บทที่ 188 ทำลายฐานทัพแห่งนี้ไปพร้อมกัน
ไม่นาน โทรศัพท์ของหลงเซี่ยวเทียนก็ได้รับแผนที่จากSean มองสังเกตดูดีๆอยู่ชั่วครู่ หลงเซี่ยวเทียนก็พลางเคาะโต๊ะไปด้วย มีเสียงดัง “ตุ๊งตุ๊ง” ตามมา หัวใจของเขาก็หนักอึ้ง
นับจากวันที่ลี่โม่อวี่เข้าไปอยู่ในนั้น ตอนนี้ใกล้จะสามวันแล้ว เขาก็น่าจะได้เจอกับลูกสาวเขาบ้าง เพียงแต่ไม่รู้ว่าพวกเขาถูกขังไว้ด้วยกัน หรือว่าถูกขังแยก
เมื่อคิดถึงปัญหานี้ คิ้วของหลงเซี่ยวเทียนยิ่งขมวดแน่นขึ้น หากถูกขังไว้ด้วยกันคงจะง่ายขึ้นเยอะ คิดแล้วลี่โม่อวี่เองคงจะหาวิธีให้ได้เจอกับลูกสาว
เงียบอยู่ชั่วครู่ หลงเซี่ยวเทียนจึงต่อสายโทรศัพท์ “อาโน่ รวมกองกำลัง หลังจากนี้หนึ่งวันมาหาผมที่บ้านตระกูลหลง”
คนที่ถูกเรียกว่าอาโน่กลับไม่ใช่คนจีน เขาเป็นหัวหน้าหน่วยกองกำลังทหาร “หลงจู” หนึ่งในทหารว่าจ้างอันดับต้นๆของโลก
เป็นเพราะหลงใหลในวัฒนธรรมจีนตั้งแต่ยังเล็ก และชื่นชอบศิลปะการต่อสู้แบบจีน โดยเฉพาะอะไรที่เพ้อฝันเช่นวิชาตัวเบาและลอยอยู่เหนือน้ำ จึงต้องเรียกว่า “หลงจู” หวังว่าสักวันจะได้เจอ “ผู้เชี่ยวชาญด้านวิทยายุทธ” ชาวจีนสักคน
แต่เมื่อมาคิดดูดีๆ หลงเซี่ยวเทียนก็แซ่หลง และอาโน่ก็ถูกเรียกว่า “หลงจู” บางทีที่เขาต้องมาปกป้องตระกูลหลงอาจเป็นลิขิตสวรรค์ก็เป็นได้
Abnerวางสายจากเจ้านายตัวเอง แม้จะกลัดกลุ้มใจ แต่ก็ไม่กล้าพูดอะไรมาก
ก้าวเดินช้าๆกลับห้องทำงาน ในหัวของเขานึกถึงเรื่องราวต่างๆที่เกิดขึ้นในช่วงหลายวันนี้ราวกับฉายหนัง
ฉินอีหลินคนนั้นถูกจับมาอย่างง่ายดาย สายลับถูกจับได้อย่างง่ายดาย ลี่โม่อวี่ถูกจับอย่างน่าประหลาด
สิ่งทำให้เขาตื่นตัวที่สุดคือ ความบังเอิญทุกอย่างล้วนโอบล้อมผู้หญิงที่ชื่อ “ฉินอีหลิน” คนนั้น
คิดมาถึงตรงนี้ ดวงตาของAbnerยิ่งเยือกเย็นขึ้น ฐานทัพแห่งนี้เป็นที่ที่เขาสร้างมาด้วยเลือดเนื้อตลอดหลายปี เขาจะไม่ยอมให้มันผิดพลาดแม้เพียงเล็กน้อย
คำรามอยู่ในลำคอ เขาสาวเท้าเดินไปที่ห้องสังเกตการณ์ ยังไม่ทันได้ยืนนิ่ง เขาก็ถามขึ้นเสียงเข้ม “ในห้องลับมีความเคลื่อนไหวอะไรไหม”
ชายชุดคลุมขาวที่รับผิดชอบดูแลหันมา รีบลุกขึ้น เพียงแต่สายตาไม่กล้าละจากหน้าจอ “ไม่มีครับ”
“สักนิดก็ไม่มีเลยหรอ”
Abnerไม่วางใจ เขาไม่สนใจลูกน้องที่อยู่รอบข้าง สายตาจับจ้องเพียงเครื่องสังเกตการณ์ เห็นว่าทั้งสามคนในห้องนั้นไม่ได้มีท่าทีแปลกออกไปเลยสักนิด อีกทั้งเขากลอกลับไปดู ก็ไม่พบสิ่งผิดปกติใดๆ ค่อยเดินจากไปโดยที่ยังไม่วางใจ
แม้จะไม่พบอะไร แต่สัญชาตญาณของเขามันบอก ผู้หญิงคนนั้นเป็นจุดสำคัญของปัญหา มีเพียงควบคุมเธอได้ ถึงจะควบคุมสถานการณ์ได้จริงจัง
แต่เมื่อคิดถึงการกระทำทุกอย่างของฉินอีหลินตลอดระยะเวลาหลายวันมานี้ คิ้วของAbnerก็ยิ่งขมวดลึกขึ้น
“เฮ้อ พวกคุณอันตรายมากจริงๆ”
หลังจากฉินอีหลินได้ฟังแผนการของลี่โม่อวี่กับพ่อของเธอแล้ว จึงขมวดคิ้วมุ่นพร้อมพ่นลมหายใจออกมา
พูดตามจริง เธอไม่ยอมให้ผู้ชายสองคนนี้ต้องเสี่ยงอันตราย แต่สัญชาตญาณของเธอก็บอกกับเธอ ถ้าไม่เสี่ยง งั้นพวกเธอก็คงต้องรอตายอยู่ที่นี่
ชั่วครู่ ทั้งสองก็ไร้ซึ่งคำพูดใดๆ
แต่ไม่เพียงชั่ววินาที ประตูใหญ่ของห้องลับก็ถูกเปิดออกกะทันหัน แสงสาดส่องแยงเข้าตาฉินอีหลินจนแทบจะลืมตาไม่ขึ้น
เห็นAbnerปรากฏตัว เหงื่อฉินอีหลินก็ต้องซึม เมื่อสักครู่เธอพูดกับลี่โม่อวี่เรื่องแผนการของหลงเซี่ยวเทียน และชายชาวต่างชาติคนนี้ก็ไม่รู้โผล่มาตั้งแต่เมื่อไหร่ เธอไม่แน่ใจว่าเขาจะได้ยินสิ่งที่พวกเขาพึ่งพูดไป
พยายามรักษาอาการ ฉินอีหลินจ้อง“แขกไม่ได้รับเชิญ”ตรงหน้า
และอีกด้าน Seanได้ส่งแผนที่ห้องทดลองให้หลงเซี่ยวเทียนตั้งนานแล้ว และตอนนี้กำลังนั่งอยู่บนโซฟาหนัง สร้างความเกรงกลัวให้กับเหล่าผู้บริหารระดับสูงพวกนั้น
“อย่าพูดแบบนี้ ผมไม่เห็นความจริงใจของพวกคุณ…..ต้องขออภัยด้วย ผมไม่สนใจพวกนี้…..ผมคิดว่าผมสามารถถอนทุนได้แล้ว พวกคุณทำให้ผมผิดหวังมาก….”
“ดีมาก นี่เป็นคำสัญญาของพวกคุณ หวังว่าจะไม่ทำให้ผมต้องผิดหวังอีก”
Abnerกำลังพาฉินอีหลินมุ่งหน้าไปที่ห้องทดลอง ตอนนั้นเองโทรศัพท์ก็ดังขึ้น
เขาหันมามองฉินอีหลินที่มีท่าทางไม่ใส่ใจ เสียงเงียบไม่สักพัก จึงกดรับสาย
ผู้หญิงคนนี้เป็นเหยื่อของเขา เขาไม่จำเป็นต้องระวังเกินไป ระวังไว้เป็นสิ่งที่ดี แต่หากอ่อนไหวมากเกินไป มันจะเหมือนเด็ก
“Mr。Reade”
“Abner นายรีบรวบรวมข้อมูลของ H1ออกมา รวบรวมตอนนี้”
Abnerชะงัก นานทีเดียวไม่ทันดึงสติกลับมา
ก่อนหน้านี้เขาพึ่งบอกกับตัวเอง ช่วงนี้ให้ระมัดระวังหน่อย อะไรที่ไม่สมควรพูดก็ไม่ต้องพูด อะไรที่ไม่ควรทำก็ไม่ต้องทำ แต่ทำไมยังไม่ทันได้ผ่านไปนาน ผู้ชายคนนี้ถึงได้เปลี่ยนเองล่ะ
เขาไม่เชื่อ ว่าให้เขารวบรวมข้อมูลของH1เพื่อสังเกตและการวิจัยที่ดียิ่งขึ้น
แต่ตอนนี้น้ำเสียงของReadeไม่เพียงเร่งรีบ ยังมีความโกรธเกรี้ยวตามมาด้วย หรือว่าทะเลาะกับพวกแก่ๆพวกนั้นแล้ว คิดจะหอบเอกสารหนีหรอ
ทุกคนต่างก็ทำเพื่อประเทศ เพียงเมื่อหนีจริงๆ มีคนไหนยังมีชีวิตอยู่อีก
Abnerนิ่งไปชั่วครู่ ยิ่งทำให้ชายในสายโมโหขึ้นอีก การพูดยิ่งรัวเร็วขึ้นไปอีก
“ข้อมูลของH1จะเปิดเผยสู่โลกไม่ได้ หากคนอื่นค้นพบ นั่นจะทำให้ถูกโจมตีอย่างหนัก แม้กระทั่งเขตทหารของเราก็ไม่มีวันปล่อยเราไปแน่ คุณจะเอาH1ไปทำอะไร”
หลังจากเสียงโทรศัพท์ของAbnerดังขึ้น ฉินอีหลินก็ตั้งใจทำสีหน้าท่าทางขมวดคิ้วแน่นอย่างหมดความอดทน แต่เมื่อชายคนนี้รับโทรศัพท์ เธอก็ทำเป็นเดินดูจิตรกรรมฝาผนังอย่างเบื่อหน่าย อีกด้านแอบฟังบทสนทนาของอีกฝ่ายอยู่เงียบๆ
การพูดคุยของพวกเขาเร็วมาก ส่วนใหญ่เป็นชื่อเฉพาะของคำศัพท์ทางชีววิทยา บวกกับเสียงที่ชายคนนั้นตั้งใจกดต่ำ ฉินอีหลินจึงไม่เข้าใจร้อยเปอร์เซ็นต์ว่าพวกเขากำลังคุยอะไรกันอยู่
ในระหว่างที่เธอกำลังพยายามจับคำศัพท์ ในหูเธอพลันได้ยินเสียง “ซือซือ” การเคลื่อนไหวนี้เธอคุ้นเคยมาก แต่เพราะไม่ได้ยินมานานแล้ว เธอจึงแอบตกใจอยู่เล็กน้อย
เหลือบมองอย่างเงียบๆทว่าไม่ได้สังเกตเขาชายชาวต่างชาตินั่น ฉินอีหลินสงบจิตสงบใจตั้งใจรอฟังเสียงที่จะถูกส่งมา
ไม่ทำให้ฉินอีหลินผิดหวัง ไม่กี่วินาที หูของเธอก็ได้ยินเสียงของลี่อานโก๋
“คุณฉิน คนของเราได้บุกเข้าไปยังบริเวณรอบชายป่าของฐานทัพแล้ว หวังว่าคุณจะให้ความร่วมมือกับเราทั้งด้านในและด้านนอก ทำลายฐานทัพนี้ไปพร้อมกัน หากคุณได้รับข้อความแล้ว ช่วยกะพริบตาหนึ่งครั้งด้วยครับ”
ฉินอีหลินไม่คิดว่าลี่อานโก๋จะมีความเคลื่อนไหวเร็วขนาดนี้ และยิ่งใหญ่แบบนี้ คิ้วสวยจึงขมวดมุ่น แต่ไหนแต่ไรเธอไม่ใช่ผู้หญิงประเภทที่เจออะไรแล้วตื่นตระหนกตกใจง่ายๆ ครั้งนี้ลี่อานโก๋คงลงเวลาลงแรงมากเพื่อมาช่วยพวกเธอ ไม่สนความปรารถนาเดิมคืออะไร เธอไม่มีทางให้เธอและเหล่าทหารกล้านั้นต้องเป็นอันตราย
มุมปากยกยิ้มเจ้าเล่ห์ ฉินอีหลินรีบกะพริบตา
