บทที่ 207 คำพูดที่หมดกำลังใจ
พอฉินอีหลินมองเห็นคุณปู่ที่ดูน่าเกรงขามเช่นนี้ ก็รู้สึกใจเต้นไม่เป็นระส่ำ ขนาดอายุเยอะแบบนี้ แต่ยังให้บรรยากาศขนาดนี้ แสดงว่าต้องมีที่มาที่ไปไม่ใช่เล่นอย่างแน่นอน
“สวัสดีค่ะคุณปู่!” ฉินอีหลินกล่าวทักทายขึ้น พอคุณปู่ลี่ได้ยินแบบนั้นก็หันมาพินิจดูฉินอีหลิน ก่อนจะพยักหน้าด้วยความพึงพอใจ ไม่เลวเลยนี่ สายตาของอาเจ๋ช่างเฉียบคมนัก
พลันเขาก็เลื่อนสายตาไปมองลี่โม่อวี่ ทำให้คุณปู่ลี่อดไม่ได้ที่จะขมวดคิ้วขึ้น
ทุกคนต่างก็รู้สึกได้ว่าคุณปู่ลี่เริ่มรู้สึกไม่พอใจ ฉินอีหลินเองก็เช่นกัน ในใจของเธอรู้สึกร้อนรนอยู่ไม่มากก็น้อย ส่วนลี่โม่อวี่นั้น เขาทำเพียงยืนขึ้นโดยไม่พูดอะไร ถึงใบหน้าของเขาจะดูเรียบเฉยก็ตาม แต่การที่เขายืนขึ้นตามมารยาท ก็ทำให้ฉินอีหลินผ่อนคลายโล่งอกได้ไม่น้อย
ขอแค่เขาไม่ได้ทำอะไรกับคุณปู่ลี่ก็ดีแล้ว เพราะในตอนแรกคุณปู่ลี่ก็ไม่ได้เป็นคนที่ตัดสินใจทำอะไร คุณปู่ลี่จึงไม่ได้ติดหนื้อะไรพวกเขาเลย
อีกเหตุผลหนึ่งคือคุณปู่ลี่ก็มีอายุแล้ว เรี่ยวแรงก็ไม่ได้มีเหมือนเดิม เธอกลัวว่าหากลี่โม่อวี่ไปทำอะไรเข้า อาจจะทำให้คุณปู่ลี่โกรธจนเกิดเรื่องขึ้น พอถึงตอนนั้นเรื่องมันอาจจะรุนแรงไปมากกว่านี้ก็ได้
พอคิดได้แบบนี้ ฉินอีหลินก็ถอนหายใจดังเฮือก
“รีบนั่งสิคะคุณพ่อ!” หยางผิงเห็นว่าบรรยากาศตรงหน้าดูจะทื่อๆ ไปหน่อย จึงรีบพูดขึ้น
นี่ไม่ต้องสงสัยเลยว่าเป็นการช่วยคุณปู่ คุณปู่ลี่จึงพยักหน้ารับ แล้วนั่งลงที่ที่นั่งหน้าสุด
ถึงจะเห็นว่าหยางผิงจะไม่ค่อยเข้าใจอะไรลี่โม่อวี่เท่าไหร่ แต่ในด้านอื่นก็ล้วนแล้วแต่มีไหวพริบและฉลาดมาก สมแล้วที่เป็นภรรยาของลี่อานโก๋ล่ะนะ
พอคุณปู่ลี่เดินเข้ามาในห้องอาหาร ทำให้บรรยากาศเปลี่ยนไปเป็นดูระแวดระวังมากขึ้น ฉินอีหลินก็ไม่ได้คุยอะไรกับหยางผิงต่อแล้ว คิดๆ ดู คุณป้าหยางผิงก็น่าจะกลัวคุณปู่ตรงหน้านี้เหมือนกัน
ฉินอีหลินแอบพินิจดูคุณปู่ลี่ที่นั่งอยู่ที่หัวโต๊ะ ทำให้ใจของเธอรู้สึกเคร่งเครียดขึ้นมาไม่มากก็น้อย ตอนแรกเธอคิดว่าลี่โม่อวี่กับผู้อำนวยการลี่พอที่จะทำให้คนตกใจได้แล้ว แต่วันนี้ได้มารู้ว่ามีคนที่สามารถทำให้ตกใจได้มากกว่านั้นอีก
คุณปู่ลี่นั่งโดยไม่ขยับตัวอยู่แบบนั้น ทำให้ในใจของเธอเต้นไม่เป็นระส่ำมาตลอด
คุณปู่ลี่รู้สึกได้ถึงบรรยากาศที่กระอักกระอ่วนในห้องอาหาร พร้อมทั้งคิดไปด้วยว่า ตอนที่เขาเข้ามาฉินอีหลินกับหยางผิงยังคุยกันอย่างสนิทสนมอยู่เลย แต่พอเขาเข้ามาบรรยากาศในห้องก็ดูเหมือนหยุดนิ่งไปเสียอย่างนั้น ทำให้เขาอดไม่ได้ที่จะหงุดหงิดขึ้น นี่หรือว่าตัวเองน่ากลัวขนาดนั้นเลยหรือ?
แต่ถึงเขาจะน่ากลัวมากแค่ไหน แต่เป้าหมายวันนี้เขาไม่ได้มาเพื่อทำให้ทุกคนตกใจ แต่มาเพื่อหลานของเขาเองต่างหาก
ดังนั้นคุณปู่ลี่จึงปรับอารมณ์ของตัวเองใหม่แล้วพูดขึ้นว่า : “พวกเธอจะทำอะไรก็ทำไปเถอะนะ ทำไมล่ะ? ฉันน่ากลัวขนาดนั้นเลยหรือไง?” คุณปู่ลี่พูดด้วยน้ำเสียงที่ไม่สบอารมณ์อย่างเห็นได้ชัด
ผู้อำนวยการลี่กับลี่โม่อวี่ไม่ได้รู้สึกอะไรมาก เมื่อคุณปู่ลี่ถามแบบนี้ แต่กับหยางผิงและฉินอีหลิน ต่างก็รู้สึกกลัวจนตัวสั่นงันงก แต่ก็เป็นเพียงแค่ชั่วคราว ก็กลับมาเป็นปกติ คุณปู่ลี่ไม่ใช่เสือที่จะกินคนเสียหน่อย มีอะไรน่ากลัวกันล่ะ
พอคิดได้แบบนี้ สีหน้าของฉินอีหลินก็กลับมาเป็นปกติขึ้น เพียงแต่สีหน้าของลี่โม่อวี่นั้น ยังคงดูนิ่งขรึมเหมือนอย่างเคย ทำให้คนมองไม่ออกเลยว่าเขากำลังคิดอะไรอยู่กันแน่
ถึงแม้ว่าคุณปู่ลี่จะไม่พูดอะไรก็ตาม แต่เขากลับแอบมองลี่โม่อวี่อยู่ตลอด ยิ่งพินิจมากเท่าไหร่ ในใจของเขาก็ยิ่งพอใจมากขึ้นเท่านั้น พลางชื่นชมหลานของเขาในใจไม่หยุด สมแล้วที่เป็นหลานของเขาเอง ช่างแตกต่างกันมากเลย
“พ่อครับ พ่ออยากจะทานอะไรไหมครับ เดี๋ยวผมช่วยสั่งให้” ลี่อานโก๋พูดขึ้น
คุณปู่ลี่ได้ยินแบบนั้นก็ส่ายหัวพลางพูดว่า : “พ่อแก่แล้ว พ่อไม่ค่อยอยากจะเลือกกินอะไรหรอกนะ”
“พูดอะไรแบบนั้นล่ะคะคุณพ่อ!” หยางผิงเสแสร้งทำเป็นจ้องไปที่คุณปู่ลี่ด้วยความโกรธ พร้อมทั้งพูดขึ้นต่อว่า : “คุณพ่อยังดูหนุ่มอยู่เลยนะคะ! แก่แล้วตรงไหนกัน!”
คุณปู่ลี่ได้ยินแบบนั้นก็หัวเราะออกมาเบาๆ แต่ก็ไม่พูดอะไรขึ้นต่อ
“ไม่หรอกครับพ่อ พ่อยังดูหนุ่มๆ อยู่เลยนะ พูดอะไรให้ตัวเองท้อแท้แบบนั้นล่ะครับ” ลี่อานโก๋เองก็ยิ้มพูดเสริมขึ้น
พอมองเห็นเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นตรงหน้า ฉินอีหลินก็อดไม่ได้ที่จะเลิกคิ้วขึ้น เป็นถึงผู้หญิงของตระกูลที่สูงส่งเช่นนี้ จะทำอะไรก็ไม่ผิดพลาดเลยสินะ
พอคิดได้แบบนี้ ฉินอีหลินก็หันหน้ากลับไปมองลี่โม่อวี่ ซึ่งเธอก็เห็นแววตาที่อึมครึมของลี่โม่อวี่ได้พอดี
ฉินอีหลินที่เห็นแบบนั้นก็อดที่จะทอดถอนใจอยู่ในใจไม่ได้
มีลูกคนไหนที่ไม่อยากจะสมานสามัคคีกับพ่อแม่ของตัวเองบ้างล่ะ เพียงแต่ลี่อานโก๋กับคุณป้าหยางผิงนั้น ทำร้ายลี่โม่อวี่จนเป็นแผลลึกเกินไปก็เท่านั้น
ช่างเถอะ จะเป็นอย่างไรก็ให้มันเป็นไป! ตัวเธอเองก็ไม่อาจภาวนาให้เรื่องมันดีขึ้นกว่านี้ มีอะไรที่เธอสามารถช่วยได้ เธอก็จะช่วยอย่างเต็มที่ล่ะนะ เธอเชื่อว่า สายเลือดมันตัดกันขาดไม่ได้ง่ายๆ หรอกนะ
สำหรับลี่โม่อวี่ที่ทำหน้าแข็งทื่อมาตลอด ทุกคนต่างก็ปรับตัวจนชินไป จนเห็นว่ามันไม่ใช่เรื่องแปลกไปแล้ว
มีเพียงลี่จิ่งเท่านั้นที่รู้สึกไม่พอใจอย่างรุนแรง คนในตระกูลของเขาเอาแต่เอาอกเอาใจเขาแบบนี้ แล้วตัวเขาล่ะ จะถูกโยนทิ้งไปให้ใครดูกัน!
พอคิดได้แบบนี้ ในใจของลี่จิ่งก็เหมือนมีไฟสุมขึ้น ในเมื่อลี่โม่อวี่ไม่เห็นค่า แบบนั้นก็ไม่อาจไปโทษเขาได้ ในเมื่อลี่โม่อวี่ไม่สนใจในสิ่งที่เขาสนใจ ถ้าแบบนั้นเขาก็แค่ช่วยลี่โม่อวี่อีกแรงก็ได้แล้ว
ในใจของลี่จิ่งรู้สึกดีใจขึ้นมาอย่างไม่รู้ตัว เห็นได้ชัดว่าเขาก็มองออก ว่าลี่โม่อวี่นั้นมีความรู้สึกที่ตรงกันข้ามกับพวกเขามากแค่ไหน เพราะฉะนั้นเขาคงไม่มีทางกลับมาที่บ้านตระกูลลี่ในเร็วๆ นี้อย่างแน่นอน
บรรยากาศกลับเข้าสู่ความกระอักกระอ่วนอีกครั้ง จนในที่สุดคุณปู่ลี่ก็เงยหน้าขึ้นมองฉินอีหลินที่นั่งอยู่เงียบๆ พลางขมวดคิ้วถามขึ้น เพื่อทำลายบรรยากาศที่เงียบผิดปกติแบบนี้ : “ทำไมถึงไม่เห็นเหลนของฉันทั้งสองคนล่ะ?”
ฉินอีหลินที่ได้ยินแบบนั้นก็ตะลึงไปครู่หนึ่ง พร้อมทั้งในสมองที่มีภาพของลูกรักของเธอทั้งสองปรากฏ เธอยิ้มขึ้นอย่างอดไม่ได้ แม้แต่สีหน้าของลี่โม่อวี่ก็อ่อนโยนขึ้น
“ครั้งนี้พวกเรามากันอย่างเร่งด่วนน่ะค่ะ แถมพวกเด็กๆ ก็เจอเหตุการณ์ที่สะเทือนใจมาด้วย ก็เลยไม่ได้พามาด้วยกันน่ะค่ะ” ฉินอีหลินตอบอย่างเรียบเฉย
คุณปู่ลี่ได้ยินแบบนั้นก็พยักหน้า เขาอดใจรอที่อยากจะเห็นเหลนทั้งสองคน ว่าจะมีใบหน้าที่หล่อเหลาเหมือนกับ ลี่โม่อวี่กับลี่อานโก๋หรือไม่
หยางผิงที่อยู่ข้างๆ ได้ยินแบบนั้นก็นิ่งทื่อไปอยู่นาน ก่อนจะได้สติกลับมาเพราะคำพูดของฉินอีหลิน พร้อมทั้งรู้สึกประหลาดใจ ก่อนหน้านี้เธอไม่ได้พูดเลยว่าฉินอีหลินมีลูกกับลี่โม่อวี่ด้วย เพราะเธอรู้แค่ว่าฉินอีหลินเป็นแฟนสาวของลี่โม่อวี่เท่านั้น แต่ตอนนี้……
พอคิดได้แบบนั้น ในใจของหยางผิงก็มีแต่ความปีติยินดีขึ้น ที่แท้ตัวเธอเองก็เป็นคุณยายแล้ว ฮ่าๆ ในที่สุดความปรารถนาในใจของเธอก็ถูกเติมเต็มได้เสียที
แต่เธอก็ยังคงไม่ได้ปักใจเชื่อเต็มร้อย จึงเปิดปากถามขึ้นด้วยเสียงที่สั่นเครือ : “พวกเธอ…พวกเธอจะบอกว่า ฉันกลายเป็นคุณยายแล้วอย่างนั้นหรือ?” หยางผิงถามด้วยแววตาที่ไม่เชื่อ
ลี่อานโก๋เองก็พยักหน้าอย่างไม่เชื่อตามด้วย คุณปู่ลี่จึงเผยรอยยิ้มขึ้นในดวงตา หยางผิงที่เห็นแบบนั้น ก็เลื่อนสายตากลับมามองที่ฉินอีหลิน
ฉินอีหลินเองก็พยักหน้าแล้วหัวเราะตอบกลับไป : “ค่ะ”
พอได้รับคำตอบแบบนั้น หยางผิงก็ดีใจเหมือนดอกไม้ที่เบิกบาน พร้อมทั้งจับมือของฉินอีหลินไว้อย่างสั่นเทิ้ม อีกทั้งยังแสดงความดีใจออกมาอย่างปิดไว้ไม่อยู่
ดีจริงๆ เลย! ตอนนี้ตัวเธอมีหลานที่น่ารักถึงสองคนแล้ว ตอนนี้เธออดใจรอไม่ไหวเลย ที่จะได้เห็นหลานๆ ของเธอเอง
