บทที่ 138 ส่อถึงความตาย
วางสายแล้ว ฉินอีหลินใจลอยอย่างคุมไม่อยู่ แม้เธอจะดีใจที่รู้ว่าจิ่นเซวียนยังมีชีวิตอยู่ ทั้งกลัวว่าคนของแก๊งK จะจับได้ว่าเธอแอบโทรศัพท์มา จะลงโทษเธอ
เพราะเด็กทั้งสองไม่มีพ่อมาตั้งแต่ยังเล็ก ฉินอีหลินกลัวว่าพวกเขาจะรู้สึกขาดหาย ตั้งแต่เล็กเลยไม่เคยให้พวกเขาต้องประสบกับความลำบาก โดยเฉพาะจิ่นเซวียนที่เป็นเด็กผู้หญิง แม้จะไม่ใช่คนว่านอนสอนง่าย แต่ก็ไม่เคยได้รับการทำโทษใดๆ
เธอเป็นคนค่อนข้างหัวโบราณ เชื่อหลักการ “เลี้ยงลูกชายให้ลำบาก เลี้ยงลูกสาวให้สุขสบาย”มาตลอด
ฉินอีหลินพ่นลมหายใจออกมาอย่างควบคุมไม่ได้ เดินอย่างไร้เรี่ยวแรงกลับห้องไป หลงหมิงเจ๋อนอนหลับไปแล้ว ท่าทางของเขางอตัวราวกับกุ้ง คิ้วทั้งสองก็ขมวดเข้าหากันแน่น คล้ายกับรู้สึกไม่ปลอดภัย
เธอเข้าไปห่มผ้าให้เด็กน้อยเบาๆ ตั้งแต่พาหมิงเจ๋อกลับมา เขาก็นอนกับเธอตลอด ช่วงแรกๆทั้งนอนและร้องไห้ไปด้วย สะดุ้งตื่นตอนกลางคืนอยู่หลายครั้ง ทุกครั้งที่ตื่นมาจะเรียกหาน้องสาวเรียกหาแม่
ตอนนี้สถานการณ์เริ่มเข้าที่แล้ว เพราะเขาได้รับความหวาดกลัวมากเกินไป การนอนของเขาจึงไม่ค่อยสงบเท่าที่ควร
“ฮือ……….แม่ครับ…”
หลงหมิงเจ๋อรับรู้ถึงคนด้านข้าง จึงลืมตาขึ้นมา เห็นว่าเป็นแม่ของตน จึงจับแขนเสื้อของแม่เอาไว้แน่นแล้วหลับต่อไป
“นอนเถอะ แม่จะอยู่เป็นเพื่อน”
“ครับ”
ฉินอีหลินเห็นท่าทางรู้สึกไม่ปลอดภัยของหลงหมิงเจ๋อ หัวใจเธอเจ็บปวด ขนาดเด็กผู้ชายยังเป็นขนาดนี้ แล้วจิ่นเซวียน…..
ตอนนี้ฉินอีหลินไม่กล้าแม้แต่จะคิดว่าเด็กคนนั้นต้องเจอกับอะไรบ้าง ตอนนี้เธอได้แต่ภาวนาต่อสวรรค์ ให้จิ่นเซวียนมีชีวิตอย่างปลอดภัย เธอยอมแลกทุกอย่างเพื่อคำขอนี้
คิดมาถึงตรงนี้ เธอก็นึกถึงลี่อานโก๋
คิ้วเรียวสวยขมวดมุ่นเข้าหากัน ชั่วขณะ ที่เธอคิดอยากตอบรับข้อเสนอของอีกฝ่าย
“เฮ้อ”
ฉินอีหลินถอนหายใจออกมายาวๆอย่างห่อเหี่ยว ม้วนห่อร่างกายเข้าหากัน นั่งมองหลงหมิงเจ๋อหลับอยู่เงียบๆ
ลูกรัก แม่ต้องทำยังไงถึงจะช่วยน้องสาวของเราออกมาได้
อีกฝั่งของโลก ทุกคนกำลังยุ่งวุ่นวาย
Abnerใบหน้าทะมึนมองรายงานที่ถูกส่งมา
“พวกคุณวิจัยมานานขนาดนี้ แล้วให้ผมมาแค่นี้หรอ”
Conan เช็ดเหงื่อบนใบหน้าไม่หยุด เดิมทีผมสีบลอนด์ก็ไม่ได้หนาตอนนี้ยิ่งติดอยู่ด้านบนอย่างน่าอับอาย “ขอโทษครับ พวกเราไม่คิดว่าผลจะออกมาแบบนี้ แต่พวกเราได้ทำเต็มที่แล้ว”
Conanเป็นผู้เชี่ยวชาญในด้านนี้ เขาเป็นผู้นำในการทำวิจัยตลอดสิบกว่าปีมานี้ ไม่หยุดพัฒนาช่องโหว่ที่มีมา เขามั่นใจว่าตัวเองทำได้ดีมาตลอด ทำไมถึงได้ล้มเหลว
“Otto ถ้าผมจำไม่ผิด ตอนนั้นเป็นคุณที่วิ่งไปหาMr.Readeแล้วบอกถึงแผนการของคุณว่ามันสมบูรณ์มากกว่า พวกเราถึงไปกำจัดอาจารย์ของคุณไป ให้คุณเป็นผู้นำทีม สุดท้ายล่ะ”
“แต่ว่าพวกเรา…..”
“เป็นยังไงบ้าง”
Readeพึ่งร่วมงานเลี้ยงเสร็จก็รีบมาที่ห้องทดลองทันที Abnerบอกว่า วันนี้จะได้รู้ผลลัพธ์
Abnerได้ยินพลันหัวคิ้วก็ขมวด เขารู้ดีถึงอารมณ์ของชายคนนี้ ถ้าหากไม่ได้ดังสิ่งที่หวัง ไม่เพียงแต่ทีมวิจัยเหล่านี้ที่ต้องประสบหายนะ รวมทั้งเขาก็คงไม่ดีแน่
แต่ตอนนี้มันล้มเหลวไปแล้ว
เดิมทุกคนกำลังทำหน้าที่ของตนเองตอนนี้กลับหยุดลงโดยไม่ได้นัดหมาย ก่อนที่พวกเขาจะมาอยู่ที่นี่ล้วนเป็นศาสตราจารย์ ผู้เชี่ยวชาญ แต่เมื่อมาอยู่ที่นี่ พวกเขาไม่มีแม้แต่อำนาจพื้นฐานที่ควรจะมี แม้แต่ชีวิตก็ไม่สามารถลิขิตเองได้
“ผมรู้แล้ว Otto คุณทำให้ผมรู้สึกผิดหวังจริงๆ”
Readeมองชายตรงหน้าด้วยสีหน้าผิดหวัง ท่าทางเห็นอกเห็นใจ “คุณก็รู้ ผมไม่ชอบคนไร้ความสามารถ คุณยังจำอาจารย์ของคุณได้ไหม”
ใบหน้าของชายคนนั้นเต็มไปด้วยความหวาดกลัว แต่ไม่ได้รอให้เขาต้องพูดอะไรออกมา Abnerก็ออกคำสั่งให้ลากตัวเขาออกไป
คนที่เหลืออยู่ในห้องทดลองได้แต่ก้มหน้าไม่กล้าพูดอะไร เมื่อพวกเขาได้มาอยู่ที่นี่ก็รู้แล้ว ชีวิตที่เหลืออยู่ของพวกเขาคืออยู่ที่นี่ แต่เพียงโดนขับไล่ นั่นหมายถึงความตาย
“ใครสามารถบอกผมได้ ทำไมถึงล้มเหลว”
Reade มองชายที่โดนลากออกไป อารมณ์ท่าทางยังคงไม่เปลี่ยนไป ถามขึ้นเสียงดัง
Daltonมองเพื่อนร่วมงาน พลางเอ่ยเสียงเบา “เมื่อก่อนที่ทำตามอาจารย์ เขาก็บอกพวกเราว่า เซลล์นี้อาจจะเกิดการเปลี่ยนแปลงไปตามปัจจัยสังคมภายนอก แต่เพราะไม่มีตัวอย่างอ้างอิง เราไม่มีใครรู้ว่าปัจจัยที่ชัดเจนนั้นคืออะไร ตอนนี้คาดว่าน่าจะเป็นการตั้งครรภ์ของ H1 ผมคิดว่า หากอยากรู้ให้แน่ชัด ก็ต้องใช้มันกับความเป็นจริง เรายังต้องการH1”
“แล้วเซลล์ของเด็กผู้หญิงคนนี้เป็นยังไง”
Readeขมวดหัวคิ้วแล้วถามต่อ
“เธอก็เหมือนH1ที่เคยล้มเหลวก่อนหน้านี้”
Readeพยักหน้า เอ่ยถาม “คุณชื่ออะไร”
“Kyle”
“จากนี้ไปการทดลองนี้จะทำโดยKyle”
Readeอารมณ์ไม่ดีมาก เบื้องบนเร่งมา เบื้องล่างยังไม่คืบหน้า นี่ทำให้เขาโมโหเป็นฟืนเป็นไฟ แต่สีหน้าท่าทางของเขายังคงไม่แสดงออกมา เพียงขมวดคิ้วเล็กน้อย จากนั้นหมุนตัวจากไป
ฉินอีหลินไม่รู้ว่าแก๊งKได้ชี้หอกมาทางเธออีกแล้ว ตอนนี้เธอทำเพียงมองหลงหมิงเจ๋อหลับด้วยความกังวลอยู่เงียบๆ ต่อมาจึงปิดเปลือกตาลง
เธอต้องนอน ไม่มีใครรู้ว่าต่อไปจะเกิดอะไรขึ้น สิ่งที่เธอทำได้ในตอนนี้คือดูแลร่างกายของตนเอง เพื่อเผชิญหน้ากับสิ่งที่จะเกิดขึ้น เมื่อคิดได้ดังนั้น ฉินอีหลินรีบจัดการกับความคิดตัวเอง พยายามนอนให้หลับ
แต่เมื่อท้องฟ้าพึ่งจะสว่าง หลงหมิงเจ๋อก็สะดุ้งตื่นจากฝัน เมื่อเขาตื่น ฉินอีหลินที่ตื่นง่ายก็สะดุ้งตื่นขึ้นมา
“แม่ครับ แม่ ผมฝันเห็นน้อง เธอร้องไห้ไม่หยุด ร้องจนหมิงเจ๋อทรมาน”
ดวงตาของหมิงเจ๋อมีคราบน้ำตา ปากเล็กก็ยู่เข้า ดูน่าสงสาร แม้ว่าทุกคนจะบอกกับเขาเสมอว่าน้องสาวหาเจอแล้ว แต่เขาก็มองออกจากการแสดงออกของทุกคน
“หมิงเจ๋อคนดี เดี๋ยวแม่ก็จะไปรับน้อง หนูอยู่บ้านรอแม่กลับมาดีไหมจ๊ะ”
ฉินอีหลินถอนหายใจเบาๆ จากนั้นกอดลูกของเธอเอาไว้แน่น เรื่องราวของหมิงเจ๋อและจิ่นเซวียนทำให้เธอซึ้งใจและยังทำให้เธอเจ็บปวด
“แม่ครับ ต่อไปผมจะไม่แย่งของเล่นและของกินกับน้องแล้ว ไม่รังแกน้องด้วย”
หลงหมิงเจ๋อสูดดมกลิ่นอายจากร่างกายของแม่ นั่นเป็นกลิ่นของแม่ ตอนนี้เขายังกอดแม่ได้ นี่เป็นสิ่งที่ทำให้เขาอิ่มเอมใจ
“อีหลิน ตื่นรึยัง ลี่โม่อวี่มาหา”
อานหน้าไม่รู้ถึงสถานการณ์ภายในห้อง ตอนนี้เธอทำเพียงเคาะประตูเบาๆ พลางบอกด้วยเสียงกดต่ำ
