บทที่ 107 คุณเป็นักแสดงที่ยอดเยี่ยมจริงๆ
มู่หลิงไม่รู้จะตอบคำถามของลี่โม่อวี่ยังไง เธอต้องคิดหาทางปลอบโยนความโกรธของเขา
ตอนนี้ในหัวเธอสับสนวุ่นวาย พยายามไม่ให้มือที่ถือเอกสารนั้นสั่น ทว่ามือที่ถูกใช้แรงจนเกินไปซีดขาว เอกสารในมือถูกกำจนยับย่น
สิ้นหวังราวกับน้ำท่วม ลงจากเขาและทะเลทะลักเข้ามา ตอนแรกเธอปิดบังเรื่องราวได้อย่างแนบเนียน ทุกอย่างสมบูรณ์แบบ คนที่รู้ความลับของเธอมีเพียงชิวหันเยียนเท่านั้น ต้องเป็นหล่อนแน่ๆที่หักหลังเธอ
คิดมาถึงตรงนี้ มู่หลิงราวกับคนบ้า ยื่นมือไปคว้าแขนเสื้อลี่โม่อวี่เอาไว้ จ้องมองเขาพร้อมส่ายหัวอย่างบ้าคลั่ง “โม่อวี่ คุณเชื่อฉันนะ ฉันไม่ได้ทำ ชิวหันเยียนเอาให้คุณใช่ไหม ฉันจะบอกคุณ ฉันโดนใส่ร้าย ชิวหันเยียนใส่ร้ายฉัน”
ลี่โม่อวี่มองเธอนิ่ง ไม่สมเหตุสมผลเอาซะเลย
ใบหน้ามู่หลิงซีดเผือด ส่ายหน้าไม่หยุด “โม่อวี่ ตอนแรกเราก็ชี้ชัดไปแล้วไม่ใช่หรอ ฉันอยู่กับคุณมาตั้งนาน ทำไมคุณถึงไม่เชื่อฉัน ชิวหันเยียนใส่ร้ายฉัน”
ลี่โม่อวี่คิดว่ามู่หลิงเสียสติไปแล้ว โยนความผิดให้คนอื่นไปทั่ว ใบหน้าเขาเยือกเย็นขึ้น ความจริงปรากฏชัดขนาดนี้แล้ว ถ้าเป็นลูกตัวเองจริงๆ มู่หลิงทำไมต้องแสดงออกแบบนี้ ลี่โม่อวี่ผลักมู่หลิงออกทันที หมุนตัวเดินออกไป
เขาไม่รู้ว่าถ้าตัวเองยังไม่ไป กลัวว่าทนไม่ได้แล้วจะฆ่าผู้หญิงที่หลอกเขาคนนี้ให้ตาย
กี่ปีแล้ว เขาเลี้ยงดูมาเป็นรอย่างดี มอบสิ่งจำเป็นให้ทุกๆอย่าง ใช้ชีวิตที่ดีอย่างที่ควรจะเป็น สุดท้าย ตัวเองก็โดนหลอก
เวลานี้ ในหัวของลี่โม่อยู่ไม่สงบเลย เขาไม่อยากสนใจอะไรมาก ผู้หญิงคนนี้ จากนี้ต่อไปไม่มีอะไรเกี่ยวข้องกับเขาอีก
มู่หลิงไม่ยอมปล่อยเขาไปง่ายๆ เดินตามติดเขาออกไป ใบหน้าสวยเต็มไปด้วยหยดน้ำตาจากการร้องไห้ เธอเอ่ยซ้ำๆ
“โม่อวี่ คุณต้องเชื่อฉัน ฉันไม่ได้โกหกคุณ ชิวหันเยียนแค่ไม่วางใจ หลายปีมานี้เธอรักคุณมาตลอด คุณยังจำการลักพาตัวเมื่อห้าปีก่อนได้ไหม นั่นชิวหันเยียนเป็นคนทำ”
“ชิวหันเยียนลักพาตัวฉินอีหลิน” ประโยคสุดท้ายมู่หลิงเอ่ยออกมาเสียงดัง หยุดการก้าวเดินของลี่โม่อวี่
เป็นดังที่คิด เมื่อลี่โม่อวี่ได้ยิน เท้าพลันหยุดชะงัก ร่างแข็งคล้ายเป็นหินที่ถูกแกะสลักไว้ตรงนั้น ไม่ขยับเขยื้อน
มู่หลิงรีบเดินเข้าไปใกล้ น้ำตานอง ตอนนี้อารมณ์ของมู่หลิงได้เปลี่ยนไป ในเมื่อชิวหันเยียนหักหลังตน เธอไม่ใช่คนใจดี ทำไมเธอยังต้องช่วยหล่อนปิดบังมันต่อไป
“คุณพูดว่ายังไงนะ” ลี่โม่อวี่กัดฟันแน่น เปล่งเสียงออกมาจากลำคอ
ห้าปีก่อน ตอนที่เขากับฉินอีหลินต้องแยกจากกัน เขานึกว่าฉินอีหลินหนีจากเขาไป ไม่เคยคาดคิดถึงเรื่องนี้ ว่าจะมีมูลเหตุที่ใหญ่ขนาดนี้
มู่หลิงเห็นเขาถามต่อ คล้ายกับเป็นแสงสว่างสุดท้าย เธอบอกทุกอย่างที่เธอรู้แก่เขา “ชิวหันเยียนชอบคุณมาตลอด เดิมคิดจะกำจัดฉินอีหลินให้ถึงแก่ความตาย ตอนที่ฉันพึ่งกลับมา…..”
ลี่โม่อวี่ยิ่งฟังคิ้วยิ่งขมวดแน่นขึ้น คิ้วคมสองข้างแทบจะหลอมรวมเข้าด้วยกัน แผ่นอกนั้นขยายใหญ่
ให้หัวของเขาเต็มไปด้วยรอยยิ้มของฉินอีหลิน นึกย้อนกลับไปในตอนนั้นที่เธอหายไป เขาออกตามหาอย่างบ้าคลั่ง แทบพลิกแผ่นดินหาแต่ไม่เจออะไรเลย
ตอนนั้นเขาสิ้นหวัง โมโหเป็นที่สุด ฉินอีหลินกล้าทิ้งเขาไป
“……ดังนั้น โม่อวี่คุณต้องเชื่อฉันนะ ตอนนี้เธอจะจัดการกับฉันแล้ว ตั้งใจทำเอกสารปลอมขึ้นมา ทำให้คุณเข้าใจผิด เธอจะเป็นผู้ชนะคนสุดท้าย”
มู่หลิงร้องไห้เสียงดังมากขึ้น เอ่ยมาถึงประโยคสุดท้าย ราวกับเธอให้กำลังทั้งหมดตะโกนออกมา
ใบหน้าสวยเต็มไปด้วยหยดน้ำตา ผมเผ้ายุ่งเหยิง มู่หลิงในตอนนี้จนตรอกน่าเวทนา ไม่สามารถรักษาภาพลักษณ์ของตนเองเอาไว้ได้ เธออ้อนวอนเขาครั้งแล้วครั้งเล่า “โม่อวี่ คุณต้องเชื่อฉันนะ ฉันกลับมาตั้งไกลเพื่อมาหาคุณ ฉันจะโกหกคุณได้ยังไง”
ในหัวของลี่โม่อวี่เต็มไปด้วยภาพของฉินอีหลิน แทบไม่ได้ยินเสียงร่ำไห้ของมู่หลิงเลยด้วยซ้ำ ตัวอักษรเขียนชัดเจนขนาดนี้แล้ว เธอยังกล้าเถียงข้างๆคูๆ
เขาหันกลับไป บีบปลายคางเธอแรงๆ บังคับเธอให้จ้องมองตาตนเอง กัดฟันบอก “คิดไม่ถึง ว่าพวกคุณจะทำเรื่องลับหลังผมมากมายขนาดนี้ มู่หลิง คุณกล้าสาบานไหมว่าทั้งหมดนั้นคุณไม่ได้ร่วมด้วย”
ดวงตาที่มีความหวังของมู่หลิงตอนนี้หม่นแสงลง น้ำตานองจนมองไม่ชัดเจน น้ำตาไหลลงมาทางหางตา น้ำเสียงแหบแห้ง เธอเอ่ยซ้ำๆไม่หยุด “ลี่โม่อวี่ คุณอย่าถูกชิวหันเยียนหลอกนะ หลายปีมานี้ ฉันรู้สึกยังไงกับคุณ คุณเองรู้ดี”
ลี่โม่อวี่ยิ้มเย็น เดิมใบหน้าหล่อเหลา ทว่าตอนนี้ในสายตาของมู่หลิงมันน่ากลัวราวกับปีศาจร้าย รอยยิ้มนั้นทำให้มู่หลิงไม่กล้าที่จะแก้ตัวอีก ร่างกายอ่อนแรงแทบล้มกองไปกับพื้น
“มู่หลิงคุณเป็นนักแสดงที่ยอดเยี่ยมจริงๆ หลอกผมมาได้ตั้งนาน”
มีข้างที่บีบปลายคางอยู่นั้นออกแรงเพิ่มขึ้น ปลายคางแหลมราวกับจะถูกบีบละเอียด เขายังไม่ปล่อยมือ กดสายตาลง ตะคอกออกมาอย่างเกรี้ยวกราด
“ผมจะบอกคุณให้ เอกสารนี้ผมเป็นคนทำเอง ไม่เกี่ยวข้องกับชิวหันเยียนเลยสักนิด มู่หลิง ถึงตอนนี้คุณยังคิดจะหลอกผม”
ลี่โม่อวี่พูดจบ ก็ผลักมู่หลิงอย่างแรง เดิมก็ตกใจจนร่างกายไร้เรี่ยวแรงอยู่แล้วจึงล้มลงไปบนพื้น อ้าปากอย่างตกใจ นัยน์ตาว่างเปล่า
เมื่อสักครู่เธอพูดอะไรออกไป ลี่โม่อวี่จะไปตรวจสอบได้ยังไง เธอแสดงออกมาดีขนาดนี้ เขาจะสงสัยได้ยังไง…
มู่หลิงไหล่ตก ร่างกายพิงไปที่โซฟา ร้องไห้เสียงดัง
ในตอนนั้นเอง ร่างของลี่โม่อวี่ก็ค่อยๆเดินห่างออกไป เขายังจำได้ในตอนที่เจอมู่หลิงเมื่อห้าปีก่อน มองเด็กน้อยที่กำลังหัดเดินก้าวเข้ามาหาเขา ตอนนั้นเขาดีใจมาก เขามีลูกชายแล้ว
เขาไม่เคยสงสัยมู่หลิงเลยสักนิด ความรักที่เคยมีถึงจะหมดไปแล้ว แต่เขาก็มอบในสิ่งที่เธอต้องการให้อย่างเต็มที่ ให้ชีวิตที่ดีกับเธอ แล้วสุดท้ายล่ะ สิ่งที่ได้ตอบแทนกลับมาคือการหลอกลวง หลอกเขาทุกอย่าง
ยังทำให้ผู้หญิงที่เขารัก ต้องได้รับความเจ็บปวดมากมายขนาดนั้น
เมื่อกลับเข้ามาในรถ ร่างของลี่โม่อวี่ฟุบลงไปที่พวงมาลัย รู้สึกว่าร่างกายเหนื่อยล้า เขาเป็นอะไร ทำไมถึงได้รู้สึกเหนื่อยขนาดนี้ อยากหาที่นอนสักที่ยังไม่มี
“อีหลิน” ลี่โม่อวี่พึมพำออกมาเบาๆ ทำไมโดนลักพาตัวไปถึงไม่บอกเขาสักนิด หรือในใจของเธอ เขาพึ่งไม่ได้ขนาดนั้นเลยหรอ
ลี่โม่อวี่ทุบลงไปที่รถแรงๆ คิ้วคมขมวดแน่นด้วยความเจ็บปวด ความรวดร้าวแผ่ปกคลุมในดวงตา
เขาสูดหายใจเข้าลึก หยิบโทรศัพท์ขึ้นมา
ตอนที่ได้ยินเสียงฉินอีหลิน ลี่โม่อวี่ก็หัวเราะไม่มีเสียงออกมา
