บทที่ 146 ผมจะทำหน้าที่ให้สำเร็จครับ
แม้ลี่อานโก๋จะไม่ได้ให้คำตอบกับเธอ แต่ฉินอีหลินเองก็เข้าใจแล้ว เธอคาดเดาว่าค่อนข้างใกล้เคียง
เพียงแต่ว่าที่นั่งนั้นมีผู้โดยสารเต็มไปหมด เธอถามในสถานการณ์แบบนี้ก็คงไม่เหมาะเท่าไหร่ ฉินอีหลินรู้ว่าตัวเองพลาดไป จึงมีใบหน้ารู้สึกผิด
แต่ลี่อานโก๋ปิดเปลือกตาลงไม่อยากพูดอะไรมาก ฉินอีหลินก็รู้จักวางตัวปิดปากเงียบ ต่อมาจึงหาว เธอเองก็เริ่มง่วงแล้ว จึงหลับตาลงรักษาร่างกายเอาไว้
ลี่โม่อวี่มองจับจ้องลี่อานโก๋อยู่เงียบๆอย่างรอบคอบ เขาเตรียมทุกสิ่งทุกอย่างไว้เรียบร้อยแล้ว คล้ายกับรู้ทุกอย่าง อดสงสัยไม่ได้ว่าเขามีแผนมาเรียบร้อยแล้ว รู้ว่าฉินอีหลินจะไม่ปฏิเสธข้อเสนอของเขา
เมื่อคิดแบบนั้น ลี่โม่อวี่ก็รู้สึกไม่สบายใจ ผู้ชายคนนี้มีแผนการกับเขาก็พอแล้ว แต่ตอนนี้ยังคิดร้ายกับผู้หญิงของเขาด้วย
เพียงแต่ตอนนี้อยู่บนเครื่องบิน ผู้คนวุ่นวาย ไม่แน่ว่ารอบข้างก็มีคนของแก๊ง K เขาก็ไม่ใช่คนไม่ใส่ใจสถานการณ์ ที่จะทำอะไรหุนหันเปิดเผยแผนการนี้ ตอนนี้เขาเลือกที่จะเงียบไม่ถามต่อ เพียงแต่ในใจนั้นยังกังวล ใบหน้าก็ทะมึนขึ้น
ฉินอีหลินที่อยู่ข้างๆนั้นหลับไปแล้ว ศีรษะก้มลงไป แถมบางครั้งยังเกว่งไปมา มีเสียงหายใจเบาๆ
มุมปากของลี่โม่อวี่อดที่จะยกยิ้มขึ้นมาไม่ได้ ยื่นมือไปโน้มศีรษะของเธอลงมาพิงบนไหล่ตัวเองเบาๆ มองใบหน้าขาวสวย ลี่โม่อวี่อดไม่ได้ยื่นมือไปเกลี่ยเบาๆ จากนั้นจัดท่าใหม่ เธอนอนหลับได้สบายยิ่งขึ้น
เนิ่นนาน ลี่โม่อวี่ก็เริ่มไม่ไหว เมื่อคิดว่าต่อไปจะต้องเจอกับศึกครั้งใหญ่ ลี่โม่อวี่จึงกอดฉินอีหลิน เอียงศีรษะลงไปพิงลงไปบนศีรษะของเธอ สูดกลิ่นหอมอ่อนๆนั้น ลี่โม่อวี่ก็หลับลงอย่างอิ่มเอมใจ
เมื่อมาถึงเมืองหลวง ฟ้าเริ่มมืดแล้ว
ฉินอีหลินลงจากเครื่อง อดไม่ได้ที่จะสั่นเทา เธอรีบสาวเท้าตามติดลี่อานโก๋ เพียงแต่มือที่ถือกระเป๋านั้นสั่นอย่างอดไม่ได้ เมื่อคิดว่าเดี๋ยวต้องทำการผ่าตัดแล้ว เธอก็รู้สึกตื่นเต้นอยู่ในใจ
เดิมไม่เกรงกลัวอะไร เธอก็รู้ว่าตัวเองไม่ควรกลัว แต่มือทั้งสองก็ไม่ยอมเชื่อฟัง ยังคงสั่นระริกเบาๆ
ฉินอีหลินเม้มปากแน่น พยายามสะกดให้ตัวเองสงบลง แต่ยิ่งทำแบบนั้น มือของฉินอีหลินก็ยิ่งสั่นแรงขึ้น
ลี่โม่อวี่ที่ลงมาทีหลังเห็นเธอกลัวขนาดนั้น หัวใจก็กังวลไปกับเธอ หากการผ่าตัดครั้งนี้มีอะไรผิดพลาดขึ้นมาล่ะ
“อีหลิน ถ้าคุณกลัว เรากลับก็ได้นะ ถึงตอนนั้นค่อยคิดหาทางใหม่ ดีไหม” ลี่โม่อวี่ที่เดิมก็ไม่เห็นด้วยให้เธอไปเสี่ยงอันตรายคนเดียว ตอนนี้เห็นท่าทางหวาดกลัวของเธอ จึงเกลี้ยกล่อมเธออีกครั้ง
ดวงตาของฉินอีหลินจับจ้องอยู่ที่ลี่อานโก๋ตลอด ตอนนี้ลี่อานโก๋หยุดยืน คล้ายกับกำลังคุยอะไรกับคนข้างๆ เธอส่ายหัว แววตามุ่งมั่น “ไม่ ไม่ว่ายังไงฉันก็ต้องลองสักครั้ง ในเมื่อเราก็มาถึงเมืองหลวงแล้วไม่ใช่หรอ”
“แต่ว่า….อีหลิน คุณก็รู้ ผมไม่อยากให้คุณต้องเสี่ยงอันตราย” ลี่โม่อวี่ยังคงเกลี้ยกล่อม
ทว่าฉินอีหลินยังคงส่ายหัว รอยยิ้มนั่นยังคงฝืน แต่มีความมั่นใจในสายตาเต็มเปี่ยมอย่างไม่ต้องสงสัย เธอส่ายหัวอีกครั้ง ใช้น้ำเสียงมั่นคงเอ่ยขัดคำพูดของลี่โม่อวี่ “ลี่โม่อวี่ ฉันรู้ว่าตัวเองกำลังทำอะไร ตอนนี้ฉันถอยไม่ได้แล้ว ฉันคิดว่าถ้าคนที่ผู้อำนวยการลี่เลือกเป็นคุณ คุณก็คงไม่ปฏิเสธ ถูกไหม”
ลี่โม่อวี่พูดไม่ออก คำพูดมากมายในใจตอนนี้กลับพูดออกมาไม่ได้ ใช่ ถ้าคนที่แก๊ง K ต้องการคือตัวเอง เขาก็คงจะตอบรับโดยไม่ลังเล
ในระยะเวลาสั้นๆ ลี่โม่อวี่ก็ได้เข้าใจความแน่วแน่ของฉินอีหลิน เขาเงียบไปสักพัก สุดท้ายก็พยักหน้า ไม่พูดอะไรอีก “ได้ อีหลินคุณทำให้เต็มที่ ผมจะมองดูคุณอยู่ข้างหลัง จำเอาไว้ ผมจะไม่ให้คุณเป็นอะไรแน่นอน”
ดวงตามุ่งมั่นและมีพลัง ฉินอีหลินนิ่ง หัวใจที่พะว้าพะวังตอนนี้ค่อยๆสงบลง
ลี่โม่อวี่จ้องลึกเข้าไปในดวงตาของฉินอีหลิน คว้ามือที่จับกระเป๋าเอาไว้แน่นเข้ามาอยู่ในมือตัวเอง บอกด้วยความรักและความห่วงใย “อีหลิน ไม่ว่าเมื่อไหร่ ผมก็จะอยู่เคียงข้างคุณ”
ฉินอีหลินพยักหน้า ทั้งสองรีบสาวเท้าก้าวตามลี่อานโก๋ที่อยู่ด้านหน้า ด้านนอกสนามบิน ด้านข้างลี่อานโก๋มีชายหนุ่มในเครื่องแบบทหารยืนอยู่ ส่วนสูงประมาณร้อยเจ็ดถึงแปดสิบ รูปร่างผอม มองผ่านเครื่องแบบนั้นยังมองเห็นแผ่นอกกว้าง ดูเหมือนจะมีทักษะที่ยอดเยี่ยม นายทหารจริงๆ
เมื่อเขามองเห็นฉินอีหลิน จึงเข้ามาต้อนรับอย่างเป็นกันเอง กล่าวทักทาย “สวัสดีครับคุณฉิน ภารกิจครั้งนี้ผมเป็นคู่หูของคุณ ผมชื่อหู่โถวครับ”
หู่โถวใบหน้ายังหนุ่มเต็มไปด้วยรอยยิ้ม ภายใต้อารมณ์ขัน ฟันขาวสว่างไสวในความร่าเริง
ฉินอีหลินชะงัก แต่ก็ยังยิ้มให้หู่โถวอย่างเหมาะสม ดูเหมือนว่าหู่โถวจะเคยเห็นข้อมูลของเธอมาก่อน รายละเอียดต่างๆยังคงต้องคุยกันอีก เมื่อหู่โถวบอก เธอจึงพยักหน้ารับเบาๆ
ลี่โม่อวี่มองชายหนุ่มที่โผล่มากะทันหัน ดูธรรมดา ไม่ได้มีลักษณะเด่นอะไร แม่จะไม่ได้หล่อเหมือนเขา แต่เมื่อได้ยินเขาบอกว่าต่อไปจะมาเป็นคู่หูของฉินอีหลิน ก็รู้สึกไม่พอใจ
ลี่โม่อวี่หันไปมองลี่อานโก๋ เลิกคิ้วขึ้น ถามด้วยน้ำเสียงที่แฝงไปด้วยความไม่พอใจ “หรือว่าไม่ใช่อีหลินปฏิบัติภารกิจคนเดียวหรอ ทำไมถึงโผล่มาอีกคน”
ลี่อานโก๋เหลือบมองลี่โม่อวี่ มุมปากยกสูงขึ้นคล้ายกับจะมีรอยยิ้มเล็กน้อย เอียงเข้าไปหาพร้อมบอก “ฉันบอกเมื่อไหร่ว่าจะให้คุณฉินทำภารกิจคนเดียว แกไม่ใช่เป็นห่วงคุณฉินมากหรอ เธอไปคนเดียวแกก็ไม่วางใจ ตอนนี้มีคนเก่งอยู่ข้างๆ แกก็คงจะวางใจได้แล้ว”
ลี่โม่อวี่อึดอัดอยู่ในใจ ใช่ มีคนอยู่เคียงข้างฉินอีหลิน โอกาสสำเร็จก็มีเพิ่มมากขึ้น เกิดอะไรขึ้นก็สามารถดูแลกันได้ แบบนี้เขาก็วางใจ
แต่ใครช่วยบอกเขาที ทำไมคู่หูนี่ต้องเป็นผู้ชาย คิดถึงว่าหลายวันต่อจากนี้ฉินอีหลินต้องอยู่กับผู้ชายแปลกหน้า ลี่โม่อวี่ก็ไม่พอใจ
เขาจ้องลี่อานโก๋เขม็งด้วยความโมโห ดวงตาราวกับจะพ่นไฟได้ เขากัดฟันตอบ “คุณตั้งใจ”
ลี่อานโก๋ไม่ได้รับความโกรธของเขา ใบหน้ายังคงเรียบนิ่ง สุดท้ายเขาหันไปมองฉินอีหลิน บอก “ขึ้นรถเถอะ พวกเขารออยู่ที่ฐานแล้ว”
ลี่โม่อวี่คำรามในลำคอเบาๆ จับจูงฉินอีหลินให้เดินอยู่ด้านหน้า ทิ้งห่างจากลี่อานโก๋และหู่โถวคนนั้น
ยังดีที่หู่โถวไม่ใช่คนหน้าบาง ไม่ได้รู้สึกกระอักกระอ่วนเพราะแบบนี้ แถมยังรับรองกับลี่โม่อวี่ “ผมจะทำหน้าที่ให้สำเร็จครับ”
