บทที่ 187 ฉันเอาอะไรเลี้ยงพวกแก
ความกังวลของลี่โม่อวี่ไม่ใช่ไม่มีเหตุผล ตอนนี้Seanถูกเชิญเข้ามาในห้องทดลองแล้ว
เพราะความสั่งของหลงเซี่ยวเทียนก่อนหน้านี้ เขาจึงต้องระมัดระวังในทุกๆฝีก้าว เกร็งไปทั่วร่าง สายตาสอดท่องไปทั่วทิศ เกรงว่าจะพลาดอะไรเล็กๆน้อยๆที่สำคัญๆไป
Seanฟังการแนะนำจากคนพวกนั้น พลางพูดคล้อยตามพลางกวาดสายตาตรวจสอบสถานการณ์ไปทั่ว
เดินตามเข้าไปไกลขึ้นเรื่อยๆ ยิ่งรู้มากขึ้นไปอีก แม้ว่าเขาจะแสดงออกอย่างนิ่งสงบ แต่ภายในใจนั้นน่าทึ่งไม่น้อยเลย
ห้องทดลองที่นี่ไม่เหมือนห้องทดลองธรรมดาทั่วไป มันครอบคลุมด้วยอาวุธชีวเคมี การทดลองอย่างเช่นว่าการเปลี่ยนแปลงโครงร่างของมนุษย์ได้ทำให้Seanขนพองสยองเกล้า
สมมุติว่าประเทศYคิดจะใช้การทดลองพวกนี้ในการสงครามระหว่างประเทศจริง แล้วจะมีประเทศไหนสามารถต้านทานได้
และอาวุธเคมีชีวภาพเหล่านี้ มันมีผลมากกว่าระเบิดที่ถูกใช้ในสงครามครั้งที่สองซะอีก
คิดมาถึงตรงนี้ Seanกำหมัดแน่น เหงื่อซึมออกมาอย่างมาก
“เยี่ยมมาก”
เขาตั้งใจพยักหน้าอย่างพึงพอใจ คล้ายให้ความสนใจกับโครงสร้างนี้มาก
แต่นอกจากความหวั่นใจแล้ว สิ่งที่Seanแปลกใจก็คือ หลงเซี่ยวเทียนรู้เรื่องลับครั้งนี้ได้ยังไง
แม้ฝ่ายกองกำลัง หากระดับขั้นไม่ถึงก็คงไม่มีอำนาจได้รับรู้เรื่องแบบนี้
“หวังว่าความร่วมมือในอนาคตของเราจะราบรื่นครับ”
ReadeจับมือกับSeanด้วยรอยยิ้ม คล้ายกับทั้งสองเป็นคู่ที่สนิทสนมกันมาก
“แน่นอนครับ”
Seanยิ้มมีมารยาทในแบบเดียวกันส่งกลับไป เพียงแต่ความเย็นเยือกที่ด้านหลังนั้นมากขึ้น เขาเข้าใจดีว่าร่วมมือกับคนพวกนี้ก็เหมือนฝากเนื้อไว้กับเสือ แน่นอนว่าไม่กล้าไว้วางใจ
และAbnerกำลังสังเกตชายตรงหน้าอย่างเรียบนิ่ง
ตั้งแต่มีสายลับเข้ามาในห้องทดลอง เขาก็อยู่ในสภาวะตึงเครียดอยู่ตลอด ไม่กล้าหละหลวมเลยแม้แต่น้อย
ตอนนี้พวกเขามีปัญหาเรื่องทุน ผู้ชายคนนี้ที่ชื่อSeanก็หอบเงินก้อนใหญ่เข้ามา เขาจะสงสัยเป้าหมายของชายคนนี้ก็ใช่ว่าจะไม่มีเหตุผล
“หากไม่มีปัญหาอะไรแล้ว เงินนี้ผมจะแบ่งเป็นสามส่วนทยอยโอนเข้ามา เดี๋ยวอีกสักพักผมยังมีประชุม คงไม่ได้อยู่ต่อ”
Seanรู้ว่าคนกลุ่มนี้เจ้าเล่ห์เป็นจิ้งจอก ดังนั้นจึงไม่กล้าอยู่นาน สมมุติว่าเขาพูดอะไรผิดไป หรือทำแผนการของเจ้านายรั่วไหล งั้นก็คงหมายถึงว่าเขามีชีวิตอยู่พอแล้ว
ไม่รอให้คนเหล่านั้นได้ทัก เขาก็ออกมาจากฐานตรงนั้นอย่างมีมารยาท
เมื่อส่ง “เทพเจ้าแห่งความมั่งคั่ง” ไปแล้ว Readeจึงจากไปพร้อมกับผู้บริหารระดับสูงด้วยกัน แต่Abnerยังคงสงสัย ยังไงที่นี่ก็เป็นเหมือนเลือดเนื้อของเขา เขาทนไม่ได้แน่หากเป็นเพราะผู้บริหารไม่ระมัดระวัง แล้วทำให้ผลงานของเขาพังทลาย
“Mr。Reade ผมไม่รู้ว่าคุณทำแบบนี้หมายความว่ายังไง ทำไมถึงเสี่ยงรับกรรมการบริหารคนใหม่เข้ามา เราพึ่งจะจับสายลับได้ ไม่รู้ด้วยซ้ำว่าเขาดักซุ้มอยู่นานขนาดไหน ส่งข่าวออกไปเยอะแค่ไหน วันนี้ยัง….”
Abnerเดินมาถึงมุมมุมหนึ่ง จึงหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาโทรหาเจ้านาย
แต่ไม่รอเขาพูดจบ อีกฝ่ายก็เอ่ยขัดคำพูดเขาอย่างป่าเถื่อน
“ฉันเข้าในอันตรายของเรื่องนี้ดีกว่านาย แต่นายคิดว่านายทำการทดลองมันไม่ต้องใช้เงินหรอ ทุกขั้นตอนของพวกนายต้องใช้เงินมหาศาล จะให้ฉันเอาอะไรเลี้ยงพวกนาย”
ใช่ว่าReadeจะไม่ระแวงความเชื่อถือของผู้ชายคนนั้น แต่ตอนนี้พวกเขาไม่มีเหตุผลมากพอที่จะปฏิเสธ
พ่นลมหายใจออกมาเบาๆ น้ำเสียงเขาจึงเบาลง “ตอนนี้นานาชาติเริ่มมีการเคลื่อนไหว อีกทั้งบริษัทที่เคยให้การสนับสนุนเงินทุนกับเรา ตอนนี้ถูกปราบปรามไม่สามารถสนับสนุนเงินให้ได้อีก ถ้าฉันไม่เปลี่ยนคน หรือจะรอให้การวิจัยต้องหยุดชะงักลงหรอ”
ช่วงนี้Abnerอยู่ที่ห้องทดลองตลอด เขาไม่รู้ว่าสถานการณ์มันจะหนักเข้าขั้นนั้น
ตอนนี้ได้ยินสิ่งที่เจ้านายบอก เขาก็ไม่กล้าโต้เถียง และยังคงนิ่งเงียบต่อไป
Readeรู้ว่าต้องไปต่อยังไง เมื่อพูดจบแล้ว ท่าทีพลันอ่อนลง “ฉันรู้ว่าที่นี่มันสำคัญกับนายมาก เชื่อฉัน ฉันไม่มีวันปล่อยให้งานของนายย่อยยับหรอก นายก็ระวังกรรมการบริหารคนใหม่หน่อย อะไรที่ไม่ควรพูด อะไรที่ไม่ควรให้เขารับรู้ แกรู้ดี ฉันคงไม่ต้องพูดมากแล้ว”
ตอนนี้Seanออกมาจากห้องทดลองมาแล้ว เขาขับรถมาถึงคฤหาสน์ที่หลงเซี่ยวเทียนได้เตรียมไว้ให้เขา
หลงเซี่ยวเทียนกลัวว่าคนพวกนั้นจะจับตามองSean จึงได้เตรียมคฤหาสน์หรูเอาไว้ให้เขา และอาศัยอยู่ที่นี่ในช่วงนี้ การติดต่อระหว่างทั้งคู่ยังคงต้องใช้วิธีลับ
ยกมือขึ้นปลดเนกไทออก เขาส่งเอกสารให้กับแม่บ้าน จากนั้นรีบเดินไปที่ที่จับราวบันไดที่หลงเซี่ยวเทียนเคยพูดถึง
ราวบันไดสีแดงสดงดงาม และบนนั้นมีมังกรบินทะยานแกะสลักงดงาม
แต่บันไดขั้นที่ห้าจะมีความรู้สึกสัมผัสได้ สีเข้มที่นูนขึ้นมา จุดที่นูนขึ้นมานั้นบังเอิญอยู่ตรงเล็บมังกรพอดี ไม่สังเกตดีๆ Seanก็มองไม่เห็น
จัดการกับอารมณ์เล็กน้อย เขาจึงผ่อนลมหายใจออกมา จากนั้นกดลงไป ในขณะที่เขากดลงไป เล็บมังกรก็เด้งขึ้นมา และด้านล่างก็มีโทรศัพท์เครื่องเล็กหนึ่งเครื่องวางอยู่
หลงเซี่ยวเทียนเคยบอกกับเขา ถ้าหากมีเรื่องจำเป็นต้องติดต่อ ก็ให้ใช้ทีศัพท์เครื่องนี้
Seanกดต่อสายหาหลงเซี่ยวเทียน เขาไม่ได้สนใจคนใช้ในบ้าน แม้ว่าด้านนอกจะมีคนจับตาเขาอยู่ แต่ในบ้านหลังนี้ล้วนเป็นคนของหลงเซี่ยวเทียนทั้งนั้น
“ฮัลโหล”
เสียงใจเย็นของหลงเซี่ยวเทียนดังขึ้นมา Seanรีบจัดการกับอารมณ์ รายงานอย่างละเอียด
“…….นอกจากนี้ยังมีการทดลองบางอย่างที่เพิ่มภูมิคุ้มกันให้ร่างกายมนุษย์ได้ พวกเขาฉีดแบคทีเรียเข้าไปยังร่างกายของหนู แต่หนูพวกนั้นก็ยังคงกระโดดโลดเต้น…..”
หลงเซี่ยวเทียนได้ยินรับรายงานจากลูกน้อง แต่ดวงตาของเขากลับเยือกเย็น “คุณยังไม่ได้เข้าถึงใจกลางของห้องทดลอง พวกเขาให้คุณดูแค่ผิวเผิน คุณลองเลียบเคียงถามพวกเขา ยังไงคุณก็เป็นเทพเจ้าแห่งความมั่งคั่งของพวกเขา ไม่มีใครกล้าทำอะไรคุณ”
ความจริงเรื่องนี้หลงเซี่ยวเทียนก็คาดไว้แล้ว คนของแก๊ง K ไม่ใช่คนโง่ แน่นอนว่าคงไม่ยอมให้Seanเข้าไปส่วนในได้อย่างง่ายดาย
“คุณรีบหาทางเข้าไปด้านในให้ได้ ดูว่าตอนนี้ลูกสาวผมเป็นยังไงบ้างแล้ว”
“ครับ”
แม้หลงเซี่ยวเทียนจะมองไม่เห็น แต่Seanก็ยังคงค้อมคำนับให้ ถ่อมตัวและมีมารยาทเหมือนกับเมื่อยามได้รับภารกิจจากเขาในทุกๆครั้ง นี่เป็นความเคยชินที่เขาบ่มเพาะมานานหลายปี อีกทั้งยังเพราะว่าเขาเคารพผุ้ชายคนนี้
“คุณพอจำเส้นทางในห้องทดลองได้บ้างไหม ผมต้องการแผนที่ฐานทัพห้องปฏิบัติการทดลอง”
หลงเซี่ยวเทียนเงียบไปสักพัก จากนั้นจึงเอ่ยถาม ถ้าเขาอยากช่วยฉินอีหลินออกมาจริงๆ และเพื่อต้องสูญเสียน้อยที่สุด เขาต้องรู้เส้นทางด้านใน
รู้เขารู้เรา รบร้อยครั้งชนะร้อยครั้ง
Seanได้ยินดังนั้น ไม่ได้ปฏิเสธ นี่เป็นหนึ่งในงานของเขา ยิ้มอย่างมั่นใจ เขารับคำอย่างว่องไว
“อีกสักพักผมจะส่งไปให้ท่านครับ”
