บทที่ 118 หรือว่านอนด้วยกันแล้ว
วันที่สอง
จากข้อมูลที่ฉินอีหลินรับรู้ ด้านนอกเต็มไปด้วยข่าวของลูกสาวตระกูลหลงกับนักแสดงฮอลลีวูดชื่อดัง
ฉินอีหลินหัวเราะไม่ได้ร้องไห้ไม่ออกวางหนังสือพิมพ์ในมือลง ดื่มนมอึกใหญ่อย่างปวดหัว
“คุณหนูคะ ทำไมข้างนอกนักข่าวเต็มไปหมดละคะ”
ป้าหวางที่ตั้งใจไปรดน้ำดอกไม้ในสวน ถูกแสงแฟลชจากกล้องทำให้ตกใจกลับมา
“อืม ช่วงนี้บอกกับสาวใช้ทุกคน ถ้าไม่จำเป็นไม่ต้องออกจากบ้าน ถ้ามีใครพูดอะไรที่ไม่สมควร อย่าหาว่าตระกูลหลงไม่ไว้หน้า”
ฉินอีหลินวางนมลงตรงหน้า ยื่นมือไปหยิบขนมปังมาฉีกกิน ที่จริงเธอไม่ชินที่ต้องทานอาหารตะวันตก เธอพลันคิดถึงตอนที่ช่วยกันทำกับข้าวกินกับลี่โม่อวี่สองคน
“ค่ะ”
ป้าหวางได้ยินแล้วรีบโค้งตัวรับคำสั่ง เธอรู้ว่าคุณหนูของเธอนั้นนิสัยดี แต่นั่นก็ห้ามไปแตะต้องเส้นขีดจำกัดนั้นเชียว
เธอยังไม่โง่พอที่จะพูดพร่ำเพรื่อ นึกถึงสาวๆที่มาใหม่ ป้าหวางต้องกุมขมับ กลับไปเธอจะต้องไปสั่งสอนให้ดี ทางที่ดีอย่าปากมากหาเรื่องให้ตระกูลหลง
“งั้นผมก็ออกจากบ้านไม่ได้เหมือนกันใช่ไหม”
อ้ายหลุนได้ยินินอีหลินคุยกับสาวใช้ ใบหน้าคว่ำ สถานการณ์ตอนนี้เขาไม่ได้อยากให้เป็นแบบนี้สักหน่อย ถูกกักตัวแบบนี้ทำให้เขาไม่สบายใจ
“ถูกแล้ว คุณห้ามออกจากบ้านเด็ดขาด เดี๋ยวให้ป้าหวางปิดม่านในห้องคุณ ปิดตายหน้าต่างไปเลย”
ฉินอีหลินเลิกคิ้วมองชายตรงหน้าอดไม่ได้ที่จะหยอกเย้าเขา
“คุณใส่ผมไว้ในโลงเลยก็ได้”
อ้ายหลุนกลอกตา กินขนมปังในมือเข้าไปในคำเดียว
“นี่มันอะไรกัน”
ตอนนั้นเองอานหน้ากำลังเดินลงมาจากบนตึก แม้ว่าท่าทางยังคงสง่างาม แต่ฉินอีหลินก็มองเห็นความโกรธของเธอ
“อะไรคะ”
ฉินอีหลินเอ่ยถามอย่างสงสัย
“เธอดูเอาเอง”
อานหน้าเลิกคิ้ว วางหนังสือพิมพ์ลงบนโต๊ะ
ฉินอีหลินกวาดตาอ่านอยู่ชั่วขณะ นมในปากพุ่งใส่ตัวอ้ายหลุน อ้ายหลุนหลบไม่ทัน ใบหน้าเต็มไปด้วยน้ำนม
“ขอโทษ ขอโทษ น่ากลัวเกินไปแล้ว คนเขียนช่างแต่งเรื่องเก่งจริงๆ”
ฉินอีหลินตกใจ เธอทั้งเรียกขอทิชชูจากสาวใช้ข้างๆ ทั้งใช้ผ้าเช็ดตัวใช้อ้ายหลุน
จะโทษเธอตอบสนองกินไปไม่ได้ แต่พาดหัวของนักข่าวนั้นน่าตกใจมากจริงๆ
สงสัยดาราดังจะมาเยี่ยมภรรยาและลูก
หัวข้อสายฟ้าฟาดแบบนี้ เธอทนไม่ได้จริงๆ
อ้ายหลุนเพียงตกใจเล็กน้อย ไม่นานเขาก็มองเห็นหนังสือพิมพ์บนโต๊ะ ขณะเดียวกันก็เข้าใจถึงความโกรธของอานหน้าและการตอบสนองของฉินอีหลิน
ลูบหน้าเบาๆ อ้ายหลุนก็หัวเราะออกมาอย่างอารมณ์ดี “ไม่เป็นไร ล้างหน้าด้วยนม ดีต่อผิวพรรณ”
เป็นครั้งแรกที่เขารู้สึกขอบคุณนักข่าวพวกนี้ ในที่สุดก็ทำเรื่องมีประโยชน์เป็นเหมือนกัน
ในตอนนั้นเอง โทรศัพท์ของฉินอีหลินก็ดังขึ้น
โทรศัพท์ข้ามประเทศ
ใบหน้าสงสัย ต่อมาจึงกดรับสาย
“ฉิน ให้อ้ายหลุนรับโทรศัพท์”
เสียงชายชาวต่างชาติตะโกนมาตามสาย ฉินอีหลินมีสติค่อยยื่นโทรศัพท์ให้อ้ายหลุน ขณะเดียวกันก็ทำใบหน้ายินดีในความโชคร้ายของอีกฝ่าย “คุณลองทายสิว่าเป็นใคร?”
“ไม่ต้องเดาผมก็รู้”
อ้ายหลุนรับโทรศัพท์อย่างไม่ใส่ใจ ได้ยินเสียงตะโกนออกมาตามที่คาด
“คุณจะเล่นสนุกก็ต้องมีขอบเขต ครั้งนี้บริษัทตำหนิคุณ ผมลงแรงไปตั้งเยอะ ไม่เห็นแกผมก็ไม่เป็นไร แต่ยังมาก่อเรื่องให้ผมอีก โทรศัพท์ก็ปิดเครื่อง”
แม้ในใจอ้ายหลุนจะดีใจขนาดไหน แต่ก็ยังไม่กล้าทำให้ผู้จัดการของเขาไม่พอใจ “ผมไม่คิดว่าจะเกิดเรื่องแบบนี้ เห็นแก่พระเจ้า คุณก็ช่วยผมจัดการหน่อยแล้วกัน”
“ฉันขึ้นไปดูเด็กๆ พวกเธอคุยกันไปเถอะ”
ฉินอีหลินพูดโดยไม่มีเสียงบอกคนตรงหน้า ต่อมาจึงยิ้มอารมณ์ดีเดินขึ้นตึกไป เรื่องนี้ คงจะพอที่บริษัทของอ้ายหลุนต้องวุ่นวายไปสักพักเลย
“คุณรู้ไหมว่าหนังสือพิมพ์ทุกฉบับในอังกฤษกำลังตีแผ่เรื่องของคุณกับลูก รีบกลับมา มาแถลงการณ์ความจริงให้นักข่าวรับรู้”
อ้ายหลุนเลิกคิ้วสูง เขาพึ่งจะมา อีกอย่างไม่ง่ายเลยที่จะมีเรื่องอื้อฉาว เขาจะปล่อยไปง่ายๆได้ยังไง
ยังไงอ้ายหลุนก็รับปากไปก่อน ผัดวันปะกันพรุ่งไปเรื่อยๆ
เมื่อสักครู่จัดการผู้จัดการส่วนตัวได้แล้ว เขาถอนหายใจออกมายาวๆ เตรียมไปล้างหน้า แม้จะเช็ดแล้ว แต่ใบหน้าก็ยังเหนียวๆ ไม่สบายตัว
กำลังจะลุกขึ้น โทรศัพท์ของฉินอีหลินก็ดังขึ้นอีก เขามองไปยังหน้าจออย่างไม่คิดอะไร หน้าจอปรากฏชื่อของ “ลี่โม่อวี่” สามคำนี้ นิ่งอยู่สักพักแล้วจึงกดรับ
“ฉินอีหลิน ถ้าคุณกล้าแต่งงานกับไอ้ฝรั่งนั่น ผมรับรองคุณจะไม่ได้เจอลูกอีก”
เมื่อปลายสายกดรับลี่โม่อวี่จึงอดไม่ได้ตะโกนออกไป ถ้าเขาไม่ดูข่าวก็คงไม่รู้ เพียงเปิดโทรทัศน์ ไม่ว่าจะเป็นช่องไหนก็มีแต่วิดีโอที่ใบหน้าขาวนั่นจูงมือร่างเล็กวิ่งออกไป
คล้ายกับพากันหนีไปด้วยกัน
หึ เขาไม่มีทางให้โอกาสทั้งสองคนนั้นแน่
ลี่โม่อวี่โกรธจนเลอะเลือนไปแล้ว โยนรีโมททิ้งก็โทรหาฉินอีหลินทันที แต่ในระหว่างที่เขากำลังตะโกนนั้น อีกฝ่ายกลับไม่มีเสียงตอบกลับมา
“ฉินอีหลิน”
“ฉินไม่อยู่ ดูเหมือนว่าคุณลี่จะฮึกเหิมแต่เช้าจังเลยนะครับ”
อ้ายหลุนแน่ใจว่าลี่โม่อวี่ตะโกนเสร็จแล้ว ค่อยเปิดปากหยอกเย้า
“เธอไปไหน”
ลี่โม่อวี่ใบหน้าที่เป็นมิตร โทรศัพท์ของเธอทำไมต้องเป็นไอ้หน้าขาวนี่มารับ
“ฉินอีหลินอยู่กับลูกที่ห้องเด็กๆ หรือว่าคุณไม่รู้ว่าทุกเช้าที่ฉินตื่นมาจะต้องไปดูลูกๆหรอ”
อ้ายหลุนแสร้งทำน้ำเสียงสงสัยเอ่ยถาม ต่อมาจึงเอ่ยต่อ “อ้อ ผมลืมไป คุณไม่รู้จริงๆ”
ดวงตาของลี่โม่อวี่เข้มยิ่งขึ้น เช้าขนาดนี้ทั้งสองก็อยู่ด้วยกัน หรือว่าพวกเขานอนด้วยกันแล้ว
คิดมาถึงตรงนี้ ลี่โม่อวี่กดตัดสาย รีบขับรถไปที่บ้านตระกูลหลง เขาต้องจัดการให้ชัดเจนมันเป็นยังไงกันแน่
แต่พอมาถึงบ้านตระกูลหลง เพียงเปิดประตูรถเขาก็ถูกกองทัพนักข่าวรุมล้อม
“คุณลี่คะ ขอถามหน่อยว่าคุณคิดยังไงกับความรักของภรรยาเก่ากับอ้ายหลุนคะ”
“ก่อนหน้านี้คุณมีเรื่องชกต่อยกับคุณหลงเพราะคุณหนูใหญ่ตระกูลหลง วันนี้ก็จะใช้กำลังในการแก้ปัญหาครั้งนี้ด้วยไหมคะ”
“คุณเห็นด้วยกับลูกของคุณเรียกคุณพ่ออ้ายหลุนด้วยไหมคะ”
“คุณลี่คะ คุณมาแย่งลูกๆกลับคืนใช่ไหมคะ สำหรับเรื่องที่ภรรยาของคุณจะพาลูกๆแต่งงานออกไป คุณมีความเห็นว่ายังไงบ้างคะ”
“ไม่ทราบว่าคุณหนูใหญ่ตระกูลหลงแต่งงานกับคุณอ้ายหลุนแล้วใช่ไหมคะ”
แสงวิบวับพวกนั้นทำให้ใบหน้าที่ไม่น่าดูอยู่แล้วของลี่โม่อวี่ยิ่งแย่เข้าไปใหญ่ เขาแค่ไม่ชอบเปิดเผยเรื่องส่วนตัวต่อสาธารณชน ดังนั้นจึงปกปิดสถานะ จนทำให้ฉินอีหลินเข้าใจผิดคิดว่าเขาเป็น “ผู้ชายกลางคืน”
ตอนนี้เผชิญหน้ากับคำถามของนักข่าว ลี่โม่อวี่กำหมัดแน่น มือขึ้นเส้นเลือดเด่นชัด
