็นเรื่องความเสี่ยงที่เข้ามาใกล้ลูกๆ ของเธอแล้ว เธอยิ่งไม่ยอมให้เรื่องพวกนี้มันเกิดเด็ดขาด!
พอฉินอีหลินพูดไปเท่านั้น หลงอี้เซวียนที่นิ่งเงียบไม่พูดไม่จามาตลอด ก็ชี้ไปที่ลี่โม่อวี่แล้วตะโกนด่าขึ้น : “ผมดูออกนะ ว่าคนแบบนายกล้าทำได้ทุกอย่าง”
ต่อจากนั้นหลงอี้เซวียนก็หันไปพูดกับฉินอีหลินว่า : “พี่ เดิมทีพวกผมกับแม่กำลังจะบินอยู่แล้ว แต่กลับถูกลี่โม่อวี่จี้เครื่องบิน ไม่ว่าเป็นใครก็คิดไม่ถึงเลยด้วยซ้ำ พี่วางใจก่อนเถอะนะ ในเมื่อมีผมอยู่ ผมจะไม่ให้ใครหน้าไหนพาน้องไปเด็ดขาด”
ฉินอีหลินได้ยินแบบนั้นก็นิ่งอึ้งไปทันที…จี้เครื่องบินงั้นหรือ?
เรื่องที่มันเกินจริงแบบนี้ คงมีแค่ลี่โม่อวี่นั่นล่ะที่กล้าทำออกมาได้
ฉินอีหลินส่งสายตาถามไปที่ลี่โม่อวี่ แต่เธอกลับถูกลูกๆ ทั้งสองคนของเธอ ดึงแขนไปมาอย่างตื่นเต้น พลางถามขึ้นอย่างรอคอยว่า : “แม่ครับ คุณอาคนนี้เป็นพ่อของพวกเราใช่ไหมครับ? แม่รีบพูดสิครับ ว่าคุณอาคนนี้ใช่พ่อของพวกเราหรือเปล่า?”
ฉินอีหลินได้ยินแบบนั้นก็ใจเต้นตุบตับ ในตอนแรกเธอเพิ่งจะภาวนาว่า อย่าให้ลี่โม่อวี่พูดอะไรกับลูกๆ ของเธอเลย แต่ตอนนี้พอเห็นสายตาที่เลื่อมใสของจิ่นเซวียนกับหมิงเจ๋อแล้ว ฉินอีหลินก็รู้สึกเจ็บปวดใจอย่างมาก เธอลูบหัวลูกๆ ไม่รู้ว่าจะตอบพวกเขาไปอย่างไรดี
“อย่าพูดจาเหลวไหลสิจิ่นเซวียน หมิงเจ๋อ หยุดพูดจาหาเรื่องแบบนี้นะ!” แอนนาพลันโมโหขึ้นมาทันที ก่อนจะหันหน้าไปพูดกับเด็กทั้งสองคนด้วยวาจาก้าวร้าว
เธอไม่มีทางอนุญาตให้เด็กทั้งสองคนเรียกคนที่โหดร้ายแบบนี้ว่าพ่อแน่ๆ!
ฉินอีหลินใช้สายตาปลอบโยนมองไปที่แม่ของเธอ เพื่อบอกว่าไม่ต้องเคร่งเครียดไปมาก อีกอย่างเรื่องจี้เครื่องบินนี่มันก็ไม่ใช่เรื่องเล็กๆ นะ ลี่โม่อวี่ทำถึงขนาดนี้เพื่อกันลูกๆ ให้ออกห่างจากแอนนา ไม่มีทางที่จะอยู่ดีๆ ก็คิดขึ้นมาได้แน่นอน
ฉินอีหลินเหลือบมองไปยังมู่หลิง แล้วก็ถามขึ้นว่า : “ลี่โม่อวี่ นี่คุณคิดจะทำอะไรกัน? ตอนนี้ฉันไม่ได้อยู่ในอารมณ์ที่จะเล่นกับคุณแบบนี้หรอกนะ”
เพราะเธอเองก็ไม่รู้ว่าทุกสิ่งทุกอย่างรอบด้านนั้น จะมีอันตรายหลบซ่อนอยู่ที่ไหนบ้าง และไม่รู้ว่าเมื่อไหร่จะโผล่ออกมา
ยิ่งพอคิดไปถึงชิวหันเยียน อีกทั้งกลุ่ม K ที่น่าลึกลับนั่นอีก ฉินอีหลินจึงรู้สึกเริ่มลำบากใจมากขึ้น และไม่อยากที่จะเกี่ยวข้องอะไรกับลี่โม่อวี่ให้มากกว่านี้ เพราะเธอกลัวว่าเรื่องมันจะแย่ไปกว่านี้
“ผมอยากจะทำอะไร คุณยังไม่เข้าใจอีกหรือไง?” ลี่โม่อวี่เผยอมุมปากตอบกลับไป สีหน้าดูไม่เปลี่ยนไปมาก
ฉินอีหลินสูดลมหายใจเข้าลึก พยายามทำให้น้ำเสียงตัวเองกลับไปราบเรียบเหมือนเดิม เธอลุกขึ้นยืนก่อนจะกวาดสายตามองไปยังทุกคนรอบหนึ่ง สุดท้ายแล้วก็จ้องไปยังลี่โม่อวี่ที่อยู่ตรงกลาง ก่อนจะพูดด้วยน้ำเสียงเรียบเฉยและเย็นชา : “ลี่โม่อวี่ ฉันไม่สนว่าคุณจะทำอะไร แต่คุณรีบพูดมาเถอะ ไหนๆ ทุกคนก็อยู่ที่นี่แล้ว…ลี่โม่อวี่ อย่างไรเรื่องของพวกเราสองคนมันก็เป็นไปไม่ได้หรอกนะ ยิ่งจิ่นเซวียนและหมิงเจ๋อด้วยแล้ว สำหรับคุณยิ่งเป็นไปไม่ได้ใหญ่เลย”
“คุณอย่าหลงตัวเองไปนะลี่โม่อวี่ ว่าฉันจะรักคุณมากหรือว่าจะคอยปกป้องคุณมากแค่ไหนน่ะ” พอฉินอีหลินพูดจบ เธอก็ยิ้มอย่างเยาะเย้ย
ลี่โม่อวี่ยืดตัวตรงอยู่แบบนั้น ราวกับว่าเป็นรูปแกะสลักน้ำแข็งที่เย็นชาอย่างไรอย่างนั้น เขาไม่เชื่อคำพูดของฉินอีหลินแม้แต่คำเดียว ถ้าเด็กๆ ไม่ใช่ลูกของเขาแล้วจะเป็นของใครได้ล่ะ?
เขาไม่ได้โง่จนขนาดที่แม้แต่ลูกของตัวเองยังมองไม่ออกหรอกนะ เพียงแต่การที่ฉินอีหลินพูดปัดความสัมพันธ์กับเขาแบบนี้ มันทำให้เขารู้สึกไม่สดชื่นอย่างมาก “ฉินอีหลิน!” ลี่โม่อวี่ตะโกนเสียงดัง
แต่น่าเสียดาย ฉินอีหลินไม่ใช่คนที่ขี้ขลาดเหมือนตอนแรกอีกต่อไป ขอเพียงแค่ลี่โม่อวี่โมโห เธอก็จะทำทุกอย่างอย่างระมัดระวังก็เท่านั้น
ยิ่งพอตอนนี้ได้ยินเสียงตะโกนของลี่โม่อวี่ดังแบบนั้น เธอทำแค่เลิกคิ้วขึ้น เผยอมุมปากขึ้นนิดหนึ่ง มองลี่โม่อวี่เงียบๆ แบบนั้น
“ทำไมล่ะ? คุณไม่เชื่อที่ฉันพูดหรือไง? จะให้ฉันพาพ่อของลูกจริงๆ มาไหมล่ะ? โอ๊ะ ไม่ได้สิ เขายุ่งน่ะ เขาวิ่งไปวิ่งมารอบโลกตลอดเลยจนแทบจะไม่ได้เห็นตัวเลย ไม่เหมือนกับคนบางคนหรอก วันๆ ไม่มีอะไรทำ แต่กลับมาทำแต่เรื่องไร้สาระแบบนี้!”
สุดท้ายฉินอีหลินก็หันไปจ้องหน้าของลี่โม่อวี่อย่างดูถูก ตอนนี้ผู้ชายคนนี้เป็นคนที่พูดกันด้วยเหตุผลไม่ได้เลย ขนาดเรื่องใหญ่อย่างจี้เครื่องบินแบบนี้ยังทำออกมาได้ เพราะฉะนั้นเธอต้องทำเรื่อง ให้ลูกๆ ออกไปต่างประเทศให้เร็วที่สุด
“มาหาแม่มาจิ่นเซวียน หมิงเจ๋อไปหาคุณยายนะ” ฉินอีหลินเห็นแววตาที่ซื่อๆ ของลูกทั้งสองคน ที่กำลังมองดูเรื่องที่เกิดขึ้นกะทันหันแบบนี้ พวกเขาไม่รู้ว่ามันเกิดอะไรขึ้นกันแน่ เธอจึงรู้สึกปวดใจก่อนจะคุกเข่าลงไป ก่อนจะพูดอย่างไพเราะ
ลูกทั้งสองคนพอได้ยินฉินอีหลินแบบนั้น ก็วิ่งไปหาแอนนาอย่างว่าง่าย โดยไม่ได้พูดถึงเรื่องพ่อของตัวเองอย่างลี่โม่อวี่อีกต่อไป
พอลูกๆ วิ่งมาถึงแอนนาก็กอดลูกไว้ทันที ก่อนจะหอมแก้มไปทีหนึ่ง เมื่อมีเรื่องอะไรเกิดกับลูกๆ เธอเองก็เป็นห่วง เพียงแต่แม่ของลูกยังอยู่ตรงนี้ เธอจึงจะเข้าไปกอดเด็กๆ ตั้งแต่ตอนแรกไม่ได้
“ลี่โม่อวี่ สิ่งที่ควรจะพูด ฉันก็พูดออกไปอย่างชัดเจนแล้วนะ” ฉินอีหลินส่งสายตามองไปยังแอนนาให้รีบไป เพราะเธอไม่อยากให้มันล่าช้าอีก
