บทที่ 144 อย่าสร้างปัญหา
สองคนในห้องยังกอดเกี่ยว ฉินอีหลินแนบใบหน้าลงกับอกกว้าง ฟังเสียงจังหวะการเต้นของหัวใจลี่โม่อวี่ พลันรู้สึกปลอดภัย ตลอดห้าปีที่ผ่านมาเธอยืนหยัดต่อสู้มาคนเดียว ตอนนี้ถูกดึงเข้ามาในอ้อมอกกว้าง นี่ทำให้เธอต้องหลับตาลงอย่างอิ่มเอม
ลี่โม่อวี่หอบหายใจ จูบลงบนจมูกที่มีเหงื่อซึมของหญิงสาวในอ้อมกอด เขายื่นมือไปลูบหลังฉินอีหลินเบาๆ ดวงตาร้อนแรงไม่ปิดบัง “อีหลิน ผมคิดถึงคุณมาก”
หมิงเจ๋อเล่นเหนื่อยแล้ว อานหน้าลงมาก็ได้ยินเสียงแปลกๆจากห้องข้างๆ หมิงเจ๋อยกยิ้มแล้วถามอานหน้า “คุณยายครับ คุณยาย คุณลุงลี่กำลังรังแกแม่อยู่หรอครับ”
อานหน้าถูกถามจึงมีสีหน้ากระอักกระอ่วน ไม่รู้จะตอบยังไง หมิงเจ๋อยังไม่รู้เรื่อง ถามจนถึงที่สุด
อานหน้ากังวล กอดหมิงเจ๋อเอาไว้เพื่อให้เขานอนหลับ “มีเสียงที่ไหน เด็กน้อยนี่คำถามเยอะจริงๆ รีบนอนเถอะ”
หมิงเจ๋อเปิดตาไร้เดียงสากว้าง ก็เขาได้ยินชัดๆ ทำไมคุณยายถึงไม่ยอมรับ น่าแปลกจริง
ตอนนี้อานหน้าแอบตำหนิฉินอีหลินอยู่ในใจ สองคนนี้จริงๆเลย ไม่รู้จักเวล่ำเวลา แบบนี้มีผลกระทบต่อเด็กไม่ดีเลย
ท่าทีของฉินอีหลินตอนนี้อานหน้าก็ไม่เข้าใจ เธอเอ็นดูอ้ายหลุน เห็นฉินอีหลิน ก็ไม่ได้ปฏิเสธอ้ายหลุน ตอนนี้ยังมายุ่งเกี่ยวไม่ชัดเจนกับลี่โม่อวี่อีก…..
อานหน้าได้แต่ถอนหายใจเบาๆ มืออีกข้างตบหลังเด็กน้อยเบาๆ ตัวเองหรี่ตาแคบ เรื่องบางเรื่องเธอหลับตาข้างหนึ่งลงก็พอแล้ว
ด้านฝั่งในห้อง ผ่านกิจกรรมที่ยาวนาน ทั้งคู่ก็หยุดลง ในห้องนอกจากเสียงหอบหายใจแล้วก็ไม่มีอย่างอื่น
ฉินอีหลินรู้สึกว่าร่างกายตัวเองคล้ายแหลกสลาย ลี่โม่อวี่ราวกับสัตว์ร้ายที่มาขย้ำเธอ ตัวเธอเองก็หลงใหลไปกับเขาอย่างห้ามไม่ได้
ชั่วครู่ ฉินอีหลินก็โมโหลี่โม่อวี่ ทั้งยังนึกตำหนิตัวเองที่อ่อนไหวไปกับเขา
ลี่โม่อวี่ยังคงทาบอยู่บนตัวฉินอีหลิน มองใบหน้าที่กลับมาดื้อรั้นเหมือนเดิม อดไม่ได้ที่จะรู้สึกทำอะไรไม่ถูกและโกรธ ตั้งแต่เมื่อไหร่ที่ลี่โม่อวี่ต้องใช้วิธีนี้มาบังคับกัน
แต่ไม่ว่าเขาใช้วิธีไหน หากฉินอีหลินไม่ยินยอม เขาก็ทำอะไรไม่ได้
“อีหลิน คุณจะเอายังไงกันแน่ ถึงจะยอมรับข้อเสนอของผม” จนถึงที่สุด ลี่โม่อวี่หมดหนทาง สิ่งที่ควรทำเขาก็ทำแล้ว แต่ฉินอีหลินก็ยังไม่แยแส
รอยแดงบนใบหน้าของฉินอีหลินค่อยๆจางลง เธอเหลือบมองลี่โม่อวี่ ขัดแย้งกันอยู่ในใจ เมื่อสักครู่เกิดเรื่องแบบนี้ จะให้เธอปฏิเสธยังไง
แต่ถ้าไม่ปฏิเสธ ในใจของอีหลินก็ยังกังวล สุดท้ายเธอไม่มองลี่โม่อวี่อีก ใช้ความเงียบเพื่อบอกปฏิเสธ
เห็นท่าทีของเธอ ลี่โม่อวี่รู้สึกว่าหน้าอกคล้ายกับมีอะไรมาอุดเอาไว้ ทำให้เขาหายใจไม่ออก
เขาหัวเราะราวกับเย้ยหยันตัวเอง เอ่ยบอกคล้ายไม่ใส่ใจ “คุณไม่ต้องรู้สึกลำบากใจ คงเป็นเพราะผมยังทำได้ไม่ดีพอ แต่ผมเชื่อ ต้องมีสักวันที่คุณจะยอมรับผม”
แววตาของฉินอีหลินจมลึก เม้มปากแน่นไม่พูดอะไรออกมาสักคำ
เธอไม่ชอบบรรยากาศแบบนี้ มองดูเวลา “ลี่โม่อวี่ นี่ก็ได้เวลาแล้ว คุณควรกลับไปได้แล้ว”
ลี่โม่อวี่ยังคงไม่ยอมขยับ เขายังอยากกอดร่างนุ่มนี้ อยากครอบครองเธอครั้งแล้วครั้งเล่า
แต่สิ่งที่เขาต้องการไม่ได้มีเพียงเท่านี้ เขากระซิบข้างหูฉินอีหลินด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน “อีหลิน เชื่อผมนะ วันที่คุณจะยอมรับผม มันไม่นานหรอก”
ฉินอีหลินผลักลี่โม่อวี่ออก ไม่หันไปมองเขาสักนิด จากนั้นเหยียดเท้ายันลี่โม่อวี่ออก “ธุระเสร็จแล้ว คุณยังไม่กลับไปอีก”
ลี่โม่อวี่ยิ้มอย่างทำอะไรไม่ได้ เห็นว่าเธอไม่อยากเอ่ยถึงเรื่องเมื่อสักครู่ เขาก็ไม่พูดถึงอีก
เพียงแต่รสชาติเมื่อสักครู่นั้นงดงาม ในสมองยังคงจดจำพายุอารมณ์เมื่อครู่ เขาบอกอย่างมีความสุข “คุณมักจะให้ผมได้พักผ่อน เมื่อสักครู่นั่นมันดีจริง”
เธอไม่เหนื่อยแต่เขาเหนื่อยแล้ว รวมทั้งเท้าเล็กที่ถีบเขาไม่หยุด ในใจยังนึกถึงการแสดงออกของตัวเองเมื่อสักครู่
ฉินอีหลินไม่ออมมือ เท้าเล็กยังคงถีบเข้ามา แต่คนบนเตียงก็ยังไม่ยอมขยับ ฉินอีหลินเริ่มโมโห “ลี่โม่อวี่ คุณจะเอายังไงกันแน่”
ลี่โม่อวี่ยื่นมือออกไปอยากคว้าเธอเอาไว้อีกรอบ ฉินอีหลินรีบหลบไปอีกฝั่ง ใบหน้ารังเกียจ
ดวงตาของลี่โม่อวี่ยังอ่อนโยน รอยยิ้มตรงมุมปากนั้นทำให้หัวใจที่แข็งแกร่งของฉินอีหลินละลายลง
ฉินอีหลินถีบเข้าไปอีกครั้ง เห็นว่าแบบนี้ไม่ได้ผล เธอลุกขึ้นด้วยความโกรธ หยิบผ้าขนหนูข้างๆมาพันตัวเองไว้ เดินมุ่งหน้าเข้าห้องน้ำไปพร้อมบอก “คุณดูเวลาหน่อย เดี๋ยวพวกเขาก็จะมาแล้ว ถ้าคุณอยากไปด้วย ให้ดีรีบกลับไปเก็บของซะ”
เมื่อเดินไปถึงหน้าห้องน้ำ ฉินอีหลินยังคงไม่วางใจ พูดกับชายหนุ่มที่ยังคงอยู่บนเตียง “อย่าให้ฉันอาบน้ำเสร็จออกมาแล้วยังเจอคุณอยู่”
ลี่โม่อวี่มองเรือนร่างที่ปิดไม่มิดอย่างไม่ละสายตา ถ้าไม่ใช่เพราะใกล้จะถึงเวลา เขาอยากจะจัดการอีกสักรอบจริงๆ
ในคฤหาสน์
เมื่อลี่โม่อวี่กลับไป เซียวน่ายกับเห้อห้าวได้รออยู่นานแล้ว
ลี่โม่อวี่นั่งอยู่บนโซฟาด้วยใบหน้าทะมึน บอกเล่าเรื่องราวคร่าวๆ “ครั้งนี้ฉันต้องไปเมืองหลวงด้วยตัวเอง เรื่องทางนี้พวกนายต้องจัดการดีๆ เรื่องเล็กๆพวกนายตัดสินใจได้เลย เรื่องใหญ่ประชุมวิดีโอกับฉัน”
เห้อห้าวพยักหน้า แต่ก่อนก็ใช่ว่าจะไม่เคยอยู่ในสถานการณ์แบบนี้ เขาเอ่ยถาม “แล้วพี่ใหญ่จะกลับมาเมื่อไหร่ครับ”
ลี่โม่อวี่คิดอยู่ชั่วครู่ จากนั้นส่ายหน้า “ตอนนี้ฉันเองก็ยังไม่รู้ ยังไงก็ทำเหมือนเดิม มีอะไรเร่งด่วนรีบรายงานฉัน อย่าสร้างปัญหา”
เห้อห้าวและเซียวน่ายมองสบตากัน เวลากลับไม่แน่นอน ดูเหมือนว่าเรื่องคราวนี้จะยากพอตัว
ลี่โม่อวี่ไม่ได้ใส่ใจว่าพวกเขากำลังซุบซิบอะไรกัน จากนั้นชี้ไปที่เห้อห้าว ใบหน้าจริงจังบอก “ช่วงนี้ในเมืองก็ไม่ค่อยสงบ ฝั่งของแกดูแลให้ดีๆ อย่าไปเสพติดอะไรล่ะ จำไว้”
ลี่โม่อวี่ตั้งใจบอกเป็นพิเศษ เห้อห้าวก็ไม่กล้าชะล่าใจ รีบพยักหน้า
เขาเข้มงวดกับรายรับจากธุรกิจสีเทาเป็นอย่างมาก เพราะด้านนี้เป็นรายได้เจ็ดถึงแปดสิบของรายได้ทั้งหมด จะผิดพลาดไม่ได้ “พี่ใหญ่ พี่วางใจเถอะ ทางนี้ยังมีผมอยู่”
ใบหน้าของลี่โม่อวี่ยังไม่ผ่อนคลายลง เขายังคงจ้องมองเห้อห้าวเขม็ง เอ่ยเตือนอีกครั้ง “ฉันไม่สนระหว่างนายกับชิวหันเยียนเกิดอะไรขึ้น แต่ฉันจะขอเตือนนาย ถ้าเป็นเพราะความสัมพันธ์ชั่วคราวปล่อยให้ชิวหันเยียนไปล่ะก็ อย่าหาว่าฉันใจร้าย”
เห้อห้าวตัวแข็งทื่อ ก้มหน้าลง กล่าวเสียงเบา “ผมทราบแล้วครับ”
