บทที่ 233 อยู่ไปก็ไม่มีประโยชน์
ตอนที่ฉินอีหลินกำลังไตร่ตรองอยู่นั้น หลงหมิงเจ๋อและหลงจิ่นเซวียนก็กระโดดโลดเต้นกลับมา “คุณยาย พรุ่งนี้เราไปกินเคเอฟซีกันอีกได้ไหม……คุณแม่!”
เมื่อกี้หลงหมิงเจ๋อเพิ่งพูดไปครึ่งประโยค ก็มองเห็นฉินอีหลินที่นั่งอยู่บนโซฟา จู่ๆ ใบหน้าก็ดีใจเหมือนดอกไม้บาน
“คุณแม่!”
หลงจิ่นเซวียนก็เห็นแม่แล้วเหมือนกัน และปล่อยมือของอานหน้าออก พุ่งเข้าไปในอ้อมกอดของฉินอีหลิน
“ลูกรัก!”
ฉินอีหลินไม่ได้เจอลูกมานานแล้ว ตอนนี้ได้เจอพวกเขา ก็ลืมอะไรไปหมดแล้ว รอยยิ้มบนใบหน้าก็เพิ่มมากขึ้น
เด็กสองคนกระโจนเข้ามาในอ้อมกอดของฉินอีหลิน จู่ๆ ความเจ็บปวดของบาดแผลก็พุ่งเข้ามาจนทำให้เธอขมวดคิ้ว แต่ยังทำเหมือนสบายๆ เธอไม่อยากให้ลูกทั้งสองคนเป็นห่วง ยิ่งไปกว่านั้นไม่อยากให้อานหน้าเป็นห่วง
“แม่ครับ หมิงเจ๋อคิดถึงแม่มากๆ เลย!”
“แม่คะ จิ่นเซวียนคิดถึงแม่มากๆ เลย”
เด็กทั้งสองคนแย่งกันแสดงความ “คิดถึง” แต่ฉินอีหลิน กลัวว่าอีกคนจะคิดถึงแม่มากกว่าตัวเอง
“แม่ก็คิดถึงพวกหนู”
ฉินอีหลินหอมแก้มลูกทั้งสองคน ถึงจะยิ้มและทักทายอานหน้า “แม่คะ”
ตอนที่อานหน้าเห็นฉินอีหลินตาก็แดงขึ้นมา เธอสูดหายใจระงับมันไว้ ยิ้มและพูดว่า “แม่ขึ้นข้างบนก่อนนะ แกอยู่กับลูกๆ”
หลังจากฉินอีหลินได้เป็นแม่คน เธอก็เข้าใจหัวอกคนเป็นแม่เป็นพิเศษ แม่มักจะแอบทุ่มเททุกอย่างเงียบๆ
ตอนที่ฉินอีหลินกำลังคิดไปเรื่อยอยู่นั้น ใบหน้าหลงจิ่นเซวียนกลับสงสัยและหันมองไปรอบๆ และถามขึ้นว่า “แม่ครับ พ่อล่ะ? ทำไมพ่อไม่กลับบ้านครับ?”
“จิ่นเซวียน แกหักหลังแล้ว!”
หลงหมิงเจ๋อได้ยินคำพูดของหลงจิ่นเซวียน ก็กำหมัดเล็กๆ ขึ้นมา ใช้น้ำเสียง “โต้แย้ง” พูดขึ้น “พวกเราไม่มีพ่อ! แม่เป็นคนโสด แม่ไม่ได้แต่งงาน!”
“มีพ่อ มีพ่อ ยังไงก็มีพ่อ! พวกเรามีพ่อ!”
หลงจิ่นเซวียนไม่เคยกลัวหมัดเล็กๆ ของหลงหมิงเจ๋อเลย ปกติไม่มีเหตุผลก็ยังเถียงกันสามนาที ตอนนี้เห็นว่าตัวเอง “มีเหตุผล” เลยสู้ไม่ถอย
“ไม่มีพ่อ! ไม่มีพ่อ! พวกเราไม่มีพ่อ!”
หลงหมิงเจ๋อยากที่จะยอมรับความคิดเห็นของอีกฝ่าย ไม่คิดจะยอมแพ้ให้น้องสาวแน่ๆ
“มีพ่อ”
“ไม่มีพ่อ”
“มีพ่อ”
……
การทะเลาะกันของเด็กทั้งสองคนทำให้ฉินอีหลินปวดหัว เธอลูบปลอบโยนเด็กทั้งสองคน แต่สองคนนี้กลับทะเลาะอย่างออกรสออกชาติ ใครก็ไม่ยอมให้ใครง่ายๆ
ถึงแม้หลงจิ่นเซวียนจะโหดไปนิด แต่ว่าถ้าหากเจอเรื่องที่หลงหมิงเจ๋อยืนยันอย่างกล้าแกร่ง ปกติเธอเลือกที่จะยอมรับ แต่ว่าตอนนี้กลับทะเลาะกันจนหน้าแดง จนถึงขั้นน้อยใจ จนน้ำตาไหลออกมา
ฉินอีหลินยิ้มกับท่าทางของหลงจิ่วเซวียน เธอคิดไม่ถึงว่า ลี่โม่อวี่อยู่ที่นี่ไม่กี่วัน ก็เอาชนะใจของหลงจิ่นเซวียนได้หมดแล้ว
แต่ว่าตอนนี้เด็กสองคนกำลังทะเลาะกันอย่างออกรสออกชาตินั้น ฉินอีหลินกลับคิดขึ้นมาได้ว่า เวลาก่อนหน้านี้อานหน้าพูดถึงเรื่องที่เด็กทั้งคู่ไปโรงเรียนอนุบาล
ตอนนี้ ขั้นตอนการล้างแค้นขององค์กร“K”เพิ่มความโหดร้ายยิ่งขึ้น แถมพวกเขายังรู้ความสัมพันธ์ระหว่างเธอและหลงจิ่นเซวียน
ถ้าหากเกิดอะไรกับลูก เธอมีชีวิตอยู่ไปก็ไม่มีประโยชน์
คิดมาถึงตรงนี้ ฉินอีหลินก็ขมวดคิ้วขึ้นมา
หลงหมิงเจ๋อก็แม่ไม่เหมือนเดิม เขาเห็นเธอขมวดคิ้ว ก็ถามเสียงหวานขึ้น “แม่ครับ เป็นอะไรไป? ทำไมไม่มีความสุขแล้ว”
ฉินอีหลินคิดไม่ถึงว่าหลงหมิงเจ๋อจะละเอียดขนาดนี้ เธอหอมแก้มของเด็กทั้งสองเบาๆ “ไม่เป็นไร แม่รู้สึกเหนื่อยเล็กน้อย”
เวลานี้ ประตูก็ถูกเปิดออกอีกครั้ง
“พ่อ!”
หลงจิ่นเซวียนหันหน้ากลับ ก็เห็นคนใช้เปิดประตูให้ลี่โม่อวี่ และ ลี่โม่อวี่ก็เดินหน้าเข้มเข้ามา
ลี่โม่อวี่เห็นฉินอีหลินวางสายโทรศัพท์ ในใจของเขาก็เป็นกังวล และไม่สนใจท่าทีของหลงเซี่ยวเทียนก่อนหน้านี้ และกลับเข้ามาใน “ตระกูลหลง” อีกครั้ง
เดิมทีเขาเดินเข้ามาด้วยใบหน้าเข้ม แต่หลังจากที่ได้ยินคำพูดของหลงจิ่นเซวียน ใบหน้าเข้มเมื่อครู่ก็เปลี่ยนเป็นสดใส
หลงจิ่นเซวียนเห็น ลี่โม่อวี่ยิ้มให้เธอ ก็กระโดดลงจากอ้อมกอดของฉินอีหลิน เข้าไปในอ้อมกอดของลี่โม่อวี่ ในเวลาเดียวก็ไม่ลืมเรียกว่าพ่ออย่างสนิทสนม
ลี่โม่อวี่อุ้มเด็กน้อยเอาไว้ ในเวลาเดียวกันก็ไม่ลืมเงยหน้ามองฉินอีหลินที่อยู่ไกลๆ รวมทั้งหลงหมิงเจ๋อที่ยืนอยู่ข้างๆ เขา
ถึงแม้หลงหมิงเจ๋อยังคงไม่เดินไปข้างหน้า แต่ว่าใบหน้ากลับยุ่งเหยิงเล็กน้อย
ฉินอีหลินยืนมองอยู่ข้างๆ
เธอมองไปในสายตาของหลงหมิงเจ๋อที่มีทั้งความปรารถนาและความวุ่นวาย ไม่รู้สึกว่าน่าหัวเราะ แต่ว่าหลังจากเห็นลี่โม่อวี่ ก็รู้สึกอิ่มอกอิ่มใจจนพูดไม่ออก
ฉินอีหลินมองท่าทางวุ่นวายของหลงหมิงเจ๋อโดยตลอด เลยยื่นมือออกไปผลักร่างเล็กของเขา หลงหมิงเจ๋อหันหน้ามามองฉินอีหลิน และลังเลเดินไปอยู่ด้านหน้าของลี่โม่อวี่
“ผมให้คุณกอดผม แต่ว่าผมไม่ยอมรับเด็ดขาด ว่าคุณเป็นพ่อผม”
ถึงแม้หลงหมิงเจ๋ออยู่ด้านหน้าของลี่โม่อวี่ แต่ยังลังเลไม่ยอมรับ ท่าทางดื้อรั้นนั้นทำให้ฉินอีหลินไม่รู้จะหัวเราะหรือร้องไห้ดี
ลี่โม่อวี่เห็นหลงหมิงเจ๋อเดินเข้ามา เขาก็ดีใจเข้าไปกอดลูกเอาไว้ แต่กลับได้ยินแค่หนึ่งประโยค เขาก็ยิ้มและเอามือไปกอดเด็กหัวรั้นคนนั้นเอาไว้
ฉินอีหลินมองเหตุการณ์ด้านหน้าอย่างพอใจ สีหน้าอิ่มอกอิ่มใจอย่างมาก
ถึงแม้เวลาปกติหลงจิ่นเซวียนจะแปลกประหลาด แต่ว่าคนที่แปลกประหลาดจริงๆ กลับเป็นหลงหมิงเจ๋อ ทุกครั้งที่เขาสองคนทะเลาะกัน ต้องเป็นหลงหมิงเจ๋อที่หาตรรกะมาและไม่มีรอยรั่วของข้ออ้าง บางครั้งฉินอีหลินก็สงสัย แท้จริงแล้วเขาใช่เด็กห้าขวบไหมนะ
คิดถึงเรื่องที่ไปโรงเรียนที่อานหน้าพูด ฉินอีหลินยิ้มให้ลี่โม่อวี่ และพูดว่า “คุณอยู่เป็นเพื่อนเด็กๆ นะคะ ฉันยังมีเรื่องนิดหน่อย”
ลี่โม่อวี่ยิ้มและพยักหน้า เขารู้ว่า ฉินอีหลินหาเวลาเพื่อให้เขาได้พยายามและมีเวลาอยู่กับเด็กๆ
ในเมื่อเขาพลาดโอกาสของพวกเขาไปหลายปีแล้ว จะให้เวลาพวกเขาแค่แป๊บเดียวไม่ได้ โดยเฉพาะหลงหมิงเจ๋อแป๊บเดียว จะให้ยอมรับเขา คงจะไม่เป็นความจริงแน่
“พ่อคะ พ่อคิดถึงจิ่นเซวียนไหม?”
หลงจิ่นเซวียนใช้สองมือกอดคอลี่โม่อวี่ ถามด้วยใบหน้าจริงจัง
“แน่นอนสิ จิ่นเซวียนคิดถึงพ่อบ้างไหม?”
“จิ่นเซวียนคิดถึงพ่อที่สุดเลย”
ลี่โม่อวี่ได้ยินแบบนี้ ใบหน้าที่ยิ้มอยู่ก็เพิ่มความอบอุ่น
ไม่เหมือนกับความอบอุ่นข้างล่าง ในใจของฉินอีหลินกำลังกระวนกระวายเคาะประตูห้องของอานหน้า
“เด็กๆ ล่ะ?”
อานหน้าเห็นฉินอีหลินขึ้นมา ก็รู้สึกตกใจเล็กน้อย เธอคิดไม่ถึงว่าเด็กสองคนนั้นจะปล่อยให้ฉินอีหลินขึ้นมา
“ลี่โม่อวี่เล่นกับพวกเขาอยู่ด้านล่างค่ะ”
ฉินอีหลินก็ไม่ปิดบัง เธอรู้ว่าแม่ไม่ชอบลี่โม่อวี่ แต่ว่าเธอเลือกเขาแล้ว ก็จะเผชิญหน้าไปกับเขาแน่นอนคิดถึงเผชิญหน้า เธอก็คิดถึงเรื่องเมื่อก่อนทั้งหมด นี่ทำให้เธอตัดสินใจความคิดบางอย่างได้
คิดมาถึงตรงนี้ ฉินอีหลินค่อยๆ พูดว่า “แม่คะ ส่งเด็กสองคนนี้ไปโรงเรียนอนุบาลไม่ได้ค่ะ”
