บทที่ 231 Bossใหญ่แห่งเมืองกั่งซื่อ
รอพวกเขามาถึงเมืองกั่งซื่อก็ดึกมากแล้ว แต่ว่าหลงเซี่ยวเทียนยังคงขับรถมารับด้วยตัวเอง
ตอนนี้เข้าฤดูใบไม้ผลิแล้ว อากาศไม่ได้ร้อนเหมือนฤดูร้อน ฉินอีหลินตกใจกับสายลมเย็นเมื่อเธอก้าวลงจากเครื่องบิน
ลี่โม่อวี่เห็นสถานการณ์แบบนี้เขาไม่ได้พูดอะไรก็ถอดเสื้อคลุมออก คลุมไปที่ร่างกายของหญิงสาว
หลงเซี่ยวเทียนมองเห็นเหตุการณ์ทั้งหมด แต่ใบหน้ากลับไม่แสดงอารมณ์ใดๆ
“ผมหาหมอส่วนตัวมาแล้ว รีบไปเถอะ”
แผลบนขาฉินอีหลินความจริงก็หายแล้วเกือบครึ่ง เพียงแค่เมื่อก่อนปากแผลฉีกขาด ตอนนี้จะขยับก็ช้าไปนิด แต่ว่าด้วยเสน่ห์ของฉินอีหลิน ถ้าหากไม่ทำอะไรหนักๆ ก็คงไม่มีใครเห็นได้ง่ายๆ
“ค่ะ”
จากการพยุงของลี่โม่อวี่ ฉินอีหลินก็ขึ้นรถไป ตอนนี้ผู้ชายสองคนที่ยังไม่ขึ้นสองก็จ้องตากันอยู่ มีความรู้สึกที่ทั้งคู่ก็ต่างไม่ยอมกัน
ยังคงเป็น ลี่โม่อวี่ที่หลบสายตาไปก่อน ก้มหน้าขึ้นรถ ยังไงเขาก็เป็น” พ่อตา” ในอนาคต พูดอะไรก็ไม่ควรไปต่อต้าน
“เจ็บไหม?”
ถึงแม้ว่ารถของหลงเซี่ยวเทียนศักยภาพดีมาก แต่ก็ไม่ได้รับรองว่าบนถนนจะไม่สะเทือนเลย เพราะเหตุนี้ ลี่โม่อวี่ถึงได้เป็นห่วงปากแผลของฉินอีหลินเป็นพิเศษ
“ไม่เป็นไรค่ะ”
ฉินอีหลินยิ้มให้ลี่โม่อวี่ บอกว่าตัวเองไม่เป็นอะไรจริงๆ
หลงเซี่ยวเทียนนั่งคู่คนขับอยู่ ใบหน้าไม่แสดงอารมณ์ใดๆ
เมื่อถึงตระกูลหลง หมอส่วนตัวที่ หลงเซี่ยวเทียนติดต่อก็มาทันที “คุณชายหลง คุณหญิงฉิน”
หยินเจิ้ง กำลังมองเห็นรถของหลงเซี่ยวเทียนเข้ามาในบ้าน ก็ออกมาจากห้องรับแขกทันที ความจริงเขามาถึงครึ่งชั่วโมงแล้ว แต่ว่ากลับไม่บ่นอะไรเลยสักนิด ถ้าหากทำให้ตระกูลหลงยอมรับ ถ้าอย่างนั้นหลังจากวันนี้เส้นทางหมอของเขาก็จะมีแต่แสงสว่าง
มีรอยยิ้มบนใบหน้าของเขา แต่สายตากลับวิเคราะห์ชายหนุ่มที่อยู่ซ้ายมือของฉินอีหลิน ใบหน้านั้นมั่นคง แต่สายตาพยุงฉินอีอย่างตื่นเต้น กลัวว่าเธอจะไปชนอะไรเข้า
“ฉันไม่ได้อ่อนแอขนาดนั้น”
ฉินอีหลินเห็นท่าทางตื่นเต้นของหลี่โม่อวี่ ก็ยิ้มออกมาไม่หยุด ต่อมาก็ได้ยินเสียงทักมายตัวเอง ก็เลยยิ้มกลับไปตามมารยาท
มาถึงห้องรับแขก หยินเจิ้งก็หยิบกล่องยาที่เตรียมไว้นานแล้วออกมาอย่างคล่องแคล่ว เตรียมที่จะตรวจปากแผลให้ฉินอีหลิน
แผลบนขายังดี ฉินอีหลินดึงขากางเกงขึ้น ก็เห็นบาดแผลได้อย่างง่ายดาย หยินเจิ้นเปลี่ยนยาอย่างว่องไว และพูดว่า “เป็นสะเก็ตแล้วครับ แค่ทายาให้ตรงเวลา ประมาณสัปดาห์หนึ่งก็จะหายดี ถึงตอนนั้นค่อยใช้ยารักษาแผลเป็น ก็ไม่มีปัญหาอะไรแล้วครับ”
ลี่โม่อวี่เห็นใบหน้าของหมอผ่อนคลาย ก็ถอนหายใจออกมาอย่างอดไม่ได้
แต่ หยินเจิ้นกลับสงสัยนิดหน่อย เมื่อก่อนเขาได้ยิน หลงเซี่ยวเทียนบอกว่ามีปากแผลสองที่ แต่ว่าคนที่อยู่ตรงหน้าเขากลับไม่ได้ให้เขาดูต่อ เขาเลยถามอย่างลังเลว่า “คุณหญิงฉิน ขอผมดูปากแผลอีกที่ได้ไหมครับ?”
หยินเจิ้นแค่พูดออกไป ในห้องรับแขกก็เข้าสู้ความเงียบ
จู่ๆ หลงเซี่ยวหลานก็มอง ลี่โม่อวี่ด้วยสีหน้าที่ไม่ดี กระแอมออกมาหนึ่งที หันตัวเดินออกนอกประตู คนใช้ของเขาเห็นคุณชายเหลือบตามองหลังจากนั้นก็หันตัวเดินออกไป รู้ว่าต้องแยกตัวออกไป
เป็นคนใช้ของคนระดับสูงได้ ต้องเป็นคนที่ยอดเยี่ยมทั้งนั้น
ลี่โม่อวี่ไม่ได้พูดว่าได้ แต่ก็ไม่ได้พูดว่าไม่ได้
แต่ใบหน้าของฉินอีหลินกลับแสดงความอึดอัดออกมา เมื่อก่อนคนที่ผ่าตัดหน้าอกให้เธอเป็นผู้หญิงทั้งหมด ตอนนี้ก็หายเกือบจะปกติแล้ว ไม่น่าจะต้องตรวจหรอกมั้ง
ตอนที่ฉินอีหลินเตรียมอ้าปากปฏิเสธ ลี่โม่อวี่กลับดึงเสื้อที่คลุมหญิงสาวออกมา
ถึงแม้สีหน้าของเขายังคงไม่ดี แต่ฉินอีหลินรู้ว่าเขาตกลงแล้ว
ความจริงฉินอีหลินตกใจบ้าง เธอรู้จักผู้ชายคนนี้ดีกว่าใคร เมื่อก่อนเธอสวมแหวกหลัง ทำให้เขากลัดกลุ้มไปนาน และตอนนี้เขากลับเพราะว่ากังวลปากแผลของเธอ เลยให้เธอได้รับการตรวจเอง
ความจริงพรุ่งนี้ค่อยหาหมอผู้หญิงมาตรวจก็ได้ ฉินอีหลินใช้แววตาสื่อสารกับลี่โม่อวี่
หยินเจิ้นมองคนทั้งคู่ที่มองกันไปมาเหมือนคนเป็นใบ้ ก็เข้าใจว่าเกิดเรื่องอะไรขึ้น ตอนนี้จะไปก็ไม่ได้ จะไม่ไปก็ไม่ได้ กลับรู้สึกอึดอัดมากกว่าเดิม
“ในเมื่อ คุณลุงหลงให้เขามา ก็แสดงว่าฝีมือของเขาดี”
ลี่โม่อวี่ปลอบโยนฉินอีหลินอยู่ด้านหลัง ความจริงตอนนี้เขากลัดกลุ้มจนแทบบ้า แต่ว่าเพื่อสุขภาพของสาวน้อย เขารับได้
พูดอะไรก็ต้องรับให้ได้
ฉินอีหลินไม่พูดอะไรอีก ค่อยๆ ยื่นมือมาปลดกระดุมออก
และทุกๆ ครั้งที่ฉินอีหลินปลดกระดุมออก หัวใจของ หยินเจิ้งก็เต้นแรง ความจริงเขาก็เจอเคยเจอผู้ป่วยเหมือนกับพวกเขาแบบนี้ แต่เขาจะเร่งพวกเขาอย่างรำคาญ
แต่ว่า ตระกูลหลงเขาไม่กล้าโมโห ยิ่งไปกว่านั้นตอนที่ตรวจแผลที่ขาของฉินอีหลิน เขาก็คิดออกแล้วว่าผู้ชายคนนี้เป็นใคร
ประธาน H&J Bossใหญ่เมืองกั่งซื่อ
คนนี้เขาโมโหไม่ได้เลย
ฉินอีหลินค่อยๆ แกะกระดุมออก แผลที่หน้าอกก็ปรากฏขึ้น
ตอนที่ หยินเจิ้งเห็นบาดแผลนั้น เขาก็ขมวดคิ้วขึ้นมา
“คุณหญิงฉิน บาดแผลของคุณเคยฉีกไม่นานมานี้ใช่ไหมครับ?”
“ค่ะ”
ลี่โม่อวี่ถูกคำถามคำตอบนี้ทำให้ทรมานใจยิ่งกว่าเดิม
“ในเวลาครึ่งเดือนนี้จะโดนน้ำไม่ได้ ทายาทุกวันวันละสามครั้ง ถ้าเนื้อขึ้นมาใหม่จะคันเล็กน้อย ต้องอดทนไว้ห้ามเกาเด็ดขาด อีกอย่างจะทำอะไรก็ต้องค่อยๆ อันนี้สำคัญมาก”
หยินเจิ้งดูบาดแผลแล้วก็จัดการกล่องยา เพื่อหลีกเลี่ยงมองเธอสวมเสื้อผ้า ถ้าหากเขาดูต่อ คาดว่าชีวิตนี้ก็คงจะหมดลง
“ขอบคุณคุณหมอนะคะ”
ฉินอีหลินสวมเสื้อเสร็จแล้ว ก็ยิ้มให้ หยินเจิ้ง
หลงเซี่ยวเทียนใส่ใจเสียงในห้องรับแขกตลอด ตอนนี้ได้ยินว่าจบลงแล้วก็หมุนตัวเดินเข้ามาในห้องรับแขก
หยินเจิ้งเห็นหลงเซี่ยวเทียนเดินเข้ามาหาเขา เขาก็รีบร้อนพูดว่าจบแล้วอีกรอบ ถึงจะรีบถือกล่องยาเตรียมตัวจากไป
“ขอบคุณคุณหมอ เดินทางดีๆ ครับ”
ฉินอีหลินเห็น หยินเจิ้งเตรียมตัวจากไป ก็ขอบคุณอีกครั้ง
“นี่คือเรื่องที่ผมควรทำครับ”
หยินเจิ้งพูดจบก็เดินไปทางประตู เมื่อเขาออกจากตระกูลหลงถึงได้ถอนหายใจออกมา ตอนนี้จู่ๆ เขารู้สึกว่า เสื้อเชิ้ตด้านหลังของเขาเต็มไปด้วยเหงื่อ
“ให้พวกเขาทำอาหารให้ลูกทานหน่อยไหม?”
หลงเซี่ยวเทียนกลัวว่าสาวน้อยจะหิว ก็เลยถามขึ้นมา
“ไม่เป็นไรค่ะ ทานมาแล้วค่ะ”
ฉินอีหลินกวาดตามองไปรอบๆ ก็ยังไม่เห็นเงาของอานหน้าและเด็กน้อยสองคน เธอถามด้วยความสงสัย “พวกเขาล่ะค่ะ?”
“แม่เธอพาพวกเขาไปกินเคเอฟซีแล้ว”
ฉินอีหลินได้ยินแบบนี้ก็เลิกคิ้วขึ้น เธอไม่เคยให้เด็กทั้งสองคนทานอาหารขยะ “อาหารพวกนั้นไม่มีต่อสุขภาพ”
“ใครจะห้ามพวกเขาได้?”
หลงเซี่ยวหลานที่ประโยคออกมาไม่มีความโมโหหรือรำคาญเลย เขาเพียงแค่พูดความจริงออกมาเท่านั้น เขาไม่มองลี่โม่อวี่ เลยสักนิดก็เดินขึ้นชั้นสองไป “ผมไปห้องหนังสือก่อนนะ”
ลี่โม่อวี่ที่นั่งอยู่ด้านข้างส่ายหน้าและยิ้มออกมาอย่างขมขื่น เมื่อก่อนตอนที่ องค์กร“K” จัดงานแสดงทั้งหมดถูกทั้งสองฝ่ายตีกลับแบบเดิม เกรงว่าตอนนี้หลงเซี่ยวเทียนจะไม่พอใจเขาอย่างมาก
“ผมกลับก่อนนะครับ”
ลี่โม่อวี่รู้ว่าอยู่ต่อไปก็ไม่สนุก หลังจากที่หลงเซี่ยวหลานขึ้นไปแล้วก็บอกลาฉินอีหลิน
การต่อสู้ยังไม่สำเร็จ ลี่โม่อวี่ยังต้องพยายาม
