บทที่ 145 พวกเขากำลังรอเธออยู่
ลี่โม่อวี่กลับมาที่บ้านตระกูลหลงอีกครั้ง ฉินอีหลินนั่งทานข้าวอยู่บนโต๊ะอาหาร ร้อนขนาดนี้ยังสวมชุดกระโปรงยาวมิดชิด ใบหน้ายิ้มสดใสแต่เมื่อมองเห็นเขาแล้ว รอยยิ้มก็รีบหุบลง
ฉินอีหลินดึงคอเสื้อ มองลี่โม่อวี่ด้วยอารมณ์โมโห ก้มหน้าลงทานข้าวอีกครั้ง ตอนนี้เธอคร้านจะสนใจลี่โม่อวี่
เดิมลี่โม่อวี่รู้สึกแปลกใจกับท่าทีของฉินอีหลิน แต่เมื่อมองมือที่กระชับคอเสื้อของเธอ จึงมองตาม ก็เข้าใจได้ทันที
เพียงมองเห็นลำคอที่ถูกปิดเอาไว้ มีรอยแดงเป็นจ้ำๆ จนดวงตาของลี่โม่อวี่เต็มไปด้วยรอยยิ้ม นี่เป็นร่องรอยของเขานี่ เยี่ยม เยี่ยมไปเลย
เดิมลี่โม่อวี่ไม่รู้จะวางตัวยังไง ยังกล่าวทักทายฉินอีหลิน “คุณทานเยอะๆหน่อย เดี๋ยวขึ้นเครื่องก็ไม่มีอะไรกิน”
ฉินอีหลินหันข้างให้ ทำเป็นไม่สนใจคำพูดของลี่โม่อวี่ ตอนนี้บนตัวเธอเต็มไปด้วยร่องรอยพวกนี้ จะออกไปพบใครได้ยังไง ขายหน้าชะมัด
อานหน้าออกมาเจอลี่โม่อวี่ยืนอยู่ข้างๆฉินอีหลิน ไม่รู้ว่าทั้งคู่คุยอะไรกัน ก่อนหน้าดูสนิทสนมกันขนาดนั้น ผ่านไปสักพักถึงได้ไม่ลงรอยกัน เธอรีบทักทายลี่โม่อวี่ “คุณลี่ คุณก็นั่งลงทานอะไรสักหน่อยเถอะ”
“ครับ” ลี่โม่อวี่เลื่อนเก้าอี้ นั่งลงข้างๆฉินอีหลิน ใบหน้ายังคงส่งยิ้มให้ฉินอีหลิน
อานหน้าตักข้าวให้ลี่โม่อวี่ เหลือบมองทั้งคู่เล็กน้อย ค่อยเอ่ยปาก “คุณลี่ ครั้งนี้ต้องรบกวนคุณแล้ว อีหลินอยู่ที่นั่น ต้องรบกวนคุณช่วยดูแล”
“นี่เป็นสิ่งที่ผมควรทำครับ คุณวางใจได้” สายตาของลี่โม่อวี่ค่อยถอยไปจากฉินอีหลิน บอกกับอานหน้าอย่างจริงจัง
อานหน้าได้ฟังคำมั่นของเขา จึงค่อยวางใจ
ครั้งนี้เหมือนจะอันตรายกว่าครั้งไหนๆ แม้จะรู้ว่าทุกอย่างต้องพึ่งตัวฉินอีหลินเอง แต่ลี่โม่อวี่อยู่เคียงข้างเธอ ย่อมดีกว่า
ฉินอีหลินไม่ได้รู้สึกทราบซึ้งในพระคุณ ทว่ากลอกตาใส่ลี่โม่อวี่ แล้วบอก “ใครอยากให้เขาปกป้องกัน ฉันดูแลตัวเองได้”
“เธอมันปากแข็ง” อานหน้าพูดกับฉินอีหลิน อดตำหนิไม่ได้ ฟังเธอพูดแบบนี้ ก็ทำได้เพียงตำหนิด้วยรอยยิ้ม
ลี่โม่อวี่นั่งอมยิ้มอยู่ข้างๆ อานหน้ากำลังช่วยพูดแทนเขา ตอนนั้นเขาถึงบอกอย่างได้คืบจะเอาศอก “ผมจะดูแลฉินอีหลินให้เป็นอย่างดีครับ”
“ดี พวกเธอทานเยอะๆ ฉันไปดูในครัวสักหน่อย” อานหน้ารู้สึกแสบจมูกขึ้นมา รีบหาข้ออ้างหลีกออกมา
บนโต๊ะอาหาร เหลือเพียงสองคน ฉินอีหลินก็ทานไปพอประมาณแล้ว กำลังจะลุกขึ้น ก็ได้ยินเสียงโทรศัพท์บนโต๊ะดังขึ้น
ทั้งคู่มองสบตากัน ในใจนั้นเข้าใจแล้ว ฉินอีหลินยกโทรศัพท์ขึ้นกดรับสาย ปลายสายเป็นเสียงผู้อำนวยการลี่ บอกว่ามาถึงหน้าบ้านแล้ว
“แม่ครับ แม่” หมิงเจ๋อนอนไปได้พักหนึ่งแล้ว สวมชุดนอนวิ่งลงบันไดมา
จมูกฉินอีหลินแสบขึ้นมา รู้สึกอาลัยอาวรณ์ขึ้นมา
ลี่โม่อวี่อาสารับผิดชอบขนกระเป๋าของฉินอีหลินออกไป ให้เวลาพวกเขาแม่ลูกได้บอกลากัน
ความจริง ในใจของลี่โม่อวี่ก็ยังอาลัยอาวรณ์ ตั้งแต่ครั้งแรกที่ได้เจอ เขาก็ชอบเด็กว่านอนสอนง่ายคนนี้ ยิ่งเมื่อรู้ว่านั่นเป็นลูกของตัวเอง ก็ยิ่งดูยิ่งรัก
ฉินอีหลินกอดหมิงเจ๋อเอาไว้แน่น ซุกหน้าลงบนไหล่ของเด็กน้อย พยายามไม่ให้ตัวเองร้องไห้ออกมา เธอฝืนยิ้มออกมา “แม่ต้องไปข้างนอกไม่กี่วัน หมิงเจ๋ออยู่บ้านต้องเป็นเด็กดี เชื่อฟังคุณยาย รู้ไหมครับ”
หมิงเจ๋อขยี้ดวงตาที่ขึ้นสีแดงเบาๆ พยายามสะกดกั้นน้ำตาไม่ให้มันไหลออกมา เขาพยักหน้าหนักแน่น ถาม “แม่ครับ แม่จะไม่รับน้องกลับมาหรอครับ”
ฉินอีหลินชะงัก ไม่คิดว่าเด็กน้อยจะฉลาดขนาดนี้ กระบอกตาเธอแดงขึ้นตาม พยักหน้าพลางบอก “ใช่ครับ ไม่นานหมิงเจ๋อก็จะได้เจอน้องแล้ว ต้องเป็นเด็กดีนะครับ”
“เอาล่ะ หมิงเจ๋อ ให้แม่ไปได้แล้ว” น้ำเสียงของอานหน้าแหบต่ำลงเล็กน้อย แต่ยังคงมีรอยยิ้มอบอุ่นส่งให้ฉินอีหลิน “ไปเถอะ พวกเขารอเธออยู่”
ฉินอีหลินพยักหน้าแรงๆ ยังคงมองหมิงเจ๋อด้วยความอาลัยอาวรณ์ แล้ววิ่งออกไป ด้านหลัง ยังมีเสียงของเล็กๆของหมิงเจ๋อเรียกแม่ของเขา
ฉินอีหลินอดไม่ได้ น้ำตาไหลทะลักออกมาจากกระบอกตา
บนรถ ลี่อานโก๋นั่งอยู่ด้านหน้า ลี่โม่อวี่เหลือบมองฉินอีหลิน เห็นว่าเธอร้องไห้ ในใจนั้นเจ็บปวด จึงกอดไหล่เธอเอาไว้
บรรยากาศในรถเงียบและกดดัน รอรถเคลื่อนตัวออกไปได้สักพัก ผู้อำนวยการลี่จึงหันมาพูดกับฉิอีหลิน “คุณฉิน ทางฝั่งเมืองหลวงนั้นจัดการไว้หมดแล้ว พอไปถึงก็สามารถผ่าตัดได้เลย คุณพร้อมหรือยัง”
ตอนนั้นเองฉินอีหลินพยายามสงบสติอารมณ์ ได้ฟังที่ลี่อานโก๋บอก จึงพยักหน้าพลางถาม “เครื่องติดตามจะฝังลงบนร่างกายฉันยังไงคะ”
ผู้อำนวยการลี่หัวเราะ ดวงตามีความมั่นใจขึ้น “พวกเราเคยคุยกันแล้ว พวกเราจะเปลี่ยนกระจกตาของคุณแทนที่ด้วยกระจกตาเทียมที่เราพัฒนาออกมาซึ่งมีการตรวจตราและควบคุมด้วย แบบนี้ก็ไม่ต้องกังวลว่าเครื่องมือของอีกฝ่ายจะตรวจเจอ จะได้ไม่ทำให้เกิดอันตรายกับคุณ”
ฉินอีหลินฟังมึนๆงงๆ กระจกตาสังเกตการณ์หรอ
ลี่โม่อวี่ที่อยู่ข้างๆ เมื่อๆได้ฟังดังนั้น อดไม่ได้ที่จะถามออกไป “ทำแบบนี้ไม่อันตรายไปหน่อยหรอ ต่อไปจะเป็นอะไรหรือเปล่า”
นั่นไม่ใช่เรื่องเล่นๆ ถ้าเกิดอะไรผิดพลาดขึ้นมา ดวงตาของฉินอีหลินก็คงเสียหาย
ผู้อำนวยการลี่รับรู้ถึงความกังวลของพวกเขา จึงส่ายหัว มองทั้งสองคนพร้อมอธิบาย “คุณวางใจได้ เรื่องนี้ผมรับรองได้ ก่อนหน้านี้ก็ใช่ว่าจะไม่เคยมีเหตุการณ์ลักษณะนี้ จะไม่มีอาการป่วยตามมาอย่างแน่นอน และเมื่อภารกิจสำเร็จเมื่อไหร่ พวกเราก็จะคืนกระจกตาเดิมให้กับคุณ”
เมื่อได้ฟังดังนั้นแล้วลี่โม่อวี่จึงเลือกที่จะเงียบ คล้ายกับกำลังประเมินความน่าเชื่อถือในคำพูดของลี่อานโก๋
แต่ฉินอีหลินก็ไม่ได้คิดอะไรมากอยู่แล้ว ตอนนี้ยังได้ฟังจากคำพูดของลี่อานโก๋ ในใจของเธอนั้นมั่นคง เธอบอกไปก่อนหน้านี้แล้วว่าทุกอย่างทำตามแผนของลี่อานโก๋ สิ่งที่เธอกังวลในตอนนี้กลับเป็นว่าทำยังไงจะเป็นเหยื่อให้พวกนั้นติดกับเร็วๆ คนพวกนั้นจะติดกับจริงๆหรอ
ลี่อานโก๋เห็นท่าทางคิดหนักของฉินอีหลิน คล้ายกับมองออกว่าฉินอีหลินกำลังคิดอะไรอยู่ ยิ้มเบาๆบอกกับเธอ “คุณฉิน เดี๋ยวก็ต้องทำการผ่าตัดแล้ว คุณรีบพักผ่อนตอนอยู่บนเครื่องเถอะ เดี๋ยวต่อไปอาจไม่ได้มีเวลาให้พักแบบนี้แล้ว เมื่อไปถึงที่นั่น จะมีคนมารับคุณ เรื่องนี้คุณไม่ต้องกังวลไป”
ฉินอีหลินได้ฟัง จึงเบิกตากว้าง ถามคนตรงหน้าอย่างไม่อยากจะเชื่อ “ผู้อำนวยการลี่ พวกคุณคงไม่ได้มีสายลับอยู่ข้างในหรอกใช่ไหม”
ลี่อานโก๋มองเธอแล้วไม่ได้ตอบอะไร แต่มีรอยยิ้มเจ้าเล่ห์ส่งให้เธอ จะพูดแบบนั้นก็ไม่ผิด
