บทที่ 125 ถ้ำเสือวังมังกร ก็ต้องบุก
คืนนั้น นอนไม่หลับ ได้แต่พลิกตัวไปมา ในหัวของฉินอีหลินเต็มไปด้วยภาพของเด็กทั้งสอง ไม่สามารถหลับลงได้
ฉินอีหลินลุกขึ้นนวดวนขมับ ยืนอยู่ขอบหน้าต่างมองออกไปยังความมืดสนิทด้านนอกหน้าต่าง กลางคืนเหน็บหนาวราวกับสายน้ำ หมิงเจอกับจิ่นเซวียนจะเป็นยังไงบ้าง จะเป็นอะไรหรือเปล่า
เมื่อคิดแบบนี้ ฉินอีหลินก็รู้สึกร้อนใจขึ้นมา เธอเดินไปมาไม่นิ่งอยู่ในห้อง มีเสียงเคาะประตูขึ้นมา ฉินอีหลินรีบปืนขึ้นเตียงแกล้งหลับ เป็นอานหน้า เห็นว่าไฟในห้องยังสว่างโร่ จึงถอนหายใจออกมาอย่างอดไม่ได้
ไฟดับลง ประตูถูกปิดตามมาเบาๆ ฉินอีหลินขดตัวอยู่ในผ้าห่ม น้ำตาพรั่งพรูออกมา เธอพลิกตัว พยายามพาตัวเองเข้าสู่การหลับใหล
ทุกอย่างยังไม่รู้แน่ชัด พรุ่งนี้เธอต้องการพลังงานเพื่อตามหาเด็กๆ
เธอจะล้มไม่ได้
ในขณะที่ฉินอีหลินกำลังสะลึมสะลือ เสียงโทรศัพท์ดังขึ้นปลุกฉินอีหลินขึ้นมาจากความฝัน เธอสะดุ้งโหยงลุกขึ้นนั่ง รีบรับโทรศัพท์อย่างรวดเร็วด้วยลางสังหรณ์ไม่ค่อยดี เสียงร้องไห้จ้าของเด็กถูกส่งมาตามสาย
ตอนนี้ ฉินอีหลินไม่มีความง่วงเลยสักนิด หัวใจเต้นแรง มือเธอยกขึ้นมากดไว้ที่หน้าอกบังคับให้ตัวเองสงบลง เอ่ยถามปลายสายกลับไป “หมิงเจ๋อ ใช่ลูกไหม ลูกอยู่ที่ไหน”
“แม่…….” เสียงร้องไห้ค่อยๆเบาลงเล็กน้อย “แม่ครับ ผมกลัวจังเลย ที่นี่มืดมาก”
หัวใจของฉินอีหลินถูกบีบแน่น เธอรีบสวมเสื้อผ้า ใช้หูและไหล่หนีบโทรศัพท์เอาไว้ พร้อมสอบถามสถานการณ์กับหมิงเจ๋อ “หมิงเจ๋อ ไม่ต้องกลัว บอกแม่สิ ตอนนี้ลูกอยู่ที่ไหน ข้างๆมีใครอยู่ด้วยไหม…..”
“แม่ครับ ผมไม่รู้ ผมกลัว” ไม่ง่ายเลยกว่าหมิงเจ๋อจะต่อสายหาฉินอีหลินได้ ขณะที่กลัว ยังมีความน่าสงสาร ยิ่งพูดเสียงร้องไห้ก็ดังก้องขึ้น
ฉินอีหลินได้ยินหัวใจนั้นเจ็บปวด ลูกโทรกลับมาได้ก็ดีแล้ว ดูเหมือนว่ารอบข้างเขาจะไม่มีใคร จึงเอ่ยบอกด้วยความสบายใจขึ้นเล็กน้อย “หมิงเจ๋อ ลูกลองเดินไปดูรอบๆ ดูว่าบริเวณนั้นมีสัญลักษณ์หรือสิ่งปลูกสร้างอะไร แล้วบอกแม่ แม่จะไปรับเดี๋ยวนี้เลย”
“ครับ แม่อย่าวางสายนะ ผมกลัว” หลงหมิงเจ๋อร้องไห้กับโทรศัพท์พร้อมบอก
“แม่ไม่วาง หมิงเจ๋อเข้มแข็ง ไม่ต้องกลัว” ฉินอีหลินบอกด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน ได้ข่าวของลูก ใจเธอจึงสงบลงบ้าง
สายโทรศัพท์ของฉินอีหลินทำให้คนทั้งบ้านตื่นขึ้น ไม่นานบ้านทั้งหลังก็สว่าง ทุกคนรุมล้อมถามสถานการณ์กับฉินอีหลิน
ฉินอีหลินบอกทุกคนไม่ต้องร้อนใจไป พร้อมสอบถามตำแหน่งกับลูกให้แน่ชัด ไม่นานก็ได้ยินหลงหมิงเจ๋อบอกเลขที่บ้าน
ฉินอีหลินขมวดคิ้ว เอ่ยตามออกมา “ตึกที่7หมิงแส”
ฉินอีหลินก็ไม่รู้ตึกที่7หมิงแสอยู่ที่ไหน ดูเหมือนจะเป็นคฤหาสน์ จึงเอ่ยต่อ “เด็กน้อยไม่ต้องกลัว เดินต่อไปอีกสักนิด ดูว่ายังมีสัญลักษณ์อะไรอีกไหม”
ลี่โม่อวี่ที่พึ่งลงจากตึกมาพลันได้ยินเลขที่บ้านจึงขมวดคิ้วบอก “ตึกที่7หมิงแสไม่ใช่ชื่อของคฤหาสน์ของชิวหันเยียนหรอ คุณลองถามหมิงเจ๋อให้ชัดอีกที”
“ชิวหันเยียน” ฉินอีหลินชะงัก เมื่อตอนกลางวันไม่ใช่ไปดูแล้วหรอ
แต่ว่าสีหน้าของลี่โม่อวี่ไม่ค่อยดี ฉินอีหลินจึงไม่รอช้า ถามย้ำอีกรอบ คำตอบยังคงเป็นตึกที่7หมิงแส
ตอนนี้ทุกคนเริ่มนั่งไม่ติด หลงอี้เซวียนออกไปเตรียมรถรอตั้งนานแล้ว ฉินอีหลินก็รีบวิ่งตามออกมา “ลูกรักไม่ต้องกลัว แม่กำลังจะไปหา ไม่ต้องกลัว”
อานหน้าขึ้นไปบนบ้านหยิบผ้าห่มลงมา ยัดใส่มือลี่โม่อวี่ บอก “กลางคืนอากาศเย็น พอเจอเด็กแล้วก็ห่มเอาไว้ อย่าให้เป็นหวัด”
ลี่โม่อวี่รับผ้าห่มมา “ผมรู้แล้ว” แล้วรีบเดินขึ้นรถไป
รถเคลื่อนตัวตามกันออกจากคฤหาสน์ไป ไฟรถห่างออกไปเรื่อยๆ อานหน้ายืนอยู่หน้าประตู มองไกลออกไป ถอนหายใจเบาๆ ภาวนาให้เด็กๆไม่เป็นอะไร
ระหว่างทาง ฉินอีหลินเร่งรัดไม่หยุด กลางคืน ลี่โม่อวี่ก็ไม่กล้าขับเร็วเกินไป แต่ใจของเขาบินไปถึงตึกที่7หมิงแสตั้งนานแล้ว เขาสาบานว่าต้องลากตัวคนพวกนั้นออกมาให้ได้
ฉินอีหลินยังคงอยู่ในสายกับหมิงเจ๋อ เสียงร้องไห้ของอีกฝ่ายค่อยๆเบาลง เมื่อเธอถามถึงจิ่นเซวียน หมิงเจ๋อบอกว่าไม่เจอน้องสาว
หัวใจของฉินอีหลินถูกกระตุกขึ้นมาอีกครั้ง ทำไมยังขาดลูกไปอีกหนึ่งคน
ในใจของลี่โม่อวี่รู้ดี กุมมือฉินอีหลินขึ้นมาเบาๆ ไม่ให้เธอร้อนใจเกินไป “ลูกยังเด็ก มืดขนาดนี้คงหาไม่เจอง่ายๆ เด็กทั้งสองจะต้องอยู่ในคฤหาสน์แน่นอน เดี๋ยวเราไปถึงก็หาเจอแล้ว”
คำพูดของลี่โม่อวี่ใช่ว่าจะไม่มีเหตุผล ฉินอีหลินฟังดังนั้นแล้วจึงสงบลง ปลอบหมิงเจ๋อต่อ แต่น่าเสียดาย หมิงเจ๋อไม่รู้อะไรเกี่ยวกับหมิงเจ๋อเลย
ปากฉินอีหลินปลอบโยนว่าไม่เป็นไร ในใจยังคงระแวง ในเมื่อคนพวกนั้นคิดจะลักพาตัว ทำไมถึงทิ้งเด็กไว้ที่คฤหาสน์คนเดียว แถมยังยอมให้เด็กโทรหาตัวเองอีก เดี๋ยวก่อน นี่เป็นกับดักหรือเปล่า
ฉินอีหลินตึงเครียดขึ้นมา ลี่โม่อวี่มองออกถึงความกังวลของฉินอีหลิน กุมมือของเธอเอาไว้เพื่อให้เธอวางใจ ตอนนี้เด็กๆยังไม่ได้เป็นอะไรก็พอแล้ว เรามีคนมาเพียงพอ ถึงแม้จะเป็นกับดักก็ไม่ต้องกลัว”
เรื่องมาถึงขนาดนี้แล้ว ถึงจะเป็นถ้ำเสือวังมังกร พวกเขาก็ต้องบุกมันสักครั้ง
เมื่อมาถึงทางเข้าคฤหาสน์ ฉินอีหลินก็พุ่งเข้าไป ไม่นานก็เจอหลงหมิงเจ๋อที่ยืนอยู่หน้าประตู
น้ำตาของฉินอีหลินทะลักออกมา เธอรักษารอยยิ้มวิ่งเข้าไป หลงหมิงเจ๋อเองเมื่อมองเห็นฉินอีหลิน จึงตะโกนเรียกแม่ดังๆ วิ่งเข้าหาอ้อมกอดของฉินอีหลิน
เวลานี้ แม่ลูกทั้งสองกำลังกอดกันกลม สะอื้นไห้
คนที่ตามมาเห็นแบบนั้นแล้ว จึงเลือกที่จะยืนเงียบๆอยู่ด้านข้าง ได้สิ่งที่สูญหายกลับคืน หัวใจของคนเป็นแม่ พวกเขาเข้าใจ
เมื่อร้องไห้พอแล้ว ฉินอีหลินจึงคลายอ้อมกอด หมุนตัวตรวจดูอีกรอบ เห็นว่าหลงหมิงเจ๋อไม่มีร่องรอยบาดเจ็บ ค่อยผ่อนลมหายใจออกมา “หมิงเจ๋อรู้สึกไม่สบายตรงไหนหรือเปล่า น้องล่ะ”
ตอนนี้มือมอมแมมของหลงหมิงเจ๋อยกขึ้นเช็ดน้ำตา ชั่วครู่ใบหน้าเล็กมอมแมมก็ส่ายหัว พร้อมบอก “แม่ครับผมไม่เป็นไร ผมตื่นขึ้นมาก็มีผมคนเดียว ไม่เห็นน้อง”
ฉินอีหลินมองสบตากับคนอื่นๆ ท่าทางเคร่งขรึมขึ้น
ลี่โม่อวี่ไม่เอ่ยอะไร เดินตรงเข้าไปในบ้าน ฉินอีหลินกำลังจะตามเข้าไป แต่หมิงเจ๋อไม่ยอมให้เธอออกห่าง
ฉินอีหลินลำบากใจ อ้ายหลุนจึงเดินเข้าไปหา กอดหลงหมิงเจ๋อเอาไว้ บอกยิ้มๆ “หมิงเจ๋ออยู่กับพ่ออ้ายหลุนดีไหมครับ เล่าเรื่องคนไม่ดีให้พ่ออ้ายหลุนฟังดีไหม”
หลงหมิงเจ๋อกอดคออ้ายหลุน พยักหน้าเชื่อฟัง ตอนนี้ลี่โม่อวี่ยังคงค้นหาทุกซอกทุกมุมในคฤหาสน์ ไม่เห็นแม้แต่เงาของหลิงจิ่นเซวียน
