บทที่ 246 เขามีผู้หญิงคนอื่น
“พี่ พี่ไม่ต้องเสียแรงหรอก พี่รักษาตัวอยู่ในโรงพยาบาลอย่างสบายใจเถอะ เรื่องข้างนอกมีคนจัดการอยู่แล้ว พี่ไม่ต้องกังวล”
หลงอี้เซวียนเห็นท่าทางของฉินอีหลิน ก็ถอนหายใจออกมา และเอาโจ๊กมาวางข้างโต๊ะ ถุงกระเป๋าก็ถูกเขาเปิดออก “ทานเยอะหน่อยเถอะ. แม่ตั้งใจสั่งให้ผมซื้อรสจืดมาให้พี่”
“ฉันกินไม่ลง”
คิ้วฉินอีหลินตั้ง จ้องน้องชายอยู่ พี่สาวไม่ใส่สายใจเดียวกันแล้ว เสียแรงที่เธอเอ็นดูน้องชายคนนี้
“จะมากจะน้อยก็กินหน่อยเถอะ ซาลาเปาไส้เนื้อกุ้ง สดๆ เลย”
หลงอี้เซวียนเห็นแก้มของพี่สาวนับวันยิ่งซีดขาว ในใจก็รับไม่ได้ แต่ว่าตอนนี้เขาก็อธิบายอะไรไม่ได้
“เสี่ยวเซวียน นายบอกพี่มาตรงๆ เกิดเรื่องขึ้นกับลี่โม่อวี่ใช่ไหม?”
ในที่สุดฉินอีหลินก็อดไม่อยู่ ประโยคนี้เธอถามกับอานหน้าไม่ได้ ยิ่งไม่กล้าถามหยางผิง คิดไปคิดมา เธอก็ได้แค่ถามน้องชาย
“ไม่มี พี่อย่าคิดอะไรไปทั้ว ลี่โม่อวี่ยังดีๆ อยู่เลย ก็แค่สองวันนี้ยุ่งอยู่กับผับ คนนั้นชื่อเห้ออะไรหนะจัดการไม่ได้ เขาถึงอยู่ที่โรงพยาบาลไม่ได้”
“อย่าโกหกฉัน ยุ่งจนไม่มีเวลารับสายโทรศัพท์?”
ฉินอีหลินฟังหลงอี้เซวียนอธิบายก็ไม่เชื่อ เธอไม่ใช่เด็กสามขวบ ข้ออ้างพวกนี้จะมาหลอกเธอได้
“ก็ยุ่งไง พรุ่งนี้พี่ก็เจอเขาแล้ว ตัวเองก็ไปต่อว่าเขาเอง”
หลงอี้เซวียนเหมือนจะเอาไม่อยู่ ถึงได้บ่นพรึมพำออกมา และยื่นช้อนโจ๊กให้ฉินอีหลินข้างมุมปาก “ชิมหน่อย ยังร้อนๆ อยู่เลย”
“หลงอี้เซวียน อย่าเล่นละครตบตา พี่จะบ้าตายอยู่แล้ว แกจะให้พี่เป็นบ้าใช่ไหม!”
ฉินอีหลินแย่งช้อนที่อยู่ในมือหลงอี้เซวียน สีหน้ายังคงรีบร้อน “แกบอกพี่มาตรงๆ ไม่ได้เหรอ? ฉันนั่งเดาอยู่คนเดียวที่นี่ ยิ่งนานก็ยิ่งกลัว”
“เขามีผู้หญิงคนอื่น ตอนนี้กำลังจัดการความสัมพันธ์กับผู้หญิงคนนั้นอยู่”
“หลงอวี้เซวียน แกเชื่อฉันไหมว่าฉันจะทำให้แกกระเด็นออกไป!”
หลงอี้เซวียนได้ยินแบบนี้ก็ถอนหายใจออกมา และยอมรับโชคชะตา “ผับที่เขาเปิดและงานรื่นเริงอื่นๆ ถูกคนแจ้งตำรวจ บอกว่าลอบค้ายาบ้า และบริษัทยังเอามาใช้ในการฟอกเงิน ตอนนี้เขาถูกจับตัวไปแล้ว”
“จับตัว?”
ฉินอีหลินได้ยินแบบนี้ก็ตกใจ แต่ว่าไม่นานก็สงบสติลงได้
เธอไม่ใช่คนแบบนี้ แค่ได้ยินเรื่องพวกนี้แล้วจะร้องไห้ฟูมฟาย อ่อนแอแบบนั้น ฉินอีหลินไม่ปฏิเสธว่าในใจว้าวุ่นและไม่รู้จะทำอะไรแค่ไหน แต่ว่าเธอจะได้แสดงความรู้สึกแบบนี้ออกมาเด็ดขาด นี่คือความหยิ่งยโสของเธอ
ลางสังหรณ์บอกฉินอีหลิน เรื่องนี้ไม่ได้ง่ายดายขนาดนั้น
ลี่โม่อวี่จัดการธุรกิจอ่อนไหวอย่างใส่ใจโดยตลอด เป็นไปไม่ได้ที่จะมีการพนันและยาบ้า
ถ้าจะพูดว่าสถานที่มืดจะไม่มีของผิดกฎหมายเลย การพนันเป็นไม่ได้ แต่ว่าไม่เจอยาบ้าแน่ๆ
ถึงแม้ยาบ้าจะได้เงินง่าย แต่ว่าลี่โม่อวี่กลับไม่ยอมรับเงินสกปรกพวกนี้ ตอนนี้เขาถูกแจ้งว่าค้ายา น่าจะเป็นแผนการที่ถูกวางไว้มานาน
เป้าหมายของชิวหันเยียนคือเธอ และธุรกิจเป็นสิ่งที่ดีที่สุดของเธอและลี่โม่อวี่ ถ้าพลาดก็คือแพ้ คงจะไม่ทำเรื่องนี้และเป้าหมายขององค์กร”K”ก็คือเธอเช่นกัน ดูจากการลอบฆ่าที่ผ่านมา ถึงแม้พวกเขาจะแอบลอบฆ่าในที่ลับ แต่ว่าไม่ถึงกับใช้กับดัก” ใส่ร้าย” การกระทำที่สกปรกแบบนี้
คิดไปคิดมา พวกเขาก็เหลือ” ศัตรู” แค่คนเดียว———ลี่จิ่ง
คิดถึงตรงนี้ ฉินอีหลินก็หันหน้าไปหาน้องชาย “หลังจากเกิดเรื่อง ลี่อานโก๋มีท่าทียังไงบ้าง?”
“หลังจากเกิดเรื่อง เขาก็กลับไปที่เมืองหลวง เหลือแค่หยางผิงที่ยังอยู่บ้านเรา
หลงอี้เซวียนเห็นพี่สาวถามตัวเองแบบนี้ ก็รู้ว่าเธอคิดอะไรในใจ ก็คอยๆ สบายใจขึ้นมา
ถึงแม้เธอจะรู้ว่าเรื่องมันเกิดจึ้นมาได้ยังไง งั้นก็แสดงว่าสติขอวเธอยังดัอยู่ คงไม่แอบออกจากโรงพยาบาลไปหรอก
แต่หลังจากที่ฉินอีหลินได้ยินคำตอบของหลงอี้เซวียน ในใจก็รู้ว่า ลี่อานโก๋คงรีบกลับไปจัดการเรื่องนี้
ถึงพวกเขาอยู่ที่นี่จะไม่มีอำนาจอะไร ตระกูลลี่ตอนนี้ก็ไม่ได้โชติช่วงเหมือนเดิม แต่ว่าไม่ใช่ทำอะไรไม่ได้ ตระกูลผู้ดีเป็นร้อยปีไม่ใช่จะล้มก็ล้มได้เลย
“พี่ พี่ไม่ต้องกังวล เขายังมีพ่อเป็นผู้นำ เป็นถึงผู้นำทหารระดับสูงในเมืองหลวงเชียวนะ พวกเจ้าเล่ห์ในรัฐบาลก็ยอมขายหน้า คงไม่มีเรื่องอะไรเกิดขึ้นแน่นอน”
ยิ้มเล็กๆ หลวงอี้เซวียนก็พูดต่อว่า “แต่ว่าพี่ต้องระวังหน่อย ตอนนี้เกิดเรื่องกับลี่โม่อวี่ ไม่แน่องค์กร”K”อาจจะลงมือ ช่วงเวลานี้พี่จะไปไหนมาไหน พวกเราก็สอดส่องดูแลตลอด”
“ฉันรู้แล้ว”
ฉินอีหลินแบ่งหนักแบ่งเบาได้ ตอนนี้เป็นเวลาสำคัญมาก เธอคงไม่กล้าเอาแต่ใจ
เธอยื่นมือมายกถ้วยโจ๊กที่อยู่บนโต๊ะขึ้นและค่อยๆ กินเข้าไปทีละคำทีละคำจนหมด โจ๊กต้มละเอียดมาก เข้าปากก็กลืนเลย แต่ว่าฉินอีหลินกลับไม่ได้รสชาติอะไรเลย เธอก็ครีบซาลาเปาน้ำขึ้นมา กัดเข้าไปหนึ่งคำ เนื้อกุ้งที่อยู่ด้านในใสๆ สีสันสวยงาม แต่ว่าฉินอีหลินยังคงไม่ได้รสชาติอะไรเช่นเดิม
แต่ว่าฉินอีหลินรู้แค่ว่า เธอจำเป็นต้องกินลงไป มีแต่กินข้าว ถึงทำให้มีแรง ถึงจะหายได้เร็ว ถึงจะไปช่วยลี่โม่อวี่ได้
ดังนั้นถึงแม้ฉินอีหลินไม่อยากอาหารจนอยากจะอ้วกออกมา แต่เธอก็อดทนกินลงไป
“พรุ่งนี้ผมจะเข็นคุณออกไปเดินเล่นข้างนอก ถึงแม้สองวันนี้จะหนาว แต่ว่าแสงแดดไม่เลวเลย ประตูทิศตะวันออกของโรงพยาบาลมีร้านกาแฟเปิดใหม่ ตอนที่ผมผ่านมาท่าทางไม่เลว”
“ฉันอยากกินเจียนปิ่งกั่วจึ(แป้งทอดแบบจีนที่ใส่ไส้) ………”
“งั้นก็กิน”
“คุณก็ต้องกินด้วย”
“ได้”
ฉินอีหลินหลับตาสั่นๆ ลง พวกเขาสัญญากันไว้แล้ว ว่าวันนี้เขาจะพาเธอไปเดอนเล่น พวกเขาจะไปร้านกาแฟ ไปกินขนมปังกรอบผลไม้
“หลังจากนี้ผมจะพาคุณออกไปข้างนอกให้มากกว่านี้ รับรองว่าจะไม่ให้คุณกระวนกระวายใจ”
ฉินอีหลินยังจำคำสัญญาของลี่โม่อวี่ได้ แต่ว่าแค่วันเดียว เขากลับถูกจับตัวไป เธอถูกกักอยู่ในโรงพยาบาล
ลี่โม่อวี่ คุณไม่ได้ติดต่อฉันหนึ่งวันแล้วนะ คิดถึงฉันบ้างไหม?
ลี่โม่อวี่ ฉันคิดถึงคุณ
ตอนนี้ฉินอีหลินกำลังครุ่นคิดอยู่ในโลกของตัวเอง เบอร์โทรศัพท์แปลกๆ ก็โทรเข้ามื แม้จะเป็นฝันฉินอีหลินก็ไม่คิดว่าเซียวน่ายจะโทรหาเธอ
“พี่สะใภ้……”
วันนี้เซียวน่ายยุ่งจนหัวหมุนไปหมด ไม่ง่ายเลยที่ตอนนี้จะได้พักหายใจ และรีบโทรหาฉินอีหลิน อยากถามเธอว่ามีวิธีการอะไรไหม
ตอนที่ฉินอีหลินได้ยอนเสียงของเซียวน่าย ก็รู้ความหมายของเขา
เธอเหลือบตามองหลงอี้เซวียนที่นั่งอยู่ด้านข้าง ถอนหายใจออกมา และพูดว่า” ฉันก็ไม่รู้ว่าเรื่องนี้ทำให้นายลำบากแค่ไหน และก็ไม่รู้ว่าเรื่องมันใหญ่ถึงขั้นไหน ฉันไม่รู้อะไรเลย”
เห้อห้าวฟังความกลัดกลุ้มของเธอออกจากน้ำเสียง ถอนหายใจในใจ เขารีบเปลี่ยนแผนการทันที
“ผมยังดี ไม่ได้ลำบากมาก พี่สะใภ้ พี่จะช่วยแนะนำประธานหลงให้หน่อยได้ไหมครับ?”
