บทที่ 129 ไม่เจอลูกสาวของเธอแน่
เธอเคยคิดว่า ผู้ชายคนนี้ไร้ความรู้สึก ทว่าเขากับมีความรู้สึกรักลึกซึ้งต่อฉินอีหลินขนาดนั้น เธอเคยคิดว่าผู้ชายคนนี้คงเคยมีความรู้สึกต่อเธออยู่บ้าง แต่ดวงตาของเขาคมราวกับมีดคิดอยากจะฆ่าตัวเองให้ตาย
แต่ตอนนี้ เธอไม่กลัว
เห็นว่าเธอไม่ยอมเปิดปาก ลี่โม่อวี่จึงยิ้มเย็น ให้คนเอาเก้าอี้เข้ามาหนึ่งตัว นั่งลงตรงหน้าชิวหันเยียน
ตัวของเขาโน้มไปด้านหน้าเล็กน้อย บีบคางแหลมของชิวหันเยียนเอาไว้ มือขาวนั้นแทบอยากบีบเธอให้แหลกสลาย
“ทางที่ดีคุณบอกผมมา การลักพาตัวครั้งที่แล้วคนที่อยู่เบื้องหลังคือใคร คุณยังจำคนอ้วนตรงหน้าคุณได้ไหม คุณสมคบกันตั้งแต่เมื่อไหร่ ครั้งนี้เขาก็ร่วมด้วยใช่ไหม”
ลี่โม่อวี่เพียงเอ่ยปากก็มีคำถามมากมาย ตอนนี้เขาไม่มีเวลามากมายมาเสียเวลากับชิวหันเยียน เขาต้องได้รู้ที่อยู่ของเด็กทันที
แต่ชิวหันเยียนทำเพียงชายตามองลี่โม่อวี่ จากนั้นก้มหน้าลง
“มองหน้าผม” ลี่โม่อวี่ตะคอกเสียงดัง มือออกแรงมากขึ้น
ชิวหันเยียนมองลี่โม่อวี่ด้วยใบหน้าไร้ความรู้สึก แววตาไม่มีความโศกเศร้ายินดีหรือหวาดกลัว คล้ายกับมัมมี่นั่งนิ่งอยู่แบบนั้น ไม่ตอบโต้
คิดจะไม่พูดอะไร ต่อสู้จนถึงที่สุด ดวงตาของลี่โม่อวี่เยือกเย็นขึ้นมา ถ้าไม่ใช่เพราะเธอรู้ที่อยู่ของเด็ก ลี่โม่อวี่ก็อดไม่ได้อยากจะฆ่าผู้หญิงคนนี้ซะตอนนี้
“ฉันไม่รู้อะไรทั้งนั้น พวกคุณอย่ามาถามฉันเลย” ตั้งแต่แรกจนถึงตอนนี้ ชิวหันเยียนเอ่ยประโยคนี้เสียงแข็ง แล้วไม่มีอะไรนอกจากนั้น
“ดี ดีมาก” ลี่โม่อวี่โกรธมากแต่กลับยิ้มออกมา มือใหญ่ตบลงบนแก้มของเธอด้วยน้ำหนักไม่หนักไม่เบา แล้วบอก “ชิวหันเยียน ระยะเวลาที่คุณอยู่กับผมก็ไม่น้อย คุณก็น่าจะรู้ฝีมือของผมดี”
ชิวหันเยียนยังคงไม่แสดงท่าทางใดๆ ราวกับไม่ได้ยินอะไรเลย
ก่อนที่จะมาฉินอีหลินได้เตรียมตัวมาแล้วว่าจะไม่ได้ข้อมูลอะไร มองดูท่าทางไม่เกรงกลัวต่ออะไรใดๆของชิวหันเยียน ฉินอีหลินแปลกใจ ตัวเองไม่ได้มีความรู้สึกโมโห แต่กลับพบว่าตัวเองนิ่งอย่างแปลกประหลาด ไม่มีความรู้สึกแม้แต่น้อย
“ลี่โม่อวี่ คุณไปเอายามาหน่อย” ฉินอีหลินที่ยืนนิ่งอยู่ด้านหลังลี่โม่อวี่ เอ่ยออกมา
ลี่โม่อวี่หันหน้าไปมองเธอเล็กน้อย แต่เห็นว่าฉินอีหลินไม่อยากพูดอะไรมาก ก็ไม่ได้ถามอะไรต่อ ยาหรอ เขาก็มีไม่น้อย
ช่วงเวลาคลุมเครือ ลี่โม่อวี่เข้าใจแล้วว่าฉินอีหลินคิดจะทำอะไร แต่ดวงตาของเธอสงบเกินไป ทำให้คนรู้สึกมองไม่ออก
เห้อห้าวที่ยืนอยู่ข้างๆก็รู้แล้วว่าฉินอีหลินจะเอายาไปทำไม ความตึงเครียดเด่นชัดออกมาบนใบหน้าอย่างไม่ต้องสงสัย
ใช่ เขาใส่ใจผู้หญิงคนนี้มาก เขาร้อนรน จนเอ่ยออกมาอย่างไม่สนใจสถานการณ์ ไม่สนใจฐานะ “พี่สะใภ้ ใช้ยาก็ใช่ว่าเธอจะยอมพูด พวกคุณเกลี้ยกล่อมอีกหน่อยดีไหม”
“เกลี้ยกล่อมหรอ” ฉินอีหลินยิ้มหยัน “งั้นคุณมาเกลี้ยกล่อม”
ถ้าเกลี้ยกล่อมได้ผล พวกเขาคงไม่ต้องเสียแรงเปล่านานขนาดนี้ แทบจะทำให้พวกเขาหมดความอดทนจนหมดสิ้นแล้ว
ฉินอีหลินไม่รู้ว่าเห้อห้าวรู้สึกต่อชิวหันเยียนอย่างไร คิดว่าเห้อห้าวใจดีจนทนไม่ได้ อดไม่ได้ที่จะยิ้มเยาะ “ถ้าคุณรู้ว่าเธอทำยังไงกับฉันในตอนแรก คุณจะยังคิดสงสารเธออยู่ไหม ฉันก็แค่ร้ายมาก็ร้ายตอบแค่นั้น”
เห้อห้าวมองรอยยิ้มของฉินอีหลิน รู้สึกราวกับในห้องวีไอพีที่ปิดสนิทนี้เต็มไปด้วยกลิ่นอายของมารร้าย ทว่าแปลกไปจากปกติ ไม่ได้ทำให้เขาก้าวถอยเลยแม่แต่ก้าวเดียว
ฉินอีหลินยังคงพูดต่อไป “ตอนนั้น เธอก็จับตัวฉันไป แล้วพาคนมากมายมาดูถูกฉัน มีใครสงสารฉัน ไปช่วยฉัน ตอนนี้ฉันก็แค่ให้เธอได้ลิ้มรสชาติของมันบ้างเท่านั้น”
เห้อห้าวชะงัก แววตาไม่อยากจะเชื่อ ท่าทางของฉินอีหลินก็ดูไม่ปลอม หรือว่าสิ่งที่เธอพูดนั้นเป็นความจริง
มองชิวหันเยียนที่ไร้ซึ่งสีหน้าท่าทางใดๆ ไม่มีท่าทีปฏิเสธ เห้อห้าวก็เข้าใจขึ้นมา ตอนนี้อารมณ์ของเขาเริ่มสับสนขึ้นมา ทำแบบนี้ ก็เป็นเพราะชิวหันเยียนผิดก่อน เธอจะต้องได้รับมัน
แต่ยานี้…..
เห้อห้าวหมดปัญญาห้ามฉินอีหลิน จึงเลือกที่จะเงียบ มองไปยังดวงตาของชิวหันเยียนอีกครั้ง ซับซ้อนไม่น้อย ปวดใจหรือทำอะไรไม่ถูก
ตอนนี้ฉินอีหลินถือขวดยาปลุกเซ็กซ์ มุมปากค่อยๆยกยิ้ม เรื่องราวในอดีตปรากฏสู่สายตา คล้ายกับหนังที่ฉายวนอยู่ในหัว ตอนนั้นเธอสิ้นหวังและกลัวขนาดไหน เธอร้องไห้ เธออ้อนวอน แล้วมีประโยชน์อะไรกัน
เธอคล้ายกับพึมพำกับตัวเองเสียงต่ำ “รสชาติในตอนนั้นมันทรมานมากนะ เธอจะลองดูหน่อยไหม”
เอ่ยจบ เธอจึงเดินเข้าไปหยุดอยู่ข้างๆชิวหันเยียน ถือขวดยาส่ายไปมาอยู่ตรงหน้า ดวงตามีรอยยิ้มหนักๆ น้ำเสียงเย็นเยือกถึงกระดูก
“ชิวหันเยียน เธอแค่บอกฉัน ลูกสาวของฉันอยู่ที่ไหน ฉันจะไม่คิดเล็กคิดน้อยอะไรเลยก็ได้ ปล่อยเธอไปตอนนี้”
ทว่าชิวหันเยียนก็ไม่หันไปมองฉินอีหลินเลยแม้แต่น้อย ในใจของเธอ ไม่เคยคิดว่าฉินอีหลินจะทำแบบนี้กับเธอ หรือกล้าทำอะไรเธอ
ฉินอีหลินไม่โกรธ ไม่พูดก็ไม่พูดสิ เธอจะต้องให้หล่อนได้ลิ้มรสว่ามันเป็นยังไง
ลี่โม่อวี่อยากเข้าไปช่วย แต่ก็โดยฉินอีหลินสั่งห้าม เธอสาบานว่า เธอจะเป็นคนผลักผู้หญิงคนนี้ลงนรกด้วยตัวเอง
เธอยื่นมือไปบีบคางของชิวหันเยียนเอาไว้แน่น ชิวหันเยียนต่อต้านไปก็ไม่มีประโยชน์อะไร มืออีกข้างบีบบังคับกรอกยาลงไป
ชิวหันเยียนที่นั่งอยู่บนเก้าอี้ต่อต้านอยู่สองสามครั้งอย่างสุดกำลัง แต่ร่างกายกลับถูกมัดเข้ากับเก้าอี้ไว้แน่น
ฉินอีหลินทุบแก้วลงกับพื้น เสียงเสียดหูฟังแล้วถึงอกถึงใจ มองใบหน้าที่ไร้ความรู้สึกใดๆของชิวหันเยียน ฉินอีหลินก็ไม่รีบร้อน ยืนยิ้มอยู่ข้างๆ สองมือยกขึ้นกอดอก ยืนมองอยู่เงียบๆ
เวลานี้ฉินอีหลินราวกับปีศาจ แต่ในใจของอีกฝ่ายนั้นเข้าใจแจ่มชัด เทียบกับที่ชิวหันเยียนทำกับตัวเองในตอนนั้น นี่เธอก็แค่คิดดอกเท่านั้นเอง
ชิวหันเยียน เธอทำร้ายฉัน ฉันจะต้องคิดทบต้นทบดอกเอาคืนจากเธอ เพียงแต่ว่า ตอนนี้ฉันต้องการข้อมูลจากปากของเธอ
ผ่านไปไม่นาน ชิวหันเยียนก็รับรู้ถึงความผิดปกติของร่างกาย ไม่มีกำลังวังชา ร่างกายที่แข็งทื่อนั้นอ่อนยวบลงมา เธอรู้ว่านี่มันเกิดอะไรขึ้น ดวงตาคู่นั้นเผยความกลัวออกมา
เธอตะโกนไปยังฉินอีหลิน “ฉินอีหลิน เธอกล้าทำแบบนี้กับฉันจริงๆ”
ฉินอีหลินหัวเราะ ไม่ปฏิเสธ ทำไมเธอจะทำแบบนี้ไม่ได้ ต่อมา เธอตบมือ ก็มีผู้ชายก็เดินเข้ามาเป็นแถวยาวเหยียด หน้าตาและร้อยยิมที่อย่างรามก ไม่ต้องถามว่าน่ารังเกียจขยะแขยงขนาดไหน
ชั่วพริบตา ใบหน้าขึ้นริ้วสีแดงด้วยฤทธิ์ยาของชิวหันเยียนพลันขาวซีด ความเกลียดชังที่มีต่อฉินอีหลินมาถึงจุดสูงสุด เธอตะคอกเสียงดัง “ฉินอีหลิน ถ้าพวกเขามา ชาตินี้ทั้งชาติเธอก็จะไม่มีวันได้เจอกับลูกสาวเธออีก”
