บทที่ 116 ถ้ายังเป็นผู้ชายอยู่ก็ตามออกมา
ไม่นาน นายตำรวจก็รีบมาถึง เพื่อมาช่วยกันพาทั้งสองคนออกไป
เมื่อขึ้นมานั่งบนรถตำรวจแล้ว ชิ้นก็พ่นลมหายใจออกมายาวๆ เมื่อสักครู่ภายใต้สายตาหลากหลายคู่ เธอรู้สึกอึดอัดคล้ายกับลิงที่ถูกแกล้งเล่น แม้จะไม่ต้องการแต่ก็ต้องทำให้พวกเขาพึงพอใจ
อ้ายหลุนเพราะใช้ชีวิตแบบนี้มาตลอด จึงไม่ได้รู้สึกอะไร นี่เป็นงานของเขา แม้บางครั้งต้องเสียอิสระบางอย่างไปก็ตาม
เขาหันมามองฉินอีหลินที่คล้ายกับโดนรังแกอย่างหนักหน่วง เม้มปากด้วยรอยยิ้มสนุกสนาน แบบนี้เรียกว่าฟลุ๊คหรือเปล่านะ
ฉินอีหลินเห็นท่าทางของอ้ายหลุน เธอก็จ้องเข้าเขม็ง อย่างไม่ปิดบัง
“หัวเราะ หัวเราะ หัวเราะอะไร พรุ่งนี้คุณก็สบาย ฉันต้องโดนนักข่าวถ่ายได้แล้วแน่ๆเลย”
อ้ายหลุนยักคิ้ว ไม่ได้ใส่ใจกับความกังวลของฉินอีหลินสักนิด แบบนี้ช่วยลดความวุ่นวายให้เขาเยอะเลย ไม่ต้องกังวลว่ารอบข้างจะมีผู้หญิงมาตามจีบ
เขานึกถึงชายหนุ่มที่อยู่เบื้องหลังนักข่าวในวันนี้ ยิ้มเยาะอยู่ในใจ จะว่าไปเขาก็ต้องขอบคุณลี่โม่อวี่ ถ้าไม่ใช่เพราะผู้ชายคนนั้น เขาก็คงไม่ได้พัฒนาความสัมพันธ์กับฉินอีหลิน ขึ้นมาอีกขั้นอย่างรวดเร็วขนาดนี้
“ถ่ายได้ก็ถ่ายได้สิ” อ้ายหลุนยักไหล่อย่างไม่ใส่ใจ “ผมจะได้ประกาศต่อคนทั่วโลก ผมจะให้คุณมาเป็นแฟน ผมต่อไปจะเป็นภรรยาคนเดียวของผมด้วย”
คำพูดของอ้ายหลุน ทำให้จิตใจของฉินอีหลินสั่นไหว เธอจำได้ว่าลี่โม่อวี่ก็เคยพูดแบบนี้กับเธอ เขาบอกว่า เธอเป็นภรรยาคนเดียวของเขา สุดท้ายก็มีมู่หลิงโผล่เข้ามา
กระพริบตาเบาๆ เธอพบว่าไม่ควรนึกถึงเรื่องเก่าๆที่ผ่านมากับเขา ฉินอีหลินคิดว่าห้าปีผ่านไป เธอจะเข้มแข็งมากพอ ไม่มีบาดแผล ไม่เจ็บปวด แต่ผู้ชายคนนั้นที่ชื่อลี่โม่อวี่ กลับล้างความคิดของเธอครั้งแล้วครั้งเล่า
อ้ายหลุนเห็นว่าใบหน้าของฉินอีหลินซีดจางลงเรื่อยๆ เขารู้ได้ในทันทีว่าฉินอีหลินกำลังนึกถึงใคร
สีหน้าทะมึนขึ้นไม่ทันรู้ตัว แต่อ้ายหลุนก็พูดอะไรออกมามากไม่ได้
ฉิน ถ้าผมเจอคุณก่อนคุณจะตกหลุมรักผมไหมนะ
อ้ายหลุนพบว่าหญิงสาวข้างๆผ่านไปนานก็ไม่มีสติกลับมา เขาพยายามรักษารอยยิ้ม แต่ดวงตาก็เผยความอ่อนแอออกมา
ยื่นมือปัดผ่านตรงหน้าของฉินอีหลิน เขาตั้งใจยิ้มทะเล้นให้เธอ
ในตอนที่ฉินอีหลินกำลังเหม่อลอย เธอพบว่ามีมือข้างหนึ่งกำลังปัดผ่านหน้าไป มือนั้นสะบัดโบกอยู่ตรงหน้า ตั้งใจดึงความสนใจของเธอ
“นี่ เป็นอะไรไป”
ฉินอีหลินจมอยู่ในโลกของตัวเอง ตอนที่อ้ายหลุนโบกมือ สติของเธอยังไม่กลับมาทั้งหมด
“เปล่า”
อ้ายหลุนเห็นท่าทางของฉินอีหลินก็รู้แล้วว่า เธอได้มองข้ามการสารภาพรักของเขาอีกแล้ว ในใจรู้สึกผิดหวังเล็กน้อยแต่ไม่นาน เขาก็รวบรวมความแข็งแกร่งกลับมา หน้าตา เขาก็ไม่ได้ด้อยไปกว่าลี่โม่อวี่ ความนิยม เขายิ่งไม่แพ้ลี่โม่อวี่เลย ฐานะทางบ้าน เขาไม่ได้มีกิจการของตัวเองอย่างเขา แต่ว่าอ้ายหลุนชื่อนี้เป็นต้นเงินต้นทองของเขาได้ดี และพูดถึงความรักของฉินอีหลิน อ้ายหลุนมั่นใจว่าไม่มีทางแพ้ให้ใครแน่นอน
“เมื่อสักครู่ คุณไม่ทิ้งผมไว้คนเดียว ผมดีใจมากเลยนะ” อ้ายหลุนไม่อยากไปเพิ่มความสับสนให้คนตรงหน้า จึงเปลี่ยนหัวข้อสนทนาอย่างใส่ใจ เขาตั้งใจยิ้มกว้างออกมา แม้แต่ดวงตาก็สว่างไสว “ฉิน ผมซาบซึ้งมาก” อ้ายหลุนพูดพร้อมจะเข้าไปก่อนฉินอีหลิน
ฉินอีหลินกระพริบตาปริบๆ หัวเราะ “อ้ายหลุนเราเป็นเพื่อนกัน ฉันไม่มีทางทำเรื่องไร้คุณธรรมแบบนั้นหรอก”
แต่เมื่อเธอเห็นอ้ายหลุนพุ่งตัวเข้ามา เธอยังคงหัวเราะและตีไปที่ไหล่ของเขาเบาๆ หลังจากนั้นหลบจากอ้อมกอดของเขา
ฉินอีหลินไม่เหมาะกับอ้อมกอดของใครนอกจากลี่โม่อวี่
อ้ายหลุนเห็นการตอบสนองของฉินอีหลิน ในใจเจ็บปวด เป็นเขาไม่ได้หรอ
เขาพลันนึกถึงคืนงานเลี้ยงที่บ้านตระกูลหลงขึ้นมา
เขายังจำได้ถึงดวงตาตกตะลึงของตัวเอง
ทำไมถึงได้มีผู้หญิงที่สวยขนาดนี้
เดิมอ้ายหลุนไม่ได้มีความสนใจหญิงสาวชาวตะวันออกเท่าไหร่ เขามักจะรู้สึกว่าพวกเธอนั้นสงบสำรวม ไม่เหมือนเพื่อนผู้หญิงคนอื่นๆของเขาที่อยากได้อะไรก็ได้ อยากทำอะไรก็ทำ
ฉินอีหลินกลับล้างความเชื่อของเขาทั้งหมด
ตอนนั้น ฉินอีหลินในชุดเดรสเกาะอกสีดำ รองเท้าส้นสูงสีดำสวย บวกกับต่างหูอัญมณีสีฟ้าและสร้อยข้อมือ คริสตัล โดยเฉพาะเส้นผมสีดำสลวยยิ่งดึงดูดสายตา
มีผู้หญิงที่สวยขนาดนี้ได้ยังไง
อ้ายหลุนเจอนักแสดงผู้หญิงที่ดูไร้เดียงสาและดูน่าหลงใหลมามากมาย แต่ไม่เคยมีใครทำให้ใจเขาสั่นไหว ผู้หญิงคนนี้ไม่ได้สวยเพลิดพริ้ง แต่กลับมีบางอย่าง ที่เพียงแค่มองเธอมองมาก็ไม่มีทางลืมเลือนได้
ความรู้สึกแบบนั้นราวกับปีศาจที่คนจีนชอบพูดถึง เพียงชั่วพริบตาก็สามารถทำให้หลงใหลจนขาดสติ
ในครั้งแรกอ้ายหลุนเดินออกห่างหญิงสาวที่อยู่ข้างๆเพื่อเดินเข้าไปหาหญิงสาวชาวตะวันออกผู้งดงามคนนี้ “หญิงสาวสวยท่านนี้ ผมขอเชิญคุณเต้นรำกับผมได้ไหมครับ”
เขาสัมผัสได้ถึงความลังเลของคนคนนั้น ไม่เคยมีใครปฏิเสธเขาแบบนี้มาก่อน ไม่รู้เป็นเพราะมารยาทหรือไม่ หญิงสาวคนนั้นจึงยื่นมือออกมา เพียงแต่ปลายนิ้วนั้นยังสั่นระริก
คิ้วขมวดขึ้น ไม่เคยมีใครลำบากใจกับการเชิญเต้นรำของเขามาก่อน เขาตั้งใจโอบมือรอบเอวคอดอย่างสนิทสนม แต่หญิงสาวเจ้าของมือเล็กในมือของเขาก็ตัวแข็งทื่อ
เขาเห็นความอ่อนแอและความอึดอัดในดวงตาของเธอ ความโศกเศร้านั้นทำให้เขาอยากดึงเธอเข้ามากอด แต่สติของอ้ายหลุนก็บอกเขาว่า ทำแบบนี้ไม่เหมาะสม
ในที่สุดเขาทำได้เพียงเผยรอยยิ้มสดใส “ผมชื่ออ้ายหลุน”
“ได้ยินชื่อเสียงมานาน ฉันชื่อฉินอีหลินค่ะ”
เขาได้ยินประโยคที่ได้ยินบ่อยจนนับครั้งไม่ถ้วน แต่เขากลับมองไม่เห็นความตื่นเต้นใดๆในสายตาของผู้หญิงที่ชื่อฉินอีหลินคนนี้
ดวงตาดำสนิทคู่นั้นมองเขาอยากเรียบนิ่ง กระทั่งรอยยิ้มยังเป็นพิธีการ อ้ายหลุนพลันเศร้าใจ เธอดูเปราะบาง เขาอยากจะปกป้องเธอ
น่าขำสิ้นดี ปกป้องผู้หญิงตระกูลหลง ที่เขาไม่รู้จักเลยสักนิด
แสร้งทำเป็นไม่ใส่ใจ อ้ายหลุนจับไหล่ที่ถูกตีเมื่อสักครู่อย่างเกินจริง
แน่นอนว่าฉินอีหลินเห็นความเปลี่ยนแปลงของชายตรงหน้า แต่เธอกลับไม่ถาม ไม่สามารถตอบอะไรได้ หัวใจของเธอมันน้อยนิดจะเพิ่มใครเข้าไปอีกไม่ได้แล้ว
อ้ายหลุน เธอต้องทำให้เขาผิดหวังแล้ว
กลับถึงบ้านตระกูลหลงอย่างปลอดภัย ยังไม่ทันทำอะไรฉินอีหลินก็เรียกเด็กๆทั้งสองออกมา ตรวจสอบว่าพวกเขาได้รับบาดเจ็บตรงไหนหรือไม่
อ้ายหลุนยังคงจ้องมองลี่โม่อวี่ที่นั่งอยู่บนโซฟาอีกฝัง มุมปากยกยิ้ม
“ถ้ายังเป็นผู้ชายอยู่ก็ตามผมออกมา”
แน่นอนว่าฉินอีหลิน ได้ยินคำพูดของอ้ายหลุน แต่เธอก็ไม่คิดจะห้าม ครั้งนี้ลี่โม่อวี่ทำเกินไปจริงๆ เขาต้องได้รับบทเรียนบ้าง
